Belangrijke waarschuwing: onder druk van heftige emoties zullen sommige passages in deze episode geen enkele relatie hebben met de realiteit of met mensen die een boot zien als een verzameling spullen om op het water van A naar B te komen. Je kent ze wel, mensen die naar een 60er jaren Ferrari California kunnen kijken en zeggen: het is gewoon een verzameling staal en rubber. Zoals de Mona Lisa een verzameling verf en canvas of de Duomo van Florence een verzameling steen en marmer is. Als je in die categorie zit, stop dan hier maar met lezen…en neem nog een banaan.
We gaan het namelijk hebben over Riva. Kunst in Mahonie en Chroom…die ook als boot te gebruiken is. Door Jeremy Clarkson aangeduid als “the mahogany passport to the high life” en “the most beautiful creation made by man”…niet dat we ons veel moeten aantrekken van de smaak van iemand die zich kleedt als Jeremy….maar in dit geval zijn veel mensen, waaronder ondergetekende, het met hem eens.
Voor de (nu nog) onwetenden en ongelovigen: Riva begon ooit met het bouwen van vis- en andere werkboten aan Lago di Como. Mensen die daar wel eens geweest zijn weten dat je in zo’n omgeving op mooie ideeën komt, zo ook Opa Riva. Uiteindelijk verhuist de famiglia naar Sarnico aan Lago d’Iseo en wordt bekend met het bouwen van raceboten in de eerste helft van de 20e eeuw. Zoon Carlo komt eind jaren 40 op het idee luxe speedboten voor de rich and famous te gaan bouwen geinspireerd op de mahoniehouten Amerikaanse runabouts van voor de oorlog (ChrisCraft, Hacker etc.)…maar dan mooier…Italiaanser. Dat leidt uiteindelijk in de jaren 50, 60 en 70 tot de mooiste serieproductie boten ooit gemaakt.
Een periode waarin ook de mooiste auto’s ooit zijn gebouwd in Italië. RIva kan zo in het rijtje Ferrari, Maserati, Lamborghini en niet te vergeten ontwerpers als Pininfarina en Bertone. Er zijn al veel studies verricht naar het waarom van dit fenomeen. In de TU-richting Industrial Design is Riva zelfs een separaat onderwerp. De laatste mahoniehouten Riva werd overigens nog in 1996 gebouwd. Riva was toen al helemaal geconverteerd naar de bouw van super de luxe polyester schepen…vooruitgang heet dat.
Mocht je (inmiddels) een gelovige zijn dan kan ik een pelgrimstocht naar Sarnico absoluut aanraden. Het hele stadje ademt nog steeds Riva. Onderhoud en restauratie van de mahonie schoonheden is een belangrijke bezigheid en de bouw van de polyester jachten is van een bijzonder niveau.
Nuvola Rossa
Toen we in 2006 in Lemmer aan het water gingen wonen had ik eindelijk de ruimte om mijn jongensdroom te verwezenlijken. Na veel zoeken werd in 2007 de SuperFlorida #735 uit 1963 aangeschaft genaamd: Nuvola Rossa (rode wolk). Deze was in bezit van een liefhebber die haar in slechte staat aan het Como meer had gekocht en volledig had laten restaureren. Het houtwerk is in Roemenië gedaan. Op de site van die werf staat nog steeds het hele fotoverslag van die restauratie: Restauratie Nuvola Rossa
Economisch gezien slaat het kopen van een boot meestal nergens op…dat gat in het water waar je geld in stort. Echter in dit geval kon het wel eens mijn beste investering ooit zijn. Net als met klassieke auto’s is de waarde de afgelopen jaren met sprongen gestegen…of hoe je een volledig emotionele beslissing achteraf goed kan praten.
En wat doe je dan met zo’n work-of-art? We varen er opvallend veel mee. Het is een geweldig bootje om op een mooie dag bijvoorbeeld even naar Sloten te varen voor een versnapering. Het is ook een prima waterski boot (daarvoor was dit specifieke model ooit door Riva ontwikkeld). We hebben er ook een paar keer wat grotere tochten mee gemaakt. Bijvoorbeeld een weekendje Giethoorn. Op zaterdag van Lemmer door de weerribben naar hotel de Harmonie waar je, volledig op zijn Giethoorns, je bootje voor je kamer kan afmeren en dan op de zondag via een andere route weer terug.
Het is ook nog eens fantastisch voor je ego om in een Riva te varen. Veel opgestoken duimen en bewondering…voor de boot…maar je kan jezelf veel wijsmaken. “Hey een James Bond boot” hoor je vaak, of de man die wijzend naar onze boot zijn vrouw gaat uitleggen “wat dat is”. En om het helemaal af te maken hoor je bij dit alles de mooiste soundtrack: een oude Chris Craft V8 stationair onregelmatig door het koelwater gorgelen…of brullen als je hem op zijn staart trapt. Belinda schaamt zich rot als ik onder elk akoestisch verantwoord bruggetje toch weer even gas moet geven…Als God scheten laat weet ik hoe ze klinken…
En van een flatulent opperwezen is het volgende week een kleine stap naar een verhaal over onze ervaringen toen we nog in een jachthaven lagen.
Cheers, Andre
