Travels of Motor Yacht Mr.Bean2
Trawler trash on their cruise to nowhere
En dan is er ineens het einde van een epische reis. Het lijkt jaren geleden dat we uit Lemmer vertrokken (met de Mr.Bean2, een ouwe schuit…zit vast een hit in), maar we zijn er weer terug. Zonder die ouwe schuit overigens. Die staat hoogst onnatuurlijk op 11 steuntjes “on the Hard”, zoals de Engelsen dat zeggen.
Lees verder “It’s Hard on the Hard”
Het is niet allemaal Griekse Honing en Yoghurt op deze idyllische eilanden. We hebben na het laatste blog nog bijna een week in het haventje van Katapola op Amorgos gelegen wachtend op wat minder wind. We hebben geen haast, de zon schijnt, het is een schitterende omgeving en erg leuk plaatsje…dus niet zoveel mis mee zou je zeggen. Dat klopt helemaal als er geen andere jachten waren…
Lees verder “Under Attack”
De weerplaatjes op Windfinder en Poseidon zijn al dagen groen, geel en oranje (F5 en meer). Die kleuren corresponderen zo’n beetje met de gelaatskleur wanneer je op zee bent. De komende week ziet er niet veel anders uit. Daarbij is de temperatuur in een paar dagen 10 graden gedaald. Dat betekent overigens nog steeds dat het zonnig en rond de 23 graden is…maar toch heel anders dan pakumbeet 2 weken geleden. Gisterenavond heb ik zelfs voor het eerst weer een vestje aan gedaan omdat het chilly werd…het moet niet gekker worden!
Lees verder “An early Fall?”
Santorini…veel mooier wordt het niet! Helaas is dat niet helemaal geheim gebleven. Zelfs nu we hier eind september zijn is het moeilijk je weg te vinden door de drommen Chinezen, Amerikanen en andere Selfiesticks.
Lees verder “Trouble in Paradise”
We zijn op Kos, in Kos-stad om precies te zijn. Dat heeft een paar redenen. Zus, zwagerin en zwager Sandra en Rob zijn hier maandag aangekomen. Leuk om die weer te ontmoeten en een paar dagen samen op te trekken/varen. De andere reden is de hier allesbepalende Meltemi wind…niet gelijk afhaken want ik moet er even wat dieper op ingaan. Tussen juni en september wordt het weer in de Egeïsche zee bepaald door hogedruk boven de Balkan en een laag boven het Midden-Oosten. De lezers die tijdens Aardrijkskunde wel wakker zijn gebleven, weten nog wel dat lucht van hoog naar laag stroomt en dat een zekere Buys Ballot daar moeilijk over ging zitten doen met afwijking naar links en rechts op Noordelijk en Zuidelijk halfrond.
Lees verder “In de ban van de Ring”
We zijn op het eiland Symi, in de haven van Galios om precies te zijn. Dat lijkt te impliceren dat er nog veel meer plaatsjes op dit eiland zijn…dat is niet zo. Het is eigenlijk een behoorlijk desolaat eiland met amper wegen en 2 plaatsjes Galios en Pedi die dicht op elkaar liggen…en het is 1 van de mooiste dorpjes die we ooit gezien hebben.
Lees verder “How Med can you get?”
Als fanatieke trendvolgers zijn wij deze week illegaal van Turkije naar Griekenland gegaan. Dat doen er velen dus waarom wij niet. Zeker omdat uitklaren uit Turkije nogal een dingetje is, en als je weer terug wilt, het hele feest weer van voor af aan begint. Ondanks dat bijvoorbeeld Samos op nog geen mijl van de Turkse kust ligt, is het goed te merken dat je in een ander land bent. In Turkije zijn dingen, veelal omslachtig, maar redelijk goed georganiseerd en de mensen lijken doorgaans hard te werken…in Griekenland kom je daar niet zoveel van tegen. Dingen zijn meestal niet georganiseerd en er komen waarschijnlijk weinig mensen overspannen thuis ’s avonds…
Lees verder “Greece is the word!”
Voor degene die geen opvoeding hebben genoten…en daarvan vermoed ik er best veel onder de Mr.Bean2 lezers, deze quote is uit 1 van de meest briljante films ooit: Life of Brian. De Joodse verzetsbeweging in de tijd van Jezus – People’s Front of Judea – vraagt zich dit nogal militant af. De scene is hilarisch want vervolgens komt een hele lijst met zaken die de Romeinen hebben geregeld in Judea van wegen en rioleringen tot en met onderwijs. Voor de liefhebber: Monty Python
Lees verder “What have the Romans ever done for us?”
“Therapy” zegt de oude man terwijl hij over de zee wijst. Wij hebben net zijn therapie bruut verstoord door vol gas met Teddy aan te komen varen en op het ministrandje vast te maken. De man zit er in zijn eentje met een klein iglo tentje en drinkt een bakkie thee. Hij verontschuldigd zich in gebarentaal dat hij maar 1 glas heeft en ons geen thee kan aanbieden.
Lees verder “Island life”
Ik heb de afgelopen dagen veel mensen moeten vertellen dat we net zoveel van de aardbeving bij Kos hebben gemerkt als de mensen in Zuid-Oost Groningen. Wij zitten veel Noordelijker, momenteel rond Ayvalik/Lesbos. Het is wel even schrikken. Je weet natuurlijk dat je hier op een breuklijn zit, maar dat heeft me er ook nooit van weerhouden om naar Seattle, San Francisco of Italie te gaan. Als je echter ineens relatief dichtbij de gevolgen ziet denk je toch: als het nu eens 2 maanden later was gebeurd en wij in dat haventje hadden gelegen…een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest…
Lees verder “Not shaken, a bit stirred”
We hebben de afgelopen week doorgebracht in een zee van Marmer…want dat is letterlijk wat de “Marmara Sea” betekent. Het mooiste en zuiverste witte marmer komt van Marmara Adesi…en je raadt het al: dat betekent Marmer eiland.
Iedereen kent wel het moment bij kennissen waarop zij (of nog erger: hij) zegt “we hebben de badkamer verbouwd, willen jullie die zien?”. Ik wil dan altijd heel hard NEE roepen…maar mijn extreem goede manieren weerhouden mij daarvan…dus sta ik even later naar iemands badkamer te kijken en vraag ik me (in stilte) af: wat is er minder interessant dan een badkamer van iemand anders? Meestal vind ik daar geen antwoord op…
Nu kregen we echter de uitnodiging om eens te gaan kijken waar dat witte marmer vandaan komt…en dat is wel heel interessant. Op Marmara Adasi zijn enorme steengroeven. Hasan had geregeld dat een Ingenieur van 1 van deze bedrijven ons daar wat van ging laten zien. Wat een bizarre omgeving! Zou een geweldige filmset zijn voor een science fiction film.
Ugur, de mijnbouw ingenieur, bleek een geweldige vent. De veiligheidsmaatregelen in deze groeven zijn, laten we zeggen, nog niet enorm ontwikkeld dus we konden overal rondkijken. Wat een geweld! Zeker als ze 2 gaten in de berg boren daar een diamantsnoer doorheen halen en 36 uur gaan “zagen”. Daarna nemen ze een enorme dragline die het blokje (van pakumbeet 30x30x30 meter) omgooit. Daarbij breekt het marmer al op de juiste zwakke plaatsen…en daarna gaan ze dus wat verder zagen tot ze Badkamerzooi of Grafstenen hebben…want daarvoor wordt dit witte marmer het meest gebruikt…tot groot verdriet van Ugur die dit een slechte reputatie voor dit mooie materiaal vindt.
Tijdens de lunch met de mannen in de kantine komen we erachter dat er een strikte scheiding is tussen “blauwe” en “witte” boorden en dat werkweken van 7×10 uur niet vreemd zijn…en dat alles bij 40graden in continue witte stof… Maar de fabrieksvloer is wel van marmer, en de stoelen en de tafels en de bloembakken en…
Vorige week waren we al in de Marmara Zee. Het is namelijk het plasje water als je de Bosporus uitkomt en voordat je de Dardanellen (of Hellespont) invaart. Om precies te zijn waren we in Tuzla. Vroeger een vissersdorpje, nu opgeslokt door het grote Istanbul. Hier kregen we een warm welkom van Egemen de marina manager. We hadden hem ook al op de bootshow in Dusseldorf ontmoet.
De Viaport marina is alles wat je ervan verwacht. Je hoeft het terrein niet eens meer af…een enorme haven met een enorme shopping mall, kermis met rollercoasters, alle services die je maar nodig zou kunnen hebben…Erg mooi en precies wat je niet wilt als je wat van het land en de mensen wilt zien.
Laura gaat vanaf hier weer naar huis via het Ataturk vliegveld. Nu zijn wij er natuurlijk net als er een demonstratie tegen Erdogan aan de hand is van 1,6 miljoen mensen! Het is dus nogal druk. Uiteindelijk brengt Egemen haar helemaal naar een Ferry terminal van waaraf de ferry naar het vliegveld vaart…als je in Istanbul ergens op tijd moet zijn moet je over het water…het verkeer is een absolute ramp.
Ik realiseer me nu pas dat ik van de marina helemaal geen foto’s heb gemaakt. Wel van een fantastische avond die we met Egemen en een andere Marina medewerker hadden in 1 van de meest bijzonder Bars/Yachtclubs die we ooit gezien hebben vlakbij Tuzla. De eigenaar is een fan van houten schepen en had zowel op de kant als in het water van alles verzameld. Geweldig…en dat gold ook voor het uitzicht!
Dan een lange ruk naar het marmer eiland Marmara Adasi. Doordat dit het meest zuivere en dichte marmer is haalden de oude Grieken en Romeinen hier hun marmer vandaan. Als je dus nog eens naar een oude tempel o.i.d. staat te kijken in Italie of Griekenland kan je er bijna zeker van zijn dat het marmer hiervandaan is gekomen.
We leggen aan in Asmalikoy. Een heel klein plaatsje met een idyllische ligging in een mooie baai…en het is bijna een anti-climax…niemand komt ons tegemoet varen, geen ontvangstcomité op de wal, gewoon zelf aanleggen…we zijn het niet meer gewend. Sinds lange tijd ook gewoon weer langs een kaai aangelegd. Ik loop de Visser coöperatie binnen en natuurlijk is het allemaal no problem waar we liggen. Verder veel pensionada’s aan de haven. Mannen zitten hier gezamenlijk drinken thee en spelen kaart, rummikub of backgammon. Er zit er 1 bij die jaren in Duitsland heeft gewerkt en dat ook spreekt en ons graag zijn huis, auto (Duits maar in Turkije gebouwd) en huis van zijn vader en… wil laten zien. Natuurlijk hebben ze allemaal uitzicht op de fraaie begraafplaats met het mooiste witte marmer dat je ooit gezien hebt.
Ugur laat ons niet alleen de marmer groeven zien maar rijdt ons ook het eiland rond…dat door hem wordt aangeduid als “open gevangenis” want in de zomer leuk maar ’s winters koud, winderig, uitgestorven en slechte verbindingen…het is moeilijk voor te stellen. Het eten is hier overal geweldig met alle verse vis!
En dan zijn we toe aan het volgende nautische orgasme: varen door de Hellespont. Misschien iets minder bekend dan de Bosporus maar niet minder strategisch en Historisch beladen. Dat merken we als we in Canakkale aankomen. Een grote plaats op het smalste stuk van de Dardanellen waar bijna alles in het teken staat van Troje (hier vlakbij) en misschien nog wel meer van de Gallipoli veldslagen uit de eerste wereldoorlog. Bij ons amper bekend, maar hier verloren een half miljoen mensen in zeer korte tijd hun leven in 1 van de meest bloedige slagen uit de Eerste wereldoorlog. Voor de liefhebber: kijk “The Water Diviner”, mooie film met Russel Crowe.
De man die in deze oorlog zijn naam als held vestigde is Mustafa Kemal, beter bekend als Ataturk. “Ik beveel jullie niet om aan te vallen, maar om te sterven” zou hij zijn troepen hebben toegeroepen. De absolute verering van deze man is nog steeds enorm in Turkije en neemt hier in Canakkale bijna een Goddelijke vorm aan. Hij is de stichter en vormer van het moderne Turkije. Hij is “Vader van alle Turken”…alhoewel sommigen inmiddels denken dat ze net zo groot zijn…
In dat kader is het bijzonder om te zien hoeveel aandacht er vandaag gegeven wordt aan de herdenking van de “grote overwinning van het volk” in de “15 juli coup” van een jaar geleden. De posters en andere beeltenissen hebben een bijna totalitaire communistische uitstraling…
We blijven hier een aantal dagen om de boeiende omgeving te verkennen met een huurauto.
Daarover en het aansnijden van de Egeïsche Zee volgende week meer.
Cheers André
Mijn excuses voor dit taalmisbruik, maar ik kan het niet anders omschrijven. In december 2014 waren Belinda en ik voor het eerst in Istanbul en leek het nog een verre droom om daar ooit eens met onze eigen boot doorheen te varen. Afgelopen week hebben we dat 2x gedaan. Waarom 2x hoor ik je zeggen…gewoon omdat het kan! …en ja we hebben wat zijltjes op dek moeten leggen om de ergste uitspattingen op te vangen.
Constantinopel/Istanbul is zo’n 1500 jaar hoofdstad van de wereld geweest. Die geschiedenis druipt uit alle poriën van de stad. Voor mij is en blijft de Hagia Sofia het hoogtepunt. Gebouwd rond 550 door de Romeinen als Kerk, door de Turken na de verovering van Constantinopel in 1453 geconverteerd tot Moskee. De enige plek waar zowel de Christelijke iconen in de vorm van schitterende mozaïken een plaats hebben naast Koran teksten en Islamitische zaken…daar kan de wereld nog iets van leren.
De Bosporus is misschien wel de beroemdste zeestraat ter wereld. Strategisch controleert hij de toegang vanaf de Med naar de Zwarte Zee en vv. Het is het toneel geweest van ontelbare zeeslagen en belegeringen en er is een theorie dat de doorbraak van de Bosporus zo’n 6000 jaar geleden, waarbij de Zwarte Zee ontstond, het verhaal is van de Zondvloed…Noah heeft hier dus ook nog gevaren…toen hij verzuimde die 2 muggen dood te meppen… Hierover varen langs deze schitterende stad door het gekrioel van Zeereuzen, ferries, vissers en plezierboten zullen we niet snel vergeten.
Wat wij en Istanbul ook niet snel zullen vergeten is het bezoek van onze dochter Laura. We waren naar de West Istanbul Marina gevaren om haar daar op te pikken en een paar dagen in de stad door te brengen. Overigens is Istanbul wezenloos groot…dus als je in West Istanbul bent ben je meer dan 40 km van het centrum af. Maandag kwam ze aan. Als er ooit nog een competitie komt voor zoveel mogelijk zooi in een handluggage koffertje krijgen, dan weet ik wie er wint.
De volgende 2 dagen naar Istanbul om de toerist uit te gaan hangen. Dat is volledig gelukt! Een paar Turkse kooplui op de diverse bazaars weten nog steeds niet wat ze overkomen is.
Verder natuurlijk alle hoogtepunten bekeken, lekker gegeten…de foto’s spreken voor zichzelf .
En over hoogtepunten gesproken: Laura vierde ook haar verjaardag bij ons in Istanbul…daar moest natuurlijk wel even wat van gemaakt worden. Aangezien de taxichauffeur mij toch al consequent Sultan André noemde en we net in de harem van het Topkapi paleis waren geweest (over orgasmes gesproken), hebben we het tafereeltje maar even vast laten leggen.
En zijn we daarna naar een mooi lokaal visrestaurant geweest. Zoals zo vaak hier kan je dan gewoon de vissen die net vers zijn binnengekomen aanwijzen en bestellen inclusief bereidingswijze. Echt geweldig! We lieten ons ook nog verleiden tot een toetje…die zijn ook heerlijk, maar je hoeft een paar dagen niet meer te eten. 1 van de deserts leek nog het meest op een crème brûlée…van Pindakaas…heerlijk maar na 2 happen kan je al niet meer.
Erg leuk was dat Hasan Kacmaz (in het vorige blog al genoemd) ons in de Marina kwam opzoeken met een bevriende zeiler, Teoman. Deze man is 83, vaart op een grote houten 2master die hij 40 jaar geleden in Turkije heeft laten bouwen en waar hij onder meer de Atlantic mee is overgestoken…dat wilde hij weer doen maar zijn dochter leek het geen goed idee…hij wilde duidelijk niet doodgaan aan een hoge leeftijd…wat een held!
Na een klein vermogen te hebben achtergelaten in de West Istanbul Marina…en dit is nog een goedkope…ik had ook Atakoy Marina gebeld die 224 euri/dag vroegen…vooruit te betalen…zetten we koers naar de Princes Islands. Een Archipel in de zee van Marmara ten zuiden van de stad… Natuurlijk varen we nogmaals even de Bosporus in, wat een feest! Uiteindelijk eindigen we op het eiland Heybalada in een ankerbaai Cam Limani. Het is weekend en zoals bijna altijd geweldig weer dus veel Istanbulers komen hier met hun boot weekend vieren. De eilanden zijn autovrij dus als je geen fan van lopen bent ben je aangewezen op de koetsjes.
Een belangrijke vraag voor Laura en de wereld die hier opgelost is: “welke bikini staat het best bij het groene luchtbed?”.
Nu zijn we in de Mega marina Viaport in Tuzla waar Laura ons morgen alweer gaat verlaten.
Daarover en de verdere reis door de Hellespont volgende week meer.
Cheers, André