Berichten

Geplaatst op

New Friends

Eén van de mooie dingen van het “zeemansleven” is de mensen die je tegenkomt. In zeehavens zijn dat meestal geen doorsnee types (als die al bestaan). Na een winter in een haven is het altijd moeilijk weer afscheid te nemen van nieuwe vrienden. Inmiddels is de kwalificatie voor nieuwe vrienden een simpele op Mr.Bean2: varen we ervoor om of niet. Een derde categorie zijn de mensen waar we zeker voor om varen…maar dan de andere kant op 🙂

Aan elk jaar hebben we zo wel een paar vrienden overgehouden waar we nog steeds contact mee hebben. Dit jaar lijken dat twee stellen te zijn. Oliver en Renate zijn Engelsen in de 40 die hun wijnhandel vanaf hun boot runnen. Leuke mensen met veel horeca ervaring…zowel voor als achter de bar. Henrik en Maria komen uit Stockholm, zijn van onze leeftijd en doen net als wij ook niet zoveel meer. Ook hiermee kunnen we het prima vinden.

Het toeval wil dat deze “Dull Couples Club”, want zo heet onze whatsapp groep, het komende seizoen zo’n beetje in dezelfde richting gaan varen en waarschijnlijk komende winter allemaal in Licata op Sicilië gaan doorbrengen (zie Camping Life). Leuk!

We zijn dus weer op pad maar dat ging niet zomaar. Eerst moest Mr.Bean2 de kant op bij de Ascar werf naast de marina in Cartagena voor groot onderhoud.

Uiteindelijk hebben we twee weken op de werf gestaan. Wij verblijven dan gewoon op de boot met wat extra uitdaginkjes. Zo moet je natuurlijk een hoge trap op en af om op de boot te komen. De toiletten in de boot zijn niet bruikbaar…dat is niet helemaal waar maar als je ze gebruikt komt je productie uit een gat in de bodem gespoten. Dat leek zelfs ons wat asociaal.

Daarnaast is Belinda de eerste dagen altijd bang dat de boot omvalt. Zeker met harde wind wil ze nog wel eens een beetje bewegen.

Voor de liefhebber hieronder de grotere klussen die zijn uitgevoerd:

  • Motorsteunen vervangen en motor/schroefas opnieuwe uitgelijnd;
  • Olie seal transmissie vervangen;
  • Volledige boot gepolijst en in de was gezet;
  • Gelcoat reparaties van beschadigingen;
  • Coppercoat (antifouling) bijgewerkt en opgeschuurd;
  • Propellers in de Propspeed.

Omdat we er toch stonden gelijk maar een truck met diesel laten komen om Mr.Bean2 van wat levenssappen te voorzien. Dat kan hier voor 1,38/liter.

Voor ons natuurlijk een mooie gelegenheid om wat klusjes te doen zoals de ankerketting opnieuw markeren met verf, het hekanker verven etc.

Om het kampeerleven op de wal te verzachten kwamen goede vrienden Ben en Illonka ook nog een avondje naar Cartagena voor een geweldig etentje bij onze favoriet Magoga.

Na het afrekenen van een bescheiden jaarsalaris gaan we het water weer in. Gelijk maar even een korte proefvaart en alles lijkt prima te werken.

We storten ons in de Holy week. Dit is de week voor Pasen waarin idioot veel processies en andere festiviteiten plaatsvinden in Cartagena en andere Spaanse steden. Pasen is hier het grootste Christelijke feest net als bij de Orthodoxen in Griekenland, zie Rode eieren, gebroken potten en volledig lam

Met stijgende verbazing hebben we dit gebeuren bekeken. De week voor Pasen ligt eigenlijk alles plat en is iedereen druk met oefenen en uitvoeren van de processies. De meeste van die dingen duren zeker 5 uur! en ze lijken ook allemaal op elkaar. Een hele stoet KKK puntmutsen die op een monotone drum door de hele stad lopen afgewisseld met een Arc (of hoe zo’n ding ook heet). Als je mazzel hebt is het een rollend gevaarte…maar er zijn ook enorme dingen die door idioot veel boetedoeners gedragen moeten worden.

Sommige processies beginnen op een Christelijk uur maar er zijn er ook die midden in de nacht starten. Langs de hele route staan plastic stoeltjes opgesteld met QR codes erop…die kan je huren…de hele route zit en staat dus vol met toeschouwers die deze malloterij aanschouwen.

Bijzonder is dat dit hele gedoe springlevend lijkt te zijn. Erg veel jonge mensen lopen mee. Gelukkig is het voor veel anderen gewoon een excuus om met z’n allen de kroeg in te duiken.

En voor ons clubje ook een mooie aanleiding een “Life of Brian” middagje op Mr.Bean2 te organiseren om iedereen weer een beetje bij te spijkeren in het Paasverhaal…”Crucifixion to the left, one cross each”.

Ondertussen maken we met onze geweldige Hyundai Bayon nog wat excursies in de omgeving. Onder andere naar een gebied hoog in de bergen waar ze vroeger in speciale bouwwerken ijs maakten door sneeuw samen te persen. Dat moest dan weer de berg af worden vervoerd…nogal een klusje voor wat ijs.

De grafiti in Cartagena is best bijzonder en zelfs terug te vinden op de betonblokken van de zeewering.

22 maart. Mijn verjaardag en we liggen nog in de haven. ’s Ochtends staat de hele club al voor de boot inclusief toeters en puntmutsen. Veel belangrijker is dat ze een fantastisch cadeau voor me hebben meegebracht: een Lego Ferrari.

Ik voel me aan mijn stand verplicht om het ding later ook te bouwen. Als ik vervolgens daar vragen over stel aan kleinzoon James voelt die zich genoodzaakt Opa te komen helpen…dus die komen 9 mei naar Barcelona. Geweldig!

Het cruise seizoen is ook duidelijk weer van start gegaan in Cartagena. In dit geval met een megalomaan gedrocht die door een paar arme drommels geverfd moet worden.

Hoogste tijd dus om de haven te verlaten! Als eerste tripje gaan we naar Torrevieja. Slechts ca. 35 zeemijl om alles een beetje te testen. Oliver en Renate vertrekken dezelfde dag vlak na ons. Als we in Torrevieja in de havenkom geankerd zijn krijg ik direct een appje wanneer we een borrel komen doen?? Het blijken Rotterdammers Lya en Peter die we eerder in Cartagena zijn tegengekomen en hier in de haven liggen. Gezellig!

Een uurtje later komen ook Oliver en Renate de haven binnen en herhaalt het ritueel zich. Op 1 of andere manier kom je in zeehavens weinig geheelonthouders tegen…

Volgende halte is Altea. Hier gaan we de haven in. Het oude dorpje is leuk. Echter deze hele kust van Torrevieja tot Denia heeft weinig meer met Spanje te maken. Op een willekeurig terrasje hoor je nergens Spaans. Wel veel Engels, Duits, Scandinavisch en Nederlands. Een mix van ex-pats, pensionado’s en vakantiegangers. Wij passen ons natuurlijk volledig aan met onze eerste Mr.Bean2 buitenmaaltijd van het jaar bestaande uit een gehaktbal en bloemkool met een papje!

De volgende dag varen we naar Moraira waar we naast de haven in de baai ankeren. Mooi plekje!

Denia ligt net de hoek om en is een erg leuk stadje. Ben en Illonka die hier in de buurt wonen, komen ’s avonds langs in de haven.

Naar Barcelona kunnen we vanaf hier 2 routes doen: via de balearen of de kust blijven volgen. Omdat de kust vanaf Denia tot de Ebro monding nogal saai lijkt, steken we over naar ons favoriete eiland: Ibiza.

Wat afgelopen jaar niet lukte, lukt nu wel: we regelen een plaats in de oude haven van Ibiza stad.

De volgende dag komen Oliver en Renate langs met de bus. Zij liggen geankerd in Cala Longa. Hoogste tijd voor een lange Spaanse lunch want het weer is prima.

Genoeg reden om de volgende dag ook Cala Longa op te zoeken. Mooie baai die nogal ontsiert wordt door veel te grote hotelblokken. ’s Avonds komt onze privé watertaxi ons ophalen voor een BBQ and cocktails op de Melusina, de boot van Renate en Oliver. Hun horeca achtergrond komt volledig bovendrijven…evenals alle Mojito’s die ik niet kan laten staan…er zitten wat gaten in het geheugen over die avond…

Wij blijven nog een paar dagen dobberen in deze baai terwijl onze vrienden Ibiza verder gaan ontdekken. Als het weer lijkt te gaan omslaan, varen we naar de beschutte baai van Sant Antoni, zie ook Strike a pose! Hier ankeren we naast de marina.

Onderweg hebben we een scary moment als de enorme hoge snelheids ferry richting Ibiza stad ons niet gezien heeft…of niet wilde zien. Hij loopt ons op aan bakboordzijde en snijdt vervolgens vlak voor ons langs. Ondanks dat hij geen voorrang heeft gaan we toch maar even van het gas af en komen in de enorme hekgolven terecht.

Inmiddels blijkt de Melusina via een andere route ook op het idee gekomen in Sant Antoni te schuilen…daar gaan we weer…

Uiteindelijk blijven wij ruim een week in Sant Antoni dobberen met af en toe een bezoekje aan wat Ibiziaanse horeca zoals Café del Mar…ja van die playlists.

Natuurlijk moet er ook gehiked worden. En alsof dat nog niet triest genoeg is komen we op één van die hikes boven op een berg ook nog langs een dieren begraafplaats.

Wij gaan vanaf hier weer oversteken naar het vasteland om daar nog de Ebro delta en het gebied rond Tarragona te gaan ontdekken voordat we in Barcelona arriveren. De Melusina is inmiddels wederom teruggekeerd in onze baai en we maken er een waardig afscheid van bij Sushimi!…en wederom werd de boel wat wazig.

De volgende keer meer over onze oversteek naar La Rapita en de verdere reis naar Barcelona…en onze kleinzoon!

Cheers, André

Geplaatst op

Fighting windmills with Darth Vader

Ons vervoermiddel voor onze laatste roadtrip is duidelijk van de Dark Side of the Force…en onze beste huurauto ooit. Wat een feestje is dit kleine bommetje om te rijden. De Abarth 695 Competizione, want zo heet Darth Vader in het echt, tovert elke keer weer een lach op je gezicht als je erin rijdt. En dat is het enige wat een auto moet doen.

We hebben haar net weer moeten omruilen voor een Hyundai Bayon. Om epileptische aanvallen te voorkomen zal ik daarvan geen foto delen maar een groter verschil is amper denkbaar. Wat een lelijk, zwalkend, traag en extreem bemoeizuchtig barrel is dat. Ik heb het nog niet opgezocht maar weet redelijk zeker dat Bayon Koreaans is voor Hondenkar.

We hebben Darth uitgelaten in het land van Don Quichot…en dat willen de Spanjaarden weten ook. Los van al die, voor een Hollandse jongen vrij lullige molentjes, kom je zijn beeltenis en naam overal tegen.

Nooit gerealiseerd dat dit boek van Cervantes uit begin 17e eeuw, wordt gezien als 1 van de grootste literaire meesterwerken in de Westerse wereld en grondlegger van moderne literatuur. De Man van La Mancha heeft heel wat teweeg gebracht. Wij dus naar La Mancha!

Maar voor het zover was moesten we onze Andalusische roadtrip nog laten indalen en kregen we onze dochter Laura op bezoek in Cartagena. Erg gezellig! Zij viel met haar neus in de boter van de Carnavalsparades waarbij enige kinderarbeid niet geschuwd wordt.

Natuurlijk bezoeken we wat hoogtepunten in de omgeving. Waarbij het inmiddels bekende anarchistische Alcamea Chica een hoogtepuntje is.

Een veel groter hoogtepunt is het Michelin ster restaurant Magoga waar Laura ons uitnodigt. Wat een mooie winkel voor een geweldige ervaring!

Na een aantal mooie dagen proppen we Laura achterin Darth Vader en brengen haar naar Alicante airport.

Na nog wat lanterfanten en klussen op de boot gaan wij op pad in de voetsporen van de Don. Eerste stop is Valdepeñas. Niet geheel toevallig blijkt dit het zwaartepunt van de wijn industrie in La Mancha te zijn. Bij Bodega Estrellas vertellen ze ons daar van alles over…in vloeiend Spaans. We hebben er een beetje van begrepen maar veel duidelijker was de internationale taal van de wijn zelf!

Valdepeñas is verder een leuk Spaans dorp. Het valt ons hier in het binnenland op hoe idioot laag de prijzen liggen in de horeca. Je hoeft niet vreemd op te kijken als je voor een biertje + wijntje + tapa 5 euro afrekent. Speciale vermelding verdienen de straatpaaltjes in de vorm van een wijnglas!

Via Alcazar de San Juan en Tembleque rijden we naar Consuegra. Het landschap is hier en daar net Nederland. Helemaal vlak en veel landbouw…maar dan van het boeiende soort om wijn te maken! In de plaatsjes de typische La Mancha (lees: Western-achtige) architectuur.

Wat hier nog meer opvalt zijn de idiote hoeveelheid ooievaars. Overal zitten ooievaars…en altijd op door mensen gebouwde zaken. Ik vraag me af waar ooievaars nestelden voordat mensen constructies bouwden?

Consuegra is het het hoogtepunt van Don Quichotisme. Hier staan de molens die in het verhaal aangevallen worden door de man van La Mancha en zijn buurman en knecht Sancho Panza.

We hebben hier een erg leuk appartement met dakterras dat op de molens uitkijkt.

Door naar één van de hoogtepunten en voormalige hoofdstad van Spanje: Toledo. Dat doen we via een natuurgebied. Daar blijken de paden wat overgeorganiseerd maar wel fraaie uitzichten…en de bron van Abraham.

Als je aan komt rijden op Toledo valt je mond even open. Door de bijzondere ligging op een soort van schiereiland in een meander van de Taag rivier is de oude stad nooit echt uitgebreid of veranderd. Erg fraai.

We stoppen bij de oude San Martin brug waar ook een zip line over de Taag is gespannen. Belinda was niet meer te houden.

Dan naar ons hotel in een Middeleeuws pand in het centrum. Iets breder dan Darth Vader was er niet door gekomen.

Toledo is schitterend.

Doordat de oude stad zo compact is en aan 3 zijden omgeven door de Taag, is er veel laag op laag gebouwd. Heel goed is dit te zien in de Salvador kerk. Hier vallen als eerste de Romeinse opgravingen onder de kerk op. In de kerk zie je duidelijk dat het een moskee is geweest aan de Arabische hoefijzer gewelven. Eén van de zuilen is zelfs uit de Visigotische tijd. Die zouden we nu Duitsers noemen en hadden in de 5e eeuw ook al veel behoefte aan Lebensraum. Het West Romeinse rijk liep op zijn laatste benen en de Visigoten sloten eerst allianties met ze, maar al snel bedachten ze dat ze die Italianen niet meer konden gebruiken…ook dat klinkt verdacht bekend en veel recenter…

Maar voordat we helemaal afdrijven. Je ziet dus “gestapeld” Romeins, Visigotisch, Arabisch en Christelijk terug in 1 kerkje. En dat is het geval op veel plaatsen in Toledo.

Om wat meer te weten te komen over die relatief onbekende Visigoten gaan we naar een museumpje dat in een andere kerk gevestigd is. Ook daar is heel duidelijk de oorsprong als Moskee te zien. Bijzonder om te zien dat de “Dark Ages” toch niet zo donker waren.

Een ander hoogtepunt is de Synagoge Santa Maria la Blanca. Van buiten een nietszeggend ding maar van binnen erg indrukwekkend. Ook hier weer duidelijk dat dit niet als synagoge begonnen is.

De enige moskee die nog als moskee bekend staat is niet minder indrukwekkend. De bizarre naam geeft het al een beetje weg: Mesquita de Cristo de la Luz. De moskee van Jezus?? Dit pandje staat hier al sinds 999 op een Romeinse weg gebouwd en is na de Reconquista in een kerk veranderd.

Ja ja, ik weet het. Voor een doorgewinterde atheïst ben ik wel veel in religieuze pandjes te vinden. Dat is omdat ze vaak gewoon mooi zijn maar vooral omdat de geschiedenis van een plaats en onze beschaving (of wat daarvoor moet doorgaan) in deze gebouwen wordt weergegeven. In Toledo is dat nog duidelijker dan in de meeste andere steden.

Maar wanhoop niet want onze volgende stop is een bijzonder natuurpark: Garganta de los Infiernos. Helaas is het weer omgeslagen en lopen we hier in een Hollands miezerregentje. Maar de bizarre rotspartijen in de rivier zijn de moeite waard.

Dat weer blijft ons vanaf hier wat dwars zitten. Tot nu toe was het bijzonder warm en zonnig maar nu gaan we merken dat we diep in het binnenland zitten en ook nogal hoog. De regen stopt maar de kou en wind blijven, helaas.

Zo ik in Avila. Wel een prachtig gezicht op dit vestingstadje als je aan komt rijden.

Maar de volgende ochtend moeten we de Vader van Luke Skywalker ontdoen van een laagje ijs!! Het moet niet gekker worden!

We gaan naar Madrid maar voor we daar zijn hebben we nog wat hoogtepuntjes gepland. Te beginnen met het kasteel van Coca…en nee dat was niet het huis van Escobar.

Dan UNESCO stad Segovia met de sprookjesachtige Alcazar. Voor Disney de inspiratie voor het Doornroosje kasteel. Minstens zo indrukwekkend is het Romeinse aquaduct. Bizar dat deze gigantische constructie hier al 2000 jaar staat en het geheel, zonder cement, in elkaar “hangt”.

We zijn hier op de vlucht geslagen voor onze agrarische medemens. Niet alleen in Nederland denken die dat een tractor een uitstekend vervoermiddel voor de snelweg is. Ook in Spanje hebben ze hier inmiddels plezier van. Het blijft bijzonder dat éénderde van de hele EU begroting naar landbouw gaat en die mensen daar niet erg blij van lijken te worden. Gelukkig lukte het om net voordat de trekkers onze straat bereikten weg te komen.

Laatste halte voor Madrid is El Escorial. Toen Filips II de machtspelletjes van de Aartsbisschop in Toledo zat was, verhuisde hij simpelweg de hoofdstad van Toledo naar Madrid. Vervolgens liet hij daar een megalomaan paleis/klooster/mausoleum/bibliotheek neerzetten. Een gebouw van 13 hectare!! De catacomben met de graven zijn indrukwekkend. Als eerste werd hier dus de vader van Filips II, Karel V begraven.

En door naar de huidige hoofdstad en het Indigo Gran Via Madrid hotel. De stad waar je op Kilometer nul kan staan voor het oude postkantoor. Als je voor postbezorging per km betaald wordt is het handig om te weten waar nul is.

Ook de stad waarvan het wapen een Aardbeienboom met een beer is. Van de vruchten maken ze de beroemde Madroño likeur. Daar hebben ze zoveel van gedronken dat ze vergeten zijn waarom die beer en die boom in het wapen staan…maar het ziet er leuk uit.

Het oude middeleeuwse centrum is erg gezellig maar, zelfs in februari, retedruk. Daarbuiten is er erg veel schitterende grandeur met alle Modernista panden.

Zoals je in Parijs een keer naar het Louvre moet en in Amsterdam naar het Rijksmuseum, moet je in Madrid naar het Prado…waar je geen foto’s mag maken. Indrukwekkende collectie van grote Spaanse meesters als Velasquez en Goya maar ook veel Nederlandse en Vlaamse grootheden.

Om onduidelijke reden zijn Spanjaarden idolaat van gokken. Waar je ook kijkt zie je stands, winkeltjes, straatverkopers van loten. In Madrid zit een winkel waar wat vaker grote prijzen vallen en daar staan op hoogtijdagen rijen voor van uren…voor loten die je ook gewoon online kan kopen. Omdat hier zoveel verkocht wordt vallen hier dus ook weer meer prijzen…en zo krijgt het een zelf voorspellende waarde.

Nu is uren in de rij staan nog niet voldoende voor het optimale geluk. Je moet je lot ook nog afvegen aan de kont van El Vecino Curioso…de nieuwsgierige buurman. Aan zijn glimmende kont te zien is dat vaak gebeurd. Wederom was Belinda niet te houden!

Wie denkt dat alleen Nederland zwaar lijdt aan weer-code inflatie, kan ik gerust stellen. Hier in Madrid werd een beetje wind verwacht en het beroemde Retiro park werd direct gesloten. Code Rood! Toen we hier wat lacherig met wat Spanjaarden over spraken vertelden die dat de week ervoor iemand was overleden nadat een boom was omgevallen. Ook in Spanje stoppen ze dus liever met leven dan een kans te lopen te overlijden.

Na 3 dagen Madrid gaan we naar Cuenca. Een schitterend plaatsje op de rand van een diepe kloof. We zitten hier in een zogenaamde Hospederia, een soort van hotel als onderdeel van een nog actief klooster. Erg fraai. Verder spreken de foto’s voor zichzelf.

In de buurt van Cuenca is het Geologiepark Ciudad Encantada. Een omgeving waar erosie voor bijzondere rotspartijen heeft gezorgd…en waar zelfs wat sneeuw ligt…

Laatste stop is Murcia, de hoofdstad van de provincie waar ook Cartagena in ligt. Het is 300km rijden van temperaturen rond het vriespunt naar 20 graden en een zonnetje. Heerlijk!

Leuke stad die we de volgende dag moeten verlaten om onze geliefde Abarth in te leveren op Alicante Airport. Maar niet voordat ik door deze martelkamer gesleept ben…en ik maar denken dat de Inquisitie afgeschaft was…

En we nog even Novelda aantikken voor een bezoekje aan de kleine Sagrada Familia.

En dan volgt het onvermijdelijke: Darth Vader moet terug naar OK Mobility en wij gaan richting Cartagena in een Koreaanse hondenkar. Gelukkig zijn er geen grote autoreizen meer gepland en staan we inmiddels op de kant met Mr.Bean2 voor groot onderhoud.

Daarover volgende keer meer!

Nog even een goed bericht voor wie mijn gebazel een beetje zat is. Er is hoop want Belinda houdt sinds kort op Polarsteps onze gedool over deze aardkloot veel overzichtelijker bij dan ik. Zie hier

Cheers, André

Geplaatst op

Life’s a Parade, the sequel

Carnaval en bijbehorende parades is nogal een dingetje in het Katholieke zuiden. In onze volgende stop Cadiz, beweren ze zelfs dat hun Carnaval dat van Rio naar de kroon steekt. Wij kunnen dat niet beoordelen want beide nooit meegemaakt. Wat we wel meemaken zijn de voorbereidingen hier zoals de verkiezingen van de beste band, Don Carnaval etc. Al dat gedoe wordt zelfs live op TV uitgezonden!

Op weg van Sevilla naar Cadiz gaan we eerst naar het natuurpark Doñana, het delta gebied van de Guadalquivir rivier. De levensader van Andalusië die zowel door Cordoba als Sevilla stroomt. Mooi wetland gebied met vooral veel bijzondere vogels.

Voor de lunch stoppen we in Arcos de la Frontera. Dit is één van de beroemde Pueblo Blancos (witte dorpen) in deze streek.

Cadiz is een echte havenstad. Het licht is anders en de wijken langs de haven zijn duidelijk wat armoediger en daardoor authentieker. We zijn hier voor het eerst sinds lange tijd weer aan de Atlantische Oceaan. Er is weer eb en vloed en stroming en…alles wat de Middellandse zee niet heeft.

De boulevard langs zee lijkt erg op de Malécon in Havana. Niet heel verwonderlijk want onder andere daar kwamen de schepen vandaan in de hoogtij dagen. Leuk weetje is dat alle klinkers die voor de wegen in de oude wijk bij de kust zijn gebruikt uit Zuid-Amerika komen. Toen er niet genoeg goud en zilver meer te roven was, moest er ballast mee in de galjoenen om de oceaan over te steken…dat waren deze stenen.

Cadiz wordt gezien als de oudste stad van Europa en is eigenlijk een eiland dat met een smalle strip vast zit aan het vasteland. Het was de eerste Fenicische nederzetting voorbij de zuilen van Hercules (lees: voorbij de straat van Gibraltar).

Net als in Cordoba is ook hier een Moskee die tot kerk is geconverteerd. Veel soberder en kleiner maar zeker boeiend…en compleet met stijlvolle toerist.

Een ander hoogtepunt is de rode tonijn, Almadraba, die hier voor de kust gevangen wordt. Heerlijk! Het is echter ook het gebied waar veel zeiljachten door Orka’s worden aangevallen, zie https://en.wikipedia.org/wiki/Iberian_orca_attacks. Eén van de theorieën hierachter is dat de tonijnstand te laag is en de gezellige zwart-witte beestjes (vissers)boten zien als grootste concurrent.

Via Vejer de la Frontera rijden we naar Tarifa. Vejer wordt gezien als de mooiste Pueblo blanco en toegegeven het ziet er erg pittoresk uit! De Arabisch getinte lunch bij La Casa de Califa is een absolute aanrader!

Tarifa is een verzamelplaats voor allerlei flatulente types met boeiend haar en bijbehorende kleding zoals wind- en kitesurfers. Het waait hier praktisch altijd stevig en bijna altijd uit het Westen (Poniente) of Oosten (Levante). We zitten in een leuk resort op het strand. Wij halen hier de gemiddelde leeftijd behoorlijk omhoog maar het gemiddelde ADHD niveau naar beneden. Doordat er een dam ligt naar het fort op een eilandje in de Straat is er altijd een kalme zee aan de West- of Oostzijde van de dam.

Het is verrassend hoe nauw de straat van Gibraltar hier is. Marokko is dichtbij. Arabische krijgsheer Tarif ibn Malik had nooit kunnen vermoeden dat zijn naam, waar Tarifa naar vernoemd is, het begrip tarief zou worden. Dit was de eerste haven waar je moest aanleggen om de Middellandse zee in te komen…en een Tarief betalen.

De volgende dag gaan we naar Gibraltar, aapjes kijken. Na al het moois dat we gezien hebben is Gibraltar en omgeving een regelrechte dump. Veel industrie, lelijke bebouwing en retedruk verkeer. We waren door iedereen gewaarschuwd voor lange files bij de grens en dat we vooral onze auto in La Linea (het onooglijke dorp aan de Spaanse kant) moesten parkeren en gaan lopen. Dat past echter niet zo in mijn parkeerbeleid (je stopt waar je moet zijn). Wij dus doorrijden en geen enkel probleem. Uiteindelijk parkeren we naast de kabelbaan die ons de Rock op sleept.

En het is alles wat je je ervan voorstelt. Mooi uitzicht en veel apen.

We wandelen naar beneden en komen onderweg nog langs de grot van Michael de aartsengel. Door diverse uitlichtingen van de grot wordt snel duidelijk waarom deze zo heet.

Verder veel Brits gedoe over bezoeken van de Queen met een steentje hier en een parkje daar. Beneden stuiten we op de begraafplaats van de zeelieden uit de slag bij Trafalgar (hier voor de deur)…behalve Nelson zelf.

Hoogste tijd om door te rijden naar Ronda. Een schitterend stadje gebouwd op de randen van een diepe canyon. De brug daaroverheen is de claim to fame. 100 Meter hoog en 120 meter lang gebouwd in de 18e eeuw. Ons hotel hangt aan de wand van de Canyon met mooi uitzicht vanaf het terras.

Vanaf hier rijden we naar de Camino del Rey, het beroemde Koningspad. Een schitterend natuurgebied rond een diepe kloof. De ophef rond het pad is wat overdreven. Om er toch nog een avontuurlijk tintje aan te geven, ben je verplicht een Bob de Bouwer helm te dragen. De delen door de kloof zijn spectaculair maar makkelijk te lopen op een keurig aangelegd pad. We komen zelfs nog een groep Ibexen tegen. Deze Iberische steenbokken gebruiken een iets uitdagender paadje.

We eindigen de dag in Granada. Wederom een schitterende stad die natuurlijk vooral beroemd is door de Alhambra. Maar eerst gaan we een dag de stad verkennen. Waar Sevilla vooral mooi en toeristisch is, voelt Granada wat authentieker en zeker niet overal fraai. Mensen komen hier vooral voor de Alhambra en minder voor de stad.

In de serie leuke weetjes: Granada was het laatste Moorse bolwerk dat door de Christenen werd terugveroverd (Reconquista) in 1492. Ja, hetzelfde jaar dat Christoffel Amerika ontdekte. Dit was honderden jaren later dan de rest van het Iberisch schiereiland…en dat is de reden voor de Granaatappel op de Spaanse vlag. Overal in Granada zie je de granaatappel als symbool. Als je naar het wapen op de Spaanse vlag kijkt zie je de 4 wapens van de 4 koninkrijken op het Iberisch schiereiland na de Reconquista: Castille, Leon, Navarra en Aragon. Helemaal onderaan zie je een granaatappel…die kwam er later bij…

Voor de echte betweters: de 2 zuilen staan symbool voor die van Hercules…daar ging je voor 1492 niet voorbij maar daarna juist wel en steeds verder, Plus Ultra.

We doen ’s avonds een erg leuke walking tour door de Albaicin en Sacromonte wijken. Albaicin is de oude Moorse wijk en betekent “mensen uit Baeza”, zie Life’s a Parade! Die waren hier naartoe gevlucht door de Reconquista.

Nog steeds is het een typisch Arabische wijk met een doolhof aan nauwe straatjes. Het ligt op een heuvel tegenover de Alhambra en geeft schitterende uitzichten daarop.

Sacromonte ligt ertegenaan en is de wijk van de grotwoningen. Vroeger woonden mensen hier in grotten. Gaandeweg werden daar huizen voor gebouwd…een beetje zoals in Capadocia Turkije, zie The more you see, the less you know. De meeste huizen hier hebben binnen echter nog steeds ruimtes in grotten. Er is ook een soort van hippie deel waar mensen nog steeds heel primitief in grotten wonen.

De volgende dag naar het hoogtepunt: de Alhambra, Arabisch voor het Rode Paleis. Het is het paleizen complex en fort van de Arabische heersers. Doordat Granada uiteindelijk is veroverd door de Christenen middels onderhandelingen, is er niet gevochten en weinig vernield. Dat kwam pas daarna toen Karel V bedacht dat hij zijn paleis daar wilde hebben en een deel liet afbreken daarvoor. Een paleis dat nooit is afgebouwd of gebruikt omdat ze tijdens de bouw bedachten dat hij toch ergens anders ging wonen.

Los van dit, op veel manieren misplaatste paleis, is het Alhambra een indrukwekkend geheel. Vooral het Nasridische paleis is indrukwekkend.

Zo’n hoogtepunt kan je alleen maar overtreffen door de bergen in te gaan. Wij naar het Alpujarras gebied tegen de Sierra Nevada. In dit gebied is in de 16e eeuw lang en zwaar gevochten tijdens de laatste opstanden van de Moren tegen de Christenen…die de belofte dat ze hun eigen geloof en cultuur mochten behouden niet heel erg nakwamen.

Het is een hoog en schitterend gebied met mooie kleine dorpjes en zelfs een aantal skigebieden. De hoogste berg hier is dan ook bijna 3500 meter. Wij strijken neer in een Casa Rural net buiten het dorpje Capileira. Erg leuke mensen waar we een mooie kamer met terras van krijgen.

Natuurlijk moeten we hier een beetje hiken…maar na al het lopen van de afgelopen 2 weken is achterover in de zon op het terras nog aanlokkelijker. ’s Avonds eten bij de lokale Italiaan. Leuk restaurant annex kroeg voor de locals en het enige dat momenteel open is.

De volgende dag gaan we naar Nerja aan de kust maar niet voordat de Guardia Civil een klein onderhoud met ondergetekende had gehad over de gereden snelheid. Volgens de hermandad reed ik 146 waar ik 100 mocht. Lijkt mee een compliment voor de Corsa…maar zij zagen dat anders. Laten wij als niet-ingezetenen nu 50% korting krijgen op de 300 euro die ze hiervoor wilden hebben. Top!

Wij gaan naar Nerja om vrienden Conor en Lisa te bezoeken. We kennen hun uit Licata, zie Camping Life, waar zij vorige winter ook op hun boot verbleven. Dit jaar hebben ze ervoor gekozen de boot in Licata te laten maar zelf een paar maanden een Airbnb in Nerja te huren. Erg leuk om hen weer te zien en een mooie avond door te brengen in een goed restaurant.

Nu had ik nog nooit van Nerja gehoord. Maar dat geldt niet voor de, vooral Britse, pensionado’s. Het is een super toeristisch plaatsje met heel weinig Spanjaarden. Claim to fame is het Balkon van Europa…wij konden er weinig hoogtepunt in ontdekken.

Na het ontbijt bij Conor en Lisa sluiten we onze Parade af met een rit terug naar de boot in Cartagena.

…maar toch niet helemaal. We moeten namelijk onze auto nog omruilen in Alicante. Dus na een dagje boot door naar Alicante Airport om afscheid te nemen van de Corsa bij Firefly en onze Abarth 695 in ontvangst te nemen bij OKmobility.

Even wat achtergrond: in de winter is het heel goedkoop een auto te huren. Bijvoorbeeld de Corsa kostte 150 euro voor een maand. De maximale termijn is echter 1 maand. Heeft iets te maken met de borg op de Creditcard. Ik zoek dan altijd een auto via Doyouspain.com (in Italië is dit, je raadt het al Doyouitaly.com) en boek hem daar.

Je moet vervolgens nergens meer op in gaan want het spammen begint dan: u bent de verzekering vergeten, wilt u geen accessoires etc.etc. Die verzekering is het meest pregnante waarbij ze je wijs proberen te maken dat je heel veel risico loopt. Je loopt echter alleen maar risico over de zogenaamde excess (wij noemen dat eigen risico) van meestal ca. 1000 euro. Om dat risico af te kopen voor bijvoorbeeld de Corsa kost ca. 300 euro (2x de huurprijs).

Wij doen dat nooit maar de ervaring met de laatste auto bij OKmobility was memorabel. De dame achter het loket had zich overduidelijk voorgenomen ons niet een maand te laten wegkomen met een premium Abarth voor 200 euro. Om te beginnen schreef ze bij de aanblik van Belinda direct een 2e bestuurder op. “Nee dat wil ik niet”. Toen de verzekering “U loopt heel veel risico in een hele maand en dit is een hele dure auto, maar u kunt dat afkopen voor 420 euro”. “Nee dat wil ik niet”.

Dat ging nog een paar keer op en neer waarbij dezelfde verzekeringspremie (om dus max 1000 euro risico af te kopen) daalde tot 350 euro. “Nee dat wil ik niet, ik wil gewoon wat ik geboekt heb”. “Dat kan niet u moet minimaal u banden, ruit en assistentie extra verzekeren a 200 euro”. “Nee dat doe ik niet”. “Maar dat is verplicht”. Dit ging nog even zo door totdat ze letterlijk zegt dat ik een afspraak met “een agent” heb en niet met hen. Na dreigen met Doyouspain even te bellen dat OKmobility de auto niet onder de geconfirmeerde voorwaarden wil leveren, krijgen we hem uiteindelijk mee…

En wat een feest! Eindelijk weer eens een “echte auto”: snel, licht en strak! Ja, ik weet het in alles het tegengestelde van de bestuurder.

Deze uitstap naar Alicante gaaf een mooie gelegenheid nog een mooie avond samen met Ben en Illonka, zie Old Friends, door te brengen in Alicante. Geëindigd in een restaurant in jaren 80 Studio 54 stijl erg goed en leuk!

En toen was de parade echt afgelopen!

…op de Carnaval’s parades na dan. Daarover volgende keer meer.

Cheers, André

Geplaatst op

Life’s a Parade!

Als er iets duidelijk geworden is de afgelopen weken dan is het dat de Katholieken alles vieren met een Parade. En het Katholicisme druipt in Spanje, veel meer nog dan in Italië, uit alle poriën. Niet zo vreemd in een gebied dat veroverd is geweest door de moslims die er vervolgens weer uit zijn geknikkerd door de Katholieken.

Die zogenaamde Reconquista door fijne vrome christenen heeft mooie zaken voortgebracht als de Spaanse Inquisitie en het totaal uitbannen (en veelal verbranden) van andersdenkenden en -gelovigen. Ook die heerlijke (Iberico) ham is hierdoor ontwikkeld…als je dat niet at was je waarschijnlijk niet zo succesvol bekeerd tot het beste geloof als je beweerde…mooie aanleiding voor een vuurtje.

Na onze terugkeer vielen we direct in de parades van het 3 koningen feest. Dat is hier nogal een dingetje. Een bijna onophoudelijke rij van dansgroepen, bands en praalwagens trekt voorbij terwijl er snoep en speelgoed wordt rondgestrooid. Om die reden staat iedereen met enorme puntzakken langs de route om één en ander op te vangen.

Voordat we aan onze eigen parade door Andalusië begonnen eerst nog even langs Cartagena’s claim to fame: de fabriek van Licor 43. Dat spul komt hier vandaan en dit is dan ook de enige plek ter wereld waar het gebrouwen wordt. Ze claimen zelfs dat het zijn oorsprong vindt in de Licor Mirabilis van de Romeinen…altijd mooi om wat historie te hebben…en zoals Trump altijd zegt: never spoil a good story with facts.

Nu ben ik niet zo van de likeur maar daar hebben ze hier wat op gevonden. De cocktail van 43 met Ginger ale en lime is wel erg lekker. En zo verkopen ze toch een flesje.

Ons eerdere plan om een maand door Spanje te gaan roadtrippen hebben we vervangen door meerdere trips van een paar weken. Onze huur-Corsa leent zich daar verrassend goed voor. Bij een Corsa dacht ik aan zo’n hondenhokje van vroeger maar dit is een heel andere auto. Op de schaal van kleine huurauto’s staat deze inmiddels hoog. Ruim, luxe, prima motor en wegligging en, heel belangrijk, bemoeit zich niet met je rijgedrag.

Eerste stop op onze parade is Cazorla. Dit ligt in een natuurpark waar we natuurlijk moeten hiken. Schitterende omgeving waar we in een kudde schapen en geiten terecht komen. Als we de herder in de verte zien lopen denken we eerst nog dat hij een haas geschoten heeft, maar het blijkt een net geboren lam te zijn die door moeders verzorgd wordt.

En waar anders ga je overnachten op een Parade dan in een Parador? De Paradores zijn beroemd in Spanje en ooit begonnen als een soort staatshotels in de jaren 20 om toerisme te stimuleren. Vaak zijn het luxe hotels gesitueerd in monumentale panden. Zo ook die van Ubeda. Het is een paleis gebouwd voor de koster van het kerkje ernaast: Dean Ortega.

Ubeda en het kleinere naastgelegen Baeza worden gezien als de mooiste Renaissance steden in Spanje. Beide zijn UNESCO sites. De aanleiding voor al dat moois had vooral te maken met Francisco de los Cobos. Een nogal ambitieus en handig heerschap.

De Katholieken hadden niet alleen maar een Reconquista in Spanje zelf uitgevoerd. Columbus vond in Spaanse opdracht rond die tijd een paar leuke eilandjes. Nadat ze erachter waren gekomen dat het echt niet India was (heel vreemd want er woonden wel Indianen) gingen ze ook daar het ware geloof brengen. O ja, ook wat volken uitmoorden, virussen verspreiden en vooral al het goud en zilver roven. Het bleek hard werken om iedereen van het beste geloof te overtuigen.

Francisco had zich als hoge ambtenaar kunnen opwerken tot Secretaris voor de Indiën aan het hof van Karel V. Dat was net op het moment dat de schepen met goud en zilver begonnen binnen te lopen…behalve die ene die door Piet Heijn werd gekaapt. Lang verhaal nog langer roomde onze secretaris 1% van alles af. Dat leverde een gigantisch fortuin op. Daarnaast trouwde hij in de adel en daarmee werd hij na de Koning zo’n beetje de belangrijkste man in Spanje. Bescheidenheid was niet één van zijn sterkere kwaliteiten. Die prachtige renaissance “kerk” hierboven is dan ook helemaal geen kerk maar een Mausoleum voor Francisco. Om de boel een beetje te beheren stelde hij Dean Ortega aan die natuurlijk ook een bescheiden onderkomen moest hebben: Palacio Dean Ortega…nu dus een Parador.

Andres de Vandelvira was de grote architect van dit alles. Hij heeft veel van het UNESCO moois in Jaen, Baeza en Ubeda ontworpen en gebouwd.

Een bijzonder uitstapje in Ubeda is de Synagoga del Agua. Gebouwd voor de 14e eeuw en pas zeer recent herontdekt. Er zat hier een kapperszaak en wat appartamenten. Toen een ontwikkelaar een parkeergarage wilde gaan aanleggen stuiten ze op muren van de synagoge compleet met Mikvah (purificatiebad) in de kelder. Een bijzonder plekje, zeker als je bedenkt dat de Joden hier tot de Reconquista in vrijheid met de moslims samen geleefd hadden (misschien een idee om weer eens nieuw leven in te blazen) maar daarna door de Katholieken volledig waren uitgeroeid (bekeren, wegwezen of branden).

Naast al deze hoogtepunten is de provincie Jaen, want daar zijn we, vooral bekend vanwege de olijven. Deze provincie neemt 20% van de olijfproductie voor zijn rekening. Van Spanje? hoor ik je denken, Nee, wereldwijd!! En dat valt op als je hier rond paradeert. Zover je kan kijken olijfbomen. Bij Baeza zijn we op bezoek geweest bij een olijfolie producent met een mooi museumpje.

Cordoba is de volgende parada. Mijn Duolingo Spaans rijkt inmiddels zover dat ik weet dat dat stop betekent. Onderweg rijden we eerst langs de Medina Azahara. Dit zijn opgravingen van de Arabische stad die hier gestaan heeft. Indrukwekkend ondanks het slechte weer en het feit dat een groot deel gesloten is voor restauratie.

In Cordoba nemen we onze intrek in een erg leuk hotelletje: Casa de los Azulejos. De volgende dag eerst een walking tour. Cordoba blijkt ondanks het nog steeds regenachtige weer, een schitterende stad.

Cordoba was in de Moorse tijd rond het jaar 1000 de grootste stad ter wereld en hoofdstad van het gelijknamige Kalifaat. Schattingen lopen uiteen van een half tot 1 miljoen inwoners. Het Alcazar paleis is een goede illustratie van de grootsheid.

Maar onze monden vielen pas echt open toen we de Mesquita inliepen. De gigantische Moskee van Cordoba waar na de Reconquista een Kathedraal in gebouwd is. Je kan hier vrij makkelijk een paar uur totaal overdonderd doorbrengen. Voor mij, na de Hagia Sofia in Istanbul, het meest indrukwekkende gebouw dat ik ken.

We komen hier natuurlijk in het land van de Flamenco. Elke stad (Cordoba, Sevilla, Cadiz, Jerez etc.) claimt wel de bakermat van een bepaalde variant van deze zigeunermuziek en dans te zijn.

Het is de muziek van de Gitanos. Zo worden de zigeuners hier genoemd en is een verbastering van Egyptians. De zigeuners kwamen namelijk uit India via twee stromen naar Europa. Eén noordelijk via Roemenië, Balkan enz. De andere via Egypte en Noord Afrika. Vandaar de Arabische klanken in de muziek.

Wij dus naar een lokale kroeg/restaurant waar ook optredens door lokale artiesten worden gedaan. Ondanks mijn totale gebrek aan dansvaardigheid en ritmegevoel vond ik het geweldig…maar je moet wel de emotie en het dansen erbij zien en horen…anders wordt het snel kattengejank.

Na 2 dagen Cordoba wordt het tijd voor die andere Flamenco stad: Sevilla. Daar strijken we 3 dagen neer in het Derby hotel en beginnen we met een food tour. Esperanza leidt ons en nog een Australische dame rond langs een aantal Tapas tenten in de Triana wijk. Allereerst naar de Mercado waar we bij een tentje meerdere Tapas kregen die we eerst moesten proeven en de ingrediënten benoemen…daarna vertelde Espe wat het was. Zo hebben we onder meer gestold bloed gegeten. Dat wordt in blokjes gesneden met allerlei kruiden en is erg lekker…maar niet iedereen zou het eten als ze wisten wat het was. Het kan overigens altijd erger want er is ook een Tapas gebaseerd op stieren testikels.

We komen ook nog terecht in een lokaal tentje bekend om zijn gemarineerde kwartels. Ook hier weer eerst eten, dan raden en dan weten. Mooie manier om de keuken te leren kennen…en de sherry…

Sevilla is duidelijk de meest toeristische stad die we op deze parade hebben meegemaakt. Dat is niet voor niets want het is prachtig. Inmiddels is het weer ook weer Andalusisch en dat helpt. De foto’s spreken voor zich.

’s avonds komen we terecht in een lokale bruine kroeg waar alleen maar oude mannen achter de bar staan. Geweldige karakters. Je rekening wordt met krijt voor je neus op de bar geschreven…mijn uitveegpraktijken worden niet op prijs gesteld.

Nu is het Januari maar we hebben al idioot lange rijen zien staan voor de hoogtepunten als de Kathedraal en de Alcazar. Een Mr.Bean2 consumententip: Het blijkt dat inmiddels zoveel mensen online boeken dat die in de rij staan, terwijl als je gewoon een kaartje lokaal koopt er amper wachttijd is. Wij dus toch nog maar even de Kathedraal in. Vooral omdat hier een held van mij, Columbus begraven ligt.

En Christoffel ligt dus hier…zeggen ze…

De volgende ochtend vroeg naar de Alcazar. Leuk pandje waarvan ik de WOZ waarde niet direct kon achterhalen.

Naast de Flamenco, waar we in Sevilla ook nog een show van bezocht hebben, is er natuurlijk nog een andere Spaanse traditie: het Stierenvechten. Die testikels moeten ergens vandaan komen. Wij dus een kijkje nemen in de arena van Valencia. Het echte stierenvechten lijkt inmiddels op een wat lager pitje te staan gezien de publieke mening hierover. Ziet er wel indrukwekkend uit.

We zijn hier nog niet eens op de helft van deze parade maar het blog begint wat uit de hand te lopen. We knippen hem in tweeën en binnenkort gaan we in de volgende episode verder naar o.a. Cadiz, Tarifa, Gibraltar, Ronda en Granada.

…en natuurlijk de Carnaval parades!

Cheers, André

Geplaatst op

Op zoek naar Sint Nicolaas

En we waren heel dichtbij het vinden van onze grote kindervriend in Spanje! Hij blijkt een leuk opgeschilderd huisje te hebben in downtown Valencia. Het is nogal een narcistisch baasje gezien de hoeveelheid zelfportretten.

Huishoudelijke mededeling tussendoor: graag bied ik bij voorbaat mijn excuses aan voor welke beledigende insinuatie dan ook. Zo wil ik bijvoorbeeld absoluut niet impliceren dat Sinterklaas als baasje knechten heeft, of dat elke man in een jurk zich met kinderen bemoeit, of dat er iets mis is met narcistische baasjes. In veel landen kiezen we daar zelfs in grote getale democratisch en vrijwillig voor, dus er zal vast iets goeds in zitten.

Helaas bleek de goedheiligman zelf net vertrokken naar Nederland. Dus wij er achteraan om eind november weer in het donkere, koude en natte Nederland te zijn. Maar gelukkig voor onze kleinzoon James hebben we hem gevonden!

Maar voordat het allemaal zover was moesten we eerst nog van Ibiza naar het vasteland van Spanje zien te komen. Na een oversteek die heel kalm begon maar een nogal ruig einde kende, kwamen we aan in de haven van Calpe. Er stond een F6 over de haven en de marinero vond het een goed plan ons een te kleine plaats aan te wijzen. Omdat we dat vermoeden al hadden riep ik naar hem dat het te klein was. Volgens hem niet. Omdat de wind er pal op stond was er geen weg terug. Lang verhaal kort was er te weinig ruimte en verbogen we met onze pasarelle (de hydraulische loopplank aan de spiegel) een soort van douche constructie die op de steiger stond. Gelukkig bleef de schade daartoe beperkt en werden we een plaats op een kopsteiger toegewezen die wel geschikt was.

Dit verhaal kreeg nog een staartje toen ik twee dagen later ging afrekenen en de dame in het kantoor mij verantwoordelijk stelde voor de schade aan de douche. Nadat ik had duidelijk gemaakt dat het de schuld van de onervaren marinero was en ze blij mochten zijn als ik de schade aan onze pasarelle niet op hen verhaalde, lieten ze na overleg met de baas de claim vallen.

Calpe is een weinig bijzonder toeristenplaatsje met idioot veel hoogbouw. De hoge kaap bij de haven is wel erg fraai en een soort van klimmers paradijs.

Vrienden Ben en Illonka (zie Old Friends) hebben er vlakbij, in Benissa, een mooi huis. Dus de volgende dag kwam Ben ons ophalen voor een geweldige lange lunch op hun terras.

De volgende ochtend vroeg uit de veren voor een stevig stukje richting Torrevieja. Onderweg komen we langs Benidorm. Het is nog steeds zo lelijk als ik me kan herinneren van een vakantie 45 (!) jaar geleden. Overigens is de hele kust vanaf hier naar het zuiden langs Alicante lelijk, laag en vol met hoogbouw.

Torrevieja blijkt een Engelse enclave waar we voor anker gaan in de havenkom. Het hoogtepunt is een bezoek aan de Zeeman!

Na twee dagen is het tijd voor de laatste trip van dit jaar naar Cartagena. Als we onderweg Capo Palos ronden wordt de kust ineens weer bergachtig en fraai. Cartagena heeft een grote natuurlijke haven. Zelfs de industrie, cruiseschepen en raffinaderij kunnen het plaatje niet verpesten.

Die natuurlijke haven is ongetwijfeld de reden dat de Carthagers (het volk uit Carthago in huidig Tunesië) zich in Carthago Nova vestigden. Het duurde echter niet lang voordat Romeinse generaal Scipio Africanus in 209 v.C. de stad belegerde en handig gebruikmaakte van het lage water bij eb om de stad in the nemen. Geen grote schande omdat Scipio nog steeds wordt gezien als één van de grootste veldheren ooit. De man die Hannibal (nog zo’n Carthager) versloeg en nooit een veldslag verloren heeft.

De Yacht Port Cartagena, onze thuisbasis voor de komende 5 maanden, ligt tegen het oude centrum. De oude stad is schitterend en historisch zeer interessant. Omdat het één van de belangrijkste steden op het Iberisch schiereiland voor de Romeinen was zijn er nog veel overblijfselen uit die tijd. Na het uiteenvallen van het Romeinse rijk vielen de Vandalen binnen die Zuid-Spanje Vandalusië noemden. Na de Visigoten waren in de 8e eeuw de Arabieren aan de beurt de boel onder de voet te lopen. Daarbij gemotiveerd door een boekje dat een zekere Mohammed voor ze had achtergelaten.

Die Arabische overheersing heeft zo’n 500 jaar geduurd en heel wat sporen nagelaten. In de 13e eeuw kwam vanuit het Noorden Koninkrijk Castilië sterk op en hebben de Moren weer terug naar Noord-Afrika gedrukt…inclusief hun boekje…want ze hadden er zelf al één. Voor wie niet helemaal geloofde wat daarin stond vonden ze de Inquisitie uit…een hoogst efficiënte organisatie.

Dit alles levert een boeiende en fraaie stad op. Dat fraaie heeft vooral te maken met de lood- en zilvermijnen in de omgeving. Eind 19e eeuw kreeg de economie van de streek daardoor een grote impuls. Gelukkig was dit net de tijd van de zogenaamde Modernista’s en dat heeft schitterende gebouwen opgeleverd.

Er is zelfs een Modernista-club in Cartagena die deze periode levend wil houden en wij tegen het lijf liepen in Bar El Soldadito de Plomo. Deze bar is beroemd om zijn Asiatico koffie, een specialiteit waar onder meer de Cartaagse Liqor 43 in gaat.

Wij voelden ons wat underdressed…

Aankomen in de winterhaven is altijd spannend. Vergelijk het met verhuizen. Je komt in een nieuwe buurt, moet je weg zien te vinden, een nieuw sociaal netwerk bouwen etc.

Inmiddels zijn we redelijk ingeburgerd en hebben een aantal leuke nieuwe kennissen. Vrij bizar was het moment toen we werden uitgenodigd bij onze Zweedse achterburen Henrik en Maria voor een mooi diner. Zij komen uit Stockholm. Toen ik zei dat onze goede Zweedse vriend Per Bodare daar woont, zeiden ze direct dat ze die konden. Wij nog wat lachen omdat we dachten dat ze een geintje maakten, blijken ze hem echt goed te kennen. Hoe groot is die kans?

Oliver en Renate zijn andere buren op de steiger (H pontoon). Zij hebben altijd een pub gehad. Die verkocht en hebben nu een wijnhandel die ze grotendeels vanaf de boot runnen. Erg leuk, wat jonger, stel die veel verstand hebben van lekker eten en drinken!

Natuurlijk hebben we de niet te vermijden BBQ op de zondag. De laatste hebben we met ons kleinere clubje als Kerst diner aangekleed omdat we allemaal een periode naar “huis” gaan.

Onze huurauto was een Hyundai Boyan. Nooit van gehoord. Prima auto die hoge ogen gooit in de lelijkste-voorkant-op-een-auto-ooit competitie. Ter verdediging ben ik er na dit gedrocht eens op gaan letten en heel veel nieuwere auto’s zien er van voren uit als de elephant man. Wat is hier in Godsnaam misgegaan? Je zit toch met schaamrood achter het stuur als je weet dat dat stuk voor jou nog lelijker is dan je eigen hoofd.

Als we over de eerste schrik heen zijn doen wat tripjes in de omgeving. Als eerste langs de kust naar Capo Palos en de enorme lagune Mar Menor. La Manga, de strip land die de lagune van de zee scheidt is 1 groot vakantiekamp. Buiten het seizoen altijd wat triest.

Murcia is een leuke stad in het binnenland. Hier komen we uiteindelijk in het Michelin sterren restaurant AlmaMater terecht voor een geweldige lunch (aanrader!).

Een andere trip is westelijk langs de kust. Hier is veel militair gebied en staan enorme batterijen en verdedigingswerken opgesteld.

Heel bijzonder is het anarchistische dorpje aan zee: Algameca Chica. Het ligt aan een riviermonding en bestaat al honderden jaren maar is nooit erkend door de overheid. Er is geen infrastructuur en geen erkenning van bezit van grond en “huizen”. Als we er wat rondlopen stuiten we op Paco die aan zijn huis aan het werk is en ons graag wat laat zien en vertelt over het dorp. Zo hebben ze bijvoorbeeld een zelfgekozen dorpsraad en “president” en werken ze gezamenlijk aan de gemeenschappelijke zaken in het dorp. Hier gaan we zeker nog eens terugkomen, al was het maar voor het niet officiële Marokkaanse restaurant dat goed bekend staat.

Ondertussen slaan we ons in Cartagena door allerlei evenementen zoals het Middeleeuws festival, haloween, een motorfiets wegrace, de viering van Magelhaes eerste rond de wereld reis etc.

Dan komt Illonka in de lucht die met een omweg vraagt of we op de kat willen passen in hun huis in Benissa als zij afreizen naar het Noorden. Omdat ze ook een appartement in Valencia centrum hebben, maken we direct maar even misbruik van de situatie en gaan eerst een paar dagen naar Valencia om daarna nog wat dagen met de poes door te brengen.

Valencia blijkt een geweldige stad. Ook hier veel Modernista architectuur maar ook een veel oudere mooie binnenstad.

De stad wordt gedomineerd door de oude rivierbedding van de Turia. Die rivier is na een catastrofale overstroming om de stad heen geleid en in de rivierbedding is over de lengte van de stad een schitterend park aangelegd. In de benedenloop van de rivier is the City of Art and Science gebouwd. Indrukwekkend!

Benissa is een echt vakantie/pensionado dorp zoals veel in deze streek langs de kust. Het huis van Ben en Illonka waar wij poezenwacht hebben is erg fraai en typisch Spaans.

Na een rondleiding door de omgeving en een leuk etentje bij een lokale uitspanning vertrekken zij en concentreren wij ons op Rosita, de poes. Tussen deze drukke werkzaamheden door vinden we ook nog wat tijd voor excursies in de omgeving.

Om te beginnen naar Denia. Een erg leuk stadje aan zee met grote haven.

De volgende dag duiken we echt diep in de Spaanse cultuur. We gaan richting Benidorm! Onderweg komen we langs een splinternieuwe Russisch Orthodoxe kerk. Het zegt iets over een deel van de bevolking hier. Er was net een mis (of hoe dat ook heet) aan de gang…dacht even dat we Sint Nicolaas gevonden hadden…

Dan de Pensionado hemel: Benidorm. Ook een heiligdom voor stijliconen met een goed figuur.

In al dit geweld zouden we bijna Mr.Bean2 vergeten. Dat gaat echter helemaal goedkomen deze winter. In de haven zit scheepswerf Ascar die tot nu toe op mij een zeer professionele indruk maakt en bijna alles in huis kan uitvoeren. Het klinkt normaal, maar zeker in de Med is dit een verademing in vergelijking met alle amateurs.

Inmiddels hebben ze al diverse klussen prima uitgevoerd: herstellen van de kromgebogen bolder (zie: Hollandaise Mayonaise!), lassen van een manifold en lakken van de verschansing. Begin maart gaat Mr.Bean2 een weekje op de kant voor schoonmaak, onderhoud en verven van de “running gear”. Tevens wil ik nog de motor opnieuw uigelijnd hebben met eventuele nieuwe motorsteunen en oliekeerring voor de transmissie.

Begin januari gaan we weer terug naar Mr.Bean2 voor de klussen. We gaan nog een maandje roadtrippen door Spanje en dan eind maart weer Varen!

Net als Hij van die stoomboot die we uiteindelijk vonden in Denia!

Cheers, André

Geplaatst op

Strike a pose!

Het thema van de afgelopen weken en vooral het thema van Ibiza. Om Frank Sinatra te parafraseren: If you can’t make it anywhere, you can fake it here! Een impressie van “The people from Ibiza”, de één een beetje appetijtelijker dan de ander…:

En met zowel mijn broer René als onze dochter Laura aan boord kunnen de Huizinkjes natuurlijk niet achterblijven. If you can’t beat them, join them!

Het hele eiland is een groot feest der zelfverheerlijking! Daarmee is het meer lachen om mensen dan met mensen. Maar gelukkig hadden we voor de entertainment Laura en René aan boord. Die arriveerden een dag na elkaar. Het plan was om ze allebei in Ibiza stad op te pikken. Daarvoor moet je dan wel een ligplaats in één van de drie havens zien te krijgen. Lang verhaal kort lukt dat zelfs begin oktober niet. Bijzonder is dat als je hier een haven belt ze:

  • meestal niet opnemen
  • als ze opnemen zeer ongeïnteresseerd klinken
  • ze geen plek zeggen te hebben of niet weten of ze plek hebben
  • in het gunstigste geval zeggen dat je op de dag zelf ’s morgens maar moet bellen omdat ze dan weten of ze plek hebben
  • als je dan ’s morgens belt ze vragen om een mail te sturen
  • als je op miraculeuze wijze een plek bemachtigd, de prijs zodanig is dat je je afvraagt of je eigenaar van de jachthaven bent geworden
  • …zucht…

Uiteindelijk zijn we maar uitgeweken naar de haven van Santa Eulalia die wat meer meewerkt. Daar een Jeep Renegade gehuurd om de volgende dag het binnenland te ontdekken. Het geeft ook de gelegenheid zowel ’s avonds René als de volgende avond Laura van het vliegveld te halen…natuurlijk met niet te vermijden vliegveld-boordje.

De volgende dag met z’n drieën in de Jeep het eiland rond…dat niet zo groot is. Ibiza probeert krampachtig een hippie imago hoog te houden. Wij dus in gestrekte draf naar een Hippy market. Een grotere ontkenning van de hippie cultuur is amper denkbaar. Het begint bij de enorme stroom toeristen die dit trekt en het feit dat alles tot in de puntjes georganiseerd is. We hebben hard gezocht maar zijn tussen alle meuk kraampjes geen hippie tegengekomen. Wel wat oude Koos Koets types. Dan maar naar St Joan voor een versnapering in The Giri Café. Leuk ding.

Cala d’en Serra is een prachtig baaitje waar naast de oude vishutjes een niet afgebouwd hotel staat uit de jaren 80. Dit is een object geworden voor kunstenaars die hier hun graffiti driften op los laten.

Een goede vriend van René blijkt met zijn vrouw en dochter op Ibiza te zijn. Mooi excuus om het toeristisch doen te beëindigen en ze op te zoeken in de leuke Cala Nova. Hier zit een chiringuito (een wat primitievere strandtent) waar we met zijn allen voor een lange Spaanse lunch gaan…en het werd een mooie middag.

’s Avonds gaan we Laura van het vliegveld halen. Als het hele vliegtuig al langs ons gelopen is, is er nog geen Laura. We beginnen ons af te vragen of we haar over het hoofd gezien hebben…qua lengte best mogelijk, qua aanwezigheid meestal niet. Uiteindelijk blijkt dat ze het halve vliegtuig kent en nog uitgebreid stond te kletsen met iedereen.

Als we door Santa Eulalia terug naar de boot rijden zie ik ineens Wulfie lopen, zie Het leukste van Corsica is…Italië! Zij blijken vlak achter ons in de haven te liggen met twee vrienden aan boord. Hij heeft die dag een stevige tonijn gevangen en nodigt ons uit om die bij hen te komen verorberen. Gezien de hoeveelheid mensen lijkt het uiteindelijk handiger de tonijn naar Mr.Bean2 te verplaatsen en daar een geweldige avond te hebben met fantastisch eten klaargemaakt door Wulfie, Martina, Belinda en natuurlijk chef Laura. Later op de avond schuiven ook nog een goede vriendin van Laura en haar vriend aan…en het bleef nog lang onrustig…

De volgende ochtend start voor velen wat mistig. Als alles een beetje opgetrokken is gooien we de trossen los en gaan richting Formentera, het eilandje onder Ibiza. We ankeren hier in een schitterend lagune-achtig gebied en gaan natuurlijk de lokale strandtent onveilig maken. We gaan ook nog met Teddy naar het havenplaatsje La Savina maar dat stelt weinig voor.

Les Salines ligt tegenover Formentera op Ibiza. Na wat zoeken vinden we een plekje om te ankeren in deze drukke baai…want ook hier zijn strandtenten waar je gezien moet worden en minimaal wat instagram selfies met de juiste achtergrond gepost moet hebben. Wij stranden bij Sa Trinxa…en je moet er niet aan denken dat je hier meer dan een paar uur moet doorbrengen terwijl iedereen druk is heel interessant te zijn.

Dan besluiten we om voor de full experience te gaan en naar de closing party van de beroemde Ushaia club te gaan. We willen dat doen vanuit de haven van Sant Antoni maar je raadt het al, daar kan echt niemand gestoord worden om uit het raam te kijken of ze nog plek hebben. Dus ankeren we in de baai van Sant Antoni en gaan we met Teddy naar de kant maar niet voordat we al wat biertjes hebben genuttigd die geen 20 euro kosten en ons natuurlijk in ons meest hippe pak hebben gehesen.

Eerst even voorverwarmen bij de Mambo in Sant Antoni en dan met de taxi naar de Ushaia…wat een beetje een deceptie is. Het is namelijk een lelijk hotel dat rond een zwembad gebouwd is. Wel indrukwekkend is het Vortex podium en geluidsinstallatie. Ook indrukwekkend is het business model: 90 euro entree, 20 euro voor een biertje en het is retedruk.

We komen nog wat vrienden van Laura tegen en het werd een heel mooie avond. Terwijl Laura nog even doorgaat in de Hi (zelfde recept) zetten de bejaarden er een punt achter. We zouden de F1 quali van die dag nog even terugkijken op de boot…daar heeft René net de start van meegemaakt…

En wederom was het een mistige ochtend…

Dan maar wat gaan chillen bij Cala Comte. Omdat het een kort stukje varen is besluiten we Teddy even te slepen. Terwijl we ankeren bij Cala Comte ben ik vergeten dat we die slepen en gebruik de hekschroef die het sleeptouwtje naar binnen trekt. Uiteindelijk blijkt de moer die de propeller vasthoudt verdwenen. Waarschijnlijk geblokkeerd door het touw terwijl de schroef doordraaide. Na veel snorkelen hebben we deze helaas niet kunnen vinden. Provisorisch de gelukkig nog aanwezige propeller geborgd maar we kunnen de hekschroef voorlopig niet gebruiken tot we een nieuwe moer hebben.

We hebben een tafeltje geboekt bij de Ashram club waar we ook al met Kees en Annelien zijn geweest, zie Old Friends.

De volgende dag doen we een langere tocht naar Portinatx waar we bij Los Enamorados willen gaan eten. Erg goed!

Om het rondje volledig te maken gaan we hierna oostelijk om het eiland heen terug naar Santa Eulalia. Laura en René willen ons een mooi diner bij het beroemde Bambuddha Ibiza aanbieden. Maar eerst gaan we naar Ibiza stad voor een verkenningstocht.

Bambuddha is echt geweldig! Wat een mooie tent met fantastisch eten.

De volgende dag vliegt Laura ’s avonds terug naar huis. Dat geeft mooi de gelegenheid voor een laatste trip naar de Jondal baai waar drie beroemde strand clubs zijn: Tropicana, Jondal en Blue Marlin.

We ankeren en gaan met Teddy naar Tropicana dat de vorige keer dat Belinda en ik er waren erg goed beviel. Ook nu stelt het niet teleur.

Na een roerend afscheid van Laura gaan we met René weer terug naar de boot. Omdat we zonder wind wat dwars in de golven liggen te rollen wil ik, net als de vorige keer, het hekanker uitgooien. Dit is om de boeg in de golven te richten. Als we echter het touw strak trekken breekt het. Het blijkt gewoon doorgesleten op een slecht gemaakte lus. Gelukkig lukt het René en ondergetekende (ook wel Peppi en Kokki genoemd) om het anker de volgende dag terug te vinden en een touw eraan te bevestigen op 5m diepte.

To go out with a bang biedt René aan om de volgende dag de hippe Jondal club te bezoeken voor een lunch. Een hele mooie afsluiting van een geweldige tijd met hem en Laura op Ibiza!

De volgende dag is het voor ons een goed weer window om de langere oversteek naar Calpe op het vasteland van Spanje te maken. Ondanks de enorme hoeveelheid fake, tattoos, leeghoofdige selfie sticks en idiote prijzen heeft Ibiza toch een beetje ons hart gestolen. Als je er de weg weet is het schitterend en als je de behoefte hebt is er altijd entertainment van “the beautiful people” vlakbij.

We brengen dus een laatste groet aan de mythische rots Es Vedra als we die ’s morgens vroeg passeren.

De volgende keer meer over onze landing op het Spaanse vasteland en in onze winterhaven Cartagena.

Cheers, André

Geplaatst op

Old Friends

Can you imagine us years from today
Sharing a park bench quietly?
How terribly strange to be 70.

Een couplet uit een liedje van Simon & Garfunkel dat van toepassing is op de afgelopen 2 mooie weken. We zijn nog lang geen 70…maar helaas is dat “nog lang geen” alleen maar waar in ons hoofd.

Op Mallorca komen oude vrienden Ben en Illonka aan boord. Zij wonen al een aantal jaar in Spanje na jarenlang in de US te hebben doorgebracht. Ben en ik zijn eind jaren negentig voor Capgemini ooit een nieuwe business unit, Warp11 gestart…en een mooie vriendschap. Dit is natuurlijk een goed moment elkaar weer eens uitgebreid te zien en te spreken.

Op Ibiza komen vervolgens nog oudere vrienden Kees en Annelien de crew versterken. Kees en ik zijn al vrienden sinds de brugklas toen we nog nette, ijverige studiebollen waren.

Veel sterke verhalen die naarmate de jaren vorderen alleen maar groter worden. Mooi om te zien dat The Famous Grouse gelijk heeft: Nothing changes really…!

Maar voor het zover was moesten we eerst nog naar Mallorca. Alcudia is de eerste haven waar we aanleggen voor een aantal dagen. Om precies te zijn Port d’Alcudia. Alcudia is namelijk het fraaie oude stadje in het binnenland. Port d’Alcudia is…dat niet…het is een toeristenplaats aan het strand met veel wit, vet, getatoeëerd vlees waar onverstaanbaar Engels uitkomt en helaas ook vaak nog kinderen.

We huren hier een Fiat 500 en gaan Mallorca verkennen. En dat is verrassend mooi. Vooral de Noord-West kust met de Tramontana bergketen is schitterend. We bezoeken eerst Pollenca en rijden dan een mooie bergweg richting Soller. Onderweg doen we nog het leuke Fornalutx aan. Er zijn hier overigens veel plaatsnamen uit Asterix&Obelix. Schijnt iets te maken te hebben met het lokale Catalaans.

Soller is een mooie stad in de bergen met een beroemd oud treintje richting Puerto de Soller waar we nog met de boot terecht gaan komen.

Via Palma rijden we door het vlakkere binnenland terug naar de oostkust. De Coves de Drach. Een beroemd grottenstelsel met het grootste onderwatermeer ter wereld…zeggen ze. Als je er aankomt zakt je broek behoorlijk af. Eén groot toeristenfestijn waar alles georganiseerd is. De grot zelf is wel erg indrukwekkend. Bij het onderwatermeer is het hoogtepunt van de grot…een concert. Een klein orkestje wordt in een bootje over het meer gevaren terwijl klassieke muziek gespeeld wordt. Tot mijn verbazing vond ik dit best goed gedaan.

Op de terugweg gaan we ook nog even in Alcudia zelf kijken waar we de vader van André Rieu en een lollige toeristenbus tegenkomen. Hier ook onze eerste sangria in Spanje gedronken die bevestigde waarom we dat anders nooit drinken.

Dan gooien we de trossen los en varen langs de schitterende oost en noordwest kust naar Cala Calobra. Dit is één van de beroemdste baaien van Mallorca. Het is druk met boten dus we ankeren wat krap tussen de boten in. Het strandje is gevormd door een droge riviermonding. Verder zijn het vooral hoge kliffen en wat uitspanningen.

Toen ’s avonds de wind wegviel kwamen we wel erg dicht bij een groot charter motorjacht en besloten we wat verderop te ankeren. Naar de avond toe vertrekken er altijd veel daytripper boten dus er was meer plek. Dat lukte prima en we zijn gaan slapen. De volgende ochtend kwam de kapitein van de charterboot langs in zijn dinghy. Wij dachten nog wat naïef dat hij ons kwam bedanken voor het verplaatsen…maar niets was minder waar. Hij kwam een monoloog houden over het feit dat hij midden in een charter zat en wij veel te dichtbij lagen en hij vannacht elk uur eruit was geweest om te controleren of we niet botsten. Voor wij ook maar iets konden zeggen was hij weer weg. Bij het wegvaren hebben we vriendelijk gezwaaid waarbij me opviel dat Belinda niet alle vingers omhoog hield…

Dan naar Puerto de Soller. Een mooie grote beschermde baai met het al eerder genoemde beroemde treintje. Een leuke verrassing was een foto die ik via Whatsapp kreeg van Tim, een MT lid van Xomnia waar ik af en toe voor werk. Hij zat in het treintje terug toen hij onze boot in de baai zag liggen.

De volgende dag komen Ben en Illonka hier aan en het was een heel mooi weerzien. Helaas is het weer al een tijdje slecht en de vooruitzichten zijn nog slechter. De plannen dus maar aangepast van dobberen in baaitjes naar wat meer havenwerk. Na een tocht langs de verdere noordwestkust maken we vast aan een boei in de haven van Andratx. Dit omdat er veel onweer en harde wind verwacht wordt in de nacht…en helaas was dat niet overdreven. Eén klap leek recht in de boot te komen…maar los van wat slaapgebrek verder geen schade.

Volgende stop is de haven van Palma. De Real Club Nautico de Palma om precies te zijn. In de categorie: het kost wat maar dan heb je ook wat. Een ligplaats in het centrum van de oude stad, een zwembad, restaurant, terras, you name it. Mooi plekje voor als het weer wat minder is.

Eerst maar eens Palma gaan ontdekken en vooral een uitgebreide lunch doen. Ben is een enorme Arsenal fan dus ’s avonds moest Arsenal-PSV gekeken worden…zelfs ik had door dat er enig niveau verschil was tussen deze twee clubs.

De volgende dag doen we een walking tour door de oude stad van Palma. Erg boeiend! De enorme Kathedraal en Paleis aan zee vallen natuurlijk op maar de stad zelf is schitterend inclusief een aantal Gaudi-achtige gebouwen.

De volgende dag vertrekken Ben en Illonka naar huis met de ferry waarmee een einde komt aan een aantal heel mooie en gezellige dagen. Wij blijven nog een dagje en gaan dan ankeren ten zuiden van Palma om de volgende dag over te steken naar Ibiza. De baai waar we liggen is alles wat je je bij Spaans massatoerisme voorstelt.

De oversteek naar Ibiza is heel rustig en we laten het anker vallen in Cala Portinatx op de noordoost hoek van het eiland. Zelfs vanaf zee maakt Ibiza een heel andere indruk dan Mallorca. Geen merkbare hoogbouw en ander toerisme vervuiling.

Als we op zondag avond de baai invaren is het nog wel retedruk op het strand met bijbehorende activeiten.

Later is dat verdwenen en blijft een mooi plekje over. Opvallend zijn overal de oude vissershutjes waarin de visbootjes omhoog werden getrokken.

Licata vriend Arjan op SV Mandabrassa, zie Heiligschennis! blijkt ook in de buurt rond te varen en komt onze kant op. ’s Middags zitten we al een aan biertje.

’s Avonds komen Kees en Annelien aan bij restaurant NIU waar we ze opwachten voor een mooi weerzien.

De volgende dag blijken ze ook nog eens 33 jaar getrouwd te zijn dus schuift ook Arjan aan voor de eigengebakken taart van Belinda met kaarsje!

Met Teddy nemen we afscheid van Arjan en doen nog een rondje langs de kust.

Met Mr.Bean2 ankeren we 5 mijl verder in de beroemde Cala Benirras. Dit is een baai die open is richting de zonsondergang met een grote rots in de ingang. Hier is spontaan de traditie ontstaan van de drummers die zich rond zonsondergang verzamelen en wat gaan zitten trommelen. Dus na wat nautische activiteiten gaan we met champagne in Teddy naar het strand voor de sunset en natuurlijk de 33e trouwdag. Teddy kunnen we kwijt bij een visserhutje op de rails omhoog.

En zo klinkt dat dan allemaal.

Ter afwisseling van alle idyllische baaien ankeren we de volgende dag in de havenkom van St. Antoni…en dat is wel even wat anders. Het is vooral bekend van de dronken Engelsen en de clubs. Dus ons geriatrisch gezelschap is ook maar een avondje hip gaan doen.

De volgende dag vaart ex-zeekadet Kees ons naar nog zo’n beroemde baai: Cala Comte. Een lagune achtig gebied met wat riffen en een aantal bars/clubs/restaurants. Een schitterende plek om “The people from Ibiza” te aanschouwen…

…en de sunset…

De volgende dag komt er een einde aan een aantal mooie en gezellige dagen met Kees en Annelien als ik ze naar het strand breng zodat ze nog een paar dagen in hun hotel vakantie kunnen vieren.

Overmorgen pikken we broer René op in Ibiza stad en een dag later onze dochter Laura…Ibiza is nog lang niet van ons af…waar is m’n glow-in-the-dark string?

Cheers, André