Dat is Pasen op Corfu…en het feit dat Pasen het hoogtepunt is om dit blog te beginnen zegt veel over het gebrek aan nautische avonturen op dit moment. We zitten nog steeds in lockdown! Het lichtpuntje is dat iedereen er inmiddels vanuit gaat dat die zaterdag as. opgeheven wordt!!
In het blog Woon – Kerk verkeer heb ik al eens uitgelegd dat Pasen de belangrijkste feestdag voor de Orthodoxen is. Er wordt dan een hele week uitgepakt met de meest idiote gebruiken en rituelen. Op Corfu doen ze daar nog een schepje bovenop. Van de Venetianen die hier honderden jaren hebben huisgehouden, hebben ze de Oud en Nieuw traditie overgenomen om op Oudjaarsdag de oude zooi uit het raam te flikkeren om plaats te maken voor het nieuwe. Dat hebben de Corfioten verplaatst naar Pasen omdat dat ook gaat over dood en wederopstanding…schijnt. Hier gooien ze echter geen oude kussens uit het raam maar stenen amfora’s gevuld met water! Op de zaterdag na Goede vrijdag om 11:00 precies moet je in Corfu stad niet onder de oude panden gaan lopen.
Nu een goede week later zien we niet geheel verrassend een enorme stijging in Coronabesmettingen…ik hoop dat Jezus’ wederopstanding niet tot een nieuwe lockdown heeft geleden.
Op Paaszondag ochtend gaan de Grieken geen eieren zoeken maar steken ze een spit in een lam’s kont en laten die wat draaien boven een fikkie in de tuin. Wij hadden de grote eer uitgenodigd te worden bij Cula (zij runt de watersportwinkel bij de marina) en haar Griekse familie thuis voor de traditionele Paas lunch. Toen we aankwamen was het lam al ruim voorbij enige reanimatiepoging. Van mijn vraag wat de soort van worst was die op het andere spit draaide had ik direct spijt. Dat bleken de ingewanden van het beest te zijn gewikkeld in weer andere lam-accessoires.
Wat een geweldige lieve, vrolijke en gastvrije mensen zijn dit…en het werd alleen maar leuker omdat de traditie is om bij elke nieuwe gast die arriveert een shot zelfgestookte tsipouro achterover te slaan…en soort van Griekse remreiniger. Het duurt dus niet lang voordat niet alleen dat ding aan het spit lam is.
Al snel volgt de Griekse muziek en moet de Sirtaki gedanst worden en ga je zelfs de ingewanden rol lekker vinden. De grens lag bij het moment dat onze Masterchef Greece het volledige oog van het lam in zijn mond stopte…daar moet je ff aan wennen… Mooi feest met mooie nieuwe vrienden!
Aan het einde van de vorige episode hadden we net een auto gehuurd om het eiland mee te gaan verkennen. Een Skoda Citygo die zijn naam eer aan deed…hij was namelijk niet opgewassen tegen de Corfiootse wegen die die naam meestal niet mogen hebben. Veel wegen op het eiland zijn gedeeltelijk geasfalteerd. Als je mazzel hebt ligt dat asfalt zo’n beetje waar ze de weg gepland hadden met hier en daar een onderstelvernietigend gat erin. Als je minder mazzel hebt ligt het er voor een paar km en dan een paar km helemaal niet.
Op onze eerste dag op pad met de Skoda ging dat al fout. We waren optimistisch naar het hoogste punt van het eiland gereden, de berg Pantokrator met op de top een niet te vermijden klooster. We hadden geluk want er was net iemand bezig onderhoud te doen en van hem mochten we best even naar binnen en rondkijken.
Nu wil het geval dat de Grieken ooit bedacht hebben dat het hoogste punt op een eiland net een paar km van Albanië ook wel een mooi punt is om wat radiomasten neer te zetten. Of de monniken geld hebben gehad of gewoon op een ochtend wakker zijn geworden met de eiffeltoren op de binnenplaats vertelt het verhaal niet, maar het is een bijzonder gezicht. Een fraai oud klooster met een enorme radiotoren op de binnenplaats. Het schijnt inmiddels wel het enige klooster te zijn met een directe verbinding met Hem. Dail G for God.
Vanaf dit punt is het slechts 7km naar Paleo Perithia. Dit is een verlaten Venetiaans dorpje in de bergen. We komen er echter al snel achter dat de 7km niet geasfalteerd zijn en nogal grote rotsblokken kent. Eén daarvan vernielt 1 van de Citygo’s banden. Gelukkig blijkt in de thuiskomer wel lucht te zitten dus die er onder gezet en omgekeerd.
De volgende dag is de trip down memory lane. We gaan naar Paleokastritsa. Onze eerste vakantie samen in 1985 waren we daar verzeild geraakt na wat rondtrekken door Italië en overvaren vanaf Brindisi. Toen was er maar 1 plekje om te overnachten in deze plaats die als mooiste van Corfu wordt gezien. Dat grote huis op het strand staat er nog steeds. Inmiddels wat meer vervallen, rood i.p.v. wit geverfd en een officieel restaurant. In 1985 kon je hier bij de familie een kamer huren en met de pot mee-eten.
Ook maar even bij het sprookjesachtige klooster op de kaap van de baai aangeklopt en rondgekeken en toevalligerwijs kwamen we boven Paleokastritsa in Lakones langs hetzelfde “dorpshuis” als waar we ooit in 1985 ’s avonds verzeild raakten. Deze supermarkt annex bar annex restaurant annex postkantoor is nog precies hetzelfde en blijkt nog door dezelfde, inmiddels zwaar bejaarde, mensen gerund te worden. Helaas is het aan de berg hangende terras helemaal leeg vanwege de Covidiotie, maar het uitzicht is nog steeds adembenemend.
Volgende halte Cape Drastis. Een bijzonder landschap dat veel in plaatjes en films wordt gebruikt. Onder andere in de Engelse TV-serie The Durrells, een waargebeurd verhaal van een Engelse familie die naar Corfu emigreert in 1935.
Een paar dagen later gaat de excursie dan toch naar Paleo Perithia, maar dan via een geasfalteerde omweg. Erg fraai plaatsje dat verlaten werd maar inmiddels weer wat ondernemers aantrekt.
En op de terugweg even langs misschien wel het beroemdste plaatje van Corfu: de Vlachernon Kerk in zee met het dammetje ernaartoe.
Dan een een ritje naar het uiterste zuidpuntje van het eiland. Langs de Oostkust wordt het steeds vlakker en kom je een aantal beach resorts tegen van het type “dump er een berg Engelsen die geen idee hebben waar ze zijn maar wel heel veel zuipen”. Momenteel zijn het een soort van Ghost towns.
Wel fraai is de meest zuidelijke kaap.
Langs de ruige Westkust weer omhoog kom je een grote lagune tegen met daar omheen een duinlandschap. Heel bijzonder…op Corfu dan…
Inmiddels heeft Belinda het Geocachen ontdekt. Wat zegt U?? Ja, Geocachen. Een wereldwijd netwerk van mensen die dingetjes verstoppen die je dan via een app weer kan opzoeken en je naam op kan schrijven etc. Ga het maar eens opzoeken. Het is een vrij onzinnige bezigheid maar het brengt je wel op plekken waar je normaal niet zou komen met enige euforische momenten als bonus!
Ik ga jullie hier niet vermoeien met alle andere toeristische tripjes over Corfu, maar het is een erg fraai eiland!
En tussen al dat surrogaat (want niet varen) reizen over het eiland door wordt in de Marina elke gelegenheid aangegrepen een feestje te bouwen. Soort van gedeelde smart is halve smart.
En dan het hoogtepunt. Via via komt ons ter ore dat de Port Police op Corfu oogluikend dagtrips met de boot toestaat. Officieel mag er niet gevaren worden, maar als je niet naar een andere Regio gaat en ’s avonds weer netjes in dezelfde haven terugkomt is er No problemo. De afgelopen week dus wat Marinatuig ingeladen op Mr.Bean2 en een dagje rond Corfu gevaren, geankerd en Belinda heeft zelfs gezwommen! Een enorm bevrijdend gevoel weer op het water te zijn, los van de Covidioten! …alhoewel er voldoende idioten aan boord waren…we need a better class of friends…
En zo loopt de spanning dus op tot onverdraaglijke hoogte want morgen zou de langverwachte officiële aankondiging van het liften van de lockdown moeten komen…maar dit is Griekenland…dus niemand gelooft iets voordat het er echt is…
Ik ga nog ff de berg op om G te bellen…of luisteren die Grieken alleen naar Zeus?
Cheers, André
Leuk stuk weer, leuk geschreven en weer prachtige foto’s.
Het is te hopen dat die Coviioten nou eens eindelijk gaan stoppen met die onzin, zodat we allemaal weer zonder restricties kunnen gaan varen.
Als fan van the Durrells genoten van de foto’s en verhaal.