Maand: maart 2016

Ik wist wel dat ik gelijk jullie aandacht zou hebben met deze titel.

Dit keer de ervaringen met het doorprikken van het vlies van een nieuwe boot. Proefvaarten, keuringen en natuurlijk de Maiden-trip. Belangrijkste les die ik geleerd heb: neem altijd iemand met kennis van zaken mee bij een proefvaart/keuring. Het probleem (of is het alleen mijn probleem?) is namelijk dat als je gaat proefvaren je de boot al aan jezelf verkocht hebt. Als ze niet zinkt of spontaan ontbrandt tijdens de proefvaart ben je verkocht. Een deskundige derde kan je een beetje op de grond proberen te houden.

Saab cabrio

Er zijn ook uiterst vreemde lui die het gewoon leuk vinden om proef te varen. Meest bizarre voorbeeld daarvan was in 2002 toen we de Pegasus gingen verkopen en de Warp11 aanschaften. Er meldde zich een kandidaat koper voor de Pegasus. Afspraak gemaakt in de Jachthaven. Het was mooi weer…precies de omstandigheden die je wilt als verkoper van een boot.

Er komt een keurige vent aanrijden in een Saab Cabrio…wel een echt Saab Cabrio type…blauwe blazer, roze overhemd, choker, coupe Vivaldi…Zag hem eerder op een zeilboot met z’n amice dan op een brute powerboat, maar als koper op het eerste gezicht weinig mis mee.

Beetje babbelen, beetje kijken. Hij had er duidelijk verstand van. Toen varen. Het ging allemaal prima en hij leek heel enthousiast. Kaartje gekregen. Hij zou erover nadenken en terugbellen…nooit meer wat gehoord…naam en telefoonnummer op kaartje bleken ook niet te bestaan. Later sprak ik Lengers (boot dealer) die de persoon kende en mij vertelde dat hij dit veel vaker deed. Los van aardig moeten doen tegen een Saab cabrio rijder en wat tijd had ik er geen nadeel van gehad…en hij geen voordeel…heel bijzonder!

Waspoeder

In diezelfde zomer kochten we de Warp11. Ik was zo verliefd op die boot dat de proefvaart/keuring niet zoveel voorstelde. De Maiden-trip was van Beverwijk naar Stad a/h Haringvliet. Dat betekent bij Ijmuiden naar buiten voor de kust langs en dan bij Stellendam weer naar binnen. Het werd een bijzonder tripje.

Allereerst begon na 10 minuten varen al het “generator” lampje te branden. Lang verhaal kort bleek op de moeilijkst bereikbare Caterpillar (de stuurboord motor), aan de nog moeilijker bereikbare zijde de Dynamo gewoon los te hangen. Hier had duidelijk iemand geen zin gehad helemaal achter het blok te kruipen om de nieuwe dynamo even goed vast te zetten. Gelukkig was hij niet helemaal losgekomen…dan had een reparatie onderweg er niet meer ingezeten.

De vorige eigenaar van de boot was een Duitse familie geweest en achterop de boot stond nog steeds die verschrikkelijke naam – We are family – en ook de woonplaats van de eigenaar: Hamburg. De combinatie van foute boot, Hamburg en stevige snelheid trok de aandacht van de Kustwacht. Toen we ter hoogte van Scheveningen een groot schip van de Kustwacht passeerden zagen we dat ze een rubberboot overboord aan het zetten waren met 4 man erin.

Ik had me nog helemaal niet verdiept in de marifoon en heel veel zaken waren nog niet geregeld. Ik maakte me dus wat zorgen toen ik die rubberboot achter ons aan zag komen. Gelukkig ging Belinda niet in op mijn flauwe opmerking om nog even een pak waspoeder overboord leeg te schudden.

Ze deden dit duidelijk vaker want ondanks een stevig zeetje (ZW5) stapten ze vrij makkelijk vanuit de rubberboot op het zwemplatform van de Warp11. Na wat zoeken in de boot en het aanhoren van ons verhaal waren ze tevreden. Het was wel bijzonder dat ze wisten dat deze boot in Beverwijk had gelegen… Uiteindelijk kwam het allemaal goed en kwamen we netjes aan in Stad a/h Haringvliet.

Nootjes

Toe we ruim een jaar geleden Mr.Bean2 kochten hadden we het over een heel ander budget dan onze voorgaande boten. Genoeg reden om proefvaart en keuring heel serieus aan te pakken. Het bijzondere aan dit schip was echter dat hij heel lang amper gebruikt was. De “normale” slijtage zaken waren allemaal nog zo goed als nieuw. Echter van stil liggen gaan weer hele andere zaken mankementen vertonen. Deze boot had dan wel 5  jaar binnen gelegen op zoet water, het was ook duidelijk dat ze weinig liefde had gehad. Toen we er voor het eerst op gingen kijken, zag je dat de eigenaren er zo vanaf gestapt waren. De pinda’s stonden nog open in een blikje op tafel, veel stof, in de magnetron stond nog iets onherkenbaars dat inmiddels weer tot leven was gekomen…etc…

Het was dus niet verrassend dat de proefvaart voorspoedig verliep…technisch was het praktisch nog een nieuwe boot waar net de kinderziektes uit waren. We moesten dus vooral letten op zaken die door stilstand niet goed meer waren. Zo bleek de verflaag onderwater behoorlijk vochtig door 4 jaar lang in het water liggen en hadden een aantal pompen etc. weer een zetje en een drupje olie nodig om tot leven te komen.

Ook hier was ik allang verkocht, maar was het goed Jan Rotgans als scheepsexpert erbij te hebben om nog even wat zaken te duiden…mooie ingrediënten voor de onderhandeling.

Trekhaak

Het kan allemaal veel sneller en makkelijker. Dat bleek in 1987 toen ik mijn eerste eigen speedboot – Sea Ray 190 – wilde verkopen. Ik had een afspraak met een potentiele koper gemaakt in de Jachthaven (toen nog Nautica aan het Brielse Meer). Het was einde van de winter en de boot stond nog op zijn oude trailer op de kant met een zeil erover. Ik ontmoette de mogelijke koper aan de bar in de kantine en verwachtte natuurlijk dat hij er goed doorheen wilde kijken en proefvaren etc… Niets van dat alles.

We liepen naar buiten, hij hoorde mijn verhaal aan en zei: “dan neem ik hem mee”. Ik moet stomverbaasd hebben gekeken want hij zei nog: “das geen probleem want ik heb een trekhaak”. Hij liep naar zijn Toyota Landcruiser, reed hem voor de trailer, koppelde aan, hing zijn nummerboord op de trailer, gaf mij een stapeltje geld en reed weg… Nooit meer wat van gehoord. Hetgeen ik heel bijzonder vond want de trailer was eigenlijk alleen geschikt voor wat hellingwerk, maar zeker niet (meer) om op de weg met enige snelheid te gaan rijden…met een vracht van 2 ton. Soms zit het mee…

Volgende week wil ik een onderwerp behandelen dat jullie kiezen. Laat maar weten welk onderwerp je interessant vindt…probeer het een beetje nautisch te houden!

Cheers, Andre

 

We hebben een datum geprikt voor het vertrek: 16 April. Dat is op een zaterdag omdat Ricardo de eerste 2 weken meevaart. Leuk! We hebben dus nog 5 weken voor de voorbereidingen.

Een aantal zaken zijn al langsgekomen. Zoals iedereen al verwacht had heb ik de vaatwasser discussie verloren. Het apparaat is eruit en de ruimte is omgebouwd tot grote kastruimte. Een fraai stukje timmerwerk…al zeg ik het zelf. Nu heeft Mr.Bean2 zeer veel kastruimte, echter het zijn heeeel veel kleinere kastjes en vooral heel veel lades…erg fraai…maar niet altijd praktisch. Ik heb dus punten gescoord met de creatie van deze grote kast.

Het opslaan van alle spullen is overigens een actueel onderwerp. We lijken net zo’n gezin dat met de caravan op vakantie gaat en een mud aardappels en pan macaroni meeneemt. Om te beginnen gaan we naar een gebied waar de alcohol heel duur is. Inmiddels ligt de boot voorover van de dozen wijn onder de vloer.

Hoeveel Nespresso gebruik je eigenlijk in 6 maanden? …daar schrik je van…vooral van de prijs die de Zwitsers van Nestle daarvoor durven te rekenen…alsof ze daar nog geen geld genoeg hebben. En dan heb ik het nog niet gehad over alle andere boodschappen die in grote hoeveelheden ge-“stored” moeten worden….nu maar hopen dat we geen verrassingsbezoek van de Noorse Douane krijgen…of zou de drank al op zijn als we daar aankomen?

Inmiddels ook een duikuitrusting aangeschaft. Niet alleen leuk om op mooie plekken de omgeving onder water te verkennen, maar ook praktisch voor eventuele klussen onder water zoals troep in de schroef of een verstrikt anker. Hoogtepunt hierbij is, naast de errug coole duikcomputer – een idioot groot horloge met allerlei onzinnige informatie – de duikcompressor. Een goede vriend had deze al een hele tijd ongebruikt staan. Een mooie oplossing om onderweg je fles weer op 200bar te kunnen brengen, maar ook de drukcilinder van het PCP-geweer te vullen. Het apparaat is inmiddels netjes in de lazarette – mooi woord voor de rommelkelder onder de kuip – geïnstalleerd.

Verder een hele lijst met kleine aanpassingen doorgevoerd van zonwering in het stuurhuis tot een constructie om het dekkleed op de flybridge niet te laten inzakken.

Belangrijkste is  natuurlijk het onderhoud aan de motoren en technische installaties. Afgelopen week druk geweest met het verversen van olie en filters. Dat klinkt triviaal maar om een idee te geven:

• 22 liter in de Cummins hoofdmotor
• 10 liter in de TwinDisc transmissie
• 5 liter in de Lugger die de Northern Lights generator aandrijft
• 4 liter in de Honda buitenboordmotor
• een beetje staart transmissie olie
• 5 liter in de Yanmar hulpmotor
• …en die heeft ook nog een transmissie
• …en dan hebben we het nog niet eens over de hydraulische olie in het Stabilizer system, de hydraulische boeg- en hekschroef, het stuursysteem…etc..

…en al die zooi heeft ook nog eens filters die vervangen moeten worden…en de brandstofsystemen van al dit gedoe heeft ook grof-filters…en fijn-filters…en dan zijn er ook nog filters op het fuel polishing system en de Centrale Verwarming…en….you get the picture…

Als je je tijdens deze acties weer eens verdiept in de gebruiksaanwijzingen, realiseer je dat als je deze op de letter zou volgen, je nooit meer zou varen. Tegen de tijd dat je alle checks op alle systemen hebt gedaan die zijn voorgeschreven voor elke start…is het donker. Om maar niet te praten over alle checks en onderhoud die je periodiek moet doen.

Hiernaast moet je op een schip alles 3-dubbel hebben. Midden op zee vaar je niet even een benzinepomp of garage binnen. Dus een hele lijst gemaakt van alles wat we op reserve mee moeten nemen. Om te beginnen met al die filters maar ook waterpompen, v-snaren, anodes etc. etc. Eigenlijk heb je de hele boot nog een keer aan boord. Het leuke (voor de economie) hieraan is dat je veel nooit gaat gebruiken. Omdat het voor een boot is, is het 3x zo duur als hetzelfde ding voor een auto. Omdat veel uit Amerika komt is het hier nog een keer zo duur…en veel is zo moeilijk te vinden en kopen dat je uiteindelijk heel blij bent om veel teveel te betalen. Als je genaaid wordt, wil je ook gezoend worden…dat laatste is me nog niet opgevallen.

Meerdere lezers hebben gevraagd om wat foto’s  van het interieur van Mr.Bean2. Van het “hoofddek” met Salon, Keuken en Stuurhuis zijn al meerdere foto’s voorbij gekomen. Hieronder wat kiekjes van de “beneden” verdieping met de machinekamer, 3 slaaphutten en 2 badkamertjes.

Los van de boot wil je, als je een half jaartje weg gaat, thuis zo weinig mogelijk losse eindjes achterlaten. Twee praktische zaken die ik graag zou afronden voor 16 April zijn:

• Verkoop Warp11. Hier zit nog niet zoveel schot in. Om daar wat vaart achter te zetten hebben we de prijs verlaagd naar een belachelijk niveau van 89.000 euri. Italian beauty
• Verhuur van ons huis gedurende deze periode via Airbnb. Inmiddels een aantal boekingen, maar ook nog veel ruimte in de agenda. Luxe villa aan het water

Volgende week verhuizen we naar de zaterdag als publicatiedatum. Hebben jullie wat te doen in het weekend.

Cheers, Andre

 

 

 

 

Tot we in 2006 de boot achter het huis konden parkeren in Lemmer “lagen” we altijd in een Jachthaven. De oplettende Mr.Bean2-watcher weet dat dat begon toen ik nog een kleine jongen was aan het Brielse Meer bij Watersport (of ski) Vereniging Nautica.

In deze episode wil ik wat ervaringen delen over het bijzondere ecosysteem dat Jachthaven heet. Het is vaak een vreemde mix van parkeerplaats, vereniging, hobby/klus omgeving met een hele specifieke cultuur. Generaliserend ga je van de kijk-mij-en-mijn-boot-eens-show havens langs de kust naar een-wonder-dat-dat-nog-drijft-hobbykwartier havens langs de kleinere kanaaltjes in het achterland.

Door mijn gebrek aan decorum deinzen we er niet voor terug om ook met onbehouwen boten als de Warp11 en Mr.Bean2 de kanaaltjes op te zoeken waar we nog net doorheen kunnen. Hoogtepunt op dat gebied was toen ik ooit bedacht dat we met de Warp11 wel door natuurgebied de Weerribben konden. Belinda schaamt zich nog steeds rot als ze eraan terugdenkt: scheldende mensen in tuintjes die al half onder water lagen terwijl we stationair niet langzaam genoeg konden varen om nog enige geveinsde compassie te tonen. Bruggetjes die niet breed genoeg leken…maar dat toch altijd net zijn, terwijl we een omgewoeld modderspoor trekken met 2 ronkende Caterpillars…not a pretty sight.

Zo kwamen we ook ooit in een jachthaven bij de Kagerplassen die zijn gloriedagen al lang geleden had gehad. De plat-Haagse havenmeester, een genot om naar te luisteren, wees ons een plaats aan een steiger…nou ja…dat was het ooit geweest. Ik durfde niet vanaf de boot op de steiger te springen omdat ik verwachtte er doorheen te gaan. Toen we eenmaal lagen was de vraag of de steiger aan onze boot vast lag, of andersom. Het was alsof we in een Koot&Bie sketch terecht waren gekomen. De havenmeester kon de Warp zeer waarderen maar hoogtepunt was toch wel het bijbootje, de Warpjet. Dit is een Avon RIB met een jetmotor erin. Op zijn Haags heet dat een jetandrijvinkie hebben we toen geleerd.

Nautica

Nautica was een wat bijzondere omgeving. Mijn ouders waren daar in 1967 1 van de eerste ligplaatshouders. Het was eigenlijk helemaal geen Jachthaven maar een uit de hand gelopen Waterski vereniging die een terrein zocht. Dat kregen ze toegewezen op “nieuw land” langs het Brielse meer. Voorwaarde was dat ze er een Jachthaven en Recreatie/caravan terrein zouden starten. Waarschijnlijk is daar mijn afwijking voor snelle boten en grote motoren ontstaan. Het ging daar, zeker in de eerste jaren, alleen maar over snelle boten en waterskiën.

Dat bepaalde ook de sfeer. Veel ondernemers die goed in de, al dan niet zwarte, slappe was zaten met naast de dure Boesch speedboten ook veel te grote jachten en caravans. Tenminste het moesten voor de wet caravans voorstellen. Het waren riante bungalows, sommigen zelfs met kelder! Er lag bijvoorbeeld ook een Jacht van zo’n 25 meter…op het Brielse meer…het moest 2 keer steken om te keren op het meer. Kortom: de feesten waren altijd goed!

Atlantica

Toen we in 1992 de eerste Mr.Bean kochten zochten we een ligplaats in de buurt van Dirksland op Flakkee waar we toen woonden. In Stad a/h Haringvliet – een wat eufemistische naam voor 3 huizen en een kerk – werd net de nieuwe Jachthaven Atlantica geopend.

In de eerste jaren met zowel de Mr.Bean als de Pegasus gebruikten wij de haven vooral als parkeerplaats. Als we naar de boot gingen, dan gingen we varen. Echter, naarmate onze boten groter werden promoveerden we van het begin naar het einde van de jachthaven om uiteindelijk met de Warp11 aan de laatste steiger te liggen. Die steiger werd ook wel de borrelsteiger genoemd…en dat had meer met eigenschappen van de eigenaren dan van de vaartuigen te maken.

Wij zijn bepaald geen verenigingsmensen. Altijd een hekel gehad aan “dingen die moeten” en een sfeer de snel klef-met-achterklap wordt als je met een grote groep mensen verplicht gezellig gaat doen. Echter werden we ongemerkt steeds meer in het verenigingsleven getrokken totdat we zelfs officieel lid werden van Atlantique (de vereniging in de Jachthaven). Voornamelijk omdat de actieve leden een beperkt vriendengroepje was waar we sowieso al veel mee optrokken.

De Jachthaven veranderde voor ons van een parkeerplaats naar een sociale omgeving. We gingen ineens weekenden naar de boot zonder te gaan varen. De daling in gebruik van fossiele brandstoffen werd overigens ruimschoots goedgemaakt door het alcoholgebruik. Zelfs in de winter wanneer de boten op de kant stonden en ik, veelal samen met Ricardo, naar de boot ging om wat te klussen, kwam van dat klussen niet zoveel meer. De meest comfortabele motorboot was al snel een soort van clubhuis voor “klussende heren” met een grote drankvoorraad en veel sterke verhalen.

Zoals gebruikelijk in Nederlandse havens in de buurt van de kust zijn de meeste boten van het zeilende type. Ondanks dat wij wat minder gingen varen was dat altijd nog vele malen meer dan de gemiddelde zeiler. Veel geplande verenigingstochten gingen niet door vanwege het weer. Hoogtepunt was de nachtwedstrijd. Dit was een route rond het eiland tiengemeten die ’s nachts werd gevaren. Om nog steeds onduidelijke redenen werd de  Warp11 uitgesloten van mededinging…had iets te maken met het ontbreken van zo’n stok op dek en Caterpillars.

Wij zouden als bemanning meegaan op een zeiljacht van een vriend. De spanning en training bouwde op tot ongekende hoogte tot de nacht dat het moest gaan plaatsvinden…toen ging ook dit niet door…want er werden buien verwacht…en dan kon het zicht slecht worden…in een nachtwedstrijd… Zoals gebruikelijk werd dan het hele zooitje in de Warp geladen en gingen we vol gas naar de eindbestemming van de tocht. Op snelheid heb je minder (lang) last van slecht zicht…

Al dat niet-zeilen leidde tot de nog steeds gebruikte “schaal van Huizing” waarmee je exact kan aangeven waarom er niet gezeild kon worden.

• het waait te hard (>F4);
• het waait te zacht (<F4);
• het waait uit de verkeerde richting;
• het regent;
• het onweert;
• het zicht is slecht;
• niets van het bovenstaande…maar er is een mogelijkheid dat 1 van deze zaken zich in de nabije toekomst gaat voordoen.

Ondanks de grote luxe van de boot-in-de-tuin missen we het Jachthaven-sfeertje. Als we ’s zomers in Rotterdam zijn, gaan we er nog wel eens langs…en het is eigenlijk nog precies hetzelfde. We kiezen een kuip of achterdek en vertellen verhalen die sterker worden naarmate de alcoholische inname toeneemt. Om in de sterke drank te blijven: nothing changes…really.

Nog een goede maand voor vertrek…dus volgende week weer even terug naar de voorbereidingen van de grote reis met Mr.Bean2.

Cheers, Andre