Ik hoop niet dat deze titel aanleiding is voor een geblondeerd bejaard urinoir om mij voor de rechter te slepen. Inmiddels is wel aangetoond dat ochtend urine gezonder is dan de avondplas…daar ga je namelijk van denken dat je sexfilmpjes kan laten opnemen die nooit op het web verschijnen…
Hoe leuk ook, daar gaat het hier helemaal niet over. Deze keer weer een verhaal uit de oude doos (sorry, flauw): De eerste keer dat we de grote plas over gingen steken naar Engeland. We kunnen het ons nu bijna niet meer voorstellen, maar dat was heeeeel spannend!
Zomer 1998. We varen met de Pegasus…jullie weten nog wel, die 10 meter “speedboot” met 2 enorme V8 big blocks en bijbehorend benzineverbruik. Ja, je lees het goed, die dingen deden het niet op diesel. Gewoon 700 liter Euro erin en je kon weer ff. We hadden gepland om langs de Belgische kust naar Duinkerken in Frankrijk te varen en van daar over te steken naar Dover. Een route die de Engelsen al uitgebreid hadden getest in 1940…met enige aanmoediging van onze oosterburen.
Dus bij Stellendam naar buiten, uitgezwaaid door mijn vader die daar “toevallig” was, door het Slijkgat (nee, ik ga er niet meer leuk over doen), naar Blankenbergen. De jaren hierna een favoriete bestemming met de Warp11…tot de EU ook België dwong belasting te gaan heffen op diesel voor waterport. Van Blankenbergen naar Duinkerken. Blankenbergen ziet er niet uit (de hele Belgische kust is een soort van “lelijke flats aan zee”) maar heeft wel een leuke Belgische vakantiesfeer, lekker eten en drinken en veel mensen die Vlaams spreken…en dat klinkt nou eenmaal gezelliger. Duinkerken is een heel ander verhaal. Het meest desolate industriële gat dat ik ken aan de kust. Volgens mij zijn er na de Duitsers in 1940 geen toeristen meer geweest…en dat is te zien. De Jachthaven ligt ook nog eens kilometers van de stad en is op zich al een ongezellige bende.
De opbouwende spanning – want de volgende dag zouden we oversteken – zorgde samen met de beperkte hoeveelheid walstroom voor een memorabel moment. De Pegasus was een Regal van Amerikaanse makelij. Amerikanen vinden gas op een boot gevaarlijk (700 liter benzine niet) dus bouwen ze een elektrisch kooktoestel in. Als backup zitten er dan 2 alcoholbrandertjes onder…maar daarop is amper iets te koken. De Pegasus had geen generator, dus voor elektrisch koken afhankelijk van walstroom. Elke haven waar we aankwamen was dit altijd een belangrijk onderwerp, vooral voor Laura…want die wilde uit eten…en dat deden we meestal als er geen of te weinig walstroom was.
Belinda had beloofd pannenkoeken te bakken…maar na een paar minuten klapte de walstroom er al uit. Dan maar een poging op de alcoholbrander…terwijl er natuurlijk stevig gekankerd werd over het “niet uit eten”, het “klote kooktoestel”, het “klonterige beslag” etc. etc. Lang verhaal kort was ik het op een gegeven moment zo zat dat ik de bak met beslag vanuit de keuken door de kuip overboord smeet…daarbij een spoor van pannenkoekbeslag door de boot trekkend… Nu zijn er mensen waarvoor dit soort uitspattingen regelmatige kost zijn…maar ondergetekende staat bekend als de (saaie) kalmte zelf. Laura en Ricardo waren dus behoorlijk onder de indruk van wat er gebeurde en het is heel lang een smeuïg verhaal gebleven. Zeker omdat ik ook nog riep weer terug te willen varen…zover is het niet gekomen.
De volgende dag dus naar Dover. Uiteindelijk blijkt dat natuurlijk weinig voor te stellen. Wel mooi om voor het eerst vanaf je eigen boot de white cliffs en Dover castle te zien opdoemen. Vervolgens kennisgemaakt met de Engelse Zuidkust en Wight. Met een boot kom je op plekken waar je normaal niet zo snel zou komen. De Zuidkust is prachtig en wordt alleen maar mooier hoe verder je naar het westen gaat. In veel dorpjes lijkt de tijd in de jaren 50 te zijn gestopt.
Overigens zijn er ook dorpen waar voor de bewoners de tijd niet stil heeft gestaan. Eastbourne spande de kroon. Dit is echt een willekeurige foto van het straatbeeld. De meeste mensen hadden de landing van William the Conqueror nog meegemaakt.
Veel plaatsen waar we later nog vaker zouden komen hebben we toen voor het eerst gezien: Brighton, Portsmouth, Isle of Wight, River Hamble, River Beaulieu, Buckler’s hard…en nog veel meer.
We moesten ook wennen aan de heftige eb en vloed stroom in het Kanaal. Nadat we in Portsmouth Nelson zijn boot hadden geïnspecteerd wilden we naar Cowes (op Wight). Klein oversteekje. Wind was west 5-6 en er stond een spring-eb-stroom. De havenmeester gaf aan dat het buiten best ruig was in die omstandigheden terwijl ik (natuurlijk) dacht dat dat wel meeviel. Uiteindelijk is dit de enige keer geworden dat de kinderen ook binnen de zwemvesten aan moesten…
Overigens vonden Laura en Ricardo ruige golven met deze boot meestal geweldig. Ze gingen dan binnen op hun 2 persoon bed in de punt liggen en kwamen dan bij elke golf helemaal los van het bed soms het dak aantikkend.
De heftige eb en vloed in combinatie met het ontbreken van waterwerken als sluizen (waar wij zo aan gewend zijn) leidt ertoe dat je veel rivieren met vloed op kan varen naar het volgende trutdorpje…maar wel op de tijd weer weg moet zijn als het water het dorp met de eb verlaat, zoals hier in Wareham.
Het was ook de eerste keer dat we de Beaulieu River op voeren naar Buckler’s Hard. Eén van de meest bijzondere plekken. Onderdeel van het estate van Lord Montagu. Hier werden de oorlogsschepen uit de tijd van Nelson gebouwd. His Lordship heeft naast dit estate en het kasteel ook nog 1 van de mooiste automusea ter wereld in het dorpje Beaulieu.
De dames hadden zich verheugd op een mooie wandeling door de New Forest langs de rivier van Buckler’s Hard naar Beaulieu (ca. 3km). Ricardo heeft meer de genen van zijn vader en haat elke beweging die niet gemotoriseerd is. Al voordat we aankwamen was er dus al een stevige lobbystrijd op gang gekomen tussen de wandelaars en de avontuurlijker ingestelden die met de rubberboot (en 5pk yamaha) het erop wilden wagen om de rivier op te varen naar Beaulieu…en dan hopen dat er nog genoeg water was voor de terugtocht. Nu zijn ook wij een normaal gezin…dus de dames wonnen. Ricardo mopperend er achteraan sjokkend.
Beaulieu is een belevenis op zich. Los van de top-in-English-truttyness mogen de paarden er vrij rondlopen…en mag je ze niet hinderen of verstoren…als ze dus op de weg gaan liggen moet je ff wachten…
Omdat de tocht door de New Forest nogal lang duurde kwamen we pas ca. 4 uur in Beaulieu aan…en het automuseum, dat de enige motivatie voor Ricardo vormde om zijn gepijnigde benen nog langer te martelen, ging om 5 uur dicht…en om nu 4x een stevige entreeprijs af te tikken voor nog geen uurtje ging me net ff te ver…tot op de dag van vandaag heeft Ricardo me dit nog niet vergeven…
En op dat dieptepunt moet ik jullie achterlaten. Hieronder nog wat foto’s van deze reis uit een tijd van rolletjes en ontwikkelen. Volgende episode nog even over de laatste voorbereidingen voor we 24 maart van wal steken!
Cheers, Andre
