Maand: september 2016

Geplaatst op

Where land ends, life begins

Een beetje triest gezicht: Mr.Bean2 geketend aan een tuin in Lemmer. Niet zo vreemd dat zijn mast er een beetje slap bij ligt. Het einde van een geweldige reis en ervaring.

De laatste etappe hebben we het warmste weer gehad van de hele reis. Delfzijl, Eemskanaal, Groningen, van Starkenborgh kanaal…dat wordt in Friesland om onduidelijke redenen ineens het Prinses Margriet kanaal…zijn die Friezen toch koningshuisgezinder dan ik dacht…en dan zoek je ’s avonds een plekje om aan te leggen. Dat is 5 maanden lang op de kleinste eilandjes geen probleem geweest maar in Nederland waterland valt het niet mee om met 1,80 diepgang ergens vast te knopen. Uiteindelijk werd dat Jachthaven Wartena met wat verbaasde bikken van de lokale bevolking en losgewoelde modder. Dat laatste is dan wel weer prettig na 5 maanden rotsontwijken.

De volgende dag nog een stukje naar Lemmer. Best vreemd om weer “gewoon” onze wijk binnen te varen. Sommige mensen begroeten ons hartelijk…anderen zie je denken “daar heb je ze weer”. Vastknopen en in huis kijken. Dat zag eruit of we niet weg waren geweest…maar het voelt vreemd. De boot is meer “ons huis” geworden dan ons huis. Veel mensen zeggen iets als “blij weer veilig thuis te zijn”…hoe goed bedoeld ook voelt het helemaal niet zo…we waren al veilig thuis…

WP_20140920_14_11_38_Pro

Na enige reanimatiepogingen op de accu is het starten van de Riva wel weer een hoogtepuntje. Gelijk maar even een “stukkie varen” onder begeleiding van de mooiste soundtrack.

Maar genoeg gemijmerd. We zijn alweer plannen aan het maken voor het komende jaar en in de tussentijd had ik nog wat statistieken en bespiegelingen beloofd. Om maar met wat cijfers te beginnen:

  • Dagen op reis: 151 (5 maanden)
  • Afgelegde zeemijlen: 3908
  • Motoruren: 560
  • Liters diesel: 8735 (hierin zit ook verbruik van de generator en de cv)
  • Voor de rekenaars geeft dit: 2,2 liter/zm en 15,6 liter/uur
  • Het geeft ook een gemiddelde snelheid van 7 knopen over alle motoruren
  • Noordelijkste breedtegraad met de boot: 68.22 (Trollfjord Lofoten)

Zoals bekend was deze reis ook een test van deze wijze van leven. Of we elkaar niet van de boot zouden irriteren, of de boot een beetje beviel hiervoor etc… Het is heel duidelijk dat de test op alle terreinen geslaagd is. We verlangen nu eigenlijk al naar het vertrek voor de volgende reis. Dat betekent niet dat het nooit vervelend is geweest of tegen zat, maar het saldo is zeer positief.

Dat geldt zeker ook voor de boot. De ruimte en voorzieningen zijn prima gebleken om erop te wonen terwijl ze klein genoeg is om op de meeste kneuterige plekjes te kunnen komen. We kunnen haar ook goed met z’n 2en hanteren en ze is zeer betrouwbaar gebleken. De belangrijkste systemen waaronder natuurlijk de motor, hebben geen noemenswaardige problemen gegeven. Overigens kom je van zo’n reis wel terug met een lijst van zaken die gerepareerd of veranderd moeten worden. Zo stopte in de laatste 2 weken de backlight van het belangrijkste Raymarine navigatiescherm ermee Hij functioneerde gelukkig nog wel…maar je zag er weinig meer van.

We krijgen veel vragen die moeilijk te beantwoorden zijn. Hieronder een poging.

Wat was het mooiste? Echt onmogelijk te beantwoorden. Als ik er met Belinda over praat komen direct naar boven:

  • Svartisen gletsjer
  • Hotel Union in Oye bij Geiranger fjord
  • Skrova en omgeving op de Lofoten
  • Lisefjord met Prekestolen

…maar als we de foto’s doorbladeren komen snel nog veel meer zaken naar boven die “toch ook wel heel erg mooi/leuk” waren zoals Fjallbacka, Oslo, Ona, SorGjeaslingan, Torghatten, de eerste Zweedse scheer Vrango, Gotenburg, de Blindleia, Kragero, middernachtzon op Lofoten…

…en zo kunnen we nog wel ff doorgaan…nou nog 1 keer dan…

OK,OK, maar dit is echt de laatste.

Wat was het vervelendste? Dat had vaak met het weer of technische storingen te maken. Het slechtste weer hadden we de eerste 2 weken. De 2e etappe van Lauwersoog naar Helgoland was het ruigste qua zee…met name met NW6 met stroom mee tussen Schiermonnikoog en Ameland door bij laag water (3,5m op sommige stukken) had ik me wat in vergist…maar ook het stuk erna met hoge golven van de zijkant 11 uur lang…en dan in het donker door 1 vande drukste scheepvaartroutes Helgoland aanlopen.

Of het uitvallen van de watermaker en de problemen met de Honda buitenboordmotor of het uitvallen van het Navigatiescherm….zoals je ziet allemaal vrij triviale zaken…gelukkig maar.

Wat hebben we niet gedaan? Eigenlijk alles waarvoor we zelf het water in moesten zoals waterskien en duiken. Ondanks alle grote plannen niet gedaan. De combinatie van juiste plek, mooi weer en vooral een acceptabele watertemperatuur heeft zich gewoon niet voorgedaan.

Was het wat we verwacht hadden? Ja en Nee. Om te beginnen is Noord-Noorwegen ontwikkelder dan we verwacht hadden. Meer haventjes, bijna overal wel een supermarktje o.i.d. en tot onze stomme verbazing bijna overal 4G dekking. Het weer is gemiddeld ook een stuk beter geweest dan we verwacht hadden. Natuurlijk hadden we verregende dagen en soms zelfs een periode, maar ook veel zon en helder weer…en met een motorboot erg prettig: weinig wind. Ook de temperatuur was hoger dan verwacht. Op Trondheim na, nooit echt heel warm maar altijd wel tussen de 15 en 22 graden.

Naast alle praktische zaken was het nog mooier dan onze hoge verwachtingen al waren. Vooral de vergezichten vanaf zee waren af en toe niet van deze wereld en moeilijk in foto’s te vangen…absoluut 1 van de mooiste/dramatische/indrukwekkendste/<vul zelf je favoriete superlatief in> landen ter wereld.

Hoe zijn de Noren? Doorgaans heel aardige en harteljke mensen die je altijd willen helpen. Eerste contact lijkt soms wat gereserveerd maar als je daar doorheen bent komen ze meestal behoorlijk los. Zeker in de kleinere communities in het Noorden heerst een enorm gemeenschapsgevoel. Mensen doen veel voor het collectief.

Verrassenderwijs wordt de houding naar het Noorden toe steeds “mediterraner”. Ze missen het temperament maar hebben heel erg de “manjana” cultuur. Heel relaxed, eten laat (in de zomer), niks moet, niks is echt verboden…heel prettig.

Is het niet gevaarlijk alleen op afgelegen plekken? Nee, er is geen waarneembare criminaliteit. Sterker nog, het komt bijna kinderlijk naïef over in onze ogen. Alles staat open en voor het grijpen. Als voorbeeldje: bij de steiger van de Svartisen gletsjer stonden ca 50 fietsen in alle soorten en maten die je kon gebruiken om naar de gletsjer te fietsen. Je moest dan 60Kr in een envelopje doen in een brievenbus…en dat doet iedereen…en aan het einde van de dag staan alle fietsen er weer…ben bang dat in NL zowel de fietsen als de brievenbus verdwenen waren…

En nu?? We zijn plannen aan het maken om vanaf maart/april te vertrekken naar het Zuiden: Het grote rondje Europa. Dat betekent Rijn op, Donau af naar de Zwarte Zee en dan door de Bosporus naar de Middellandse Zee om uiteindelijk via Gibraltar weer in de Atlantic te komen en via de kust terug. Dit lijkt ons een geweldig traject te beginnen met de Donau die door veel mooie steden (Wenen, Bratislava, Budapest, Belgrado, Constanza) en landen loopt waar we nog nooit zijn geweest. Ook de Bulgaarse en Turkse Zwarte Zee kust en natuurlijk de Griekse eilanden kijken we naar uit. Dit wordt geen reis die we in 1 keer doen. We gaan dus af en toe naar huis terwijl we de boot ergens achterlaten.

Een prachtig vooruitzicht dat nog veel planning en werk vergt…daar gaan we ons de komende maanden op storten. Ik ga daar af en toe nog wel een blogje aan wijden…maar de frequentie zal voorlopig op een lager pitje komen.

Een mooie herfst/winter gewenst!

Cheers, Andre

Geplaatst op

A Bridge too far

En dan ben je ineens weer in Nederland! Delfzijl, of all places.

Dat dit wat sneller is gegaan dan gepland heeft alles te maken met de spoorbrug in Alborg. Ons plan was om door de Limfjord via de Oostkust van Denemarken af te zakken naar het Kieler kanaal en dan door de Duitse Bocht richting Nederland…echter er lag een brug in de weg.
Nu doen die dingen dat wel vaker. Dan zit er een mannetje op die, afhankelijk van hoeveel slaag hij thuis van zijn vrouw krijgt, die brug direct of na een hele tijd open doet.

Dit keer dus niet. We kregen al geen antwoord op onze marifoon oproep vanuit de haven waar wij lagen naast de brug. Dan maar er naartoe varen…geen beweging…wel een paar mensen in oranje hesjes op de brug. Oproepen, toeteren, geen sjoege. Er heel dicht naar toe gevaren en zo’n hesje gevraagd wanneer de brug open ging…voorlopig niet…hij is kapot.

Het bleek dat na de laatste opening diezelfde ochtend hij niet meer goed gesloten was en ze hem met een trein hebben dichtgereden. Heel lang verhaal kort hebben we nog een dag in Alborg haven gewacht tot het verlossende woord kwam: hij gaat de komende dagen niet meer open. Vrij bizar, maar het is niet anders. De enige reële optie die overblijft is 100 mijl terugvaren naar Thyboron en via de beruchte Westkust van Denemarken naar het zuiden. Dat heeft als voordeel dat we dan Sylt kunnen aandoen…ook al zo’n plek waar we vaak niet geweest zijn.

Vorige week waren we nog in opperste staat van opwinding op weg naar Alborg omdat Ricardo en Erik Lamers daar een paar dagen op bezoek kwamen. Donderdagmiddag waren ze er en werd het erg gezellig! Alborg is een leuk stadje. ’s Avonds naar een lokale kroeg die “Meat” heette. Het feit dat de bedienende dames die tekst groot op hun voorgevel hadden staan leidde tot wat flauwe en dus zeer grappige bespiegelingen.

Helaas zat het weer niet erg mee dus we hebben de volgende dagen wat door de Limfjord naar een ander leuk plaatsje, Nibe, gevaren om op zaterdag weer terug te keren in Alborg. Erik ontsnapte nog net aan een zeemansgraf toen hij de aankomst in een jachthaven vergeleek met met je caravan op een camping aankomen…de boeg- en hekschroef zouden dan de “mover” zijn…ook hij kan te ver gaan…vrij snel zelfs. Zijn angst voor de manier waarop hij in dit blog zou komen maakte dat hij zich verder keurig heeft gedragen!

Zondagochtend afscheid genomen van de heren met het advies in de Porsche Boxster veel te vloeken, uit het raam te spugen en andere mannelijke zaken te doen…man op leeftijd en jonge knul samen in een Boxster…

Diezelfde dag hadden wij dus het spoorbrug debaakeltje en hebben we van de nood een deugd gemaakt door lekker lui de GP van Monza te kijken en kennis te maken met de huiszeehond van de haven die elke dag even op de steiger kwam liggen.
De volgende dag, na de brug-uitspraak, met schitterend weer naar Nykobing op het grootste eiland in de Limfjord: Mors.

Volgende dag naar Thyboron…die plaats waar Belinda van besloten had er nooit meer terug te komen… In Thyboron waait het altijd hard, zo ook nu. Dus nog wel even getwijfeld of we de volgende dag een beetje verantwoord de neus bakboord uit langs de kust konden keren…maar hey!, inmiddels zijn we ruwe zeebonken waar geen zee te hoog voor gaat!…toch…

Op weg naar Hvide Sande. Omdat havens langs deze kust zeer schaars zijn en door de ligging vaak te gevaarlijk om aan te lopen, is dit een echte vluchthaven. Je kan je weinig desolatere plaats voorstellen als je binnenvaart…zeker op een wat bewolkte, mistige dag. Echter, als je voorbij de grote visveiling en allerlei ander visindustrie loopt kom je in een opvallend toeristische plek. Eigenlijk niet zo vreemd: er is hier meer strand dan je je kan voorstellen, een mooie lagune en bijna altijd veel wind. Naast vis liefhebbers dus een enorme community van kiters, windsurfers en allerlei andere winderige types met interessant haar en bijbehorende garderobe.

De volgende dag een lange ruk naar List op Sylt, het noordelijkste Duitse waddeneiland. Mooie tocht door Horns Rev. Het haventje van List is erg leuk, maar niet geheel ingericht op Mr.Bean2 formaat. Uiteindelijk vastgeknoopt aan een veel te klein drijvend steigertje in de hoek van de haven. De volgende dag komt de havenmeester vertellen dat dat niet echt de bedoeling is…en we zijn nu in de Heimat…dus “orders always must be obeyed!”. We kunnen aan een veel te klein kopsteigertje vastmaken.

Sylt is nogal een schok na alle plaatsen waar we de afgelopen tijd geweest zijn. Het is erg mooi maar ook verschrikkelijk toeristisch en zeer mondain. Heel veel rijke Duitsers wonen hier volgens mij. Grote villa’s, Ferrari’s, Porsches etc…en heel veel foute mensen. We hebben vastgesteld dat de typische Sylter een man op leeftijd is met een korte rode Bretonse broek, sokken en een overhemd…in Nederland zo’n type dat het over “de vrinden” heeft. Kortom leuk voor 2 dagen…maar dan wil je heel erg terug naar echte mensen….wel heerlijk kreeft gegeten in Alte Gasthof…

Na Sylt is de route duidelijk: Helgoland aantikken voor de laatste plas belastingvrije diesel en dan kijken hoe we Nederland gaan aanlopen: binnendoor via Delfzijl, half binnendoor via Lauwersoog of buitenom via Vlieland en Ijsselmeer. Belinda heeft hier een sterke mening over: “we hebben de afgelopen week genoeg water (lees: open zee) gezien, we gaan lekker binnendoor trutten”. Op naar Delfzijl.

Maar als gezegd eerst nog ff Helgoland. Zo desolaat als dat 17 April op de heenweg was, zo overvol is het daar nu. De hele Sudhafen ligt vol met “pakchen” zoals de Duitsers het opstapelen van schepen noemen. Wel leuke sfeer met mooi weer. Wij kunnen gelukkig vastmaken aan een oud marine opleidingsschip.

’s Nachts is er een Zuidwest 6 opgestoken…altijd leuk als iedereen half bezopen en half vastgemaakt in pakchen is gaan slapen… De volgende dag krijgen we het, als we de neus tussen de eilanden vandaan steken dus nog even stevig voor de kiezen onder Helgoland. Mr.Bean2 wordt nog 1 keer lekker zout! Dagje varen richting Delfzijl…en wat ’s morgens zo ruig startte eindigt ’s avonds in serene rust met erg mooi weer.

14311280_1171369089588265_1016298130347906218_o

Vandaag en morgen nog wat pruttelen en dan zijn we waarschijnlijk Dinsdag in Lemmer. Ik zeg bewust niet “thuis” want we hebben de afgelopen 5 maanden geleerd dat we thuis zijn. Weinig zo mooi als een zeegaand huis!

We hebben nog veel meer geleerd…ik ga als laatste blog van deze reis nog wel een epiloogje schrijven met voor de liefhebber wat statistieken en indrukken.

Cheers Andre

Geplaatst op

Dolphins and Blow jobs

Homo-Faceboekus blijft een ondoorgrondelijk wezen. Een post van de meest diepzinnige opinies leidt meestal tot wat lauwe likes en comments. Echter zet een foto van 3 Dolfijnen in het feestboek en de reacties zijn niet van de lucht…en niet alleen de “geniet ervan” brigade, maar iedereen lijkt geraakt door een plaatje van deze vrolijke beesten. Wat is dat toch met Dolfijnen? WP_20160827_003Waarom bestaat er “Dolfijn vriendelijke Tonijn” en geen “Tonijn vriendelijke Dolfijn” ? Volgens mij zijn sommige modellen Tonijn veel meer met uitsterven bedreigd dan Dolfijnen…zeker als ik het aantal zie waar wij deze reis over gestruikeld zijn.

Ik moet toegeven dat ik ook een zwak heb voor deze dieren. Hoeveel je er ook ziet, het blijft een prachtig gezicht. In dit geval zag ik ze “per ongeluk” omdat de boot slingerde en ik door een zijruit ineens op het water keek. Daar zwom er 1! Dus Belinda en ik direct, met gevaar voor eigen leven, naar het voordek  en liggend met ons hoofd over de boeg de beesten van dichtbij meemaken. Ze lijken zich dan nog veel meer te gaan uitsloven met sprongen en op enkele centimeters langs elkaar en de boot scheren…of beeld ik me dat in?

Naast Dolfijnen heeft de afgelopen week nogal in het teken van de wind gestaan. Jullie hadden ons vorige week achtergelaten op weg naar Rasvag. Een erg leuk dorpje op het eiland Hidra in Zuid-Noorwegen. De reis vanaf Stavanger er naartoe speelde zich de hele dag in de mist af. Daardoor wel praktisch windstil op dit stuk dat best onstuimig kan zijn.

Het plan was om vanuit Rasvag in 1 keer over te steken naar Thyboron in Denemarken. Dit is een plaats waar we al vaak niet geweest zijn. Zowel een paar keer met de Warp11 als de heenreis van de huidige trip hadden we het plan om vanaf Nederland de Westkust van Denemarken omhoog te varen en dan bij Thyboron de Limfjord in te gaan. Nu is de Westkust van Denemarken een nogal onherbergzame kust die bij wind uit het Westen een gevaarlijke lage wal vormt zonder havens…en elke keer als we dit plan hadden was er een harde wind uit het Westen.

Ook nu waren de weerberichten onstabiel. De hogedruk die in Nederland voor mooi weer zorgt ligt net een beetje te laag waardoor wij aan de rand zitten met veel druk verschillen en dus veel wind. In Rasvag een dagje gewacht op een pauze in de depressietrein die boven ons langs trok en Zaterdag overgestoken. Het eerste stuk nog stevige golven, maar het werd gaandeweg rustiger… en zo zijn we dan na 110 zeemijl eindelijk in Thyboron! Een plaats waar je volgens Belinda niet dood gevonden wilt worden. Ik begrijp wat ze bedoelt, maar hou wel van dit soort plaatsen met een “echte” industriele vishaven, aan het strand, enorme rollers bij harde aanlandige wind, schreeuwende meeuwen, zand en zout in de lucht en een kruispunt van vaarroutes.

Sinds 1862 ook de ingang van de Limfjord. Toen heeft een storm hier een stuk land weggeslagen waardoor deze fjord ineens ook een opening naar de Noordzee kreeg…en dus eigenlijk geen fjord meer is. Overigens ook de plek van de grootste zeeslag ooit…en dan bedoel ik niet het spelletje.

In 1916 troffen de Engelse en Duitse vloot elkaar hier voor de kust…en in plaats van een gezellig bakje thee doen en er nog eens over praten, hebben die elkaar de grond in geboord met  zo’n 9000 omgekomen marine mensen tot gevolg…en net als in de loopgraven oorlog die ze een paar landen verderop aan het uitvechten waren, veranderde er geen reet aan de situatie. Op het strand is ter nagedachtenis een mooi arti-farti beeldenpark ingericht.

…en dat zijn niet de enige in het oog lopende beelden in Thyboron…

We kwamen hier ’s avonds aan. De volgende dag was het regenachtig grijs weer. Dat combineerde mooi met de GP van Spa. Lekkere luie dag en kijken hoe Max de rest van het veld irriteert. Maandag was er een stormpje opgestoken die ons tegen de kade drukte. Aangezien er weinig ruimte was om te maneuvreren hebben we maar van de nood een deugd gemaakt en van het natuurgeweld op het strand genoten.

Dinsdag dan eindelijk de Limfjord in, naar Lemvig. Het tegengestelde van Thyboron. Ligt in een beschutte baai, kneuterig dorpje, leuk haventje, mooi weer, klassieke bootjes…wat wil je nog meer!

Zelfs de bolders op de kade waren voorbereid op onze komst!

WP_20160830_010

Inmiddels hadden we met Erik Lamers en Ricardo afgesproken dat we ze donderdag in Alborg zouden treffen. Deze grotere stad ligt aan de Oostkant van de Limfjord. Dat geeft een mooie basis om met zijn vieren nog een paar dagen in de fjord rond te pruttelen.

Inmiddels zijn we in Logstor. Weer een mooi plaatsje. Het grote verschil met Noorwegen  valt ons inmiddels op. Het landschap hier is veel saaier maar de plaatsjes zijn doorgaans leuker met wat meer zichtbare historie. De Limfjord zal best mooi zijn als je direct uit Nederland komt…maar komende uit Noorwegen is het een beetje een anti-climax.

Logstor is de Mosselstad van Denemarken. We lopen hier de lelijke broer van Jack Sparrow tegen het lijf. Als hij zijn zonnebril zou afzetten kan hij zo in een piratenfilm meespelen. Doek om zijn hoofd, grote rode baard, laarzen…nog net geen houten poot en haak. Blijkt dat hij met zijn vrouw in een relatief klein eigenbouw zeilbootje uit Australië komt…Mauritius, Zuid-Afrika, Brazilie, Europa…ineens stelt onze reis niet zoveel meer voor. Mooi, dit soort mensen “Yes, you’ve got to do these things, don’t you”.

Vandaag dus naar Alborg waar we vanmiddag Erik en Ricardo gaan begroeten…alhoewel ze zijn al om 6 uur vertrokken uit Zevenaar…en het is de laatste rit met de Porsche, die ingeleverd gaat worden…door Duitsland…ze konden dus wel eens vroeg zijn…of al eerder in een Deense gevangenis zitten…. Wij zijn in ieder geval erg blij onze zoon na een paar maanden weer te gaan zien!

Daarover en de verdere reis volgende week meer.

Cheers, Andre