Maand: augustus 2017

Geplaatst op

How Med can you get?

We zijn op het eiland Symi, in de haven van Galios om precies te zijn. Dat lijkt te impliceren dat er nog veel meer plaatsjes op dit eiland zijn…dat is niet zo. Het is eigenlijk een behoorlijk desolaat eiland met amper wegen en 2 plaatsjes Galios en Pedi die dicht op elkaar liggen…en het is 1 van de mooiste dorpjes die we ooit gezien hebben.

Officieel leven op dit eiland 3100 mensen, Iedereen weet dat het er ca. 4000 zijn…maar een bijzondere Griekse wet bepaalt dat eilanden met minder dan 3200 inwoners 17% BTW betalen…de rest 24%. Raadt dus eens hoeveel inwoners de meeste eilanden hier hebben…alleen Kreta lijkt meer dan 3200 inwoners te hebben…

Symi ligt tegen Turkije aan. Als je op de kaart kijkt verwacht je dat het Turks is…maar het is Grieks…en het is zo mooi omdat het Italiaans was…hoe Mediterraan kan het worden? Onder Mussolini hadden de Italianen zo hun ambities voor een Terzo Regno…in dit geval een groot Mediterraan rijk…ze waren daar 2000 jaar geleden vrij succesvol mee geweest dus waarom nu niet. Nu zijn de Italo’s kein Deutscher…en hadden ze dus weinig zin een land aan te vallen dat terugschoot…dan krijg je vlekken op je Armani. Dus je trekt Afrika eens in en tot groot genoegen lag op dat moment ook het Ottomaanse rijk behoorlijk op zijn reet…dan zijn al die eilanden “like taking candy from a baby”. Veel zuidelijke (nu Griekse) eilanden hebben tussen 1920 en einde WW2 een Italiaanse bezetting gekend…en daar knapt de boel behoorlijk van op zoals we hier zien. Het heeft veel weg van Portofino.

Wat ook volledig Med (en Mad) is, is het aanleggen. We hebben het hier over een truthaventje met geen enkele aanlegfaciliteit zoals moorings of lazy lines. Iedereen gooit dus zijn eigen anker uit. Bij voorkeur over een stuk of 3 andere ankers heen. Ons bankje op de voorkant is inmiddels een soort van theater seating. Elke ochtend is het groot feest als iedereen wil vertrekken terwijl ze niet alleen hun eigen maar ook 1 of 2 andere ankers ophalen waardoor die boten ook weer losliggen…you get the picture. Wij zijn inmiddels ook al 2 maal losgetrokken door huurbootpiloten…want er is hier bijna niemand die kan varen. Of het zijn superjachten met bemanning…waarvan je verwacht dat die het wel kunnen…maar valt soms tegen, of het zijn Gullets die overal schijt aan hebben, of het zijn huurboten die voor 80% gehuurd zijn door mensen die amper weten wat de voorkant van de boot is en bij voorkeur met het anker over de bodem slepend zoveel mogelijk afstand afleggen…je mocht eens een ankerkettinkje missen…

De man in het oranje shirt op de kade is het fenomeen “Mooring man”, staat ook op zijn shirt. Daar zijn er een paar van die met een scheidsrechterfluit de hele dag proberen orde in de chaos te scheppen…en dat iedere dag weer…en er is nog niemand die hier een business is begonnen “voor 50 euro leggen wij uw boot aan en varen hem weer weg met behoud van anker”…volgens mij doe je dan prima zaken.

Maar even terug naar Rhodos waar we vorige week net de Lamersjes in een vliegtuig hadden geduwd. Ook in Rhodos stad lig je in de mooie stadshaven zonder aanlegfaciliteiten. Deze Mandraki haven is een stuk groter dan Symi, dus wat minder ankers over elkaar. Echter hier ook huurboten die het toch voor elkaar krijgen van alles naar de kloten te helpen. De piloot van de 45 voet huurzeilboot die naast ons lag was nog niet bij de les waarin wordt uitgelegd dat niet alles vol gas hoeft. Waarschijnlijk dacht hij dat hij zijn anker van alle andere ankers kon ontdoen door zo hard mogelijk zijn plek te verlaten. Ik zat binnen in onze boot en voelde opeens dat we naar voren schoten…terwijl er toch behoorlijke touwen op de kade stonden…de “fucking asshole” (dat is de exacte titel die ik hem debiteerde) was vol gas dwars door onze ankerketting gevaren. Gelukkig weegt Beany 50ton met bijbehorende ketting en anker versus een 10ton zeilbootje…hij voer dus wat zaken bij hem aan dek kapot terwijl wij verder niets hadden…Griekse havens blijken een soort van casino waar je op elk onverwacht moment kan verliezen.

Rhodos stad is schitterend. Ik had me nooit gerealiseerd dat de “Old Town” nog zo’n beetje intact behouden is vanuit de Middeleeuwen. Heel mooi zie je binnen de enorme stadsmuren van de Knights of St.John de verschillende periodes…je moet dan wel tussen alle toeristen en koelkastmagneten door kunnen kijken. Een verademing is de “Street of the Knights”. Ze hebben de belangrijkste Middeleeuwse straat in originele staat gerestaureerd en daar zit geen enkele toeristenshop. Het Archeologische museum wat in 1 van deze panden is gehuisvest is alleen al om het gebouw de moeite waard.

En dan zit in al dat middeleeuwse moois ook nog 1 van de beste Italianen waar we ooit gegeten hebben…met ca 5 tafeltjes op een binnenplaatsje…en een poes die ook van Italiaans houdt…en de kat ook…

Van Rhodos stad gaat het naar Lindos, ook op Rhodos eiland. Dit was ooit de hoofdstad van het eiland door de prachtige natuurlijke haven. Het dorpje is beschermd. Geen auto’s, geen nieuwbouw…alleen de witte huisjes tegen de berg omhoog. Bovenop die berg het imposante kasteel van wederom de Knights of St. John. In dit geval bijzonder want in de burcht staan nog de Griekse overblijfselen van diverse tempels.

We liggen nog niet voor anker in deze baai of er komt een man in een Rib aangevaren. Hij blijkt de importeur van Selene (merk van Mr.Bean2) Middle East te zijn en totaal verrukt dat er Nederlanders in een Selene deze hele reis hebben gemaakt. Leuke vent die nog een paar goede tips kon geven voor onze verdere reis…en natuurlijk een prima contact in deze omgeving.

Lindos is voorlopig even onze meest zuidelijke bestemming. Na een paar dagen dobberen maken we een deel van de reis weer omgekeerd, maar nu aan de Griekse (eilanden) kant.  Het plan is om dat te doen tot Kefalos op Kos waar we 4 september Sandra (zus en zwagerin) en Rob gaan ontmoeten. Vanaf daar gaan we dan weer zuid om op Kreta Ricardo en Linda te ontmoeten.

Maar voorlopig zijn we op Symi…en hebben we, ondanks alle plannen tussen hier en Kos, helemaal geen zin om hier te vertrekken…dat doen we dan ook niet. Nog een paar dagen in deze poel van Turko-Greko-Italo jolijt!

Daarover en de verdere reis naar Kos, volgende week meer!

Cheers, Andre

PS: voor de liefhebber hieronder een poging tot een arti-farti collectie van een paar schitterende luiken, deuren, gevels in dit prachtige dorpje.

Geplaatst op

Hello, Goodbye.

“I don’t know why you say goodbye, I say hello”. Doorgewinterde bejaarden kennen deze tekst nog wel van een obscuur bandje uit Liverpool. Het was de week van het afscheid nemen en nieuwe ontmoetingen.

Afscheid nemen van het land waar we verliefd op zijn geworden: Turkije. Het is moeilijk een slechte ervaring te bedenken in de afgelopen 2 maanden. Wat een mooi land en nog mooiere mensen! Alle vooroordelen waar we als bekrompen westerlingen (die op mensen als Trump en Wilders stemmen) mee rondlopen kunnen zo de vuilnisbak in. Keer op keer zijn we verrast en verbaasd door de extreme gastvrijheid, vriendelijkheid en hulpvaardigheid van dit volk. Geen enkele keer hebben we ons onveilig, bedonderd of wat dan ook gevoeld. En dan is het ook nog eens schitterend, zeker met een boot. We weten het nog niet zeker, maar kan me goed voorstellen dat Turkije de mooiste kust in de Med heeft.

En zoals een goede vriend dat doet, maakt ze ook het afscheid makkelijker. Ondanks dat onze laatste stop, Marmaris, een geweldig mooie baai is en ongetwijfeld ooit een heel leuk dorpje…is het nu weggezakt in een verzameling all-inclusive-beton met hoog “broodje van kootje” gehalte. Wat een trieste bedoening als je over de boulevard loopt en de restaurant-proppers je om de haverklap in het Nederlands aanspreken en Wesley Sneijder kennen…de naam van dat mokkel van hem zal wel te moeilijk zijn…

Als niet EU-land maakt Turkije het afscheid ook nog op een andere manier leuker…met de nodige formaliteiten kan je in het Douane-depot belastingvrij tanken…dat scheelt 50cent de liter…op 3500 liter is dat een leuk bedrag waar je die paar honderd euri voor al die formulieren graag van betaalt. Dus tankwagen uit Izmir besteld…en ook hier weer de verrassing dat alles op tijd en heel netjes verloopt…ik had me voorbereid op veel gedoe…niets van dat alles. In al die jaren hebben we echt nog nooit meegemaakt dat ze bij het tanken die smerige-zwart-afgevende-vette-rubberen-slang eerst volledig in een plastic hoes stoppen voordat ze hem aan boord brengen. En wat dacht je van een preventief oliescherm rond de boot voor als het fout gaat…

Het andere afscheid was van de Lamers-clan die een ruime week aan boord zijn geweest. Als goede vrienden hebben ook zij het afscheid makkelijker gemaakt door steeds irritanter te worden…Geintje, het was een geweldige week met veel slap ouwehoeren, soms zelfs wat serieuzere gesprekken (niet te lang) en vooral het maken van mooie herinneringen.

We begonnen daarmee in Bodrum waar de familie inscheepte in de Marina.

Bodrum is, net als Marmaris, overlopen door het toerisme. Elke baai in de wijde omtrek is volgebouwd door architecten die hetzelfde lot verdienen als de naamgever van Marmaris (toen Sultan Suleyman ooit de burcht bezocht en die hem helemaal niet beviel zei hij “Mimari as” = hang die architect op). Toch heeft Bodrum veel meer eigen sfeer behouden en vind ik het een erg leuk stadje. Niet in de laatste plaats omdat ze er een “technische wijk” hebben met tientallen auto en boot werkplaatsjes waar ze werkelijk alles hebben…en als ze het niet hebben, maken ze het. Geweldig!

Op de inscheping dag was er een stevige Meltemi (F6 – 7) voorspeld, maar de Lamersjes namen de moedige (lees: ik heb geen idee) beslissing om toch gewoon te vertrekken om de Knidos kaap te ronden richting Datca. De vuurdoop was daarmee achter de rug en we konden ook vaststellen dat niemand echt last had van zeeziekte.

We hadden geluk want nog precies 1 plekje aan de dorpskade in Datca tussen de Gullets (de traditionele Turkse charter zeilboten) en ook nog eens vlak bij het strandje. Natuurlijk moest er gelijk gevist, gezwommen, gesnorkeld…en alle andere nieuwe dingen die je vanaf een boot kan doen, doen.

De volgende stop was de schitterende baai van Orhaniye. Daar geankerd…en gevist…en gezwommen…en gesnorkeld…en natuurlijk naar de beroemde zandbank geweest waar je als Jezus (Mohammed?) over het water kan lopen. De legende wil dat er ooit een maagd was (ja, je kan het je bijna niet meer voorstellen) die hier vluchtte voor een meneer die haar daar vanaf wilde helpen…en dat zij uiteindelijk de verdrinking aan het einde van deze zandbank verkoos boven de meneer. Aangezien vreemde keuzes ook hier beloond worden staat er een standbeeld van de mevrouw op de zandbank…waarbij ik niet direct het idee had dat ze er vies van was…

Hierna om de volgende kaap heen naar de, zo mogelijk, nog mooiere baai van Bozburun. Ook daar wilden we ankeren op een schitterend plekje waar we zo’n beetje alleen lagen…we kwamen er echter snel achter waarom alle andere boten elders lagen…het anker pakte voor geen meter…heel veel zeegras op de bodem en 20m diep. Maar dit is Turkije, er schiet dus altijd iemand te hulp. In dit geval een kapitein van een Gullet die er met zijn dochtertje aan het kanoën was. Hij legde ons precies uit waar we het anker moesten laten vallen en hielp ons vervolgens om, voor ons voor het eerst, een lijn naar de kant om een rots te zetten…en toen lagen we op het mooiste plekje in deze gigantische baai.

’s Morgens werden we gewekt door de berggeiten die er rondlopen en de beste plaats op het strand gaan bezetten door hun handdoekje (of andere uitwerpselen) op het strandje te leggen…bloody tourists!

De Meltemi was inmiddels helemaal uitgedoofd, dus het spiegelgladde water nodigde uit om wilde dingen achter Teddy in de Tube te gaan doen…dat is een hele grote opblaasband die je met onverantwoorde snelheid ongecontroleerd over het water trekt terwijl er iemand in zit. Christel en Pieter waren er niet uit te slaan…alhoewel…de eerste keer dat Christel er in zat voeren we langs een boot waarop iemand een groot stuk kunstaas uitwierp…om te vissen…die kwam dus in het been van Christel terecht… Over domme pech gesproken. Gelukkig hadden ze het door en sneed de visser direct de lijn door…anders had het er veel vervelender uit kunnen zien… Natuurlijk toch grote schrik en pijn, maar met ondersteuning van 2 verpleegsters aan boord kon Dr. Bernard de (weer)haak verwijderen. Heel moedig ging ze de volgende dag gewoon weer in de Tube…als ik beloofde niet langs andere boten te varen.

Natuurlijk had ik Teoman gebeld voor een goede tip om te gaan eten. Nog geen 10 minuten later werd ik al gebeld door de manager van de Yachtclub dat ze ons wilden komen ophalen voor een diner. Nu waren we al onderweg uit het dorp in Teddy, dus dat hoefde niet, maar we hebben wel een geweldige avond beleefd op het terras/strand van de Yachtclub met geweldig eten.

Vanaf deze schitterende plekken gaat het dus naar de harde toeristische werkelijkheid van Marmaris waar we een mooi plaatsje aan de stadskade hebben…en het aanleggen nog 1 maal op traditionele paniekerige manier wordt begeleid door teveel havenmedewerkers die heel hard in rubberbootjes rondvaren en vooral tegen elkaar schreeuwen terwijl wij gewoon ons eigen ding doen en goed aanleggen…hebben we toch nog iets negatiefs over dit geweldige land kunnen bedenken… Turkije: we gaan zeker terugkomen!

We zijn nu in Rhodos stad. De Lamersjes zijn op het vliegtuig gezet en wij dampen nog wat na…daarover en de verdere reis langs de Griekse eilanden volgende keer meer!

Cheers, André

Geplaatst op

Greece is the word!

Als fanatieke trendvolgers zijn wij deze week illegaal van Turkije naar Griekenland gegaan. Dat doen er velen dus waarom wij niet. Zeker omdat uitklaren uit Turkije nogal een dingetje is, en als je weer terug wilt, het hele feest weer van voor af aan begint. Ondanks dat bijvoorbeeld Samos op nog geen mijl van de Turkse kust ligt, is het goed te merken dat je in een ander land bent. In Turkije zijn dingen, veelal omslachtig, maar redelijk goed georganiseerd en de mensen lijken doorgaans hard te werken…in Griekenland kom je daar niet zoveel van tegen. Dingen zijn meestal niet georganiseerd en er komen waarschijnlijk weinig mensen overspannen thuis ’s avonds…

Gelukkig hebben ze wel de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Turken, en het is ook een fraai land met veel cultuur en historie.

Wij dus in Kusadasi de AIS uitgezet en naar Poseidonio op Samos gevaren. Schitterende baai met een paar Taverna’s, wat zomerhuisjes, de buurtsuper en…God zij gedankt…een schitterend kerkje op de kaap…dus voorlopig even niet zo’n leip die je tegen 5 uur ’s morgens staat wakker te janken door een megafoon.

Bij dit kerkje kwamen we een leuke Griek tegen. Hij was de buitenkant aan het verven. Lang verhaal kort bleek dat hij een behoorlijk welgestelde man was die hier op Samos een paar mooie huizen had en dit als hobby/liefdadigheid deed…of gewoon een stoeltje boven zekerstellen mochten de Orthodoxen toch gelijk blijken te hebben als je aan de Poort staat.

Het water is hier bizar helder dus snorkelen. Ik vond het zelfs een goed moment om de duik uitrusting eens te proberen. Daarbij 2 ontdekkingen gedaan: mijn duikbril past niet zo goed en de ademautomaat staat zo licht afgesteld dat als ik hem op zijn rug in het water laat vallen hij lucht begint te blazen…goed om te weten.

Na zo een paar dagen gedobberd te hebben in de baai zijn we naar Agathonissi gevaren. Een heel klein eilandje pal zuid van Samos. Er wonen 200 mensen in een soort van “ansichtkaart Grieks eilandje” erg fraai…maar het hoogtepunt van de dag is als de ferry binnenkomt…en dat is niet eens elke dag.

Ook hier is alles Grieks georganiseerd…niet dus…en dat heeft zo zijn charme. Ankeren in het baaitje voor het havenplaatsje is wat hachelijk met een grotere boot omdat er weinig “swingruimte” is (het draaien van de boot rond zijn anker). Daarbij is het ook nog diep en rotsig (daar houdt een anker niet of heel erg…beide niet goed). Mijn oog viel dus op een plekje voor een visboot aan de kade. Volgens de vissers, hoe kan het ook anders: No problem. Echter toen we daar eenmaal lagen stond er wel levensgroot “Hellenic Coast Guard” in fel geel op de kade geschilderd. We lagen dus op de plek van de kustwacht…als illegalen…living on the edge!

Volgens een Italiaanse chirurg die er ook lag met een zeilboot had hij al 3 dagen geen kustwacht gezien…dus waarschijnlijk geen probleem…tot 2 uur later de kustwacht binnenliep… De visser had me al verteld dat ze ’s nachts om 3 uur gingen vertrekken. Hem gevraagd of hij naast ons wilde liggen als wij zijn plaats innamen…no problem. Even later liggen we dus met de neus tegen de kustwachtboot op onze oude plek. Vriendelijke mannen die het al fijn vonden dat we zo spontaan de plek vrij maakten.

Vervolgens legden de vissers gewoon op de ferryplek aan en begon onze boot een aanlegplaats voor andere jachten te worden. We hadden al een tijdje naar een Franse zeilboot (Bavaria 36) zitten kijken die een keer of tig had geprobeerd te ankeren, weer was weggevaren en vervolgens voor anker lag. Ik wenkte hem dat hij ook naast ons mocht liggen. Nou dat was absoluut niet nodig want hij had een 35kg anker en het was helemaal goed. Inmiddels was er een Zweeds stel binnengekomen in een Elan 43 die op onze oude plek (van de kustwacht die inmiddels weer vertrokken was) ging liggen. Leuke mensen die van Samos kwamen en daar hun vaste ligplaats hadden. Inmiddels was het ook stevig gaan waaien (meltemi).

De volgende ochtend gingen de Fransen weg in een stevige wind…om een uurtje later weer binnen te komen. Ze wilden nu maar wat graag bij ons langszij komen…No problem. Hij had de angst nog in de ogen staan. Ze waren de baai uitgevaren en het eerste stuk nog aan de zuidzijde van het eiland in de lij…maar toen ze hun neus om het eiland richting het noorden hadden gericht waren ze, volgens eigen zeggen, in 5m hoge golven terecht gekomen…belachelijk verhaal maar ze waren er niet minder bang om. Het vreemde was dat ze al lang in dit gebied voeren en deze boot ook al zo’n 4 jaar hadden…maar echt absoluut niets van varen begrepen…niet van manoeuvreren, niet van aanleggen, niet van ankeren, niet van knopen…alles wat ik ze vertelde was nieuw…of zo leek het…bizar. Ze waren zo blij met de hulp dat we mee uit eten moesten die avond. De Zweden gingen ook mee. Gezellige avond waar bleek dat de Fransen in Cambodja woonden sinds 3 jaar, bijzondere mensen. Zij had duidelijk helemaal geen vertrouwen in hem als zeeman…en terecht…en wij hadden het vermoeden dat er met hem iets serieus mis was (beginnende dementie, hersentumor…zoiets)…best gevaarlijk op een zeilbootje op zee…

Toen er de volgende dag een plaatsje langs de kade vrijkwam vroeg de Franse dame mij of ik wilde helpen hun langs de kade te leggen: No problem. Toen ik hem vertelde dat dat gewoon zonder motor kon was hij helemaal verbaasd. Nadat ze lagen kwam er een Nederlandse boot naast ons waarvan de dinghy die nacht gestolen was…ut mot niet gekker worden. Er bleek op dit eiland een politie bureau waar ze aangifte gingen doen. Aangezien de georganiseerde misdaad op Agathonissi zoveel van de Politie vereiste duurde het tot 8 uur ’s avonds voordat de aangifte gereed was.

En toen stond de kustwacht ineens weer naast de boot…nu met de mededeling dat ’s avonds de “waterboot” kwam en we dus allemaal de kade moesten vrijmaken…das mooi k… Uiteindelijk dus met de Zweden en de Fransen in een baaitje verderop geankerd…met inmiddels weer af en toe een F6 door de baai. Toen we ’s avonds in het donker in de salon zaten hoorden we ineens de Fransen naast onze boot praten. Wij naar buiten en daar dreven de Fransen in de F6 voorbij. Volgens ons zonder motor richting open zee…dat was nog mazzel gezien de grote hoeveelheid rotsen om ons heen. Zowel op geschreeuw als op de marifoon reageerden ze niet. Gelukkig zagen we dat ze uiteindelijk wel voortstuwing hadden en de “oude baai” invoeren. Wat daar precies gebeurd is zullen we nooit weten want wij vertrokken de volgende ochtend richting Bodrum.

Daar gaan we de Familie Lamers Dinsdag oppikken, die een weekje gaan meevaren tot Rhodos. Ze zitten daar in een resort waar wij mooi voor de deur konden ankeren. Zo gezegd, zo gedaan zodat zij en de kinderen alvast even aan de boot konden ruiken…en we een paar mooie felicitatie foto’s voor wat ex-collega’s konden maken.

Inmiddels liggen we in Bodrum Marina. Mooie haven midden in de stad. Bodrum is, ondanks het toerisme, een prettig stadje.

Daarover en de avonturen met de familie Lamers de volgende week meer.

Cheers, André

Geplaatst op

What have the Romans ever done for us?

Voor degene die geen opvoeding hebben genoten…en daarvan vermoed ik er best veel onder de Mr.Bean2 lezers, deze quote is uit 1 van de meest briljante films ooit: Life of Brian. De Joodse verzetsbeweging in de tijd van Jezus – People’s Front of Judea – vraagt zich dit nogal militant af. De scene is hilarisch want vervolgens komt een hele lijst met zaken die de Romeinen hebben geregeld in Judea van wegen en rioleringen tot en met onderwijs. Voor de liefhebber: Monty Python

De afgelopen week zijn ook wij blootgesteld aan wat eerst de Grieken maar vervolgens vooral de Romeinen in dit land hebben neergezet. Indrukwekkend! Zo waren we in Teos, een kleinere opgraving van 1 van de 12 Ionische steden uit de Griekse periode. Hier was het vooral interessant omdat er een groep archeologen bezig was met de opgravingen en wij er zo’n beetje alleen rondliepen. Dat draagt ook bij aan de mysterieuze sfeer die er hangt.

Het hoogtepunt was Ephesus. Voor de Romeinen de “hoofdstad van de provincie Azië” met zo’n 250000 inwoners. Hier heb je, net als eerder in Pergamon, het idee door de oude stad te lopen met als hoogtepunt de gevel van de Bibliotheek die de meesten wel van foto’s kennen. We hadden hier een gids gehuurd. Een oud mannetje die als architect tientallen jaren gewerkt had aan de restauratie, in zijn geval van het enorme amphitheater. Zijn verhalen en details maakten het extra boeiend. Bijzonder om te zien hoe geavanceerd waterleidingen, rioleringen, enorme boogconstructies etc. 2000 jaar geleden al in elkaar gezet werden.

Mooi om je te realiseren dat bijvoorbeeld Cleopatra met Marcus Antonius ook over de weg naar de haven zijn gelopen.

De hoofdstraat
Het ziekenhuis
Belinda krijgt uitleg
De plees
Poes houdt van Byzantijns
Gladiator
Weg naar haven

Uiteindelijk is Ephesus in de Byzantijnse tijd ten onder gegaan aan het verzanden van de haven…inmiddels ligt het meer dan 4km van de kust!!

Als tip voor mensen die dit nog eens gaan bezoeken met eigen vervoer: Ephesus is groot en ligt tegen een berg…en het is hier momenteel tegen de 40 graden. Zet dus je auto beneden bij de ingang en huur voor 60TL een paard en wagen. Die brengt je eerst naar de Zeven slapers…een bijzondere plek waar de eerste Christenen ondergedoken waren en hun doden begroeven. Daarna rijdt hij verder naar de hoogste ingang van Ephesus en kan je dus door de stad weer naar beneden lopen…ut mot wel leuk blijven dat Romeinse gedoe.

Bij die ingang kan je dan ook nog even een “Genuine Fake” Lolex of Caltier kopen.

Vorige week waren we in Cesme. Dit is na Babakale de meest westelijke kaap van Aziatisch Turkije. Het is vooral bekend omdat het er altijd net ff wat koeler en winderiger is…en bij 38 graden is dat best prettig. Het is ook nog eens een erg prettig stadje met de marina daar middenin in de schaduw van een enorme Genoeese burcht. Om de marina zijn Port-Grimaud achtig (zelfde architect) restaurants en appartementen gebouwd. Heel sfeervol. We zijn hier uiteindelijk dan ook 5 dagen gebleven.

We liggen in de marina aan de ponton voor de superjachten…Mr.Bean2 is dus 1 vd kleinste boten. Belinda heeft een studie kunnen maken van de bemanning van dat soort jachten. Op deze maat (tussen de 30 en 40 meter) zit zo’n 5 m/v vaste bemanning. Soms Turks maar er was er 1 die alleen maar Filipijnse jongens aan boord had… Die staan dan de hele dag te wachten of meneer of mevrouw nog iets nodig heeft…zoals een voetwassing voordat de loopplank betreden wordt…I kid you not! Overigens is op de meeste van deze boten bijna nooit de eigenaar aanwezig en wacht de bemanning op het telefoontje dat hij/zij eraan komt.

We hadden 2 dagen een huurauto. Dit keer eens geen Hyundai maar een Renault Symbol…volgens mij een Dacia met Renault logo…met bijbehorende Roemeense afwerking (of gebrek daaraan). Naast Teos zijn we daarmee naar een uiterst hippe beachclub gegaan. Ik heb een enorme hekel aan op het strand liggen, maar een luxe club met mooie bedden en bar is nog wel uit te houden. Na alle mooie en interessante mensen die we de afgelopen tijd hebben ontmoet was dit een harde confrontatie met de andere kant van de samenleving…Het verschil tussen mensen die door anderen interessant gevonden worden en mensen die vooral zichzelf interessant vinden…er werden dan ook heeel veel selfies gemaakt.

We zijn ook verder het achterland en de bergen ingereden naar Birgi. Boeiend dorpje dat er nog vrij authentiek uitziet. Er staat een bijzondere Moskee waar we een mooie ontmoeting hadden met de Imam die ons honderduit vertelde over “zijn” Moskee die gebouwd was op basis van een Romeinse tempel met de originele pilaren en zelfs originele leeuwen in de muur verwerkt. Hij was ook heel trots op zijn Minbar (preekstoel). Boeiende man die waarschijnlijk nog nooit een selfie had gemaakt.

Op onze elektrische brommers zijn we naar Alacati geweest. Vooral bekend als Windsurfers en Kite Paradise vanwege de wind die hier bijna altijd stevig waait en de aflandige ligging van de baai…veel wind, geen golven. Het dorpje zelf is buiten het seizoen waarschijnlijk heel fraai…maar nu volledig onder de voet gelopen met op elke vierkante meter een souvenirshop of restaurant…gelukkig zat er ook een bordeel tussen.

Van Cesme zijn we naar een ankerbaai, Sarpdere Limani, gevaren. Daar lagen nog 2 andere boten voor anker waarvan 1 de eerste Nederlanders die we op deze reis zijn tegengekomen. Aan boord een leuk stel dat op een woonboot in de Vecht in Weesp woont maar nu 3 maanden heeft genomen om met hun zeilboot de Turkse kust en Griekse eilanden te verkennen. Gelukkig hadden zij hetzelfde alcoholprobleem als wij, dus het werd een gezellige avond.

Het waaide de volgende dag nog steeds hard dus een dagje eerder dan gepland naar Kusadaci een grotere toeristenplaats met Marina. Hier een auto gehuurd en naar Ephesus gegaan. We liggen weer aan de “grote boten kade”. Er ligt er een van bijna 80 meter “Azteca”, liggeld ruim 2000 euri/nacht. Dit gezelschap had ’s avonds heel Ephesus afgehuurd om er een diner te organiseren…

Over liggeld gesproken. Als gezegd zijn Marina’s in Turkije extreem duur, zo ook deze. Ze vroegen ons 135 euri/nacht…maar daar zat dan wel de stroom in…dat is hier wel een dingetje ivm met het draaien van de airco’s. De volgende dag was de stroom echter plotseling weg en werd verteld dat het niet inclusief stroom was en we dat bij konden kopen…de vraag of ze helemaal achterlijk waren geworden kwam niet helemaal over. Lang verhaal kort deed een mailtje naar Hasan met de baas vd Marina in de cc wonderen. ’s Avonds werd ik direct gebeld met alle excuses en een korting en gratis stroom…dat is ook Turkije…ken je de juiste mensen…

20170803_174113316_iOS

Vandaag gaan we weer een ankerbaaitje opzoeken, waarschijnlijk op Samos. Daarover en het vervolg van de reis naar Bodrum volgende week meer.

Cheers, André