“Hoe meer je weet, hoe meer je weet hoe weinig je weet”. Wat zou de wereld een oneindig betere plek zijn als mensen meer zouden weten en begrijpen van de verschillende landen, culturen, religies en geschiedenis. Hoe beperkt moet je geest en wereldbeeld zijn om vol overtuiging met een automatisch wapen en bodycam willekeurig mensen neer te schieten, of in een vrachtwagen te stappen en door een menigte te rijden, of met een vliegtuig een gebouw in te vliegen? Helaas zijn het de stupide mensen die alles zeker weten…
Wat een enorme tegenstelling met onze roadtrip door Turkije. Die brengt ons op plekken en bij mensen die je meer dan eens met stomheid slaan. Verwondering, bewondering en soms gewoon verbazing.
Momenteel zijn we in Cappadocia. Een gebied met een even bizar als adembenemend mooi landschap. Gevormd door 3 vulkanen die hun lava en as over dit gebied hebben gespuwd. Erosie heeft vervolgens de hoogvlaktes deels weggesleten. Daardoor is een gebied overgebleven met de meest idiote vormen. De eerste mensen die dit zo’n 5000 jaar geleden aantroffen zagen er mooie kansen in om huizen uit te hakken in de zachte tufsteen…en dat is tot de vorige eeuw zo doorgegaan. Steden, dorpen, kerken, kloosters, burchten, stallen, whatever werden uitgehakt in de tufstenen vormen. Hier en daar zijn het net smurfen dorpen.
De meest obscene vormen zijn de “fairy chimneys”. Door de verschillende snelheden van erosie van verschillende aardlagen ontstaan er…laten we zeggen…bekende vormen.
Inmiddels wonen er bijna nergens meer mensen in de “caves” maar veel huizen in de dorpen hier zijn tegen die grotwoningen aangebouwd. Binnen is veelal nog een heel stelsel van kamers en tunnels waarneembaar. Overigens zijn hier geen natuurlijke grotten. Alle “caves” zijn ooit uitgehakt door mensen. Wij zitten zelf ook in zo’n “cave hotel” in Göreme. Onder druk van het toerisme is inmiddels alles een cave en worden er ook veel caves gesimuleerd in de hotelbouw. Bij die van ons is het een mix en voelen we ons Fred en Wilma…inclusief Dino…in dit geval de hotelkat.
Het meest bijzonder zijn de kerken. Dit was een vroeg christelijk gebied van de periode toen christenen nog vervolgd werden tot de hoogtijdagen van het (christelijke) Byzantijnse rijk. Complete kerk interieurs inclusief pilaren etc. zijn uitgehakt in de grotten. Veel bevatten nog schitterende (resten van) fresco’s. Velen daarvan zijn beschadigd doordat in de Ottomaanse tijd mensen hierin woonden en weinig op hadden met die christelijke poppenkast…en dus gewoon hun vuurtje binnen stookten, maar vooral door de voorloper van de “selfie brigade”. Mensen die vonden dat de fresco’s er enorm van opknapten als ze hun naam erin krasten.
We hadden een mooie ervaring toen de bewaker van een afgelegen klooster ons spontaan begon rond te leiden en met zijn zaklantaarn complete Bijbelverhalen bij elkaar raapte aan de hand van de zwartgeblakerde fresco’s. Ondanks al mijn Godsdienstlessen moet ik inmiddels bekennen het meest over het christendom geleerd te hebben van de moslims… Na de rondleiding boden hij en zijn vrouw, die in de tuin werkte ons thee aan gestookt op een houtvuurtje…mooie mensen.
Terug naar Kas waar de roadtrip begon. In het vorige blog had ik nog het idee dat Mr.Bean2 die week het water in zou gaan…ze staat nog op de kant. Een combinatie van slecht weer om te poetsen en verkeerde prioriteiten bij de poetsers heeft ertoe geleid dat zij sinds eind februari de stalling op de kant betalen. Ze hebben nu tot eind maart om de klus te klaren.
Met het al aanwezige groepje Britse vrienden in de haven hebben we meerdere keren ons afscheid moeten “vieren” met diners op Mr.Bean2 en bij vrienden thuis.
Tunahan kwam 1 maart onze Renault Fluence Diesel Automaat brengen waar we een maandje mee op pad gaan. Even wat achtergrond bij het rijden in Turkije.
De wegen zijn gemiddeld geweldig. Sinds Erdootje is en wordt er veel aan de infrastructuur gewerkt. Daarbij moet wel opgemerkt worden dat de weg een soort van openbare ruimte voor willekeurig gebruik is en ongelijkvloerse kruisingen een zeldzaamheid. Brommers, ezelkarren, kuddes vee, wandelaars, you name it…alles gebruikt de weg…in willekeurige richting…ook de grote doorgaande wegen. Niemand rijdt hard. Ik heb hier nog nooit iemand sneller dan 140km/u zien rijden. Mensen rijden vaak wel heel langzaam. Het is geen uitzondering om op doorgaande wegen mensen tegen te komen die 30 rijden. Soms omdat de ezel of tractor niet harder kan, soms omdat ze gewoon druk zijn met andere zaken achter het stuur. I.t.t. tot Noord Europa geven mensen elkaar hier actief de ruimte. Als je dus wat harder rijdt gaan mensen aan de kant rijden om je voorbij te laten. Daarbij heeft de eventuele wegbelijning een puur decoratieve functie.
De helft van het land rijdt in een Tofas of een Renault12. Beide met een geheel eigen berijderspubliek. Tofassen (een jaren 70 Fiat 131 derivaat) worden vaak door enthousiaste jongeren bereden. Weinig uitlaatdemping, veel LED lampen en verlaagd tot op de grond. Dat verlagen gebeurd volgens mij door gewoon de veren af te zagen…de auto’s zijn dan ook nagenoeg onbestuurbaar. De Renault 12 wordt voornamelijk door oudere boeren bereden. Vooral de station uitvoering zijn vaak afgeladen, rijden heel langzaam en bij voorkeur tegen het verkeer in. Naast de Tofas en Renault12 kom je ook nog veel Renault 9, Ford Taunus, Fiat 124 (Tofas Murat) en de Anadol (volledig Turkse auto en ontwerp) tegen. De tractor is hier ook een heel normaal vervoermiddel. In de dorpen rijden ze overal met hele families erop en staan ze tussen de auto’s geparkeerd.
En over parkeren gesproken, ze volgen hier massaal mijn parkeerbeleid: je stopt waar je wilt zijn…niet waar er toevallig een parkeerplaats is. In Nederland ben ik 1 van de weinigen met dit gebruik, hier leidt het tot, laten we zeggen, een fantasierijk verkeersbeeld.
Mooie auto’s zijn hier niet. Ik heb nog geen enkele Ferrari, Maserati, Aston of zoiets zien rijden. Met een nieuwere Audi, Merc of BMW ben je hier al een hele Piet (Mehmet).
Politie en Jandarma (geen idee wat het verschil is) rijdt hier altijd met zwaailicht aan. Staan dus ook met lopend zwaailicht voor een rood stoplicht, in de file etc…het is me niet helemaal duidelijk waar dat zwaailicht voor dient. Er zijn regelmatig politiecontroles waar met veel bombarie de weg deels wordt afgezet, veel zwaailichten…en er niets gebeurd…meestal staan of zitten de agenten indrukwekkend kijkend thee te drinken. Ik denk dat we inmiddels tientallen van die dingen gepasseerd zijn en letterlijk 1 keer om papieren is gevraagd.
Wij dus op pad. Eerste bestemming: Olympos. Dat ligt nog steeds aan de kust met onderweg genoeg te zien. Eerste stop: Andriake, een Romeinse havenstad aan een riviermonding. Schitterende site waar we de eerste bezoeker zijn en het personeel de winterslaap moet verlaten om het licht aan te doen etc.
In het gigantische graan pakhuis dat nog bijna volledig in tact is, is een fraai museum ingericht met allerlei vondsten. Interessant vond ik de 2 soorten ankers die hier in zee gevonden zijn.
Via een schitterende weg door de bergen komen we uiteindelijk in Olympos. De volgende havenstad van de Grieken en Romeinen. Het is hier verboden om nieuwe (stenen) gebouwen neer te zetten. Dat hebben de lokale ondernemers opgelost door zogenaamde “tree house” accommodaties aan te bieden. Uiterst basic kleine hutjes vooral gericht op hostel/backpack publiek. Zowel onze leeftijd, vraag om parkeerplaats voor eigen auto als de grote roze koffer vielen wat uit de toon…
Keihard bed, weinig warm water, ’s nachts retekoud…maar wel op een briljante locatie naast de oude stad aan de riviermonding bij het strand.
We kwamen hier een leuk Deens stel tegen die een half jaar geleden liftend uit Denemarken vertrokken waren en via Israel hier terecht gekomen. Ze wilden de komende maanden naar het oosten door de “Stannen” (Turkmenistan, Kirchiziestan, whateverstan). Onze auto maakte ons erg populair voor wat tripjes in de omgeving. O.a. naar de Chimaera vlammen. Dit is eeuwig vuur dat op een bergwand brand door het ontsnappen van natuurlijk gas uit de bodem…bizar gezicht en populair voor een Turkse BBQ.
Ook de oude stad zelf, waar we zo’n beetje midden in zaten was erg boeiend door de ligging aan de rivier en strand.
De lengte van het blog begint hier uit de hand te lopen. Jullie houden de avonturen in onder meer Antalya, Sagalossos, Egirdir, Konya en Cappadocia nog tegoed in komende episoden…ik hoop dat ik onszelf nog een beetje kan inhalen met schrijven…voel me net Pierre Gasly…
Cheers, André