Maand: oktober 2017

Het is niet allemaal Griekse Honing en Yoghurt op deze idyllische eilanden. We hebben na het laatste blog nog bijna een week in het haventje van Katapola op Amorgos gelegen wachtend op wat minder wind. We hebben geen haast, de zon schijnt, het is een schitterende omgeving en erg leuk plaatsje…dus niet zoveel mis mee zou je zeggen. Dat klopt helemaal als er geen andere jachten waren…

In dit kleine havenkommetje liggen we klassiek Med-style. Dat betekent: eigen anker uitgooien, naar achteren varen tot aan de betonnen kade in de hoop dat daar minimaal 1,80m water staat, 2 touwen op de kade vastmaken en vervolgens naar voren varen en de ankerketting strak trekken. Klinkt eenvoudig maar blijkt dat voor veel mensen niet te zijn…zeker niet als er een F6-7 dwars over de haven waait…

Deze foto is gemaakt op een zeldzaam moment dat er weinig boten liggen…de wind komt in de richting waarin deze foto genomen is. Elke zeilboot die binnenkomt en in de buurt wil gaan aanleggen is een potentieel gevaar. Inmiddels herkennen we het al van verre. Als er 1 of 2 mensen bezig zijn met het aanleggen gaat het meestal prima. Als er meerdere mensen bezig zijn dan kan je alvast met een fender in je hand aan dek gaan…en als het dan ook nog een huurboot is kan je de verzekeringspapieren gaan zoeken.

Het toppunt was een huurboot die ’s avonds binnenkwam met 9 Duitsers erop die zich allemaal met het aanleggen bezighielden.

Ik zat op dat moment bij Engelse vrienden op hun catamaran elders in de haven. Belinda kwam ons waarschuwen voor de zoveelste attack-of-the-Germans. De schipper (of ontkenning daarvan, maar weet niet hoe dat heet) had al een poging gedaan waarbij met veel fenders schade aan onze boot voorkomen was. Hij was vervolgens weer weggevaren om een nieuwe poging te doen…op exact dezelfde manier. Hij stond ook niet open voor aanwijzingen…zeker niet van mij…en al helemaal niet toen die na enige tijd vergezeld gingen van teksten als: “Go away asshole!”

Deze shit-for-brains was de perfecte illustratie van Einstein’s definitie van Stupiditeit: “Doing the same thing over and over hoping for a different result”. De tweede keer gebeurde dus precies hetzelfde en weer konden we met veel moeite schade voorkomen. Echter kwam hij nu bij het voorruit varen in onze ankerketting terecht. We hadden dus ineens 2 boten met een dwarse F7 aan ons anker liggen. Direct onze motor gestart want als het anker loskomt waaien we direct overdwars tegen de kade en is de schade niet te overzien. Gelukkig hield het anker ook stand tijdens deze Blitzkrieg.

Nadat ze zich met veel moeite uit onze ankerketting hadden bevrijdt ging hij een derde poging inzetten…op exact dezelfde wijze…Unglaublich! Nadat ook die mislukte en hij doorkreeg dat inmiddels een groot deel van de haven verwensingen naar zijn hoofd aan het slingeren was, voeren ze weg om verderop in de baai te ankeren.

Uiteindelijk hebben we nog wel schade opgelopen. Naast ons lag een ouder Zweeds echtpaar met een 45 voet aluminium (Ovni) zeilboot. Zij hadden de pech dat met het aantrekken van de wind hun anker ging krabben en ze steeds weer op de kade terecht kwamen. Dit werd een onhoudbare situatie, dus moesten ze de ligplaats verlaten. Het wegvaren met zo’n dwarswind is nogal een dingetje en vergt goede coördinatie tussen het anker inhalen en het langzaam laten vieren van de spring (touw) op de kant. Daar ging het fout…bij het vooruit varen bleef de spring klem zitten, de man zijn hand bekneld (gelukkig kwam hij met schrik en kneuzing vrij) en de boot ging ineens dwars uit richting onze boot. Dat leverde een paar krassen in het polyester en een wat verbogen railing op de punt op omdat ook zij bij deze maneuver in onze ankerketting eindigden…dat gelukkig weer geen krimp gaf. Ook zij gingen verderop in de baai ankeren maar kwamen de volgende ochtend direct langs om verzekeringsgegevens uit te wisselen. Het bleken doorgewinterde Med zeilers die ons nog een paar goede tips konden geven en ons uitnodigden voor en flesje wijn aan de andere kant van de baai. Leuk!

Langer in een haven (moeten) liggen heeft zo zijn voordelen. Je wordt wat meer onderdeel van het dorpsleven, je Kalimeraat de hele dag met de groenteboer, bakker, havenpolitie etc. en je ontmoet andere varenslui…en gelukkig niet altijd omdat ze in je boot varen.

Eén van de leukere ontmoetingen afgelopen week in Katapola was met Martin Connely en Ben en Debby Gordon. Martin woont al 3 jaar in Leros marina (toeval bestaat niet) op zijn kleine catamaran. Geweldige man, ontwerper en architect met een bijzondere kijk op het leven. Hij heeft de klassieke cat volledig naar eigen inzichten verbouwd op een geweldige manier…en zonder zich veel van nautische conventies aan te trekken…neem bijvoorbeeld de bekleding van de kussens in de kuip…of het Perzische tapijt op de bodem van zijn Dinghy (!).

Ben en Debby zijn op vakantie en varen een paar weken met hem rond de eilanden hier. De Cat beschikt over 2 Yanmar 1-cylinder motoren van 7 (ja, je leest het goed: zeven) pk elk. Zoals wij de Engelsen kennen zitten ze nergens mee als het om varen op zee gaat. De dag dat ze binnenkwamen op Amorgos waaide het F6 en konden ze niet eens aan de Noordkant van het eiland langs omdat ze met de enorme hoeveelheid PKs niet tegen de golven in kwamen…dan maar aan de zuidkant langs en om het eiland heen varen… Meer onder dan bovenwater kwamen ze de haven in…”it was a bit bumpy and wet”. 1 van de 2 motoren was ermee gestopt door olieverlies…”no problem, one engine is enough”.

Ben en Debby blijken op Wight een prachtige klassieke 85 voet houten motorboot te hebben die volgens Ben door Debby is ingericht als een Parijs bordeel…en de foto’s bevestigen dat. We hebben de afgelopen dagen veel met ze opgetrokken en ik heb me weer kunnen laven aan de geweldige Engelse humor. Waarom zijn Engelsen vaak zoveel leuker en nemen ze zichzelf niet zo serieus dan bijvoorbeeld Duitsers, Fransen of Scandinaviërs? Overigens is het alcohol gebruik met alle G&Ts en andere versnaperingen er niet op achteruit gegaan…

Uiteindelijk is de wind gaan liggen en gaan we met fantastisch weer voor onze laatste tocht van dit jaar naar Leros. De Engelsen gaan dezelfde kant op.

Leros marina in het plaatsje Lakki maakt een zeer professionele indruk. Dat is prettig want hier gaan we Beany een paar maanden achterlaten op de kant en willen we ook wat werk en onderhoud laten doen voordat we eind februari weer het water in gaan.

Lakki is een bijzondere plaats op dit fraaie eiland. Het is helemaal niet Grieks. Dat komt omdat dit vanaf 1920 tot WW2 een grote Italiaanse Marinebasis was. De gebouwen zijn dan ook in fascistische Mussolini stijl opgetrokken met brede wegen daartussen. Niet gezellig maar hier en daar best fraai.

in 1943, toen de Italianen bedacht hadden dat de Duitsers het misschien toch niet gingen winnen en ze zich aansloten bij de geallieerden werd dit eiland het toneel voor de Battle of Leros…omdat de Duitsers het niet helemaal eens waren met de komst van de Engelsen naar dit toenmalige Italiaanse eiland… Geheel in Duitse traditie hebben ze toen de Engelsen en de Italianen met veel geweld het eiland afgejaagd. Deze slag stond model voor het beroemde boek en film: The Guns of Navarone…waarbij Navarone dus Leros is.

Wat we tot nu toe van de rest van het eiland hebben gezien is erg fraai Italo/Grieks.

Het volgende blog wordt de laatste van dit seizoen. Daarin nog wat bespiegelingen over de werkzaamheden aan de boot, de reparaties en de ontdekking van Leros.

Cheers, André