Maand: juli 2017

“Therapy” zegt de oude man terwijl hij over de zee wijst. Wij hebben net zijn therapie bruut verstoord door vol gas met Teddy aan te komen varen en op het ministrandje vast te maken. De man zit er in zijn eentje met een klein iglo tentje en drinkt een bakkie thee. Hij verontschuldigd zich in gebarentaal dat hij maar 1 glas heeft en ons geen thee kan aanbieden.

Ik denk dat ik de man begrijp…Veel mensen vinden dit vreemd. Een man (voor u het zich afvraagt: ik heb gecheckt, geen transgender dus niemand beledigd) alleen op een strandje met zijn theepot en tentje die helemaal niets doet. Hij zit daar en kijkt over de schitterende omgeving uit. Hij vist niet, hij heeft geen smartphone in zijn hand…wat zegt U??!!…ja, hier zijn mensen die niks kunnen doen zonder smartphone in hun hand!! Hij kijkt, denkt na en lijkt te genieten van zijn omgeving. Hij denkt zelfs niet: daar heb je een paar van die patserige toeristische herrieschoppers…nee, hij wil eigenlijk alleen maar thee aanbieden en ons mee laten genieten van al dit moois. Er zouden meer mensen deze therapie moeten volgen…

We zijn daar geland omdat daar de warmwaterbronnen zijn tussen de Bademli eilanden. De bronnen zijn langs het strand/rotsen. Rond 1 bron is in de oudheid zelfs een soort van badkamertje gemetseld. Het opborrelende water daarin is gifgroen en gloeiend heet (ik schat 45 graden). Dan is buiten badderen tussen de rotsen lekkerder. De man wijst ons waar de juiste plekken zijn en het is een bijzondere ervaring om in open zee in water van ca. 36 graden te zitten…en dan moet je niet net op zo’n plekje gaan zitten waar zo’n straaltje heet water omhoog komt want dan verbrand je je reet…

Vorige week waren we nog in de marina van Ayvalik met een Hyundai i20…waarom zijn de meeste van onze huurauto’s eigenlijk Hyundai’s?? Anyways, wij in die Koreaan naar Pergamon. Cesar, de schrijver uit de crew van Teoman, had ons de tip gegeven de oude weg naar Bergama te nemen en dat bleek een schot in de roos. Een geweldig landschap door de bergen naar Pergamon. De heuvel waarop Pergamon gebouwd is, is nog volledig in tact met alleen maar overblijfselen van de grote Romeinse stad die het ooit was. Het enige waar ik geweest ben met dezelfde ervaring was Pompeii…alleen dit is veel groter. Erg indrukwekkend. Dat was voor Belinda, met haar hoogtevrees, ook de steilste arena ter wereld.

Een kilometer van deze heuvel ligt het Asklepion, een soort van Romeins Wellnesscenter. Het was verbonden met Pergamon door een overdekte heilige weg…en dan hebben we het niet over een zeiltje…nee het mooiste marmer all the way. Een aantal bronnen komen hier omhoog waarvan sommige natuurlijk radioactief…iets met goud en andere spullen in de bodem.

We zijn op de juiste plek want hier werden ook geesteszieken geholpen. Sterker nog: 2500 jaar voor Freud werd hier al systematisch aan droom analyse gedaan…en dat ging een stuk verder dan vaststellen of de droom nat was of niet…of beledig ik nu een bevolkingsgroep die geen natte dromen kan hebben?

De oplettende bestudeerder van bovenstaande foto’s zal iets opgemerkt hebben…de bijna volledige afwezigheid van toeristen. Dit is 1 van de belangrijkste oudheidkundige sites in Turkije en er is praktisch niemand. Dat is 1 van de verworvenheden van Erdobeebie…de toeristen blijven weg. Zeker de gemiddeld wat banger uitgevallen Amerikanen en Chinezen komen niet meer, geen busladingen en cruiseboten vol ongeïnteresseerden die de boel vertrappen. Ik zeg Erdo for President…oh nee dat wastie al…uuuuh for Sultan dan…dat istie ook bijna…nou dan maar gewoon een applausje voor de man, heerlijk die leegte!

Na het verlaten van Ayvalik marina zijn we een paar km opgeschoven naar 1 van de schitterende baaitjes in deze Archipel. Teddy laten zakken en ff op onderzoek uit. We landen bij een typisch Carribische bar, restaurant, camping, hang-out…waar alles houtje touwtje aan elkaar lijkt te hangen.

Verder veel luieren, zwemmen, lezen en leuk doen op het feestboek. De volgende dag gaan we in onze eigen baai eens op het strandje kijken. Hier een aantal zomer huisjes en appartementen. We hebben Teddy nog niet verlaten of er staan al 2 mensen (volgens mij man, maar niet gecheckt) naast ons om ons een ankerboeitje voor Teddy te wijzen, no problem. We raken aan de praat en het duurt niet lang of de thee staat op tafel en de mens (ik denk vrouw) van het andere mens…dit wordt wel ingewikkeld…zit erbij. Levend (niet zijn status maar zijn voornaam) blijkt professor aan de Universiteit van Ankara in het maken van films en documentaires. “Veel in Hilversum geweest”. Hij verblijft zomers een aantal weken in hun appartement hier aan de baai. Leuke mensen. De andere mens (met mannelijk uiterlijk…kan dat wel?) praat alleen Turks en is de manager van het appartementencomplex…eigenlijk hotel omdat ze anders geen vergunning kregen het complex op het strand te bouwen…Mooie les: don’t fight the system if you can get around it!

We worden ook direct uitgenodigd voor een eenvoudige bbq ’s avonds op het strand met Raki. Dat laatste bleek een belangrijk onderwerp. Natuurlijk wilden ze ook graag even op Mr.Bean2 kijken…dus Teddy volgeladen met 5 menschen en veel ohs en ahs aan mogen horen. “I’m jealous of your lifestyle” zei Levend die graag op zee rondzwerft, maar zijn vrouw is bang van de zee.

’s Avonds blijkt de “eenvoudige bbq” een geweldige gedekte tafel met alle “Meze” die je kan bedenken. Meze zijn de Turkse Tapas, veel heerlijke kleine hapjes. In dit geval ook nog eens zelf gemaakt en meest uit eigen tuin! Vervolgens gaat de manager van het hotel ook nog eens heerlijke Köfte op de bbq klaarmaken…zelden zo lekker gegeten en met mooi gezelschap.

De vrouw (ik geef het op) van de professor blijkt op het punt te staan een boek te publiceren over de 4e Kruistocht. Nee mannen dat is geen vies boekje maar gaat over de verovering van Constantinopel door “het Westen”…met name de Venetianen die onder het mom van vechten tegen de Islam, eigenlijk gewoon de Grieks orthodoxen eronder wilden krijgen en geen Moslim gezien hebben. Omdat alle Kruistochten door Constantinopel moesten (of over zee) werd die stad nog wel eens overstelpt met horden avonturiers die onder de vlag van de Paus ff naar Jeruzalem gingen voor wat kebab. Over de eerste kan gediscussieerd worden, maar alle volgende Kruistochten eindigden in debacles. De 4e is zo belangrijk omdat toen, in de 13e eeuw, het doodsvonnis van Constantinopel en het Byzantijnse rijk getekend werd. Het was een klinkende overwinning voor Venetïe, de grootste zeemacht in de Med op dat moment, maar uiteindelijk een groot verlies voor “het Westen” en Christendom omdat de buffer tussen Oost en West (het Byzantijnse Keizerrijk) werd lam gelegd en daarmee de weg werd vrijgemaakt voor de verovering van Constantinopel door de Turken in 1453. Overigens was Dandolo, de Doge van Venetië die de hele strijd persoonlijk aanvoerde eind 80…en blind! Het boek dat ze, na 8 jaar research en het zelf maken van de hele tocht, publiceert heet dan ook: “The eyes of Venice”. Mooi!

De volgende dag wat brakker dan gemiddeld van de Raki op weg naar Bademli. Een eilandengroepje rond een kaap met warmwaterbronnen. Naast mooie avonturen in de warme baden hebben we hier voor het eerst een stormpje uit moeten rijden op het anker. Ik had al gezien dat er code rood werd afgegeven door de Griekse weerdiensten voor ons gebied. We hebben even wat dieper water en modder zand opgezocht en 80m ketting eruit gegooid zodat het anker beter houdt en zijn vervolgens verder gegaan recreëren. Een bizarre ontdekking was een schitterend verlaten resort dat, naar later bleek, in de jaren 80 nooit was afgebouwd. Tip voor René als bejaardenhuis!

Verder ook hier een erg leuk klein dorpje, visserhaventje en visrestaurantje…het gaat wennen…

’s Avonds ziet het gezellige baaitje er zo uit…

Donkergroene rolwolk met 35 knopen wind eronder…die dan natuurlijk ook nog eens 180gr draait…maar het anker gaf geen krimp. De rest van de nacht veel regen onweer en weerlicht…fraai gezicht en mooie test!…en ’s morgens zag het er weer heel vertrouwd uit…

…met ook nog eens een leuk traditioneel bootje!

We zijn nu in Cesme, daar blijven we een aantal dagen. Daarover en de verdere reis naar het zuiden volgende week meer!

Cheers, André

Ik heb de afgelopen dagen veel mensen moeten vertellen dat we net zoveel van de aardbeving bij Kos hebben gemerkt als de mensen in Zuid-Oost Groningen. Wij zitten veel Noordelijker, momenteel rond Ayvalik/Lesbos. Het is wel even schrikken. Je weet natuurlijk dat je hier op een breuklijn zit, maar dat heeft me er ook nooit van weerhouden om naar Seattle, San Francisco of Italie te gaan. Als je echter ineens relatief dichtbij de gevolgen ziet denk je toch: als het nu eens 2 maanden later was gebeurd en wij in dat haventje hadden gelegen…een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest…

Dan zijn er natuurlijk ineens mensen die niet meer op vakantie durven naar Kos of Bodrum of whatever daar in de buurt…dat is als langzamer gaan rijden als je geflitst bent…terwijl dat waarschijnlijk het meest veilige moment is om het gas vol in te trappen! Je zou je juist zorgen moeten maken over een vakantie naar Griekenland (nr6 op wereldranglijst aardbevingsrisico) als ze al een tijd geen stevige schok meer hebben gehad…maar zo logisch zitten we (inclusief ondergetekende) niet in elkaar.

Ondertussen hebben wij misschien wel de meest bijzondere week beleefd van de hele reis en dat is voor een belangrijk deel te danken aan Teoman Arsay. Ik heb hem in een vorig blog al even genoemd: 83 jaar, eigenaar van een 20m schitterende 2 master en levenskunstenaar pur sang!

Maar voordat we daar op ingaan even terug naar Canakkale waar ik jullie had achtergelaten. We hebben daar een auto gehuurd en zijn er 3 dagen op uit getrokken. Om te beginnen naar Troje…ja, dat dorp van Brad Pitt. Tot eind 19e eeuw bestond dit alleen maar in de verhalen van Homerus en was de mening dat het een (verzonnen) legende was…tot een Duitser genaamd Schliemann een beetje ging graven op een plek die hij vanuit de Ilias (een verhaal van Homerus) had gededuceerd. Lang verhaal kort vond hij Troje. Sterker nog niet 1 Troje, maar een stuk of 9! Van 3000 voor Christus tot zo’n 600 na is Troje 9 keer gebouwd, verwoest, veroverd etc…en dat is allemaal te zien bij de opgravingen. Brad Pitt was hier tijdens Troje 7. Toen speelde de beroemde belegering door de Grieken o.l.v. Agamemnon die is opgeschreven door Homerus compleet met Paard.

Om te voorkomen dat we alleen maar een beetje naar oude stenen stonden te kijken hadden we een gids gehuurd. Een zeer gepassioneerde man, geboren en getogen in Troje met geweldige verhalen. Hij stelde ons ook voor aan de huidige baas van de opgravingen…die dus gewoon doorgaan. Het Indiana Jones gehalte van de opgravingen is hoog. Schliemann mag het spul dan gevonden hebben, hij heeft ook veel schade aangericht en de kostbaarheden gestolen. Dit lijkt overigens een patroon. Eind 19e eeuw zijn veel belangrijke archeologische ontdekkingen gedaan, veel door Duitsers die ook veel hebben gestolen.

Na Troje zijn we naar Assos gereden. Onderweg kwamen we langs Gulpinar en daar staat een tempel voor de Griekse God Apollo “lord of mice”. Het verhaal wil dat mensen vanaf Kreta zich hier vestigden en last hadden van muizen…nu blijkt Apollo daar de remedie voor te zijn, I kid you not. Dus de Kretenzers als Grieken niet te beroerd ff een marmeren tempeltje op te richten deden dat hier voor Apollo…of het geholpen heeft vertelt het verhaal niet… Het ziet er wel een stuk fraaier uit dan zo’n houten plankje met een veer.

Dan Assos, een Griekse stad boven op een berg aan zee. Erg fraai. Onderaan de berg ligt een schitterend haventje. Helaas past Mr.Bean2 daar niet in, maar leuk om te bezoeken…ondanks dat op deze zondag de halve Turkse bevolking dat ook had bedacht.

’s Avonds zaten we te eten op het dak van een hotel toen de 15 juli coup herdenkingen losbarsten. Daar werd stevig uitgepakt met boten, vuurwerk en een heuse demonstratie.

De volgende dag naar het Gallipoli schiereiland tegenover Canakkale. Hier dachten de geallieerden in de 1e wereldoorlog Turkije (dat in het kamp van Duitsland zat) ff snel uit de oorlog te drukken om de weg naar Rusland via de Zwarte Zee vrij te maken. Tegelijkertijd konden ze het Ottomaanse rijk dat op zijn laatste benen liep gelijk even inlijven en verdelen…dat liep een beetje anders… Een combinatie van onderschatting van de Turkse kracht en stomme fouten bij de landingen door geallieerden leidde tot een loopgravenoorlog (erg populair in die tijd) waar geen enkele vooruitgang werd geboekt maar wel in zeer korte tijd een half miljoen Geallieerde en Turkse slachtoffers vielen. De grote verliezer uit dit verhaal was niemand minder dan Winston Churchill die het allemaal bedacht had…ja, de man kon dus ook fouten maken. De grote held: Kolonel Mustafa Kemal Ataturk. Hij dreef niet alleen de geallieerden weer de zee in, maar werd daarna de grondlegger van het moderne Turkije (Sultans eruit, scheiding kerk en staat, democratie, grondwet…the works). Het is moeilijk om in Turkije een plek te vinden waar je niet ergens een beeltenis van Ataturk kan zien…de man is voor Turkije wat Cruijff is voor het Nederlandse voetbal…untouchable.

De manier waarop deze 100 jaar oude geschiedenis in leven wordt gehouden is overweldigend. Rond dit gebied is het overal: monumenten, begraafplaatsen, herdenkingstekens, grote teksten en vlaggen op de heuvels. Er bestaat zelfs een ANZAC-day. De Engelsen hadden namelijk bedacht dat ze natuurlijk zelf konden gaan sterven op het slagveld, maar dat het een stuk prettiger was om mannen uit de collonies over te laten komen als kanonnenvlees. De Australiërs en Nieuw-Zeelanders werden als vrijwilliger daarvoor aangewezen. Het Australian and New Zealand Army Corps kende dus enorme aantallen slachtoffers. Nog steeds komen er zo’n 10 tot 20000 nabestaanden van die slachtoffers elk jaar voor de herdenkingen deze kant op. In Canakkale is zelfs een Anzac hotel.

Na al deze zware kost tijd voor wat licht Turks vertier. Op naar Mount Ida…de berg vanwaar Zeus de slag bij Troje zou hebben gadegeslagen. Het eerste dat opvalt als je hier het achterland inrijdt is dat de Tractor een heel gebruikelijk vervoermiddel is…voor de gehele familie. In veel dorpjes staan voor het lokale theehuis dan ook bergen met tractoren geparkeerd…dat is een groot woord…ze staan in ieder geval stil. Als de boeren al een auto hebben is het een Renault 12…wat zegt u?…ja, zo’n Renault uit de jaren 70, daar rijdt hier het hele achterland in…geen idee waarom…ik denk dat ze hier nog een hele tijd lokaal geproduceerd zijn. O ja, als ze geen Renault 12 hebben, hebben ze een Tofas Sahin…dat is een soort van Fiat 131 (ook uit de jaren 70)…die is overigens ook populair onder jongeren…verlaagd met neon lampen en dikke stereo.

Het land is schitterend. Mooie bossen, leuke dorpjes en heel veel waterbronnen. Langs de wegen zijn ze overal en je kan het zuivere water zo drinken. Tot onze stomme verbazing komen we na een uurtje rijden door een wat verlaten landschap ineens bij een uiterst toeristische plek in het bos langs een riviertje met bergen families die aan het picknicken, baden, eten etc. zijn…wij dus ook picknicken…gelukkig hadden we de Calve pindakaas bij ons om wat NL cultuur te brengen!

Dan auto inleveren en op naar het eiland Bozcaada. Alle dagen dat we in Canakkale hadden gelegen had de Meltemi stevig doorgeblazen. Dit is een wind die in de zomer hier vaak voorkomt en dagen aan kan houden met kracht tussen 5 en 7. Ook deze dag nog steeds F6 -7. Onze eerste mijlen op de Egeïsche, en daarmee Middellandse Zee waren dus gelijk goed! Daar kwam nog bij dat het haventje van Bozcaada (vroeger: Tenedos) vol bleek te zijn…niet handig als je daar met F7 wat ligt te manoeuvreren…na een belletje met Hasan kwam natuurlijk de oplossing: we mochten aan de visserskade aanleggen…dat was wel de lage wal, maar beter dan niks. En zo hebben we dus een paar dagen in ons 1tje aan de visserskade stern-to-op-eigen-anker-in-stevige-wind gelegen. Wel een fantastisch plekje op een erg fraai eilandje dat vooral bekend is van de wijn.

Na een dagje het eiland rondbrommen op onze Crossfolds, liep ook Teoman met zijn schip MAT daar binnen. Aan boord een bont gezelschap met onder meer Hasan Kacmaz! Teoman vaart elke zomer en paar maanden door de Middellandse met wisselende bemanning aan boord. Op dit moment een diepzee bioloog die meestal op Antarctica zit, een wijnboer van Bozcaada, een schrijver van zeemansboeken…etc. Stuk voor stuk mensen met een verhaal. Natuurlijk moesten we met het gezelschap mee uit drinken, eten, nog meer drinken…En aangezien deze mensen zo’n beetje iedereen kennen in deze omgeving komen we op de meest bijzondere plekken.

We zijn nog een aantal dagen opgevaren met dit gezelschap. De volgende bestemming was Babakale, het meest westelijke puntje van Aziatisch Turkije en een Kaap waar het altijd hard waait…zeker met de Meltemi. We “moeten” daarheen omdat de zoon van de financieel adviseur van Teo daar een heel goed restaurant heeft…het moet niet gekker worden. Wij zijn er als eerste en liggen praktisch alleen in een desolate haven…maar daar komt snel verandering in als ’s middags de vissersvloot binnenloopt…en natuurlijk ook de MAT.

Natuurlijk zijn we even door de niet te vermijden burcht (op deze strategische kaap)gelopen en heeft Belinda er bij een lokale artieste nog een mooi stukje aardewerk gekocht. ’s Avonds had zich weer een bont gezelschap aan het diner verzameld met nu onder meer een zeer gepassioneerde professor geologie die zo voor Peter Ustinov zou kunnen doorgaan met een perfect Brits accent. En omdat toeval niet bestaat hadden we het die avond voor de aardbeving nog uitgebreid over de schuivende tektonische platen op deze plek…

De volgende ochtend waren we de haven nog niet uit of we hadden (weer) F7, maar nu op de kop. Dit werd veroorzaakt door de hoge bergen hier langs de kust. Toen we uiteindelijk besloten recht over te steken, vlak langs Lesbos, viel de wind ook helemaal weg…bizar.

Op dit stukje naar de Ayvalik archipel varen we door de “vluchtelingenroute”. Het Griekse (EU) eiland Lesbos ligt hier dicht tegen de Turkse kust. Veel patrouillerende marineschepen die ons overigens geen strobreed in de weg legden, ook niet toen we dichtbij de Griekse kust kwamen.

We gaan in eerste instantie naar Ayvalik haven. Teo gaat daar ook heen en heeft gevraagd of we wederom meegaan uit eten met weer een ander gezelschap. Het komt ons goed uit want we willen in Ayvalik een auto huren om Pergamon te bezoeken. Bij het diner in het dorpje Alibey (yep, je spreekt uit Ali B) dit keer, naast de “vaste crew” een schilder en de baas van de lokale marina. Wederom een bijzondere avond.

De volgende dag zet Teo zijn reis voort. Wij gaan een dagje naar Pergamon en willen daarna nog wat dagen ankeren rond de fraaie eilanden hier…maar we gaan hem zeker weer tegenkomen in het zuiden.

Over dit alles en onze verdere reis volgende week meer!

Cheers, André