Zo voelt het verlaten van het beloofde land: Italië. Het wil ons niet zomaar laten gaan. Terwijl ik dit schrijf liggen we verwaaid in Carloforte op een klein eilandje ten zuidwesten van Sardinië. Het stormt al 2 dagen en dat is voorlopig nog niet afgelopen. Ons plan voor de oversteek naar Menorca (Spanje) moeten we dus uitstellen. Het feit edat we momenteel met 12!! lijnen vastliggen illustreert de situatie…we mogen dit land niet verlaten…of willen we dat niet?
Na de vorige episode waren we blij, na een Corsicaanse onderbreking, weer terug te keren op heilige grond. Sardinië om precies te zijn. Het enige deel van Italië waar we nog nooit geweest waren. En dat heeft niet teleurgesteld. Wat een schitterend en leuk eiland! Zeker zo mooi als Sicilië maar minder rauw. Duidelijk rijker en daardoor wat georganiseerder (niet alleen de misdaad) maar gelukkig niet overdreven. Het is wat dat betreft veel meer Noord- dan Zuid Italië terwijl het dichter bij Afrika ligt dan het moederland. En gelukkig zijn zowel de mensen, keuken en sfeer weer helemaal Italiaans!
Vanaf Bonifacio is de eerste stop op de La Maddalena archipel. Een schitterend eilanden gebied aan de Noordoost kust van Sardinië. Een klein probleempje op zowel Corsica als Sardinië is dat het zo’n beetje het eindstation is van de beruchte Mistral wind. Om de paar weken besluit Zuid-Frankrijk de Westelijke Middellandse zee onder te kotsen. Op de windkaart ziet dat er zo uit (legenda: oranje, rood, paars wil je niet zijn).
La Maddalena ligt in de straat van Bonifacio. Dat is die trechter tussen Corsica en Sardinië. Daar waait het dus nog een beetje harder dan op andere plaatsen. Natuurlijk arriveren wij er wanneer Frankrijk weer aan het vomeren is. Maar dat mag de pret niet drukken in dit paradijsje van schitterende lagunes en baaien.
Na wat ankerwerk besluiten we het hoogtepunt van de Mistral in de haven van het enige plaatsje op de archipel, La Maddalena, mee te maken. In dit leuke stadshaventje is er, geholpen door de harde wind erg veel “haven cinema” te bewonderen. De lokale gelateria die wordt gerund door wat oude bessen is een belevenis op zich.
Mocht je het geluk hebben hier nog eens verzeild te raken dan is Ristorante Caprera een absolute aanrader! Wat een leuk restaurantje, geweldig eten en mooie familie. Zoals vaker gezegd: je gaat ergens heen voor de plaats en herinner je vooral de mensen. Hier raken we aan de praat met 2 heren. Eén arts in Noord Italië de ander werkend als engineer en manager voor Artsen Zonder Grenzen. Hij was net terug van een jaartje Soedan en ging nu naar het Midden-Oosten voor een jaar. Mooie verhalen van een goed mens die je met je neus op het feit drukt dat je vooral een PSB bent (uitdrukking van vriend Ben Gordon: Pleasure Seeking Bastard).
Na nog wat ankerwerk in een andere fraaie baai wordt het tijd de Costa Smeralda op te zoeken. Dit is de Noordoost kust van Sardinië met één van de hoogste PSB dichtheden ter wereld. Elke zichzelf respecterende miljardair heeft hier een Villa of Superjacht of beide. Porto Cervo is hiervan het hoogtepunt. Een kunstmatig gecreëerde plaats voor de rich and famous te vergelijken met Port Grimaud in Zuid Frankrijk. En niet alleen de plaats is kunstmatig…de mensen die er rondlopen leiden daar ook heftig aan. De echte rijken zie je natuurlijk niet…maar wel heel veel van die selfie sticks die erbij willen horen met een Prada tasje.
Hoogtepunt voor mij hier is de Riva Lounge. Een kroeg van Riva, voor Riva klanten en volledig in stijl opgetrokken…alleen zo’n barkrukje al! Che bella!
Het is overigens snel duidelijk waarom iedereen hier wilt zijn. De kust is magnifiek met ontelbare schitterende baaien, stranden en zonder veel toeristische (lees hoogbouw hotels) ontwikkeling.
Wij komen hier Frank en Eva op hun SV Eira tegen. Zij hebben ook overwinterd in Licata. Na samen geankerd te hebben in Golfo Aranci,beschut tegen de volgende Mistral besluiten we Olbia, de grote stad hier, in te varen.
Hier is een vrije stadskade zonder faciliteiten midden in het centrum. Als wij aankomen ligt de Eira al geankerd in de haven. Ik zie nog 1 plekje waar we volgens mij net tussen moeten passen. Onze toekomstige Portugese buurman, Mario, helpt ons aanleggen…en het past. We liggen echter in een hoek van de kade en onze Italiaanse achterbuurman is not amused. Hij vindt dat ons achter anker veel te dicht bij zijn boot ligt. Hij geeft aan al een filmpje van ons te hebben gemaakt en dat als de wind zijn boot van de kant blaast op ons anker hij daarmee naar de verzekering gaat. Ook hartelijk welkom!
Nadat ik hem heb uitgelegd dat wij prima passen en ik de filmpjes wel voor hem maak als hij mijn anker beschadigd, gaat hij toch maar zijn boot wat beter vastleggen.
Het blijkt dat ook Arjen op de Mandabrassa catamaran hier aan de kade ligt. Hij heeft net zijn vrouw opgepikt van het vliegveld. Na een middagborrel op de Mr.Bean2 eindigen we ’s avonds met Frank en Eva en nog wat meer Duitsers op de Mandabrassa voor een memorabele avond. Hoogtepunt voor onze Oosterburen was de tekst vastheid van het Nederlandse contingent bij de Duitse schlagers…geholpen door de nodige versnaperingen.
We huren hier een auto om het eiland aan deze kant een beetje te ontdekken. Er zijn diverse hoge kliffen waar rotspartijen in de meest bizarre (dier) vormen te vinden zijn zoals Capo d’Orso. De prehistorische bewoners van Sardinië waren de Nuraghi met al een behoorlijk geavanceerde beschaving. Over het hele eiland kom je nog overblijfselen tegen van hun dorpen en begraafplaatsen. In Arzachena komen we een bijzonder beschilderde trap naar de Kerk (what else?) tegen.
In Olbia ga ik ook nog even naar het fraaie archeologisch museum. Hoogtepunt hier zijn een aantal Romeinse schepen die hier voor de haven zijn opgegraven.
Na de hitte van de stad is het heerlijk het anker en onszelf weer in één van de fraaie baaien te kunnen laten vallen.
We hoppen een beetje rond en gaan een paar dagen later met Frank en Eva bij een erg mooi restaurantje op het strand eten. In het donker de weg terugvinden met de dinghy valt nog niet mee…waarschijnlijk ook niet geholpen door het drankgebruik…
Omdat we vanaf 15 juli een jachthaven in Cagliari hebben geboekt om 18 juli voor een maand naar Nederland te gaan moeten we langzaam verder naar het zuiden. Volgende stop is het haventje van Santa Maria Navarrese. De tocht daar naartoe gaat langs een spectaculaire kust met veel grotten en hoge kliffen. Het haventje en dorpje is leuk maar zijn we door de hitte snel zat. De volgende dag lekker ankeren in de baai van Arbatax.
Arbatax zelf ziet er van veraf nogal industrieel uit. Als we het toch even gaan verkennen met Teddy is het eigenlijk best een leuk plaatsje met de rode rotskust als claim to fame.
Na een aantal dagen is het tijd om naar Cagliari te varen. De jachthaven hier hebben we vooral gekozen omdat het dichtbij het vliegveld is. We wisten echter niet hoe vuil het water in deze haven is. Bij terugkomst krijgen we daar nog spijt van.
Cagliari is een leuke en levendige stad waar ze er erg blij mee zijn dat het voetbalteam de Serie A heeft gehaald.
18 Juli vliegen we naar Nederland. Belangrijkste reden is natuurlijk Onze kleinzoon James die jarig is in Augustus. Verder natuurlijk leuk om iedereen weer te zien en de inmiddels vrij extreme hitte te ontvluchten. Helaas valt ons idee van een een aantal mooie zonnige weken in Nederland letterlijk en figuurlijk in het water. Van de 5 weken heeft het 4 weken geregend.
18 Augustus vliegen we terug naar Cagliari en treffen Mr.Bean2 in goede staat aan, ondanks de halve sahara die zich op dek heeft verzameld…denken we…
Maar eerst hebben we 2 dagen een auto gehuurd om Sardinië nog wat verder te verkennen. Op weg naar Bosa komen we langs Santa Cristina een bijzonder plek. Hier was een dorp van de Nuraghi met een heilige bron. Veel is van deze beschaving niet bekend maar dit 3500 jaar oude bouwwerk maakt indruk. Tijdens de zonnewendes schijnt de zon precies in het trapgat naar de bron. Elke 18,6 jaar tijdens de “greater lunistice” schijnt de maan precies door het ronde gat boven de bron.
Het Nuraghi dorp is nog steeds herkenbaar. Naar goed christelijk gebruik is deze heidense plek omgetoverd in een christelijke plaats door Camaldolese monniken in de 11e eeuw en nog steeds in gebruik voor specifieke festiviteiten.
Bosa is een schitterend dorpje aan een rivier.
Alghero is de noordelijkste plaats aan de westkust die we bezoeken.
Hierna gaan we dwars door de bergen naar het oosten. Een indrukwekkend gebied waar we uiteindelijk stoppen in Orgosolo bij een leuke B&B. Orgosolo was lange tijd synoniem met bandieten op Sardinië en die sfeer proef je nog steeds. Het is hier duidelijk allemaal wat minder gepolijst en armer dan aan de kust. Orgosolo is ook beroemd om de grote hoeveelheid muurschilderingen die vaak een Socialistisch thema hebben.
We zijn hier ook omdat we in de buurt zijn van de Gorropu canyon. Daar willen we ’s morgens heen om te voet de 700 meter af te dalen in de meest spectaculaire canyon van Europa (een claim die ongetwijfeld op meer plekken gedaan wordt).
De afdaling is zwaarder dan we dachten met ook veel geklauter. De canyon zelf is spectaculair en zeker de moeite waard. We hadden bedacht om vanaf hier met een Land Rover weer terug omhoog te gaan. Na de stevige afdaling en het geklim in de canyon zelf blijkt dat ook nog een klein uur lopen te zijn…en het is duidelijk dat de leeftijd gaat tellen. Belinda geeft op het laatste deel meerdere keren te kennen niet verder meer te kunnen, maar ze houdt vol! De Land Rover lijkt zo uit de hemel te komen als we deze eindelijk bereiken…getting too old for this shit!
We hebben nog 3 dagen last van spierpijn!
De volgende dag willen we vertrekken met de boot. Hier wordt het echter al duidelijk dat Italië ons niet zomaar laat gaan. Als we hebben losgegooid en ik de motor in zijn vooruit zet is er weinig vooruitgang. Alles doet het normaal maar weinig beweging. Hetzelfde geld voor boeg en hekschroef. Lang verhaal kort blijkt 6 weken in erg warm en voedselrijk water voor zoveel (schelpen)aangroei op de schroeven te hebben geleid dat ze amper nog effect hebben. Dus weer vastgelegd en een duiker besteld. Die komt de volgende ochtend vroeg en na een uurtje of 2 schrapen is het weer helemaal goed.
Dus met een dag vertraging gaan we op weg naar de baaien bij Capo Malfatano. Heerlijk om weer op zee te zijn!
Na 2 dagen gaan we de zuidwestelijke hoek om richting Cala Grande op het Sant’Antioco eiland. We komen hier in tonijngebied. Op de kust veel oude “tonnara’s”. De fabrieken waar de tonijn werd verwerkt.
Om een goede reserve aan diesel te hebben voor de 200nm oversteek naar Menorca doen we een pitstop in Calasetta voor een 500 liter splash-and-dash. Dan verder naar Carloforte op het eilandje S.Pietro. De langdurige hittegolf gaat de komende week afgesloten worden met wat heftige stormen en een Mistral. We zoeken dus even een veilige haven. Die vinden we bij Marina Service in de havenkom van Carloforte. Ze hebben 1 krakkemikkige steiger waar we langszij aan moeten leggen. Als voorbereiding op de storm komen er 3 man van de haven inclusief duiker die uiteindelijk 6 mooring lines aan de loefzijde aanbrengen. Plus de 6 waarmee we inmiddels aan de steiger vast zitten, geeft dus 12 lijnen. Ongetwijfeld het Mr.Bean2 record voor meeste landvasten.
’s Avonds blijkt al dat dit geen overbodige luxe is als de wind aantrekt tot zo’n 40 knopen recht op de zijkant van Mr.Bean2.
Omdat we zo vast liggen als een huis hebben we geen moeite die avond bij Da Andrea een tonijn tasting menu te gaan verorberen. Geweldig! Alle bereidingswijzen van Tonijn komen voorbij. Geholpen door de wijn pairing kunnen ze ons hierna terug naar de boot rollen en slapen we lekker door de storm heen.
Die storm die een paar dagen gaat duren.
Carloforte is overigens een schitterend dorpje met heel eigen sfeer zoals je dat vaak aantreft op dit soort kleine eilandjes. Morgen gaan we een auto of scooter huren om het eiland te verkennen.
Daarna is het wachten op een goed “weather window” om de ca. 30 uur oversteek naar Menorca te maken. Dat lijkt vrijdag te komen…maar wie weet wat de opperwezens allemaal nog meer in petto hebben om ons in het beloofde land te houden…
Daarover meer in de volgende episode.
Cheers, André