We hebben Spanje verlaten, maar niet zonder de nodige reuring. Daar heeft de complete Huizing clan wel voor gezorgd in het zonovergoten Barcelona!
Kleinzoon James ging daar langskomen met zijn ouders Linda en Ricardo. Wat zij niet wisten is dat onze dochter Laura een paar dagen later ook gepland had langs te komen. Maar voor dat allemaal kon plaatsvinden moesten wij in Barcelona zien te komen.
In afgelopen episode stonden we net voor een oversteekje van Ibiza naar La Rapita op het vasteland. La Rapita ligt in een lagune van de Ebro delta, een bijzondere “bult” op de kust die gevormd is door afzettingen van de Ebro rivier. Het is beschermd natuurgebied met veel vogelsoorten zoals flamingos. Als we ’s avonds aankomen laten we het anker vallen in de lagune. Het is letterlijk the middle of nowhere. Op de achtergrond de bergen, om ons heen de zee en het lage land van de delta. Heerlijk!
De volgende dag varen we de jachthaven van La Rapita in. We ontmoeten daar Arjan, een vriend uit Licata die op de catamaran Mandabrassa vaart. Zie ook Heiligschennis! en Old Friends. Met hem gaan we ’s avonds gezellig uit eten…en een beetje drinken.
Arjan vaart de volgende dag door, wij gaan naar een mossel- en oesterkwekerij in de Lagune. Erg mooi bedrijf waar we weinig begrijpen van de Spaanse uitleg en Belinda de eigenaar te pakken heeft. Die komt veel in Friesland omdat hij gek is van Friese paarden. Als hij hoort dat wij daar (soms) wonen, krijgen we een privé rondleiding in het Engels van hem inclusief stoomcursus oesters openen. Zowel de mosselen als de oesters zijn van een bijzondere kwaliteit. Heerlijk!
’s Middags is het tijd om met de elektrobrommerts de delta te gaan ontdekken.
In de haven ontmoeten we Engelsman Jeff en zijn Amerikaanse vrouw. Hij is helemaal weg van onze boot en serieus van plan ook zoiets te gaan kopen. Ze wonen op hun Beneteau 57 zeilboot waar ze nogal een horrorverhaal op hebben meegemaakt. Geankerd in de lagune hier zijn ze midden in de nacht aangevaren door een vissersboot met een enorm gat en bijbehorende schade van ca. 250.000 euro tot gevolg. Hij is meerdere keren aan boord geweest om te kijken en vragen te stellen. Leuke mensen.
Ondanks dit verhaal gaan we de volgende dag toch weer voor anker in de lagune. De volgende ochtend willen we vroeg vertrekken voor een oversteekje naar Cambrils. Het weer was al niet zo goed maar belooft nogal stevig te worden in de middag.
Zo’n vertrek in de nacht van een kust met veel ondieptes en waar veel gevist wordt is altijd wat bilnaadbevochtigend. Vooral vanwege de vele visboeitjes die overal drijven en in het donker amper te zien zijn. Maar ook dit keer ging alles weer goed mede doordat Belinda als “mijnenjongen” voorop buiten staat op te letten!
Het weerbericht komt volledig uit. Wat als kalm tochtje begint wordt op het hoogtepunt wat minder kalm met windstoten to 40 knopen (F9). Gelukkig zitten we maar zo’n 10 zeemijl uit de hoge kust dus weinig golven opbouw. In de haven aangekomen vinden we zelfs een aangewaaide zeester aan dek!
Cambrils is een echt vakantiedorp samen met het naastgelegen Salou. Het heeft allemaal niet zoveel meer met Spanje te maken. Wel leuk om even te zijn en vooral het publiek te bewonderen. Ik heb dit keer de neiging allerlei types te fotograferen onderdrukt, zie bijvoorbeeld Op zoek naar Sint Nicolaas of Nothing beats good taste!. Dat zou allerlei vormen van “shaming” door mij zijn. Ondanks dat deze mensen dat heel goed zelf kunnen, wil ik natuurlijk uiterst politiek correct zijn.
Wel een interessante stad aan de Costa Dorada is Tarragona, de Romeinse hoofdstad van Hispania. We hebben hier een aantal dagen een plekje in de haven geboekt. Dat was een goede beslissing omdat de stad erg boeiend is maar ook omdat de haven maar zeer beperkt grote ligplaatsen heeft. Als we net zijn afgemeerd en aan de babbel raken met Belgische buren komt de marinero met duizend verontschuldigingen melden dat we op de verkeerde plek liggen. Uiteindelijk komen we langszij een deel van het tankstation te liggen. Prima plek maar die zouden we zonder boeking nooit gekregen hebben.
Even later zien we nog een Nederlandse boot binnenkomen. De Aquamarijn van Anja en Peter. Hij arts, zij psychiater, leuke mensen waar we genoeg excuses mee bedenken om wat te borrelen.
Zoals je hierboven al kan zien is Tarragona schitterend. Vooral de Romeinse Arena in het centrum is indrukwekkend. Dat Asterix gelijk had met zijn “rare jongens die Romeinen” blijkt wel uit de lokale sport: het bouwen van menselijke torens, de zogenaamde Castells. Heb me de hele tijd afgevraagd of ik liever de onderste of de bovenste zou zijn…
Bijzonder is dat het oude centrum op een Romeins circus gebouwd is. Je weet wel zo’n enorm lang stadion waar Ben Hur met zijn strijdwagen racet. Dat circus zie je hier en daar in de gebouwen weer terugkomen. Dit is bijvoorbeeld een bankkantoor. Bizar.
Verder spreken de foto’s voor zichzelf.
We krijgen hier bezoek van Tris en Sanne met hun kinderen. Tris is de zoon van onze goede vrienden Bert en Martha die wisten dat we hier zouden zijn. Erg leuk om hem weer te zien en kennis te maken met zijn gezin!
Met een huurauto doen we een rondje door het achterland met letterlijk en figuurlijk als hoogtepunt het klooster van Montserrat. Mocht je nog een goed businessplan zoeken: begin een klooster hoog op een berg. Kabelbaan, treintjes, toegang, voor alles wordt de hoofdprijs gevraagd. Het is zeker mooi en bijzonder maar volledig bezweken onder kerkelijke graaicultuur en toeristen.
De claim to fame is hier overigens niet het verdienmodel maar de Black Madonna. Daar is het hele gebeuren omheen gebouwd en als je niks beters te doen hebt, kan je in een enorme rij gaan staan om dat ding aan te raken. En nee, het blijkt helaas niet de Madonna with the big boobies by van Klomp.
Deze dame wordt elke dag toegezongen door een beroemd zangkoor van kleine jongetjes. Dat moesten wij natuurlijk ook ondergaan.
Om dit alles te verwerken op de terugweg maar even langs het sodom en gomorra van Sitges voor een copieuze lunch.
Dan wordt het tijd om koers te zetten naar Barcelona. Gezien het hoge bezoek willen we er natuurlijk wel een beetje knap bij liggen. Dus een haven in het centrum gezocht. Uiteindelijk uitgekomen op Marina Port Vell aan het einde van de Rambla. Klein nadeeltje is dat dit de marina voor de superjachten is…de prijslijst begint bij 18 meter lengte…en dat zijn de bijbootjes. Wij liggen er wat misplaatst maar wel erg leuk bij.
Een ander fenomeen in deze haven is dat de America’s cup 2024 in Barcelona gehouden wordt. Dit is de beroemdste zeilrace ter wereld. De hele havenomgeving staat inmiddels in het teken van de races en de grote teams hebben hun enorme loodsen al gebouwd. Er is zelfs een enorm America’s cup experience center.
Bij het aanvaren van de haven was al opgevallen dat we zeilboten met ca. 30 knopen zagen varen terwijl de wind niet veel meer dan 10 knopen was. Ze konden amper worden bijgehouden door de zwaar gemotoriseerde begeleidingsspeedboten. Bizarre monsters deze schepen!
Natuurlijk gaan we eerst even zelf Barcelona in voordat het hele spul aankomt en het moet niet gekker worden maar we stuiten op een Kathe Wohlfahrt winkel. Een Duitse winkelketen die het hele jaar door Kerstmeuk verkoopt en waar Belinda niet uit te slaan is…dat heb ik weer…
De volgende dag arriveren James en Ricardo. Helaas was Linda ziek en lag met koorts in bed. Zij komt gelukkig alsnog de volgende dag. En wat een feest is het op de boot met veel cadeaus, waterpistool gevechten, pizza eten en alle snuisterijen winkeltjes in. Het hoogtepunt is echter zelf varen in James’ zijn speedboot! Inmiddels kan hij hem zelf starten in zijn vooruit zetten en begrijpt hij ook wat van het sturen.
Het zee aquarium is ook een hele belevenis waar je onder de haaien door kan lopen en van papa en opa winnen met videogames…maar daarvoor was ook veel geoefend.
Als we de volgende dag voor een Spaanse lunch naar een leuk zaakje in Barcelonetta gaan, staat daar ineens Tante Laura. Het feest wordt alleen maar groter! Zeker als oma geholpen moet worden met het bouwen van haar Lego Vespa die ze cadeau heeft gekregen.
Helaas komt aan alles een eind en kunnen Opa en Oma in de revalidatie.
Maar niet helemaal want Laura blijft nog een dagje. Zij heeft ooit in Barcelona gewoond en spreekt vloeiend Spaans (nog vloeiender dan ik). Erg leuk om dus met haar de stad nog wat verder te verkennen. ’s Avonds gaan we eten bij El Nacional, een soort markthal met allerlei restaurants en barretjes. Erg goed!
Als Laura vertrekt, vertrekken wij richting Blanes. Gelukkig is het de hele week in Barcelona schitterend weer geweest maar nu wordt het bagger. Voor Blanes komen we in een dikke onweersbui terecht. Iets waar ik het niet zo op heb omdat je per definitie het hoogste punt bent op zee…
Als we zijn aangelegd in de haven, zijn we helemaal verzopen door de wolkbreuk.
Oude vrienden Carla en Hans zijn hier op vakantie met hun dochter Manon en niet te vergeten hond Bella. Die komen natuurlijk de volgende dag even buurten. Lekker slap lullen en lekker eten in het dorp. Erg leuk om ze weer te zien!
Van Blanes gaat het naar Rosas. Hier wordt de kust weer mooier. Het hele Cap Creus schiereiland is hoog met veel baaien en bijzondere plekjes. We huren een auto voor een verkenningstocht.
Als eerste rijden we omhoog achter Rosas om bij de overblijfselen van een Visigothische burcht te komen op een schitterend uitkijkpunt. Er zijn hier ook veel prehistorische overblijfselen.
Vervolgens gaan we naar Elbulli1846. Dat is het oude El Bulli restaurant waarin nu een soort van museum is gevestigd over dit fenomeen dat ooit als beste restaurant ter wereld bekend stond.
De visie van Ferran Adria, de grote naam hierachter, is een heel bijzondere. Het is een soort holistische wetenschappelijke benadering van voedsel en koken die hier uiteen wordt gezet. Heel interessant!
In het leuke plaatsje Cadaques vinden we het huis van een andere artistieke grootheid: Dali. Hier woonde hij 50 jaar met zijn vrouw en is deze plek gegroeid van een hut op het strand naar een heel bijzondere villa. Wat een schitterende plek!
En op dat hoogtepunt verlaten we ’s nachts Spanje voor een 120 zeemijl oversteek van de Golf van Lyon naar Marseille. Het ochtendgloren creëert op de grens van Spanje en Frankrijk nog wat surrealistische beelden…zoals Dali ze graag gezien had…
Over het mooie maar rauwe Marseille en een terugblik op Spanje de volgende episode meer.
Cheers, André
Another beautiful tale of adventure, friends and family!