Categorie: vissen

Homo-Faceboekus blijft een ondoorgrondelijk wezen. Een post van de meest diepzinnige opinies leidt meestal tot wat lauwe likes en comments. Echter zet een foto van 3 Dolfijnen in het feestboek en de reacties zijn niet van de lucht…en niet alleen de “geniet ervan” brigade, maar iedereen lijkt geraakt door een plaatje van deze vrolijke beesten. Wat is dat toch met Dolfijnen? Waarom bestaat er “Dolfijn vriendelijke Tonijn” en geen “Tonijn vriendelijke Dolfijn” ? Volgens mij zijn sommige modellen Tonijn veel meer met uitsterven bedreigd dan Dolfijnen…zeker als ik het aantal zie waar wij deze reis over gestruikeld zijn.

Ik moet toegeven dat ik ook een zwak heb voor deze dieren. Hoeveel je er ook ziet, het blijft een prachtig gezicht. In dit geval zag ik ze “per ongeluk” omdat de boot slingerde en ik door een zijruit ineens op het water keek. Daar zwom er 1! Dus Belinda en ik direct, met gevaar voor eigen leven, naar het voordek  en liggend met ons hoofd over de boeg de beesten van dichtbij meemaken. Ze lijken zich dan nog veel meer te gaan uitsloven met sprongen en op enkele centimeters langs elkaar en de boot scheren…of beeld ik me dat in?

Naast Dolfijnen heeft de afgelopen week nogal in het teken van de wind gestaan. Jullie hadden ons vorige week achtergelaten op weg naar Rasvag. Een erg leuk dorpje op het eiland Hidra in Zuid-Noorwegen. De reis vanaf Stavanger er naartoe speelde zich de hele dag in de mist af. Daardoor wel praktisch windstil op dit stuk dat best onstuimig kan zijn.

Het plan was om vanuit Rasvag in 1 keer over te steken naar Thyboron in Denemarken. Dit is een plaats waar we al vaak niet geweest zijn. Zowel een paar keer met de Warp11 als de heenreis van de huidige trip hadden we het plan om vanaf Nederland de Westkust van Denemarken omhoog te varen en dan bij Thyboron de Limfjord in te gaan. Nu is de Westkust van Denemarken een nogal onherbergzame kust die bij wind uit het Westen een gevaarlijke lage wal vormt zonder havens…en elke keer als we dit plan hadden was er een harde wind uit het Westen.

Ook nu waren de weerberichten onstabiel. De hogedruk die in Nederland voor mooi weer zorgt ligt net een beetje te laag waardoor wij aan de rand zitten met veel druk verschillen en dus veel wind. In Rasvag een dagje gewacht op een pauze in de depressietrein die boven ons langs trok en Zaterdag overgestoken. Het eerste stuk nog stevige golven, maar het werd gaandeweg rustiger… en zo zijn we dan na 110 zeemijl eindelijk in Thyboron! Een plaats waar je volgens Belinda niet dood gevonden wilt worden. Ik begrijp wat ze bedoelt, maar hou wel van dit soort plaatsen met een “echte” industriele vishaven, aan het strand, enorme rollers bij harde aanlandige wind, schreeuwende meeuwen, zand en zout in de lucht en een kruispunt van vaarroutes.

Sinds 1862 ook de ingang van de Limfjord. Toen heeft een storm hier een stuk land weggeslagen waardoor deze fjord ineens ook een opening naar de Noordzee kreeg…en dus eigenlijk geen fjord meer is. Overigens ook de plek van de grootste zeeslag ooit…en dan bedoel ik niet het spelletje.

In 1916 troffen de Engelse en Duitse vloot elkaar hier voor de kust…en in plaats van een gezellig bakje thee doen en er nog eens over praten, hebben die elkaar de grond in geboord met  zo’n 9000 omgekomen marine mensen tot gevolg…en net als in de loopgraven oorlog die ze een paar landen verderop aan het uitvechten waren, veranderde er geen reet aan de situatie. Op het strand is ter nagedachtenis een mooi arti-farti beeldenpark ingericht.

…en dat zijn niet de enige in het oog lopende beelden in Thyboron…

We kwamen hier ’s avonds aan. De volgende dag was het regenachtig grijs weer. Dat combineerde mooi met de GP van Spa. Lekkere luie dag en kijken hoe Max de rest van het veld irriteert. Maandag was er een stormpje opgestoken die ons tegen de kade drukte. Aangezien er weinig ruimte was om te maneuvreren hebben we maar van de nood een deugd gemaakt en van het natuurgeweld op het strand genoten.

Dinsdag dan eindelijk de Limfjord in, naar Lemvig. Het tegengestelde van Thyboron. Ligt in een beschutte baai, kneuterig dorpje, leuk haventje, mooi weer, klassieke bootjes…wat wil je nog meer!

Zelfs de bolders op de kade waren voorbereid op onze komst!

Inmiddels hadden we met Erik Lamers en Ricardo afgesproken dat we ze donderdag in Alborg zouden treffen. Deze grotere stad ligt aan de Oostkant van de Limfjord. Dat geeft een mooie basis om met zijn vieren nog een paar dagen in de fjord rond te pruttelen.

Inmiddels zijn we in Logstor. Weer een mooi plaatsje. Het grote verschil met Noorwegen  valt ons inmiddels op. Het landschap hier is veel saaier maar de plaatsjes zijn doorgaans leuker met wat meer zichtbare historie. De Limfjord zal best mooi zijn als je direct uit Nederland komt…maar komende uit Noorwegen is het een beetje een anti-climax.

Logstor is de Mosselstad van Denemarken. We lopen hier de lelijke broer van Jack Sparrow tegen het lijf. Als hij zijn zonnebril zou afzetten kan hij zo in een piratenfilm meespelen. Doek om zijn hoofd, grote rode baard, laarzen…nog net geen houten poot en haak. Blijkt dat hij met zijn vrouw in een relatief klein eigenbouw zeilbootje uit Australië komt…Mauritius, Zuid-Afrika, Brazilie, Europa…ineens stelt onze reis niet zoveel meer voor. Mooi, dit soort mensen “Yes, you’ve got to do these things, don’t you”.

Vandaag dus naar Alborg waar we vanmiddag Erik en Ricardo gaan begroeten…alhoewel ze zijn al om 6 uur vertrokken uit Zevenaar…en het is de laatste rit met de Porsche, die ingeleverd gaat worden…door Duitsland…ze konden dus wel eens vroeg zijn…of al eerder in een Deense gevangenis zitten…. Wij zijn in ieder geval erg blij onze zoon na een paar maanden weer te gaan zien!

Daarover en de verdere reis volgende week meer.

Cheers, Andre

 

Na een weekje Laura en Nike op 1 boot begrijp je waar Simon & Garfunkel zo opgewonden van raakten. Gisteren zijn de dames en Jan weer vertrokken vanuit Stavanger…maar mijn oren tuuten nog wat na. Het was een erg gezellige week met veel hoogtepunten en, laten we zeggen, bijzondere opinies…over bijna alles.

Om te beginnen over eten en drinken. Ik ken nu dus mensen die warm water drinken. Je bedoelt koffie of thee?…nee: warm water. Op een boot is dat een uitdaginkje. De omvormer produceert zo’n 3000Watt…een grens waar wij amper tegenaan lopen…maar als je 2x per dag heet wil douchen staat de hele dag de boiler aan…en als je dan de waterkoker aanzet…poef! Geen 220V meer…en dan gaat dus de router ook uit en is er geen internet meer…en ook daarover kan je een opinie hebben…etc…

Ik ken nu ook mensen die altijd heel druk zijn met diëten en buiken en gezond eten en….vervolgens een zak chips opeten en dan aan de patat gaan en dat alles vergezeld door een biertje…En mensen die slapen waar ze zitten, of staan, of liggen…als ze tenminste niet over de verschansing hangen om de vissen te voeren…kortom een mooie groep vrienden waar we veel lol mee hebben gehad!

Vrijdag waren we nog in Uskedalen in de Hardangerfjord waar Jan de zeesterrenstand een gevoelige klap heeft toegebracht. Zaterdag een mooie tocht richting richting Rovaer, een archipel van eilandjes voor de kust. Toen we onderweg dolfijnen zagen was Nike niet meer te houden…ik dacht even dat ze overboord zou springen om met ze te gaan zwemmen. Dat viel mee…of eigenlijk tegen.

Aangekomen in het haventje moesten we natuurlijk gelijk met Teddy erop uit om vis te gaan vangen. Dat viel tegen. We zijn wel 2 Pilkers met onderlijnen kwijtgeraakt waarvan we elkaar hebben wijsgemaakt dat dat door een heilbot van 3 meter kwam…maar waarschijnlijk zaten ze gewoon vast op de bodem… Wel erg fraai om met de rubberboot tussen alle smalle doorgangen van de eilandengroep door te gaan.

De volgende dag naar Skudeneshavn. De fervente Mr.Bean2-watcher (en wie is dat niet?) weet dat Belinda en ik daar al geweest zijn op de heenweg. Wij vonden het toen 1 van de leukere plaatsjes langs de kust…en nog steeds.

Dus ook nu konden we een koffie-met-wafel bij 90 jaar oude Johannes in de Majorstua niet ontlopen en moest Nike natuurlijk de Maansteen aanraken.

De volgende ochtend richting Lysefjord ging een stukje over open zee…en laat er nu net een eindje verderop een stormpje woeden. Dus toen we tussen de rotsen vandaan kwamen aan de lage wal, stonden er wat stevige brekers. Een aardige test voor wie dacht geen last van zeeziekte te hebben. We hebben na lang onderzoek vastgesteld dat Jan dat wel heeft. Hij was binnen no-time Johannes’ zijn wafel aan de vissen aan het voeren.

De Lysefjord was, net als de vorige keer, schitterend. Natuurlijk moest er weer een photoshoot bij de waterval plaatsvinden en zijn we onder de Prekestoel doorgevaren.

We hebben ook officieel vastgesteld dat ik een slappe lul ben. Ik heb me namelijk wederom laten ompraten om die Prekestoel te beklimmen…4km bergop en vv…wat een ellende. Na al het goede weer van afgelopen week had Thor bedacht deze actie op te vrolijken met een lekker miezerregentje. Het lijkt echter wel of ik gewend ben geraakt aan dat hike-gedoe want ik vond het nu een stuk korter lijken dan de eerste keer.

Dan naar Stavanger, misschien wel het leukste stadje van Noorwegen. Niet zo mooi als Bergen of de klasse van Oslo, maar veel sfeer en leven rond de oude haven waar we ons plekje weer konden bemachtigen. Natuurlijk moesten we een mooi afscheidsdiner organiseren en met “mevrouw” erbij kon dat natuurlijk bij niets minder dan de #1 van Stavanger: 26North…en dat was geweldig. Ik heb 2 dingen voor het eerst gegeten: Eland en…Heek in chocolade. Wat zegt u?? Ja, je leest het goed een vis in een soort chocolade paneer…en dat was heerlijk!

En dan de laatste dag van het bezoek. Afscheid van onze favoriete dochter en een paar mooie mensen. Stavanger kon natuurlijk niet ontsnappen aan een professionele shopping-streak van de dames. En Jan…ja, Jan…

Gisteren een heel productieve en praktische dag. Om te beginnen naar een haventje bij Stavanger voor de reparatie van de hydraulische gangway. Daarna naar een bunker station om Mr.Bean2 nog even vol te gooien met goedkope diesel nu we bijna Noorwegen gaan verlaten. We hebben met vriend Erik Lamers en Ricardo (onze zoon) volgende week donderdag afgesproken ergens in Denemarken.

Vandaag naar Rasvag in het zuiden en dan waarschijnlijk zondag een mooi weer-window om het Skagerak over te steken naar Thyboron in Denemarken. Daarover volgende week meer.

Cheers, Andre

 

Vannacht gezellig met zijn allen om 3 uur wakker geworden in Uskedalen aan de Hardangerfjord. Niet omdat het groot feest was, ook niet omdat ik moest toegeven aan een oude mannen behoefte…nee, omdat ik dacht dat er iemand aan dek liep. Ik eruit en aan dek kijken. Niets! Inmiddels hoorde ik beneden weer gerommel. Jan en Nike waren ook al wakker…lang verhaal kort had Laura (onze dochter) een glas water laten vallen en was dat “heel stil” aan het opruimen. Het was volle maan…dus dan kan ze sowieso niet slapen (??!!)…ik heb al lang geleden opgegeven daar dan vragen bij te stellen…als klap op de vuurpijl meldt Nike dat ze daar ook last van heeft gehad…ik overweeg overboord te springen en er een eind aan te maken, maar het water is nogal koud…nog wel ff de weerwolven van dek gejaagd. Wel makkelijk dat je met Laura aan boord altijd weet wanneer het springtij wordt.

We begonnen de week met Boroer Rene aan boord en nu hebben we dochter Laura en vrienden Jan en Nike in het vooronder. Je merkt al dat onze reis er met “al die drukte” er ineens heel anders uit ziet. Om te beginnen was ik gewoon vergeten om deze episode te schrijven: Oh shit, het is al donderdagavond! …vandaar dat deze wat korter is…doe ik er gewoon wat meer foto’s in.

De crew change vond plaats in Bergen. Dat was ook gelijk de change in het weer. Helaas heeft Rene, op 1 dagje na, de natte moesson aan boord meegemaakt. Het edele trio onder leiding van Laura arriveerde met het eerste mooie weer sinds een tijdje…zal wel iets met volle maan te maken hebben.

Vorige week voeren we met Rene net de Sognefjord uit bij Bjordal.

Eivindvik is de volgende stop. Een historisch beladen plaats. Hier vond in de Middeleeuwen de Gulating plaats. Dat is dus de Ting in Gulen (de streek waar Eivindvik de hoofdplaats van is). Een Ting is 1 van de oudste vormen van een soort van Parlement. Het was een periodieke vergadering van vertegenwoordigers uit diverse streken die wetten maakten, recht spraken, handel dreven etc. Dit alles wordt hier nog steeds herdacht…en zoals je kan zien werd Rene ook overmand door het historische besef. Verder een leuk plaatsje, maar niet meer dan dat.

Door het hondenweer de volgende dag maar gelijk naar Bergen gevaren…weinig nut om wat leuke eilandjes aan te doen. Een erg leuk plekje achter in de oude haven bemachtigd. Dat heeft wel een paar nadeeltjes…zeker in het weekend. Om te beginnen lopen daar alle bedelaars en mensen die lege blikjes verzamelen (daar zit hier statiegeld op). Dus om de haverklap komt er iemand vragen om lege blikjes…om onduidelijke reden hebben ze de indruk dat wij veel drinken… Vervolgens lig je tussen de kroegen op het drukste punt van het verrassend toeristische Bergen…en hadden de sportschooljongens bedacht een soort van canonball-run met raceboten te houden…en het feest daar omheen duurde tot ruim in de vroege ochtend. De teksten op bus en rondvaartboot werden direct aangepast en het heersende niveau.

Bergen is overigens een aanrader. Erg leuk stadje…je moet het alleen net treffen als er geen cruiseboten of ander massatoerisme geland is…anders is er amper door te komen.

Zondagochtend er diverse dozen Kleenex doorgejaagd bij het afscheid van Rene. Vooral Belinda hield het niet droog. Dinsdag zouden de 3musketiers komen dus mooi de tijd om wat onderhoud te doen, de was en Bergen wat verder te verkennen. Het Noorse weerbericht had ons al sinds zondag mooi weer beloofd…maar dat duurde tot dinsdag, toevallig of niet tegelijk met de komst Van Laura, Jan en Nike. Weg rust!

Na een dagje Bergen gaan we richting Lysoya, een mooi eilandje waar het kasteeltje van Ole Bull staat (lokale held uit de 19e eeuw). Daar aangekomen is er, door wat andere boten, te weinig ruimte om verantwoord te ankeren. Dan maar door naar Oksabasen, een erg idyllisch baaitje op een verlaten eilandje. Daar blijkt zelfs een betonnen kaaitje te zijn waar we aan aanleggen. Schitterend!

Dan een mooie tocht naar het Hardangerfjord gebied, Uskedalen. Erg leuk haventje en dorpje. Samen met Jan en Teddy erop uit om kabeljauw te vangen. Dat lukte niet helemaal, maar wel een Rood poontje en een Zeester!! Wat zegt u? Ja, Jan kreeg het voor elkaar met een Pilker een Zeester te vangen.

En zoals jullie kunnen zien gaat zoveel opwinding, volle maan en weerwolven niet in de koude kleren zitten!

Volgende week meer uitspattingen en het vervolg richting Stavanger.

Cheers, Andre

De laatste week zonder zonsondergang. Vanaf gisteren dipt het zonnetje rond 01:00 uur weer even onder de horizon op de hoogte waar we nu zitten. Dat is rond de 67 graden Noorderbreedte. We bevinden ons officieel dus nog steeds in “the Arctic”.

Als ik het goed begrijp sleept Nederland zich van de ene kode Geel of welke kleur dan ook naar de andere terwijl wij in de Arctic op dek in het zonnetje liggen…dat hadden we niet verwacht toen we bedachten deze kant op te gaan…veel goede redenen, maar het mooie weer zat daar niet bij.

Het zal wel te maken hebben met mijn nieuwe geloof. Het offer aan Thor heeft er ook de afgelopen week voor gezorgd dat we prima weer hadden…brandt overigens goed zo’n Bretonse broek! We hebben veel weertypes gehad wat leuk was omdat grote vriend en haptonoom Eric een paar dagen bij ons aan boord was. Ondanks dat we elkaar al een kleine 20 jaar kennen, heb ik me nooit gerealiseerd wat een enorme vaar- (en ook vis)gek hij eigenlijk is. Geweldig!

Vorige week waren we net in Bodo aangekomen. Ik had het vooruitzicht van ca. 1 week in en rond Bodo aangegrepen om te proberen wat spullen te laten komen en reparatie uit te voeren. Als jullie denken dat er helemaal niets fout gaat op de Mr.Bean2 moet ik jullie teleurstellen (of juist niet…). Een kleine bloemlezing van de zaken die zoal kapot gaan:

• De Lambdasensor in de uitlaat van de Honda buitenboordmotor (van Teddy) heeft het begeven. Helaas zijn dit soort motoren niet meer gewoon met een carburateur, maar zitten ze vol electronica en benzineinspuiting…net als bij moderne auto’s hebben de meeste problemen te maken met computers/sensors die denken dat er iets fout is. In dit geval schiet het ding regelmatig in een alarm tijdens het varen…en dat kunnen we niet hebben…want dat jaagt de kabeljauw weg.
• De hydraulische Opacmare loopplank (pasarelle met een mooi woord) lekt olie…en steeds meer.
• De watermakerpomp is vastgelopen waarbij er wat electronica (yep ook hier weer computers die alles regelen) op tilt is gegaan.
• De Navtex antenne is ermee gestopt. Dit is een systeem dat Navigatieboodschappen, inclusief weerberichten ontvangt.
• …en zo zijn er nog wel wat meer kleinere zaken…

Dus de Honda dealer in NL een nieuwe sensor laten opsturen naar Bodo haven…maar dat loopt natuurlijk altijd fout. Momenteel is het ding er nog niet en we blijven er ook niet op wachten. Opacmare op de huid gezeten om de loopplank hier te repareren, maar die zijn er nog steeds verbaasd over dat boten waar zij hun spullen aan leveren niet gewoon bij hun Service center (in dit geval 1000km zuidelijker in Stavanger) voor de deur blijven liggen. En zo ben je lekker van de straat…

Donderdagmiddag arriveerde Eric op Bodo International Airport (een goed gemaaid grasveld). Belinda had verse garnalen beloofd en had daar veel spijt van…want het vissersbootje dat hier meestal aan de kade ligt en de “rekers” vers uit zee verkoopt lag er natuurlijk die dag niet. Belofte maakt schuld dus Belinda op de circusfiets naar een grotere supermarkt waar ze die dingen ook vers verkopen. Heerlijk!

Ik had een route uitgezet van een paar dagen door de fjorden en langs een paar afgelegen eilandjes om uiteindelijk weer in Bodo terug te komen. Vrijdagochtend van wal. Laaghangende bewolking, maar bladstil. Die combinatie levert hier bijzondere plaatjes op:

Schitterende tocht naar Sorfugloy (zuidelijk vogel eiland). Dit soort eilanden zijn niet echt meer bewoond maar er staan wat “summer cabins” op. We zijn nog geen Noor tegengekomen die niet een summercabin aan zee heeft en een wintercabin in de bergen. En als je bij cabin denkt aan een hutje zit je er behoorlijk naast. De meeste “cabins” zijn een stuk groter dan het gemiddelde Nederlandse huis.

Natuurlijk Eric geïntroduceerd in het hele hike-gebeuren. Een echte Huizing-hike kan je samenvatten als:

• Columbia hike schoenen aan;
• Zoeken naar een pad met weinig hoogteverschil;
• Bij voorkeur op een mooi strand terecht komen;
• …en dan zeggen “het volgende strandje zal er wel net zo uitzien, zullen we een biertje op de boot gaan doen”.

Het heet hier niet voor niets vogeleiland. Puffins en ook zeearenden. Mooi kat- en muisspel kunnen volgen van een groep meeuwen en een arend. Zo’n arend cirkelt net zolang omhoog tot de meeuwen het niet meer kunnen volgen en ver van hun nesten zijn en zet dan de aanval in.

De volgende dag weer bladstil wat de mogelijkheid gaf om tussen de eilanden te varen op zoek naar goede visgronden en de boot gewoon te laten dobberen. Vrij uniek om midden op de oceaan gewoon de motor uit te zetten en niet van gangboord naar gangboord te slingeren. Het duurde niet lang of de eerste Pollack (soort koolvis), Rode poon (ik denk dat dat het was) en vooral Kabeljauw moesten eraan geloven. Belinda had om onduidelijke redenen weinig vertrouwen in de viskunsten van Eric en ondergetekende…maar moest zich nu toch gaan verdiepen in recepten met vis. Zeer verdienstelijk mag ik wel zeggen!

Na al deze avonturen de dag in Krokholmen geëindigd. Een eilandje met een wat bijzondere historie. Natuurlijk was het, zoals bijna alles hier, een vissersnederzetting geweest. In de jaren 90 is het hele eiland gekocht door buitensporig rijke beurshandelaren die het hebben gerestaureerd met allerlei faciliteiten om zakelijke gasten te ontvangen…tot en met netten voor de uitgangen en wilde zalm erin zodat de amice een visje konden scoren! …je voelt hem al aankomen: met de beurscrash van begin 2000 zijn ook deze heren gecrashed en heeft uiteindelijk de staat de boel weer overgenomen en staat het nu te koop.

Wij kwamen er middenin een trouwerij terecht. Erg leuk met uiteindelijk veel dronkenlui op de steiger…helaas niemand erin gevallen. Op een droogvallend stukje naast de boot lag een dikke zeehond en dacht er het zijne van…

De volgende dag zou spannend worden want we gingen naar Landegode. Een wat groter en vooral hoger (ca 900m) eiland dat bekend staat om zijn grote zeearenden populatie. Daar is geen echte haven, dus ankeren…iets dat Belinda nog steeds wat eng vindt. Onderweg natuurlijk weer een stukje dobberen, vissen en kabeljauw aan boord slepen! Het killer-instinct van Eric, die ze dood wilde bijten, kreeg een enorme boost. Erg mooi moment was toen we op het zwemplatform stonden te vissen terwijl we het ademen van dolfijnen vlakbij hoorden. Een paartje zwom rond de boot…geen idee waarom, maar het blijft een bijzonder gezicht deze beesten in het wild te zien.

Aangekomen in de baai (Osholmen) bleek er gewoon 1 mooring-boei te liggen. Dat is een boei waaraan je kan vastmaken…soort van beschaafd ankeren. Er stond wel op dat hij maximaal 10 ton kon hebben, maar er was amper wind…dus 50 ton Mr.Bean2 moest ook lukken… Het was er bizar mooi…

…maar afgezien van een paar arenden in de lucht en wat in de verte op de rotsen viel dat tegen (we raken verwend). We hadden gehoord dat de arenden dichtbij komen als je verse vis in de lucht gooit…we hadden voor dat doel een kleintje bewaard. Ik kan inmiddels melden dat het niet meevalt een spekgladde poon hoog in de lucht te gooien…de arenden waren er ook niet van onder de indruk…

We ruilden daar het bewolkte/bladstille weer in voor strak-blauw-met-een-noorden-windje. Dus van het NW Osholmen rond het eiland naar de ZO Sandvika baai en daar wel ECHT geankerd…lekker uit de wind in de zon. Als je niet beter zou weten zou je denken dat we in de Cariben ronddobberen…maar dan zonder toeristen. Ook dit keer waren we weer de enige boot in de baai.

Met Teddy erop uit om het avondmaal bij elkaar te vissen. Dat lukte prima. Binnen no-time een kleine en een forse kabeljauw aan de haak. Inmiddels moeten we de vriezer gaan gebruiken om de vangst op te slaan.

Einde dag terug naar Bodo. Het laatste avondmaal bood Eric aan in het mooie restaurant op de bovenste verdieping van het hoogste gebouw (Scandic hotel) van Bodo. We hebben voor de verandering eens vis gegeten. Erg lekker! De bediening was van Oekraïense snit…en als die er allemaal zo uitzien heb ik spijt van mijn Nee-stem…

Net in Halsa aangekomen. Een dorpje in de buurt van Svartisen – de zwartijs gletsjer – daar willen we vanaf hier naartoe…maar omdat het aan het einde van een fjord is kan je daar slecht blijven liggen.

Daarover en de verdere reis volgende week meer!

Cheers, Andre

We varen nu een kleine 2 weken rond de Lofoten en het is een bijna religieuze ervaring. God is helemaal geen DJ, hij is een schilder en ik weet waar zijn ezel staat. De combinatie van de dramatische pieken, de zee, de eilanden en vooral het weer met zijn bijzondere licht maken alsof je continue door een surrealistisch schilderij vaart. Elke minuut heb je wel de neiging een foto te maken.

Daarbij komt dan nog eens het dierenleven. Na de puffins hebben we nu ook veel zeearenden gezien…die het meestal aan de stok hebben met meeuwen met kleintjes. Ook heel veel andere vogelmodellen en, omdat het water zo helder is, zie je veel vis zwemmen af en toe zelfs een dolfijn. De grote afwezige is een walvis, bij voorkeur natuurlijk een setje Orka’s! We waren erg jaloers op de Duitsers die in Stamsund naast ons lagen en heel gericht een trip hadden gemaakt om walvissen te vinden…toen ze het al opgegeven hadden en terug gingen naar de haven, kwamen ze in een groep Orka’s terecht…vrij zeldzaam in deze tijd van het jaar.

Als overtuigd Atheist moeilijk toe te geven dat dit haast wel door 1 of ander opperwezen gecreëerd moet zijn . Dus op zoek naar het ware geloof…en het goede bericht is: dat heb ik gevonden. Het Viking geloof! (eigenlijk het Noordse)

Ik heb me daar eens in verdiept en vraag me sterk af waarom we daar ooit vanaf gestapt zijn. Lekker overzichtelijk, je hebt overal zo’n beetje een God voor. Als er maar 1tje is, heb je toch altijd het idee dat hij net ergens anders mee bezig is als je hem nodig hebt…en dat blijkt ook vaak. Als er geen God voor is, is er wel een ander type dat een beetje helpt (elfen, walkuren, reuzen, etc.). Het is ook volkomen acceptabel mensenoffers te brengen en ik heb altijd wel een lijstje van mensen die daar uitstekend aan zouden kunnen bijdragen.

Maar voordat ik dat lijstje publiceer eerst maar even naar waar we gebleven waren: Svolvaer, de hoofdstad van de Lofoten. We gingen eten met het Amerikaanse stel van de Nordhavn. Zij leven al 6 jaar op het schip, dat veel groter is dan menig huis, waarvan 2 jaar in Europa. Ze zijn nu op weg naar Svalbard (Spitsbergen). Het was bijzonder om te ontdekken dat deze mensen die op de meest afgelegen plekken van deze aarde zijn geweest (Groenland, Ijsland, Faroer, maar ook in de tropen) daar weinig van lijken mee te nemen. Belangrijkste drijfveer leek om iets/een plek te bereiken, maar niet om je te verdiepen in de mensen en historie.

Lekker gegeten (stokvis natuurlijk). Daarna zijn we op de circusfietsjes nog naar de Icebar geweest. Een belachelijk en inmiddels wat belegen concept waar je eerst ingepakt wordt en binnen alles van ijs is gemaakt bij -6. Kwamen nog een leuk Rotterdams camperstel tegen die ook al 2 maanden onderweg waren.

In Svolvaer hebben we een auto gehuurd om de eilanden wat verder te verkennen. Dat werd een Hyundai i20. Eerst met de ferry naar Vesteralen. Dat is een eilandengebied Noord-Oostelijk van Lofoten dat velen ook als Lofoten zien. In Stokmarknes is het Hurtigruten museum. De Hurtigruten is een instituut in Noorwegen. Letterlijke vertaling is Haastige/Snelle Route. Het is sinds eind 19e eeuw de lijndienst die de kustplaatsen van Bergen tot Kirkenes (dat is voorbij de Noordkaap aan de Russische grens) met elkaar verbindt. Dagelijks wordt elke plaats aangedaan door een boot die zuid- en een boot die Noord vaart. Hij staat ook bekend als de Postboot, maar vervoert tegenwoordig vooral toeristen. Volgens velen de mooiste zeereis ter wereld.

Vanaf Stokmarknes door een geweldig landschap naar Borg gereden. Gelukkig in een i20 anders hadden we dat niet gehaald. Onderweg zat de lokale Gendarmerie op een krukje langs de weg. Dat was niet zo’n probleem, maar hij had een Laserpistool in zijn hand. Net als wij was ook hij onder de indruk dat de Koreaan de 80 km/u had weten te passeren. Maar liefst met 23km/u.

Ineens werd er veel duidelijk: waarom alle Noren rijden als mijn oma (en die zijn beide dood, dus kan je nagaan), waarom ze allemaal James Beund zijn op het water (de enige plek zonder belachelijke restricties), en waarom Noorwegen zo rijk is (dat heeft dus niets met olie te maken). Bij meer dan 20km/u te hard kunnen ze je rijbewijs innemen, I kid you not. Dat deed deze vriendelijke bromsnor niet. Hij pakte gewoon zijn tabelletje waarin stond dat ik 4900 NOK moest aftikken aan de staat…dat is >500 euri. Bij navraag bleek dat ik voor dat geld niet eens een vrijbrief kreeg om de rest van de dag de i20 volledig uit te wonen.

Nu vallen snelheidsbekeuringen bij mij in dezelfde categorie als parkeerbonnen. Je neemt een bewust risico, dus niet zeuren als je een bon krijgt…dat ligt voor Belinda een beetje anders. Dus nog een uurtje diverse…uuuhhh…goede adviezen gekregen in een veel te klein autootje.

In Borg was alles weer redelijk vergeten…in ieder geval door mij. Het is een bijzondere plaats omdat daar overblijfselen van een Viking nederzetting zijn gevonden. Onder andere een Longhouse van een Chieftain (de grote baas van het dorp) dat gereconstrueerd is met allerlei tentoonstellingen erin. Aan de hand van de archeologische vondsten hebben ze het verhaal van de betreffende familie kunnen reconstrueren. Lang verhaal kort is deze familie op een gegeven moment gevlucht voor Harald het Blondje (daaristie weer). Met de boot naar Ijsland…dat was toen nog geen ferry verbinding…

Dat moesten wij ook meemaken. Dus een kluit toeristen inclusief ondergetekenden in uiterst flatteuze zwemvesten gehesen en in de gereconstrueerde Vikingboot geladen…en dan roeien. Dat ging opvallend makkelijk ondanks de zware riemen. Bijzonder hoe snel zo’n boot gaat en hoe makkelijk deze bestuurbaar is…ik raak steeds meer onder de indruk van het kunnen van de oude Vikingen…moeten dus wel een prima geloof gehad hebben.

’s Avonds zijn we met de auto naar een Noordelijk (Atlantisch) strandje gereden om de middernachtzon te aanschouwen…die staat namelijk in het Noorden…voor een zeeman sowieso al een bijzonder fenomeen. We hebben kunnen vaststellen dat de zon in het Noorden net boven de horizon blijft hangen en dan weer omhoog gaat. Het licht is dan net als in NL bij een mooie zonsondergang…maar dan de extended version.

De volgende dag een keerpunt. Letterlijk. We zijn naar de Trollfjord gevaren. Dit is een beroemd fjordje omdat hij zo smal en steil is…en omdat de Hurtigruten hierin keert. Op zo’n groot schip heb je dan het idee dat je de rotswanden bijna kan aanraken. Wij hebben even Hurtigruten gespeeld en zijn gekeerd in de fjord. Daarmee was dit ook gelijk de Noordelijkste plaats die we aandoen deze reis. Vanaf hier gaat het weer geleidelijk zuidwaarts.

Op weg naar Skrova zag ik dat de weerberichten voor de komende dagen aan het verslechteren waren. Omdat we vanaf Skrova de oversteek naar de “vaste wal” van de Vestfjord (de zee die word gevormd door Noorwegen aan de ene kant en de Lofoten eilanden aan de andere kant) wilden maken, leek het me beter daar mee te wachten tot de wind wat zou gaan liggen. Dat betekende dus wat meer tijd aan deze kant. Onderweg een ankerbaaitje ingevaren op het eiland Store Molla. Daar dachten we heel spannend te gaan ankeren…maar toen we erin waren bleek dat de Svolvaerse bootclub er net een steigertje had getimmerd. Aan de ene kant lag een boot van die club en de andere kant was nog vrij…wij daar aanleggen. Dat heeft als groot voordeel dat je makkelijk de kant op kunt (ipv met het bijbootje).

Een erg idyllische plek…zeker toen de volgende ochtend die clubboot ook vertrok. Tot de jaren 60 was dit een vissersgemeenschap geweest die was verlaten…een paar bouwvallen getuigden daar nog van…voegde wel wat toe aan het sfeertje.

Skrova is een paar eilanden verder en bekend als walvis haven. Van hieruit werd veel en nu nog steeds een beetje, op walvissen gejaagd. Het eiland is schitterend. Vooral de, bijna misplaatst, witte zandstranden met het helder azure water zijn bijzonder.

Hier ook een zelfgebakken walvissteak gegeten. Ik vind het erg lekker. Een soort van kruising tussen een mooie biefstuk en tonijnsteak. Belinda vond het minder. Je merkt dat mensen hier het onderwerp van walvisvangst tegen buitenlanders vermijden. Mijn inziens is het nogal hypocriet om het jagen op wild te veroordelen terwijl je koeien, varkens, kippen etc. hun hele leven verziekt voor het vlees. Daarnaast lijkt het me ook nog 1 van de gezondste vleessoorten, niet gemanipuleerd met hormonen, antibiotica en/of genetica.

We liggen hier aan een privé kade bij mensen voor de deur. 1 van hen is een oud walvisjager…en steekt dat niet onder stoelen of tuinbanken…het is weer eens wat anders dan een kabouter met kruiwagen in je tuin. Gezien de richting van het ornament zijn we heel vriendelijk gebleven.

Hier een dagje het slechte weer uitgezeten. ’s Avonds werd het rustiger en hebben we de oversteek richting Nordskot gemaakt…het went snel dat je geen rekening hoeft te houden met het donker worden. 20 Zeemijl de Vestfjord over. Na al dat mooie weer en beschut varen was het weer ff wennen om met een Zuidwest 5 over te steken.

Nordskot ligt aan een baai die iets weg heeft van een amfitheater. Alweer erg fraai…maar Belinda was wel weer eens toe aan “wat beschaving”…op 1 of andere manier treft ze die dus niet bij mij aan…

Dus op naar het toppunt van beschaving: Kjerringoy. Letterlijk vertaald: Island of the Bitch. Dit is een oude handelspost met veel historie. Een deel van het dorp is een soort van openluchtmuseum. Het was de laatste stop voor de vissers die hier naartoe kwamen in hun open Nordland boten in de winter om 3 maanden op zee rond de Lofoten door te brengen. De familie die de handelspost in bezit had werd rijk van het verhandelen van de vis naar het zuiden en allerlei voedsel, visgerei en gereedschap naar het Noorden. Het valt ons weer op dat de Noren goed zijn in het opzetten van dit soort tentoonstellingen en geven van rondleidingen. Creatief, ze dragen veel trots uit en zijn oprecht geïnteresseerd.

Gisteren aangekomen in Bodø (Boedeu). De “grote stad” van Nordland. De bedoeling was om hier vanavond Eric en Angela op te pikken van het vliegveld. Helaas wordt dat alleen Eric gezien de kaak chirurgische uitdagingen van Angela. Jammer, maar erg goed om onze grote vriend hier weer te ontmoeten en tot dinsdag een paar mooie dagen in deze omgeving door te brengen. Als verwacht zijn Belinda en ik ook wel toe aan enige haptonomische therapie na 2,5 maanden op de boot!

Bodø is een modern stadje, hier en daar best mooi maar niet veel sfeer…wel veel beschaving (lees: winkelcentra) na alle trutdorpjes.

Over Bodø, de trip met Eric en andere religieuze zaken volgende week meer.

Zo, nu eerst even een offer aan Thor (naamgever van de Donderdag) brengen…zijn er nog rode Bretonse broeken in de haven?

Cheers, Andre