Het thema van de afgelopen weken en vooral het thema van Ibiza. Om Frank Sinatra te parafraseren: If you can’t make it anywhere, you can fake it here! Een impressie van “The people from Ibiza”, de één een beetje appetijtelijker dan de ander…
En met zowel mijn broer René als onze dochter Laura aan boord kunnen de Huizinkjes natuurlijk niet achterblijven. If you can’t beat them, join them!
Het hele eiland is een groot feest der zelfverheerlijking! Daarmee is het meer lachen om mensen dan met mensen. Maar gelukkig hadden we voor de entertainment Laura en René aan boord. Die arriveerden een dag na elkaar. Het plan was om ze allebei in Ibiza stad op te pikken. Daarvoor moet je dan wel een ligplaats in één van de drie havens zien te krijgen. Lang verhaal kort lukt dat zelfs begin oktober niet. Bijzonder is dat als je hier een haven belt ze:
- meestal niet opnemen
- als ze opnemen zeer ongeïnteresseerd klinken
- ze geen plek zeggen te hebben of niet weten of ze plek hebben
- in het gunstigste geval zeggen dat je op de dag zelf ’s morgens maar moet bellen omdat ze dan weten of ze plek hebben
- als je dan ’s morgens belt ze vragen om een mail te sturen
- als je op miraculeuze wijze een plek bemachtigd, de prijs zodanig is dat je je afvraagt of je eigenaar van de jachthaven bent geworden
- …zucht…
Uiteindelijk zijn we maar uitgeweken naar de haven van Santa Eulalia die wat meer meewerkt. Daar een Jeep Renegade gehuurd om de volgende dag het binnenland te ontdekken. Het geeft ook de gelegenheid zowel ’s avonds René als de volgende avond Laura van het vliegveld te halen…natuurlijk met niet te vermijden vliegveld-boordje.
De volgende dag met z’n drieën in de Jeep het eiland rond…dat niet zo groot is. Ibiza probeert krampachtig een hippie imago hoog te houden. Wij dus in gestrekte draf naar een Hippy market. Een grotere ontkenning van de hippie cultuur is amper denkbaar. Het begint bij de enorme stroom toeristen die dit trekt en het feit dat alles tot in de puntjes georganiseerd is. We hebben hard gezocht maar zijn tussen alle meuk kraampjes geen hippie tegengekomen. Wel wat oude Koos Koets types. Dan maar naar St Joan voor een versnapering in The Giri Café. Leuk ding.
Cala d’en Serra is een prachtig baaitje waar naast de oude vishutjes een niet afgebouwd hotel staat uit de jaren 80. Dit is een object geworden voor kunstenaars die hier hun graffiti driften op los laten.
Een goede vriend van René blijkt met zijn vrouw en dochter op Ibiza te zijn. Mooi excuus om het toeristisch doen te beëindigen en ze op te zoeken in de leuke Cala Nova. Hier zit een chiringuito (een wat primitievere strandtent) waar we met zijn allen voor een lange Spaanse lunch gaan…en het werd een mooie middag.
’s Avonds gaan we Laura van het vliegveld halen. Als het hele vliegtuig al langs ons gelopen is, is er nog geen Laura. We beginnen ons af te vragen of we haar over het hoofd gezien hebben…qua lengte best mogelijk, qua aanwezigheid meestal niet. Uiteindelijk blijkt dat ze het halve vliegtuig kent en nog uitgebreid stond te kletsen met iedereen.
Als we door Santa Eulalia terug naar de boot rijden zie ik ineens Wulfie lopen, zie Het leukste van Corsica is…Italië! Zij blijken vlak achter ons in de haven te liggen met twee vrienden aan boord. Hij heeft die dag een stevige tonijn gevangen en nodigt ons uit om die bij hen te komen verorberen. Gezien de hoeveelheid mensen lijkt het uiteindelijk handiger de tonijn naar Mr.Bean2 te verplaatsen en daar een geweldige avond te hebben met fantastisch eten klaargemaakt door Wulfie, Martina, Belinda en natuurlijk chef Laura. Later op de avond schuiven ook nog een goede vriendin van Laura en haar vriend aan…en het bleef nog lang onrustig…
De volgende ochtend start voor velen wat mistig. Als alles een beetje opgetrokken is gooien we de trossen los en gaan richting Formentera, het eilandje onder Ibiza. We ankeren hier in een schitterend lagune-achtig gebied en gaan natuurlijk de lokale strandtent onveilig maken. We gaan ook nog met Teddy naar het havenplaatsje La Savina maar dat stelt weinig voor.
Les Salines ligt tegenover Formentera op Ibiza. Na wat zoeken vinden we een plekje om te ankeren in deze drukke baai…want ook hier zijn strandtenten waar je gezien moet worden en minimaal wat instagram selfies met de juiste achtergrond gepost moet hebben. Wij stranden bij Sa Trinxa…en je moet er niet aan denken dat je hier meer dan een paar uur moet doorbrengen terwijl iedereen druk is heel interessant te zijn.
Dan besluiten we om voor de full experience te gaan en naar de closing party van de beroemde Ushaia club te gaan. We willen dat doen vanuit de haven van Sant Antoni maar je raadt het al, daar kan echt niemand gestoord worden om uit het raam te kijken of ze nog plek hebben. Dus ankeren we in de baai van Sant Antoni en gaan we met Teddy naar de kant maar niet voordat we al wat biertjes hebben genuttigd die geen 20 euro kosten en ons natuurlijk in ons meest hippe pak hebben gehesen.
Eerst even voorverwarmen bij de Mambo in Sant Antoni en dan met de taxi naar de Ushaia…wat een beetje een deceptie is. Het is namelijk een lelijk hotel dat rond een zwembad gebouwd is. Wel indrukwekkend is het Vortex podium en geluidsinstallatie. Ook indrukwekkend is het business model: 90 euro entree, 20 euro voor een biertje en het is retedruk.
We komen nog wat vrienden van Laura tegen en het werd een heel mooie avond. Terwijl Laura nog even doorgaat in de Hi (zelfde recept) zetten de bejaarden er een punt achter. We zouden de F1 quali van die dag nog even terugkijken op de boot…daar heeft René net de start van meegemaakt…
En wederom was het een mistige ochtend…
Dan maar wat gaan chillen bij Cala Comte. Omdat het een kort stukje varen is besluiten we Teddy even te slepen. Terwijl we ankeren bij Cala Comte ben ik vergeten dat we die slepen en gebruik de hekschroef die het sleeptouwtje naar binnen trekt. Uiteindelijk blijkt de moer die de propeller vasthoudt verdwenen. Waarschijnlijk geblokkeerd door het touw terwijl de schroef doordraaide. Na veel snorkelen hebben we deze helaas niet kunnen vinden. Provisorisch de gelukkig nog aanwezige propeller geborgd maar we kunnen de hekschroef voorlopig niet gebruiken tot we een nieuwe moer hebben.
We hebben een tafeltje geboekt bij de Ashram club waar we ook al met Kees en Annelien zijn geweest, zie Old Friends.
De volgende dag doen we een langere tocht naar Portinatx waar we bij Los Enamorados willen gaan eten. Erg goed!
Om het rondje volledig te maken gaan we hierna oostelijk om het eiland heen terug naar Santa Eulalia. Laura en René willen ons een mooi diner bij het beroemde Bambuddha Ibiza aanbieden. Maar eerst gaan we naar Ibiza stad voor een verkenningstocht.
Bambuddha is echt geweldig! Wat een mooie tent met fantastisch eten.
De volgende dag vliegt Laura ’s avonds terug naar huis. Dat geeft mooi de gelegenheid voor een laatste trip naar de Jondal baai waar drie beroemde strand clubs zijn: Tropicana, Jondal en Blue Marlin.
We ankeren en gaan met Teddy naar Tropicana dat de vorige keer dat Belinda en ik er waren erg goed beviel. Ook nu stelt het niet teleur.
Na een roerend afscheid van Laura gaan we met René weer terug naar de boot. Omdat we zonder wind wat dwars in de golven liggen te rollen wil ik, net als de vorige keer, het hekanker uitgooien. Dit is om de boeg in de golven te richten. Als we echter het touw strak trekken breekt het. Het blijkt gewoon doorgesleten op een slecht gemaakte lus. Gelukkig lukt het René en ondergetekende (ook wel Peppi en Kokki genoemd) om het anker de volgende dag terug te vinden en een touw eraan te bevestigen op 5m diepte.
To go out with a bang biedt René aan om de volgende dag de hippe Jondal club te bezoeken voor een lunch. Een hele mooie afsluiting van een geweldige tijd met hem en Laura op Ibiza!
De volgende dag is het voor ons een goed weer window om de langere oversteek naar Calpe op het vasteland van Spanje te maken. Ondanks de enorme hoeveelheid fake, tattoos, leeghoofdige selfie sticks en idiote prijzen heeft Ibiza toch een beetje ons hart gestolen. Als je er de weg weet is het schitterend en als je de behoefte hebt is er altijd entertainment van “the beautiful people” vlakbij.
We brengen dus een laatste groet aan de mythische rots Es Vedra als we die ’s morgens vroeg passeren.
De volgende keer meer over onze landing op het Spaanse vasteland en in onze winterhaven Cartagena.
Cheers, André