De weerplaatjes op Windfinder en Poseidon zijn al dagen groen, geel en oranje (F5 en meer). Die kleuren corresponderen zo’n beetje met de gelaatskleur wanneer je op zee bent. De komende week ziet er niet veel anders uit. Daarbij is de temperatuur in een paar dagen 10 graden gedaald. Dat betekent overigens nog steeds dat het zonnig en rond de 23 graden is…maar toch heel anders dan pakumbeet 2 weken geleden. Gisterenavond heb ik zelfs voor het eerst weer een vestje aan gedaan omdat het chilly werd…het moet niet gekker worden!
Ze hadden ons beloofd dat de Meltemi na half september duidelijk in kracht zou afnemen. Daar is weinig van te merken…of ze noemen hem nu gewoon anders, maar we hebben het nog steeds over een (te) harde Noordelijke wind die dagen achter elkaar doorblaast. Voor ons is het allemaal nieuw dus we gaan vanzelf meemaken hoe het weer zich richting herfst en winter ontwikkeld.
Vorige week stonden we op het punt “the marina from hell” op Santorini te verlaten. Het uitvaren voelde erg goed ondanks het toen ook al stevige windje. We namen de toeristische route door de krater. Indrukwekkend gezicht om daar in de vroege ochtend doorheen te varen. Hieronder het gezicht op Oia, het dorpje op de Noordpunt van het hoofdeiland.
Bestemming is Katapola op het eiland Amorgos. Dit is een wat afgelegen eiland aan de rand van de Cycladen. Het ligt dan ook “exposed”, Dat wil zeggen dat er geen eilanden omheen liggen om de (Noorden) wind en golven te breken.
Als we binnenlopen in de schitterende diepe baai komt er net een imposante 4 mast tall ship naar buiten. We leggen Med-style aan in het fraaie haventje midden in het dorp met de bips naar de Taverna van Vangelis (nee hij heeft geen muziek gemaakt) die volgens onze Amerikaanse buurman (type luide stem, nog veel luidere buik en zo mogelijk nog luider shirt) de beste Moussaka van Griekenland maakt…en Amerikanen overdrijven nooit!
Daarover gesproken. De volgende dag komen Amerikaanse vrienden Julie en Dan O’Hara aan met de ferry vanuit Athene. Julie heeft net de marathon van Berlijn gelopen…in 3:50…dat schijnt best goed te zijn. Dan ken ik al jaren vanuit Avanade. Hij heeft als droom om op een trawler in de Med te wonen en een beetje rond te zwerven…klinkt bekend. Julie gaan we voor het eerst ontmoeten. Ze willen natuurlijk uit de eerste hand ervaren hoe dat nou is: het leven op een boot in deze contreien.
Ze worden op hun wenken bediend, want het weer vormt een belangrijk onderdeel en dat is best goed…afgezien van die harde wind. Het worden dus niet een paar dagen van picture-postcard gladde azuurblauwe zee en cocktails op de flybridge. Nee, een dagje varen en ankeren in een baai en de volgende ochtend snel weer naar de haven om veilig te liggen voor het volgende stormpje…het hoort er allemaal bij.
Ze zijn zeer geïnteresseerd in onze ervaringen maar ook in zaken als onderhoud, technische problemen etc. Best leuk om een keer “gedwongen” te worden dat allemaal op een rijtje te zetten. Ze wennen overigens al snel aan het relaxte leventje gezien het gesnurk uit de titanic-stoelen op de flybridge…alhoewel ze weten mij om te praten om mee te gaan op een hike door de bergen rond de baai…niet een natuurlijke bezigheid voor ondergetekende. Wel een bizarre omgeving met hoog “the Good, the Bad and the Ugly” gehalte.
We huren een paar dagen een auto (ja, een Hyundai) om Amorgos te verkennen. Schitterend eiland. Vooral de Zuidkust valt zo’n beetje kaarsrecht vanaf een paar honderd meter steil het water in. Moeilijk voor te stellen dat ergens in de 11e eeuw hier een Monnik rondliep die dacht: das een handig plekje om een klooster te bouwen. De man had ongetwijfeld iets teveel van de lokale Rakomelo (Raki met honing) naar binnen gewerkt. Hoe dan ook het klooster is wel gebouwd…en 1 van die bijzondere plekjes op de wereld geworden…aan 1 van de mooiste kusten…en bij het bezoek krijg je heel gastvrij een Rakomelo die de 3 monniken die er nog wonen zelf brouwen.
Amorgos is het decor geweest waar de film Le Grande Blue (The Big Blue) in is opgenomen. Dit is een hooggewaardeerde Franse cultfilm uit 1988. Er komen dus relatief veel fransen naar het eiland. Erg cool is het wrak van een coaster dat in een baai ligt en een prominente rol in de film speelt. Het echte verhaal achter het wrak is wat minder romantisch en gaat vooral over drugs en verzekeringsfraude.
Op een Grieks eiland moet je ook altijd even naar de Chora. Dat is een soort van de hoofdplaats die altijd hooggelegen is. Zo ook hier. Het is een labyrint van straatjes met witte huisjes, de typische windmolentjes en het niet te vermijden Venetiaanse fort in het midden.
Na een paar hele mooie dagen droppen we Julie en Dan weer op de Ferry naar Athene. Wij gaan er met de auto nog even op uit om de indrukwekkende kust bij het klooster ook vanaf het strandje, of wat daarvoor moet doorgaan, te bekijken. Het blijft adembenemend…
Zo, nu moeten we wachten op een “weather window” voor de oversteek naar de Dodecanese eilanden groep waar Leros er 1 van is. Daar gaan we nog een beetje rondkijken voordat we naar Leros marina gaan om de boot klaar te maken voor de winter.
Daarover volgende week meer.
Cheers André
