Categorie: Noorwegen

We zijn 120 dagen onderweg. Tot nu toe heeft Thor goed meegewerkt en ons prima weer bezorgd. De regendagen zijn nog op 2 handen te tellen. Het lijkt er nu echter op dat 1 van de offers hem in het verkeerde keelgat geschoten is. Zo zie je maar dat je niet elke willekeurige nautisch geklede zeilkakker op de brandstapel kan gooien.

We hebben al een klein weekje “rommelig” weer, meer wind en lange regenperiodes. We zijn in de Sognefjord. Op de heenweg hadden we hier stralend weer met 25 graden…maar nu lijkt het zijn reputatie van “meeste regen in Europa” helemaal waar te maken. De weerkaarten geven goede hoop vanaf zondag as. maar tot dan wordt het nog ff doorbijten.

Voor Belinda niet alleen vanwege het weer maar ook omdat Boroer Rene een paar dagen meevaart. De onzin die ik gemiddeld uitkraam valt daarbij in het niet. Wel erg gezellig!

Het plan is om komende zondag in Bergen te zijn. Daar gaan we een roerend afscheid nemen van Rene en dinsdag onze dochter Laura en vrienden Jan en Nike begroeten. Die gaan een weekje meevaren tot aan Stavanger.

Vorige week waren we op weg naar Flam. Het Toeristisch-Episch centrum van de Sognefjord. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de mooie ligging aan het eind van een fjord maar vooral met de Flambana, een 20km lang treinbaantje dat hoog de bergen in gaat langs schitterende uitzichten, watervallen etc. Dus bijna elke dag wordt dit plaatsje met 300 inwoners getrakteerd op 1 of meerdere cruiseschepen die hier leeglopen.

Dit leidt tot bizarre tafrelen met duizenden mensen in de zogenaamde Norway-mall vol met plastic Viking-helmen en zeer fraaie beeldjes van trollen.

Vervolgens wil zo’n hele cruiseboot met 3000 passagiers in het treintje…you get the picture… Halverwege dat traject komt de trein vlak langs een schitterende waterval. Daar stopt hij en mag iedereen 5 minuten uitstappen voor foto’s en gaat een soort van Wannabee-Kate-Bush onder begeleiding van wat esoterische muziek een vrij belachelijke choreografie uitvoeren naast die waterval.

We zijn er 1 nacht gebleven en het is opvallend hoe mooi en stil het is als om een uur of 6 de cruiseschepen weer op weg gaan naar het volgende dorp om onder de voet te lopen.

Van Flam gaat het richting Kaupanger, 1 van de weinige natuurlijke baaien langs de fjord. Volgens de pilot de beste haven in de Sognefjord…dat valt een beetje tegen…of zegt veel over de overige havens. Mr.Bean2 past er in ieder geval niet in. Een wat verschrikt figuur op de steiger wijst ons naar de overkant van de baai. Zowaar ligt daar een nieuw steigertje waar we aan passen. Daar liggen ook wat oudere mensen die we al eerder zijn tegengekomen in een motorbootje van 7 meter. Geweldig om te zien en horen dat ze daarmee ook gewoon Noorwegen rondvaren!

Kaupanger is beroemd vanwege een staafkerk en het Sogn-museum. We hebben beide bezocht, maar het beeld wat achterblijft is de hoge duikplank die bij de boot staat en waar het redelijk druk is van de mensen die daar in dit hondenweer gaan zwemmen. Zoals een aantal Noren ons hebben uitgelegd wordt de zomer in Noorwegen niet bepaald door het weer, maar door de kalender. Een ander hoogtepunt waar Kaupanger niet snel overheen gaat komen is dat Rene hier aan boord is gekomen.

De volgende dag willen we de Naeroyfjord in. Dit is een UNESCO fjord en wordt gezien als de mooiste, wildste en ongereptste. Dat is allemaal mooi maar heeft een nadeeltje: de aanlegmogelijkheden zijn nog beperkter dan in de rest van Sognefjorden.

Het plaatje klopt en is moeilijk te vangen op foto’s. Erg nauwe, steile fjord met veel watervallen. Heel fraai. Aan het einde ligt Gudvangen maar veel meer dan een ferrypier waar we weggejaagd worden en wat steigertjes waar we met goed fatsoen niet aan kunnen leggen zijn daar niet. Dus gewoon doorvaren naar Sogndal, de “grote stad” van de Sognefjord.

In Sogndal blijken we te hebben vastgeknoopt aan de ferrysteiger zonder dat te weten. Als we ’s avonds een film zitten te kijken horen we een hoop getoeter en treffen we een nogal over de kook kapitein van snelle catamaran ferry die indruk wil maken door tot op 10cm van onze boot te varen. Op mijn vraag of hij altijd “zo happy” is zie ik de bemanning lachen…hij zal wel enige naam hebben op dit vlak.

Dat was gelijk het hoogtepunt van Sogndal. Verder een doorsnee provincieplaatsje met wel een mooie supermarkt (vrij zeldzaam hier) en een goede pizzeria (nog zeldzamer).

Mundal in het Fjaerdal is daarentegen veel beroemder. Het is de kop van een fjord en is de “boekenstad van Noorwegen”. Om 1 of andere reden zijn hier een stuk of 10 2e hands boekwinkeltjes met kilometers aan oude boeken…als dat je ding is… Wel leuk om te zien. Verder is er een fraai oud houten hotel en komen er een paar tongen van de grootste gletsjer van Europa (Jostdal) hier naar beneden in de fjord…tenminste dat hebben ze ons wijsgemaakt…toen we aankwamen zagen we alleen laaghangende bewolking.

Dus naar het gletsjer museum om vast te stellen dat hij er echt is. We lagen hier aan een steigertje met een erg klein Nederlands kajuitzeilbootje naast ons. Het oudere echtpaar hebben we met het slechte weer niet buiten gezien…heel bijzonder door het feit dat er geen stahoogte in het bootje is en het hele ding niet veel groter dan 2 mensen…op de Mr.Bean2 leidde dit tot diverse interessante speculaties over de bezigheden in het bootje.

Vanaf hier zijn we naar de Finnafjord gevaren. Dit is een kom tussen steile bergen en watervallen die alleen met boot bereikt kan worden. Je moet dan wel eerst door een “Straumen” heen, een ondiepe stroomversnelling. In deze kom zit een beroemde kaasmaker…de enige bewoner van dit gebied. Toen we erin waren bleek dat er wel een paar steigers dreven, maar die waren half ingestort. We hebben dus maar niet vastgemaakt, weel fraai om te zien.

Nu zijn we in Bjordal en alweer een eind op weg de Sognefjord uit. Over de reis naar Bergen en de crew change volgende week meer.

Cheers, Andre

Een fjord lijkt 1 van de mooiste omgevingen om met je boot te varen…toch? Imposante rotswanden, sneeuw bedekte bergen, prachtige dorpjes, geen ondieptes. Veel Nederlanders gaan naar Noorwegen met hun boot voor de fjorden. Heel begrijpelijk want het is adembenemend…maar eigenlijk is zo’n ding helemaal niet geschikt om in te varen…

Om te beginnen zeilen de meeste Nederlanders. Dat kun je in een fjord vergeten. Geen wind, veel wind, valwind, wind draait in een paar seconden 180 graden etc… Nu hebben we dat punt ergens begin 20e eeuw opgelost met de motor…dus tot zover valt het mee.

Het grotere probleem is dat je er niks anders kan doen dan varen. Er zijn amper plaatsen om een beetje veilig aan te leggen. In zo’n rotswand maak je niet ff een haventje…en in >100m diepte leg je ook niet ff een dammetje om een haven te creëren. Je bent dus aangewezen op wat kades en steigers die mensen in dorpjes hebben aangelegd en bijna altijd “open” liggen. Met andere worden: waar je niet kan liggen bij bepaalde windrichtingen (vergeet niet dat dit de omvang van een zee heeft)…of als de ferry weer ff langsgast…en had ik al verteld dat die windrichting helemaal niet te voorspellen is? Ankeren kan je overigens ook vergeten…iets met enorme dieptes.

Het bevaren van een fjord vraagt dus enige planning en flexibiliteit. Zeker als je de grootste ter wereld in gaat: de Sognefjord. Die gaat in rechte lijn zo’n 200km landinwaarts en heeft daarnaast nog een aantal grote vertakkingen. Met een gemiddelde snelheid van 15km/u ben je dus ff bezig voor je ergens bent. Terwijl ik dit schrijf zijn we halverwege, in Balestrand. Erg leuk plaatsje. We liggen aan een oude ferry pier met lange lijnen vanwege het tij en de golven. Vannacht werden we wakker omdat de boot heftig lag te schommelen (zonder dat ik daar een bijdrage aan leverde). We hebben er geen enkele reden voor kunnen ontdekken, geen wind, geen boten…en toch continue golven uit een vreemde richting…Het was overigens na een half uurtje weer weg. Onvoorspelbaarheid troef dus op een “kanaal” van 10km breed en >1km diep.

Het is het overigens allemaal waard. De omgeving is bizar mooi. Gisteren wakker geworden aan het eind van de Arnafjord (klein zijtakje van Sogne) tussen zo’n 8 watervallen die van ca. 800m hoogte naar beneden komen…terwijl we waren vastgeknoopt aan de lokale duikplank…I kid you not!

Maar even terug. Vorige week waren we onbedoeld in een soort van Center Parcs kamp terecht gekomen op Finoya. Snel naar Fosnavag. Dit is een wat grotere haven op een eiland in de buurt van Statt. De oplettende Mr.Bean2 volger kent deze nog uit “The Statt of the Union” toen we op de heenweg de beruchte kaap Statt hebben gerond. Dit is het “hoekje” in de Westkust van Noorwegen dat bekend staat als “dangerous Sea area”. Nu worden er wel meer gebieden zo aangeduid en valt dat meestal mee, maar voor Statt wordt veel gewaarschuwd.

De ochtend dat wij er omheen wilden was het F7 – 8 uit het Zuidwesten…dan wil je niet op zee zijn, laat staan bij een gevaarlijke kaap. Gewacht tot  de avond en de wind gezakt was en toen vertrokken richting Silda. De grote brekers rond de kaap waren afgezwakt tot lange hoge golven waar je met een relatief klein scheepje als Mr.Bean2 helemaal geen last van hebt. Probleemloos dus.

Silda is een erg mooi eilandje met zeemeermin. Het is niet helemaal duidelijk wat die bij de haveningang doet, maar het staat leuk. Misschien heeft het te maken met het feit dat dit de eerste aanlegmogelijkheid is na Statt als je uit het noorden komt, of de laatste wachtplek voordat je er omheen gaat vanuit het zuiden. Beide opties trekken stoere zeebonken aan met grote verhalen…in de haven…

Na een mooie tocht in Floro terecht gekomen. Een wat groter plaatsje. Hier kwamen we Tom&Trude weer tegen. Een leuk Noors stel waar we op de Lofoten al een keer dronken mee waren geworden. Zij wonen in Oslo en hebben hun Princess 42 met een vrachtschip naar het Noorden laten brengen en varen in 8 weken weer terug naar Oslo. Mooie gelegenheid om weer een keer dronken te worden.

Met wat minder zicht, had niets met het weer te maken, de volgende dag via Askvoll richting Leirvik in de monding van de Sognefjord. Tom stuurde nog wat foto’s van Mr.Bean2 de ze bij vertrek hadden gemaakt. Altijd leuk om ook varende foto’s van onze trots te hebben.

We kwamen in Leirvik aan met regen en dat is niet echt meer opgehouden. Nu had ik dit haventje meer om praktische dan esthetische redenen gekozen (het fjord transit plannen was begonnen) dus de volgende ochtend vroeg de fjord in. Op dat punt is het gewoon nog zee en geleidelijk wordt het wat nauwer en vooral hoger. De eerste sneeuwtoppen beginnen zich dan af te tekenen.

Het eerste plan was om in Ortnevik onze stop te maken. Bij het indraaien van dit natuurlijke baaitje bleek het steiger en ponton werk niet echt Mr.Bean2-fahig. Je kon er zeker een roeiboot aan aanleggen. Omdat veel “aanlegplaatsen” niet erg betrouwbaar zijn had ik meerdere opties in de route opgenomen. We zijn toen doorgevaren naar de Arnafjord. Daar dus een soort van zwemstrandje met vlonder met hoge duikplank aangetroffen die er stevig uitzag…en vervolgens even stil geworden van de omgeving. De omgeving was alles behalve stil met continue geraas van enorm hoge watervallen om ons heen. Helaas is dit amper in foto’s te vangen.

Nu zijn we deze reis amper Nederlanders tegengekomen…en wat komt er op deze verlaten plek een paar uur later binnenvaren: een Nederlands zeilbootje. Echte helden die hier met een 30-voet bootje naartoe zijn gekomen! Dat NL thema zet zich overigens in heftige mate voort de volgende dag. Belinda verbaasd zich al maanden over de geringe hoeveelheid toeristen die we tegenkomen en Nederlanders in het bijzonder. Afgezien van een paar hoogtepunten op de Lofoten praktisch geen. Als we deze dag via Vik naar Balestrand gaan struikelen we over de Nederlandse toeristen, campers, auto’s etc. We halen de hele vakantie even in, in 2 dagen…helaas.

Vik is een leuk plaatsje in een open baai met zelfs een jachthaventje! Hoogtepunt hier is de Hopperstad Staafkerk uit 1140. Erg indrukwekkend. Ondanks mijn atheistische overtuiging maakt het veel indruk op me. De eerste kerken in Vikingtijd, een gebouw uit hout dat al bijna 1000 jaar overleeft, het erg fraaie houtwerk binnen en buiten en de geweldige combinatie van drakenmotieven en kruizen.

Bijna iedereen op de bijbehorende begraafplaats heet ook Hopperstad…als voorbeeld 1 gefotografeerd die Anders wilde heten, maar toch Hopperstad heette.

Vanaf hier naar Balestrand. Een echt toeristencentrum. Vanaf hier gaat de boot naar de Jostedal gletsjer, de grootste in Europa…dus veel outdoor-types met broeken met veel zakken erop, bijzondere haargroei en hoofddeksels. Nu kan je die gletsjer al zien vanaf de fjord waar wij nog in gaan en hebben we inmiddels op en onder zo’n ding gestaan…dus dan maar aan de cider tasting. Daarvan hebben we vastgesteld dat we het smerig spul vinden…alle varianten die ze hier brouwen.

De Engelsen hebben in 1897 hier een kerkje neergezet, als onderdeel van het diaconaat van Gibraltar (!), gebaseerd op de oude Staafkerken. Het ziet er leuk uit maar is wel een anti-climax als je net in het origineel bent geweest.

Gisterenavond belde Rene (ook wel boroer genoemd). Hij is zaterdag ergens in de buurt van de fjord. Dat betekent dat wij ons plan wat aanpassen en vandaag richting Flam gaan en hem zaterdag aan de Noord-zijde oppikken voor een paar dagen. Belinda kijkt al uit naar nog meer onzin aan boord!

Daarover en de verdere exploratie van de Sognefjord volgende week meer.

Cheers, Andre

Skerries, of zoals de Noren zeggen: Skjaergard. De enorme hoeveelheid eilanden, eilandjes, rotsen en wannabee-rotsen die voor bijna de gehele Noorse kust liggen. Puin uit de ijstijd toen enorme gletsjers de Fjorden uitslepen en het puin voor de kust achterlieten. Dit is ook de reden waarom fjorden idioot diep zijn (tot > 1km)…behalve bij de monding.

Ik realiseer me deze reis pas wat een verschil digitale kaarten hebben gebracht in het bevaren van deze kust. Zelfs met alleen GPS ben je zeer beperkt en gebonden aan een paar beschreven routes door Skerrie (zeg maar gerust Scary) gebieden. In Pilotboeken staan die beschreven. Aanwijzingen als “houdt het baken X in lijn met het grote witte huis en ga na 2 mijl 30 graden stuurboord, houdt baken Y bakboord…etc.”…je begrijpt dat varen op dit soort, vaak multi interpretabele, beschrijvingen een zeer vochtige bilnaad opleveren…zeker als het weer niet helemaal bladstil met een zonnetje is…of iemand net zijn witte huis van een ander kleurtje heeft voorzien…

Op moderne HD digitale kaarten let je hier niet eens op. Je vaart gewoon het gebied in en je ziet precies waar je wel en niet langs kan…als de kaartmaker tenminste echt elk verzopen rotsje op die kaart heeft gezet…en de elektra het een beetje blijft doen…en het GPS systeem je niet ineens 500m naar rechts projecteert… Een paar dagen geleden toen we weer eens in zo’n gebied van de gebaande paden af waren geweken bedacht ik me wat plan B zou zijn. Ik heb meestal een plan B “wat als nu de motor stopt, of de elektra, of …”. In dit geval moest ik aan mezelf toegeven geen idee te hebben. Gewoon stoppen en ankeren, want elke kant die je opvaart zonder de elektronische kaart voor je neus zou gekkenwerk zijn en een bijna zekere aanvaring met een rotsige ondiepte…

Nu is Mr.Bean2 voorzien van 2 volledig gescheiden navigatiesystemen. De kans dat ze allebei tegelijk de geest geven is heel klein…maar ze hebben een gemene deler: elektra. Een stevige blikseminslag of andere malheur in de Volt en Ampere afdeling en we worden teruggeworpen op het magnetische kompas en een hand GPS. Ik zit me dan te bedenken dat eeuwen geleden hier ook zeilschepen naartoe kwamen…met hooguit een kompas…en geen goede kaart, niet eens op papier. Niet zo vreemd dat je in elke archipel vaak oude Loodshuisjes op de hoogste rotsen ziet staan. Goeie business gebaseerd op Scary shit!

No risk, no reward. No pain, no gain en meer van dit soort wijsheden zijn helemaal waar. De beloning voor het afwijken van gebaande paden is hier groot. Deze week voeren we van Knarren naar Veiholmen door de Skerries en we hebben zoveel zeearenden en dolfijnen gezien dat Belinda er niet eens meer haar Titanic-stoel voor uit wilde komen.

Vorige week was de bilnaad ook al vochtig, maar toen van de >30 graden in Trondheim. Dat soort temperaturen hadden we nog niet meegemaakt hier. Veel mooi weer, maar meestal niet veel meer dan 20 graden. Net als in Nederland duurt dat ook niet zo lang en betaal je de prijs met dikke buien.

Trondheim wordt door de Noren gezien als de grens tussen Noord- en Zuid Noorwegen. Net als in bijvoorbeeld Italie (ook lang en smal) is er een groot verschil tussen die 2…maar dan omgekeerd. De meeste Noren wonen in het Zuiden. Daar zijn ook de economische en culturele centra: kortom daar is de beschaving. In het Noorden wonen ongeveer 2 Noren en een Eland, is geen beschaving en is alles ruig…dat is zo’n beetje de karikatuur.

Het klopt wel een beetje. Het Noorden is leeg, zeer weinig inwoners. De mensen die er wonen zijn uiterst relaxed, alles kan, alles mag en mensen zijn gewend elkaar met alles te helpen. We lagen bijvoorbeeld een keer aan een ferry steiger. In Nederland zou daarvan iedereen in paniek raken en de politie bellen etc. Hier komt de ferry aan en legt gewoon ergens anders aan. Heerlijk! Zaken zijn niet snel belangrijk en mensen vinden zichzelf ook niet zo belangrijk.

Daarentegen merk je ook dat mensen slechter Engels spreken er meestal niet uitzien (ik ben hier een stijl icoon) en erg praktisch zijn. Weinig franje. Bijna alles is zelfbediening, weinig klantgerichte service etc. Als je daar naar op zoek bent is Trondheim een oase. Een erg fraaie stad om te beginnen, levendig, mooie winkels. We zijn hier voor het eerst sinds lange tijd weer eens echt uitgebreid uit eten geweest met Michelin-niveau bediening.

Het is een kleine stad en een belangrijke cruise haven. Die combinatie is nogal ongelukkig als er net zo’n enorm ding leegloopt…dan is er weinig meer te merken van de eigen sfeer van de stad en struikel je over mensen die erg druk zijn met het vinden van groep 15, of ze wel op tijd terug zijn, internet verbinding en er heel nautisch uitzien. We zaten op een terrasje een bakkie te doen toen er een ploeg Nederlanders van een HAL boot lande. De 20 minuten dat we daartussen gezeten hebben is het letterlijk over niets anders gegaan dan het eten op de boot en de internet verbinding…niemand had het over de mooie reis of de schitterende stad waar ze middenin zaten…what’s the point?

Het is een verademing om in de haven dan weer de zeilboot mer Britten uit Falmouth tegen te komen. We hebben ze al vaker ontmoet deze reis met mooie verhalen en nog betere humor…en niet te vergeten prima G&T’s!

Na 2 dagen Trondheim de fjord weer uit naar Knarlagsund, ook wel Knarren genaamd. Een inmiddels herkenbare opzet van een plaatsje op de eilanden. Men neme 2 eilanden die dicht op elkaar liggen met een zogenaamde Sund ertussen en begint langs die Sund een dorpje. Inmiddels zijn dit soort eilandnederzettingen veelal geconverteerd van vissersdorp naar vakantiedorp…in de winter moet het er verschrikkelijk verlaten zijn. Nu niet. Een komen en gaan van boten, niet in de laatste plaats omdat de diesel hier erg goedkoop is. Het was schitterend weer dus mooie gelegenheid vanaf de flybridge de kapriolen van de Noren te aanschouwen. Een typische beschrijving van een Noor die gaat aanleggen.

• Noor ziet plekje
• Geeft vol gas, als hij dat al niet voer, in ongeveer die richting
• Raakt daarbij gemiddeld 2 andere boten
• Heel belangrijk: klapt als eerste met de boeg vol in de steiger
• Op dat moment hangt er uiteraard nog geen enkele fender buiten
• De man achter het stuur zoekt een te kort en dun touwtje dat voldoende in de knoop zit en verlaat daarmee de boot
• Staande op de steiger vraagt hij zich af wat hij daar gaat doen…terwijl de boot met een beetje mazzel in de buurt blijft drijven
• Anderen aan boord vinden op dit moment meestal een gaatje in hun drukke agenda om eens polshoogte te nemen wat er zoal gaande is
• In het gunstige geval heeft de man op tijd het touwtje uit de knoop en een lusje om een kikker op de boot kunnen krijgen
• Het andere eind knoopt hij nu met een gedegen breiwerk op een bolder op de steiger
• Meestal is er nu iemand op de boot die een volgend te kort en dun touwtje aangeeft, bij voorkeur niet aan de boot vastgemaakt
• Als dat uiteindelijk allemaal vast zit bedenkt iemand waar die vreemde plastic worsten ook alweer voor waren en gaat de fenders tussen boot en steiger proppen.
• Er liggen overigens ook genoeg boten zonder enige fender tegen de steiger.

Dit lijkt overdreven maar kan je dagelijks in elk haventje zien. De meeste boten zitten vol butsen en krassen…het schijnt ze niet te interesseren… Ik heb me afgevraagd waarom er hierdoor geen grotere schades ontstaan, maar het valt op dat steigers in Noorwegen altijd een houten rand hebben waar niets uit steekt (bouten, trappetjes etc.). Ik ken steigers in Nederland waar ze dit maar 1 keer hoeven te doen.

Erg leuk in dit soort dorpjes is de supermarkt. Hier de Joker, Coop of Kiwi. Die hebben alles wat je op een eiland nodig kan hebben. Van de normale supermarkt dingen tot watersport en visartikelen, een apotheek, een kleine bouwmarkt etc. Daarnaast heeft het een sociale functie. De meeste hebben een soort van huiskamertje met een koffieautomaat waar Krasse Knarren rondhangen.

De volgende dag met schitterend weer naar Veiholmen, een echt outer-island en goed voorbeeld van Scary shit. Na het ronden van de vuurtoren (waar je, zoals in veel vuurtorens hier, een kamer kan boeken) het goede gaatje tussen de skerries vinden en dan naar binnen. Op het moment dat je denkt dat het echt ophoud, blijkt er hard-stuurboord een doorgangetje te zijn en dan lig je ineens in een havenkommetje midden in het dorp…erg leuk!

Erg veel toeristen hier die de volgende dag, net als wij, een verregend dagje meemaken. Tijd voor de kroeg (waar we naast lagen). Die bleek van een vissersfamilie en was ingericht met de oude spullen van het schip…very classy…maar wel leuk. Je merkt dat mensen een sterke band hebben met dit soort eilandjes. Veel van de panden zijn al generaties in de familie en uiteindelijk geconverteerd naar vakantiehuis of iets voor toeristen.

Op naar Finnoya. Een eiland in de buurt van Alesund. Dit was ons op de heenreis aangeraden. We liggen er nu en hebben echt geen idee waarom dit een aanrader zou zijn. Vreemd genoeg ligt de haven wel vol…dus wij zullen wel iets missen. Een soort van vakantiekamp in wat kale omgeving met een, toegegeven, mooi zwembad, hotel en restaurant. Tis maar wat je zoekt…

Hierover en de verdere reis, o.a. terug rond Statt, volgende week meer.

Cheers, Andre

Twee dagen achter elkaar >30km gefietst. Ja, lees dat nog maar eens goed. Andre Huizing heeft 2 dagen >30km gefietst. En dan hebben we het niet over lullige etappetjes. Nee, we praten hier over absoluut buitencategorie berglandschap op een circusfiets! Als tegen bergen op fietsen helpt tegen kanker (is me nooit helemaal duidelijk geworden hoe, maar er zijn mensen druk mee) dan zijn we nu dicht bij een oplossing.

Voor mensen die mij niet zo goed kennen: ik haat elke vorm van ongemotoriseerd voortbewegen. Transpiratie is een teken van ons lichaam om te stoppen waar we in godsnaam mee bezig zijn…nou ja, misschien 1 bezigheid uitgezonderd… Echter op een boot heb je niet altijd een andere keus als je wat van de omgeving wilt zien. Daarbij is mijn Leidinggevende wel fan van een mooie fietstocht (contradictie in term)…en ze heeft niet voor niets deze titel…

In de wat bevolktere gebieden, zoals Terschelling, ga ik voor het compromis: circusfietsen opvouwen, taxi bellen, die brengt ons weg tegen de wind in en we fietsen dan voor het windje weer terug. We komen nu echter in gebieden waar je heeeel lang op een taxi kan wachten…dus moet ik eraan geloven. Je ontdekt dan direct waarom je ook alweer in Nederland woont…omdat het zo lekker plat is. Hier is helemaal niets vlak.

Overigens ontdek ik nog veel meer. Om te beginnen hoe smerig de lucht is waarin we normaal leven. Veel schoner dan hier wordt de lucht en het water niet en dat is voor een jongen uit Rotterdam-Zuid een vreemde gewaarwording. Inmiddels ruik ik elke auto. Niet dat ik als een pervert aan auto’s sta te ruiken – dat doe ik alleen aan damesfietszadels, maar nu raken we buiten het onderwerp – maar ik ben na die paar maanden zo gewend aan schone lucht dat ik al ruik als er een auto aankomt. Op de meeste plaatsen en eilanden zijn dat er zo’n 2 per uur.

Ik ruik ook bloemen. Mijn botanische inzicht strekt ongeveer tot het kunnen onderscheiden van een boom van een plant, maar hier ruik je echt de verschillende geuren van de vele bloemen die overal groeien. En om het nog even praktisch te houden: als het regent worden dingen schoon ipv vies. Mensen die iets bezitten van wit kunststof dat buiten staat weten precies wat ik bedoel. Of het nou een boot, tuinstel, caravan of, godbetert een camper is, de regen trekt daar zwarte strepen overheen. Hier niet. De boot wordt gewoon schoner als het regent. White stripes!

Ik moet dus langzaam toegeven dat het fietsen hier wel een rijke ervaring is met de uitzichten, geuren, mensen die je ontmoet etc. Volgend jaar dus elektrische vouwfietsen. Zelfde ervaring maar dan zonder de transpiratie! …als er nog iemand een circusact wil beginnen…ik heb er nog een setje fietsen voor.

Afgelopen zondag waren we nog in Rodoya, zo’n prachtig eiland met 2 auto’s. Vanaf hier ging het naar het stadje Sandnessjoen. Dit was zo nietszeggend dat het me nu pas opvalt dat ik daar geen enkele foto gemaakt heb. Dit lijkt een patroon in Noord-Noorwegen. De wat grotere plaatsen zijn een beetje sfeerloos en vrij modern. We zijn hier wel ouderwets naar de bios geweest: Tarzan…in dit geval het door de bomen slingerende heerschap, alhoewel hij als dameshulpstuk prima dienst zou kunnen doen. In feite de zoveelste remake van het oude verhaal. Wel goed gedaan.

Op naar het plaatsje Igeroya op Vega. Vega is het grote eiland in een 6500 eilanden tellende archipel. Dat hele gebied is Unesco erfgoed. Hier vond de eerste 35km etappe plaats. Erg fraai en veel geleerd over de Eider eend en zijn dons…dat laatste is al honderden jaren een soort van industrie hier…om je een idee te geven: een kinderdekbedje gevuld met deze dons kost >1000 euro.

Van Vega naar Leka. De echte Mrbean2-watcher gaat nu iets rechterop zitten. Op het eiland Leka staat namelijk de berg Lekamoya, de dame van het ingewikkelde verhaal met die trollen en de hoed. Leka is om nog een reden wereldberoemd. Het eiland is als het ware een stuk aardmantel dat door de aardkorst is geperst. Er zijn 3 plekken op de wereld waar je de aardmantel kan zien…zonder te overlijden. Leka is er 1 van. Het gesteente is het eerste wat opvalt. De westzijde van het eiland heeft allerlei oranje tinten. Heel bijzonder. Ook bijzonder is dat het haventje naast de Herlaugshaug Viking burial mount ligt. Dit is de grootste in zijn soort. Koning Herlaug wilde zich in 870 niet overgeven aan Harald het Blondje en liet zich met zijn mannen en hun schip (Viking koningen werden altijd met hun schip begraven…ik ben ook al een vergunning aan het aanvragen voor MrBean2)  levend begraven.

Als je op zoek bent naar nog oudere rommel kan dat hier ook: de Stone Age rotstekeningen in Solsemhula. En om het dan helemaal af te toppen is er het beroemde verhaal van het 3 jarige meisje dat in 1932 door een Zeearend werd gegrepen en meegenomen naar een richel hoog in de bergen. Zij overleefde het voorval en werd gevonden door een groep mannen die naar haar op zoek waren. In een Kafe, in het teken van John Lennon, kwamen we een man tegen die de betreffende vrouw nog had gesproken. Een dag later op SorGjaeslingan spreken we de zus van de vrouw die het meisje heeft gespeeld in een film over het voorval uit 1974…bent u er nog?

SorGjaeslingan dus…een paar hele kleine buiten-eilandjes met wat dammetjes aan elkaar gemaakt en al heel lang een vissersnederzetting. Nu vooral een plek voor vakantie. Het ligt in een enorme archipel van kleine rotsen en eilandjes hetgeen voor wat bilnaadbevochtigende momenten zorgde tijdens het invaren.

Toen we er eindelijk waren was er geen plek aan de enige steiger…maar met wat gereorganiseer van boten kon Mr.Bean2 ook aanschuiven! Toen de hele steiger maar even voorzien van wat bier.

Het is nu donderdagavond 9 uur en het is nog 30 graden in Trondheim. We hebben vandaag het minder interessante deel van de kust overgeslagen en in 1 ruk van 110 zeemijl naar Trondheim gevaren.

Over Trondheim en de rest van de reis volgende week meer.

Cheers, Andre

Ik heb een afkeer van mensen die alles zeker weten. Twijfel is de basis van vooruitgang. Misselijkmakend zijn mensen die zeker weten het ware geloof te hebben. En dan hebben we de ergste vorm…waar ik even geen woorden voor heb…omdat die er niet zijn: dat zijn mensen die dat ware geloof aan anderen gaan opdringen. Christenen en Moslims zijn hier altijd meesters in geweest. Hele bevolkingsgroepen zijn uitgemoord in de naam van 1 of ander waanbeeld.

Normaal ben ik er helemaal voor om dit soort zaken met humor en sarcasme aan de kaak te stellen. Zie mijn eigen onbenullige poging met het Viking geloof. Ik denk dat we helaas het punt van humor en nuance voorbij zijn. Je kan niet genuanceerd oorlog voeren…en volgens mij zijn we inmiddels in een soort van oorlog met een grote groep religieuze debielen die een achtergrond en motivatie hebben waar wij ons niets bij kunnen en willen voorstellen.

Ik heb geen pasklaar antwoord. Twijfel, weet je nog wel. Echter komt in elk antwoord dat ik kan bedenken veel geweld en harde maatregelen voor tegen bevolkingsgroepen…en zo drijven deze mensen die alles zeker weten zelfs de twijfelaars naar ongenuanceerd geweld. Wat een kutzooi!

Jullie begrijpen al dat recente gebeurtenissen zelfs in Noord-Noorwegen een schaduw werpen over afgelopen dagen. Als ik nog 1 politicus hoor melden dat we vooral “gewoon door moeten gaan met ons normale leven” gaat die als eerste op de offer brandstapel aan Thor. Wat is dat voor een nietszeggende flauwekul. Welk weldenkend mens kijkt momenteel niet wantrouwend om zich heen in een menigte. De reis naar het Midden-Oosten wordt nog eens overwogen…en hoe zit het met die hoofddoek die net het vliegtuig in stapt…

En waarom? De wereld is zo prachtig en vol kansen en mogelijkheden zoals we ook afgelopen week weer hebben mogen meemaken. Wat een tegenstelling tussen de waanzin van religie en de schoonheid van de natuur.

Vorige episode waren we net in Halsa gearriveerd. Een klein haventje in de buurt van de Svartisen gletsjer. Dit is 1 van de grootste gletsjers in Europa. Een tong van de gletsjer komt bijna tot aan het water in de Holandfjord en een beetje tongen met een Gletsjer slaan wij niet af. Eerst een sombere dag uitgezeten in Halsa en toen verder de fjord in. Het zonnetje scheen en dat zorgde voor een spectaculair uitzicht toen het Svartisen dal zich opende. Als Allah dat allemaal geregeld heeft is het overduidelijk dat hij groot is…onnodig om dat de hele dag te roepen…wordt-ie alleen maar kleiner van…net zoiets als mijn eigen onderdaan.

Natuurlijk moesten wij naar het ijs. Ondanks dat de gletsjertong “bijna” tot aan het water komt…is dat nog een heel eind weg…en vooral omhoog. Deze hike voldeed absoluut niet aan de Huizing kwalificaties…maar mijn Leidinggevende had daar weinig boodschap aan. Dus Columbia’s aan, op de circusfietsen, en 4 km verderop omhoog klauteren.

Nu hebben de Noren een soort van piste indeling voor hikes. Groen is voor bejaarden, Blauw is te doen, Rood is niet te doen en Zwart is niet-in-de-buurt-komen. We zijn er inmiddels achter dat als een Noor zegt dat een hike “wel meevalt” je rustig je K2-uitrusting en een paar sherpa’s kan meenemen. Hier hadden ze een blauwe en een rode. Volgens Belinda (hu Akbar) zouden we via de blauwe niet bij het ijs komen…dus wij gingen de rode doen. Nu wil het geval dat ze hoogtevrees heeft…niet een gelukkige combi met een Rode hike. Heel lang verhaal kort wilde ze niet meer voor- of achteruit toen we bij een diepe kloof kwamen en zijn we omgekeerd. Voor de liefhebbers heb ik nog wat videomateriaal waarin ik van nogal wat…uuuuhhh….kwalificaties wordt voorzien.

Toch maar de blauwe track gevolgd en tot grote verrassing van Belinda bij de voet van de Gletsjer uitgekomen. Een bizar gezicht…ook wel een beetje eng als je je realiseert dat hier miljoenen tonnen ijs een soort van berg voor zich uit ligt te drukken. Dat hoor je ook. Naast het stromende water hoor je een continue geluid alsof er een motor in het geheel zit…soort van “slow but extreme violence” …zit daar een antwoord in?

Het is volkomen onduidelijk gebleven waarom het ding Zwartijs heet. Veel wit en de mooiste blauwtinten die je ooit gezien hebt. We moesten er natuurlijk ook onder staan…ook een beetje eng. Er breken regelmatig stukken af…en dat is geen softijs…

Na de hike-and-bike terug, de fjord uitgevaren richting het eiland Rodoya. Het Klokkergarden restaurant om precies te zijn. Was ons al door meerdere Noren aangeraden. Het is een oude boerderij dat nu guesthouse en restaurant is met een paar steigers voor bezoekende boten. Het eiland is prachtig en Klokkergarden erg kneuterig. We zijn ’s avonds gaan eten in het restaurant dat eigenlijk een wat grote eetkamer is met ouderwets chique inrichting. Na alle vis zijn we allebei voor een stevig stuk rendiervlees gegaan. Ook dat was zeer huiselijk klaargemaakt met jus en spruiten. Erg lekker!

Toen we terug bij de boot kwamen vroegen we ons af waarom er iemand in een klein bootje foto’s van Mr.Bean2 aan het maken was en er een soort van bejaardensoos op de steiger was ontstaan. Daar kwamen we de volgende dag achter toen we op de FB-page van Klokkergarden een fotoreportage over “het bezoek van M/Y Mr.Bean2 uit Nederland” tegenkwamen. Lachen!

En dan denk je weer aan iemand die in een vrachtauto stapt en bewust op volle snelheid door een mensenmassa heen rijdt…omdat hij het ware geloof heeft…en dat zeker weet… en weet dat alle anderen dood moeten…en daar geen seconde aan twijfelt.

Wanneer wordt er weer een vrolijk deuntje op de piano gespeeld op de Promenade des Anglais?

Cheers, Andre