Het leukste van Corsica is…Italië!

We liggen in het schitterende Bonifacio op het zuidpuntje van Corsica. Dit wordt onze laatste stop op dit eiland voordat we oversteken naar Sardinië en officieel dus van Frankrijk naar Italië. Ik vraag Belinda wat vond je het mooiste/leukste van Corsica? Na wat nadenken zegt ze “dat eilandje waar die race voor klassieke zeilboten was”. Dat was dus Capraia…een Italiaans eilandje bij Elba…en dat vat onze opinie over Corsica goed samen.

We hebben Corsica van de Noordpunt (Cap Corse) via de Westkust tot aan de Zuidpunt bevaren en er 2 dagen met een auto rondgereden en het is een schitterend eiland. Vooral de Westkust is hoog, ruig, schitterende baaien, leuke dorpjes…maar het is geen Italië… Corsicanen zijn voor Fransen wat Oostenrijkers voor Duitsers zijn, een soort van overtreffende trap. In dit geval dus nog arroganter, onvriendelijker, stugger etc. Overigens hebben ze een bloedhekel aan de Fransen. Het “Corsica Libera” kom je nog veel tegen.

Het ontbreekt dus aan sfeer en de keuken is ook bepaald niet Italiaans. Kortom een mooi eiland om gezien te hebben maar we zullen er niet snel naar terugkeren.

Dat Capraia is toevalligerwijs ook het eiland waar we jullie de vorige episode achterlieten. Net als Isola del Giglio en Elba behoort het tot de Toscaanse archipel…en daar zijn we wel een beetje verliefd op geworden. Vooral de kleinere eilandjes zoals Capraia. Op de hoofd foto van deze episode zie je onze ankerplaats daar en veel mooier wordt het niet.

We liggen net buiten het haventje en dorpje van het eiland. ’s Avonds komen we hier terecht in Il Carabottino. Een vissersfamilie heeft in de achtertuin van hun oude huis een restaurant ingericht waar ze elke avond een vast menu serveren op basis van wat er die dag gevangen is. Fantastisch!

Het wordt voor Belinda nu ook tijd de van de winter aangeschafte SUP plank te gaan proberen. Voor de enkeling die dit fenomeen niet kent: Stand Up Paddling. Verreweg de meest onhandige manier om je voort te bewegen op het water, maar het werkt en allebei blijven we redelijk staande terwijl we ongeveer terecht komen waar we naartoe willen.

Gelukkig zit er een stoeltje en dubbele peddel bij zodat je het martelwerktuig kan ombouwen tot iets bruikbaars. Overigens is het volgende een eerste proefje om video op te nemen in het blog…en natuurlijk mezelf belachelijk maken.

Na al deze nautische hoogtepunten kwamen er achter elkaar schitterende klassieke houten zeilschepen binnen in het haventje. Het bleek een regatta voor klassiekers te zijn. Mooi!

Dan wordt het tijd de grens over te steken naar Corsica. Om te beginnen naar Cap Corse. Dat is die middelvinger die het eiland opsteekt richting Frankrijk. Net voorbij de Kaap aan de westkant ligt het kleine vissersplaatsje Centuri met een mooie baai voor de deur. Daar ankeren we want het haventje is wel schattig maar niet groot genoeg. Om de nationalistische sentimenten te bevredigen hijsen we een heel klein Frans vlaggetje en een heel grote Corsicaanse…dat is een wit vlak met Moorenkop (zonder slagroom in dit geval)…dat schijn je hier nog gewoon te mogen zeggen…

Centuri is bekend vanwege de Langoustines…dus wij ’s avonds naar Le Langoustier voor zo’n beest. Erg lekker!

Van Centuri gaat het naar St. Florent waar we ook voor de haven ankeren bij het strand. Onderweg varen we langs een verlaten open asbest mijn. Nooit van gehoord en klinkt eng. Maar een beetje uit de kust gaan varen.

Corsica blijkt een enorm hike eiland te zijn…echt wat voor mij dus… De GR20 is zo’n beroemde en heftige hike waarvoor veel mensen hier komen.

Dan naar Calvi op de Noord-West hoek van het eiland. Ook dit is weer schitterend. Omdat er nogal een Noorden wind de baai in staat gaan we hier de haven in en worden direct getrakteerd op die beroemde Corsicaanse gastvrijheid en klantgerichtheid.

In alle bescheidenheid weten Belinda en ik prima hoe wij Mr.Bean2 aanleggen…maar niet volgens deze Marinero. In een haven met mooring lines (ook wel lazy lines of slime lines genaamd) willen we altijd eerst die lijnen om voorop op lengte vast te zetten en daarna onze achterlijnen vast te maken. Lang verhaal kort wilde deze man die niet geven. Hij wilde eerst de achterlijnen en anders konden we opdonderen.

Omdat we gepland hebben hier een paar dagen te blijven en een auto te huren geven we de man gelijk En zo gaat het bij meer zaken. Je rekent hier bijvoorbeeld vrij makkelijk 15 euro af voor een biertje en een wijntje op een terras…maar daar zit geen enkele glimlach bij…en zeker geen nootje, chipje of olijfje… Het lijkt bijna of ze zich inspannen zo onvriendelijk mogelijk over te komen. Gelukkig wordt dit wat gecompenseerd door de mooie omgeving.

Op het vliegveld van Calvi haal ik onze Renault Captur op. Ik had er ook nog nooit van gehoord maar blijkt zo’n 58 in een dozijn SUVerig ding te zijn. Rijdt overigens prima en lekker groot dus mijn elektrobrommert past achterin. Het eiland is schitterend maar ik blijk wat te optimistisch te zijn geweest bij het plannen van onze route. Het is namelijk al retedruk hier en daar en we hebben geen idee waarom. Als ik het een Frans gezin vraag kijken ze me wat verbaasd aan. Het is namelijk helemaal niet druk, en nee er is ook geen feestdag of vakantie en in het hoogseizoen is het pas echt druk.

Daarnaast zijn de wegen erg goed maar wel heel bergachtig en dat schiet ook niet op.

We zijn dus laat weer op de boot terug. Daar zie ik wat Hollands glorie liggen: een Waijer 55. Ja, zo’n ding dat onze Willy ook heeft en vaak door Youp wordt genoemd in zijn column. Maarten blijkt de schipper van Waijer en is met de eigenaar op pad vanuit Port Grimaud…met 3x 650pk moesten ze eerst even tanken toen ze aankwamen.

De volgende dag maar een wat minder ambitieus plan. Onderweg komen we langs een wat uit de hand gelopen hobby van een Corsicaan die een heel landschap heeft nagebouwd langs de weg. Hij is duidelijk een tegenstander van wildplassen.

In Bastia lopen we tegen een bijzonder kerkje aan met een enorme trap naar het altaar. Hier moet je als pelgrim op je knieën omhoog.

De trip langs de westkust naar het zuiden vereist wat planning omdat het er onder invloed van de Mistral, behoorlijk kan spoken. Er weinig beschutte plaatsen richting het Westen zijn en het allemaal hoog, ruig en rotsig is. Wel erg mooi!

Eerste stop wordt de Girolata baai. Een plek waar je alleen met boot kan komen en waar het gemiddelde IQ op het strand flink wordt opgekrikt door wat bijzondere badgasten.

Hierna gaan we naar de baai van Figuera. Schitterende omgeving met heel veel niets. Hier besluit ik om te kijken of ons oude reddingsvlot het nog doet. Afgelopen winter hebben we een nieuwe gekocht omdat herkeuren van de originele uit 2007 stammende dinghy idioot duur was. Deze was dus nog nooit herkeurt of geserviced en 16 jaar oud. Deze winter had ik hem voor 100 euro aangeprezen in Licata als ideaal reddingsmiddel voor schoonmoeders…maar die marketing werkte niet….en voor minder dan 100 euro vond ik het een prima ding om dit eens te oefenen en te zien wat er gebeurd. De volgende video heet “daar hebben we lekker veel aan!”.

Voor mensen die deze zelfbevlekking niet aankunnen wat foto’s.

Het blijkt overigens dat de SUP ook een prima reddingsmiddel is…bij windkracht nul en golven minder dan 10 cm.

Na al deze opwinding wordt het tijd voor wat rust in de haven van Ajaccio, de hoofdstad van het eiland en geboorteplaats van Napoleon. He is een levendige havenstad met leuk oud centrum. Helaas landen hier ook de kroespaleizen. De stad wordt dus regelmatig overspoeld door deze bejaardenverwerkende industrie.

Ik krijg hier een bericht van Manuel. Hij blijkt ons in St. Florent en Calvi gezien te hebben en zoekt informatie. Manuel vaart op een 20 meter 2 mast schoener met zijn vrouw en momenteel 8 studenten biologie. Hij organiseert onderzoek naar zeegras…of eigenlijk naar het verdwijnen van het zeegras.

Bij Zuid Frankrijk woedt een heftige Mistral. Volgens de weerberichten gaat die wind Corsica niet bereiken maar de 2 meter golven (swell) wel. Het wordt dus tijd om een beschutte plaats voor het Westen te vinden en Manuel vraagt naar wat ik ga doen. Wij gaan naar de Belvedere Capomoro baai. Volgens mij 1 van de weinige baaien die een behoorlijke bescherming kan bieden. Manuel komt daar ook heen…en gezien de drukte hebben meer locals dat idee opgevat. Het is een schitterende baai achter een schiereiland met een wat Caribische sfeer.

Als we net zijn geankerd krijg ik een Whatsapp met een foto van ons. Het blijkt dat Wulfie en Martina hier ook net geankerd zijn en vlak bij ons liggen. Zij zijn kennissen uit Licata. Jonge mensen die op een wat kleinere Bavaria zeilboot een sabbatical hebben. Zijn broer en zwangere schoonzus zijn ook aan boord. Tijd voor een borrel op Mr.Bean2!

De volgende dag arriveert ook Manuel en kan honderduit vertellen over zijn reizen en het zeegras (Posidonia). Het is ook voor het eerst dat we een onderzoeksbootje tussen alle geankerde boten zien varen die controleert of er niet in het zeegras geankerd is. Dat is namelijk streng verboden…maar had me altijd afgevraagd of dat ooit gecontroleerd werd.

Als we een wandeling over het schiereiland maken naar de Genueese toren en de Westkant zien we dat de hoogte van de golven niet overdreven is.

Na een paar dagen hier gaan we voor de laatste Corsicaanse stop naar Bonifacio. De invaart in een opening in de kliffen is al heel bijzonder. De haven is erg gezellig op een St.Tropez achtige manier. Erg veel zien en gezien worden, idiote prijzen en mensen die met alle geweld hun 60 meter superjacht dit kleine haventje achteruit binnenvaren (keren gaat niet lukken).

Om onduidelijke reden heeft een familie de steiger achter onze boot gekozen om een huwelijksaanzoek te vieren.

Het echte Bonifacio ligt eigenlijk bovenop de klif en is erg fraai.

Na 2 dagen jet set te hebben gespeeld wordt het tijd voor de overtreffende trap: de Costa Smeralda van Sardinië. Terug naar het beloofde land. Om te beginnen naar de La Maddalena archipel.

Daarover en de verdere reis richting Cagliari de volgende keer meer.

Cheers, André