En dan hangt ineens een grote fenderbal als slappe zak tussen boot en wat moet doorgaan voor een sluismuur. Niet zo best als het water en de duwboot voor je nog flink tekeer gaan. 
Ja, we zijn van de Rijn de Main ingevaren. Dat heeft als groot voordeel dat de tegenstroom bijna nihil is. Helaas is de oorzaak daarvan minder voordelig: 34 sluizen in de 384km rivier tussen Mainz en Bamberg. Nu hebben wij als Nederlanders natuurlijk veel ervaring met sluizen. De volhardende Mr.Bean2 blog volger weet zelfs dat we ook wel eens naar Parijs en andere bestemmingen in Frankrijk zijn gevaren met 100en sluizen.
De sluizen op de Main hebben echter wat specifieke uitdaginkjes. Om te beginnen een stevige val tot zo’n 7m en bolders afgestemd op vrachtschepen…amper mogelijkheid voor en achter vast te maken…en om de feestvreugde af te toppen geen muren maar stalen damwand…met grote bouten erin. Tel daarbij dat de gemiddelde Hongaarse duwstel kapitein nog nooit ervan gehoord heeft zijn schroeven uit te zetten in de sluis en het feest is compleet! Zelfs onze grote fenderballen – die al heel wat hebben meegemaakt – zijn hier niet tegen opgewassen.
In de eerstvolgende haven (Frankfurt) dus op zoek naar een nieuwe bal. Nu zijn watersportwinkels met spullen voor grotere jachten amper aanwezig hier maar uiteindelijk vond ik een Segelschule ergens op een eerste verdieping boven een copyshop. 
Toen ik daar binnen kwam zag ik meteen een grote fenderbal in de hoek liggen. Helaas niet zwart (zoals onze andere ballen) en met een bizar lang en dik fluorescerend geel/groen touw eraan. Het bleek dat deze fender een rekwisiet op de stand van Louis Vuitton was geweest bij de America’s Cup. Ze hadden verder niks anders in deze maat, maar deze mocht ik meenemen voor een paar tientjes. En zo sluizen we dus volledig fashionable verder…alhoewel ik me afvraag of de stoere Hongaren op de duwbakken wel inzien naast welk fashion statement ze eigenlijk liggen…
Ik had jullie vorige week achtergelaten in Koblenz. Daar waar Kaiser Wilhelm als wanstaltig groot beeld op een veel te groot paard met veel teveel vlaggen met adelaars enzo op de Deutsche Eck toekijkt hoe de Moesel in de Rijn stroomt. Onderweg kom je dan nog de overblijfselen van de brug bij Remagen tegen. Het is nooit helemaal duidelijk geworden, maar volgens de beroemde film (Bridge at Remagen) is hij opgeblazen door de Duitsers om de geallieerde opmars te stoppen…klein detail was dat ze daarmee ook hun eigen troepen klem zetten tegen de Rijn…
Na Koblenz wordt het echt fraai en boeiend langs de Rijn. We gaan naar St. Goar. In het seizoen een zeer toeristisch plaatsje…maar dat valt nu mee. Als we om 12 uur binnenlopen in het Jachthaventje maken we de havenmeester wakker…die had duidelijk een zware avond achter de rug in de Funboat marina (zo heet het echt). Het is een schitterende omgeving maar een toeristendorp zonder toeristen heeft altijd iets triest. Wij moesten natuurlijk ook naar de burcht boven het dorp…daar kan je heen lopen…dus op zoek naar een gemotoriseerde variant. Die vonden we in het toeristentreintje die met ons als enige passagiers omhoog zwoegde met een enorme file erachter. Ondertussen past Lau op de boot…zei hij…op het Aloha dek met de ogen dicht.
Belinda kan overigens helemaal los hier. In al dit soort dorpen is er wel een soort van permanente Kerstmarkt mit sehr hübschen weihnachtsballen…kleiner maar zeker zo kitsch als die van Louis. En dan hebben we het nog niet over de winkels met 100.000 bierpullen of de grootste koekoeksklok winkel ter wereld gehad…u weet wel, de grootste bijdrage van de Zwitsers aan de wereld. Alles Sehr Toll!
De volgende etappe belooft het voorlopige hoogtepunt van de reis te worden. Het korte stukje naar Rüdesheim gaat langs de Lorelei door het Hunsruck gebergte en als nautisch hoogtepunt: door het Binger Loch. In de oudheid kon de Rijn hier niet bevaren worden. De Romeinen moesten hun schepen dus over land vervoeren en weer te water laten. Dat hebben ze later opgelost door een stuk gebergte en het rif op te blazen…toen hadden ze een doorgang van 4 meter breed…stel je even voor dat de Rijn zich door een gat van 4 meter perst… Later is dit allemaal verder verbreed maar het staat nog steeds in het lijstje van grote-ballen-hebben-om-er-met-klein-bootje-doorheen-te-varen…misschien iets voor Louis?
Mooier dan op dit stukje wordt het niet snel. Bergen, wijngaarden, eilanden, kastelen en de kneuterigste Märklin dorpjes die je ooit gezien hebt. Nautisch is het een beetje een anti-climax. Veel stroom tegen en af en toe een vreemde zwaai van de stroom, maar daar blijft het bij. Ook de Lorelei, de rots waar veel schepen door een onvoorspelbare stroming op gevaren zijn met de legende van de Sirene die schippers lokt, valt erg tegen. Je moet echt weten waar ze zit anders mis je haar, zeker op de tijd dat wij er langsvaren met veel zon tegen.
Heel bijzonder is als je door het Binger Loch vaart houden de bergen op. Van het ene op het andere moment wordt het landschap vlak, wordt de stroom tegen een stuk minder en lijk je op het Brielse meer te varen.
Als je denkt dat St.Goar toeristisch is ben je nog niet in Rüdesheim geweest. Zelfs buiten het seizoen is het hier druk met mensen op zoek naar ein Rüdesheimer kaffee mit Asbach Uhralt. Een soort van perfect storm van Rijnreisjes.
En dan alweer een mijlpaal in de reis: we gaan de Rijn verruilen voor de Main. Een andere wereld. Veel smallere, rustige rivier in fraaie omgeving. Op naar de worst in Frankfurt (am Main…precies daar komt dat vandaan). Onderweg nog een mooi fenomeen: de caravans langs de oever staan op palen voor het hoge water. Het is echt het beloofde land!. Geen snelheidsbeperkingen en de caravans kunnen niet rijden…mooier wordt het niet!
Frankfurt (Mainhattan) is hier en daar best heel mooi…maar alles lijkt in de steigers te staan. Overal wordt gebouwd of gerenoveerd. In de Westhaven zijn we direct tegen de stenen kaai gaan liggen omdat de pontons net wat te klein zijn.
Hier ook een emotioneel moment. We nemen afscheid van Lau. Hij gaat met de trein weer naar huis. We hebben een fantastische tijd met hem gehad en niet te vergeten heeft hij ons behoed voor een voortijdige staking van de reis door die Polizei. We missen nu al alle weetjes onderweg en vooral het voorlezen van alle artikelen uit de Bild-Zeitung. Lau, heel erg bedankt!!
De volgende avond komt oude vriend, collega en op-en-top-Brit-in-Duitsland Andy Smith een biertje doen. Erg leuke avond gehad waarin alle wereldproblemen zijn opgelost, veel imitaties van Trump en John Cleese zijn gepasseerd en nog veel meer belangwekkende zaken.
Nu zijn we in Aschaffenburg. Daarover…en of we überhaupt dit haventje nog uitkomen na bij de invaart al vastgelopen te zijn, volgende week meer!
Cheers, André
Vrijdagochtend 24 maart lopen we alles thuis voor de laatste keer na, de Riva en Alfa lekker onder hun dekentjes, alles in en om het huis klaar voor de verhuur die al snel start. Uur of negen trossen los. Wel netjes op de paal hangen want het kan wel een paar jaar duren voordat Mr.Bean2 die weer nodig heeft. Als we voorbij Urk varen krijgen we een appje met foto van de boot van buurman Johannus die daar werkt. Hij zag ons (in de verte) voorbij varen.
De avond voor vertrek dus het bericht dat de vlucht niet doorging. Kan je lang over klagen, maar je kan ook een cirkeltje rond Lemmer trekken met met de auto te bereizen hoogtepunten…en zo zijn we in Praag terecht gekomen. Ooit in 1990 geweest met Belinda en nu dus met de kinderen. En dat is alsnog een heel mooie trip naar een heel mooie stad in heel mooi gezelschap geworden…alhoewel het vervoer een uitdaging op zich was. Onlangs heb ik onze 2 auto’s (een grote en een Fiat 500) ingeruild voor 1 heel klein autootje…met 2 heel kleine stoeltjes. Gelukkig hadden de kinderen deze reis aangeboden en beschikt Ricardo sinds kort over een lease-auto…een Volvo V40 D2…zo heet dat.
Zomer 1998. We varen met de Pegasus…jullie weten nog wel, die 10 meter “speedboot” met 2 enorme V8 big blocks en bijbehorend benzineverbruik. Ja, je lees het goed, die dingen deden het niet op diesel. Gewoon 700 liter Euro erin en je kon weer ff. We hadden gepland om langs de Belgische kust naar Duinkerken in Frankrijk te varen en van daar over te steken naar Dover. Een route die de Engelsen al uitgebreid hadden getest in 1940…met enige aanmoediging van onze oosterburen.
Wij liggen dus met de neus bij de sluisdeur. Naast ons aan de andere muur ligt een klein stalen kajuitzeilbootje: “De Seute Deern” met een wat alternatief stel erop. Hij is de roodharige broer van kapitein Rob compleet met pijp…en Zij…ja…zij is duidelijk de Seute Deern. Achter ons ligt een stalen motorkruiser met de familie van Haagse Harry erop. Hij zit met zijn 140kg aan bierbuik, kale kop en tattoos op een tuinstoel op zijn voordekje met een glas en fles whiskey bij zich en vermaakt zich prima. Inmiddels is bij ons ook de, normaal zeer serieuze, stemming omgeslagen in een zeer jolige.
Laten we beginnen met dat “kostbare”. Producten voor de watersport zijn extreem duur. Een voorbeeld: in Mr.Bean2 zit voor zo’n 35000 (!!) euro aan Raymarine instrumenten. Dit is volgens de originele rekeningen uit 2007. Dat moet dan wel heel bijzonder spul zijn waar je mee naar de maan kan of zo? Nee, in essentie is het gewoon een snelheidsmeter, dieptemeter, windmeter, radar, stuurautomaat en TomTom voor op het water. Toegegeven: een paar schermpjes zijn dubbel vanwege extra stuurstand op de Flybridge…maar dat is het. De TomTom is in dit geval een 12″ schermpje (E120) die zo’n 5000 euro heeft gekost…Ja, u leest het goed, een 12″ LCD schermpje met wat intelligentie, kaartlezer en aansluitingen waar mensen zoals ik 5000 euro voor betalen…omdat het “speciaal voor een boot” is.
Aan de andere kant van het spectrum zijn de volledig custom one-off schepen variërend in kwaliteit van: ik-heb-wat-tekeningen-en-een-lasapparaat tot Royal-Huisman-onbeperkt-budget.
De uitlaat van de nood-motor was verkeerd ontworpen. Dit is de Yanmar die bijna nooit gebruikt wordt en er staat voor als het allemaal fout gaat. In dit geval was dit dus het eerste wat ermee stopte…een soort van lood gevuld zwemvest…gelukkig hadden we hem nog nooit echt nodig. De fout in het ontwerp was van een kinderlijke eenvoud. Op een boot loopt het koelwater door de uitlaat naar buiten…om te voorkomen dat het terugloopt zitten er zwanenhalzen in die pijp. In dit geval had een licht bij Selene bedacht om de laatste zwanenhals hoger te maken dan de “riser” die aan de motor zit. Dit creëert een U-vorm waar water in blijft staan. Omdat dit een motor is die nooit draait is er geen uitlaatgas druk…dus als de boot stevig gaat schommelen klotst het water aan de laagste kant uit deze U-vorm…in dit geval dus in de motor…zout water in een motor is total-loss.
Waarom bestaat er “Dolfijn vriendelijke Tonijn” en geen “Tonijn vriendelijke Dolfijn” ? Volgens mij zijn sommige modellen Tonijn veel meer met uitsterven bedreigd dan Dolfijnen…zeker als ik het aantal zie waar wij deze reis over gestruikeld zijn.
