“Komen jullie helemaal uit Lemmer?!” vraagt Benny, een trotse bezitter van een motorboot in Arnhem, vol verwondering. “Dan ben je wel een eind van huis!”. Als ik hem vertel dat dit de 2e dag is van een reis die via de Rijn, Donau, Zwarte Zee en Bosporus naar de Middellandse zee gaat, lijkt Benny het niet meer te geloven. We geloven het zelf ook nog niet helemaal, maar de reis is toch echt begonnen. Geweldig!! En als het weer een voorteken is dan gaat het een heel mooie reis worden.
Vrijdagochtend 24 maart lopen we alles thuis voor de laatste keer na, de Riva en Alfa lekker onder hun dekentjes, alles in en om het huis klaar voor de verhuur die al snel start. Uur of negen trossen los. Wel netjes op de paal hangen want het kan wel een paar jaar duren voordat Mr.Bean2 die weer nodig heeft. Als we voorbij Urk varen krijgen we een appje met foto van de boot van buurman Johannus die daar werkt. Hij zag ons (in de verte) voorbij varen.
Even verder gaan we de Ijssel op en begint de stroom-tegen…die alleen maar sterker zal worden tot we de Main (bij Frankfurt) bereiken. Op de Ijssel valt dat nog mee… een km/u of 3…inmiddels voorbij Keulen op de Rijn hebben we gemiddeld zo’n 6 km/u tegen…en we varen zo’n 15km/u…daar blijven er dus 9 van over…dat is heeeel langzaam! We troosten ons met de gedachte dat we vanaf het Main-Donau kanaal >2400km een stevige stroom mee zullen hebben…wat een feest!
Onze eerste stop is Deventer. Daar komen pa en ma Hemerik (Belinda’s ouders) een avondje aan boord eten en afscheid nemen. Ik kan daar verder geen flauwe grappen over maken omdat ik weet dat ze dit blog lezen. Dan naar Arnhem. Om precies te zijn naar een drijvend restaurant (Liman Valkenburg) van een Turkse eigenaar. We leggen langszij aan en hebben gelijk de aandacht van de voornamelijk Turkse gasten die op het terras van het mooie weer genieten…kunnen we vast oefenen voor als we in Turkije aankomen.
Hier komt Lau aan boord. Een oude binnenvaart schipper die zowel met zijn vader als met zijn eigen schip heel vaak op de Rijn heeft gevaren en een Rijn-patent heeft. Belinda kent hem van zijn werk op de Henry Dunant waar hij de helft van het jaar op vaart. Het is ongelofelijk hoeveel hij van de scheepvaart en alles langs de Rijn weet…ik wordt wel eens beschuldigd dat mijn hoofd vol onzinnige feiten zit…maar Lau is een klasse apart!
De volgende dag de Rijn (of Der Rhein) op en de grens over in der Heimat. Het blijft onvoorstelbaar als je ziet hoeveel water hier naar beneden komt…en ons in Nederland probeert te houden. We kunnen ook al gelijk lekker een beetje meebrallen op kanaal 10 tegen de andere schippers. De Duitsers verdenk ik ervan dat ze bij hun Rijn-patent ook een cursus moeten doen om zo ongeïnteresseerd mogelijk door de marifoon te blaten.
Eerste stop is Wesel in een echte vereinshafen. Leuke plaatsje met een wandelpromenade over de overblijfselen van een opgeblazen brug…die zijn om onbekende reden nogal populair in der Heimat…hierop natuurlijk een hek met de niet te vermijden hangslotjes van mensen die het zelf ook nog niet kunnen geloven dat die ander van ze houdt. Het echte hoogtepunt kom je echter pas na enige tijd achter als er een sportvliegtuigje door de tuigage probeert te vliegen…het grasveldje achter de haven is een zweef/sportvliegclub. Het is elke keer weer afwachten of het vliegtuigje dat de sleepkabel komt lossen niet met kabel en al in de mast blijft hangen…
We houden er deze eerste dagen een straffe planning op na. Dus ca. 8 uur aus dem veren, kaiserbrötchen scoren, Cummins starten en op naar de volgende stop. Vanaf Koblenz wordt het allemaal een stuk fraaier en interessanter en gaan we meer tijd nemen.
Eerst maar even Dusseldorf aantikken. Best een fraaie stad vanaf het water en, door het mooie weer?, erg veel drukte langs de oever. Onderweg best nog veel oude industrie met kolen en erts overslag. Lau kan hier honderduit over vertellen…en doet dat ook.
Volgende stop: Keulen. Erg fraaie stad en mooie stadshaven. Echter tijdens het varen door Keulen komt die Polizei op ons afvaren. Ze willen aan boord komen voor een controle. Ik zeg dat we de haven ingaan en dat ze daar op hun gemak aan boord kunnen. Ze volgen ons. Als we op 5cm na onder het bruggetje van het Chocolademuseum de haven invaren vindt de havenmeester het wel leuk zo’n optocht van een wat overbemeten Mr.Bean met de politie er achteraan…er is dus gevoel voor humor aangetoond! Echter nog niet bij die Polizisten. We waren al blij met Lau, maar nu helemaal…zonder zijn Rijn-patent was de reis waarschijnlijk tijdelijk gestaakt in Keulen…iets met donderen…
In Keulen hebben we ook een toeristisch dagje gepland: Chocolade museum, Dom, lekker uit eten en vooral drinken.
Zo enerverend als Keulen is, zo truttig is volgende stop Oberwinter. Het is goed te merken dat we meer in “Märklin gebied” gaan komen. Er verschijnen heuvels, kasteeltjes, een spoorbaan en de niet te vermijden vakwerk huisjes. Ganz gemütlich!
Onderweg een mooi moment als we de Henry Dunant tegenkomen. Ze hadden ons al op de AIS gezien. Zowel Lau als Belinda hebben daar veel historie op liggen. Mooi om te zien dat dat geëerd werd met afremmen, een oproep op de marifoon, toeters, de bemanning met vlaggen aan dek.
In Oberwinter worden we ontvangen door een klagende havenmeester wiens wereldbeeld is samen te vatten met Duitsers werken niet meer, de Polen wel maar die begrijpen helemaal niets en verder zit er ook heel veel tegen…doet u maar 20 euro zonder bonnetje dan zijn we helemaal klaar.
We zijn nu in Koblenz bij de Deutsche Eck, daar waar de Moesel in de Rijn stroomt en waar de Rijn stroomopwaarts door het gebergte gaat met Lorelei en ander hoogtepunten. Daarover en het begin van de Main volgende week meer…als de KPN het toestaat…want daarmee lig ik al dagen in de clinch over het niet functioneren van hun abonnementen…daar kan ik inmiddels een boek over schrijven, maar ga ik nog wel eens een aparte episode aan wijden.
Cheers, Andre
De avond voor vertrek dus het bericht dat de vlucht niet doorging. Kan je lang over klagen, maar je kan ook een cirkeltje rond Lemmer trekken met met de auto te bereizen hoogtepunten…en zo zijn we in Praag terecht gekomen. Ooit in 1990 geweest met Belinda en nu dus met de kinderen. En dat is alsnog een heel mooie trip naar een heel mooie stad in heel mooi gezelschap geworden…alhoewel het vervoer een uitdaging op zich was. Onlangs heb ik onze 2 auto’s (een grote en een Fiat 500) ingeruild voor 1 heel klein autootje…met 2 heel kleine stoeltjes. Gelukkig hadden de kinderen deze reis aangeboden en beschikt Ricardo sinds kort over een lease-auto…een Volvo V40 D2…zo heet dat.
