Categorie: Watersport

Een fjord lijkt 1 van de mooiste omgevingen om met je boot te varen…toch? Imposante rotswanden, sneeuw bedekte bergen, prachtige dorpjes, geen ondieptes. Veel Nederlanders gaan naar Noorwegen met hun boot voor de fjorden. Heel begrijpelijk want het is adembenemend…maar eigenlijk is zo’n ding helemaal niet geschikt om in te varen…

Om te beginnen zeilen de meeste Nederlanders. Dat kun je in een fjord vergeten. Geen wind, veel wind, valwind, wind draait in een paar seconden 180 graden etc… Nu hebben we dat punt ergens begin 20e eeuw opgelost met de motor…dus tot zover valt het mee.

Het grotere probleem is dat je er niks anders kan doen dan varen. Er zijn amper plaatsen om een beetje veilig aan te leggen. In zo’n rotswand maak je niet ff een haventje…en in >100m diepte leg je ook niet ff een dammetje om een haven te creëren. Je bent dus aangewezen op wat kades en steigers die mensen in dorpjes hebben aangelegd en bijna altijd “open” liggen. Met andere worden: waar je niet kan liggen bij bepaalde windrichtingen (vergeet niet dat dit de omvang van een zee heeft)…of als de ferry weer ff langsgast…en had ik al verteld dat die windrichting helemaal niet te voorspellen is? Ankeren kan je overigens ook vergeten…iets met enorme dieptes.

Het bevaren van een fjord vraagt dus enige planning en flexibiliteit. Zeker als je de grootste ter wereld in gaat: de Sognefjord. Die gaat in rechte lijn zo’n 200km landinwaarts en heeft daarnaast nog een aantal grote vertakkingen. Met een gemiddelde snelheid van 15km/u ben je dus ff bezig voor je ergens bent. Terwijl ik dit schrijf zijn we halverwege, in Balestrand. Erg leuk plaatsje. We liggen aan een oude ferry pier met lange lijnen vanwege het tij en de golven. Vannacht werden we wakker omdat de boot heftig lag te schommelen (zonder dat ik daar een bijdrage aan leverde). We hebben er geen enkele reden voor kunnen ontdekken, geen wind, geen boten…en toch continue golven uit een vreemde richting…Het was overigens na een half uurtje weer weg. Onvoorspelbaarheid troef dus op een “kanaal” van 10km breed en >1km diep.

Het is het overigens allemaal waard. De omgeving is bizar mooi. Gisteren wakker geworden aan het eind van de Arnafjord (klein zijtakje van Sogne) tussen zo’n 8 watervallen die van ca. 800m hoogte naar beneden komen…terwijl we waren vastgeknoopt aan de lokale duikplank…I kid you not!

Maar even terug. Vorige week waren we onbedoeld in een soort van Center Parcs kamp terecht gekomen op Finoya. Snel naar Fosnavag. Dit is een wat grotere haven op een eiland in de buurt van Statt. De oplettende Mr.Bean2 volger kent deze nog uit “The Statt of the Union” toen we op de heenweg de beruchte kaap Statt hebben gerond. Dit is het “hoekje” in de Westkust van Noorwegen dat bekend staat als “dangerous Sea area”. Nu worden er wel meer gebieden zo aangeduid en valt dat meestal mee, maar voor Statt wordt veel gewaarschuwd.

De ochtend dat wij er omheen wilden was het F7 – 8 uit het Zuidwesten…dan wil je niet op zee zijn, laat staan bij een gevaarlijke kaap. Gewacht tot  de avond en de wind gezakt was en toen vertrokken richting Silda. De grote brekers rond de kaap waren afgezwakt tot lange hoge golven waar je met een relatief klein scheepje als Mr.Bean2 helemaal geen last van hebt. Probleemloos dus.

Silda is een erg mooi eilandje met zeemeermin. Het is niet helemaal duidelijk wat die bij de haveningang doet, maar het staat leuk. Misschien heeft het te maken met het feit dat dit de eerste aanlegmogelijkheid is na Statt als je uit het noorden komt, of de laatste wachtplek voordat je er omheen gaat vanuit het zuiden. Beide opties trekken stoere zeebonken aan met grote verhalen…in de haven…

Na een mooie tocht in Floro terecht gekomen. Een wat groter plaatsje. Hier kwamen we Tom&Trude weer tegen. Een leuk Noors stel waar we op de Lofoten al een keer dronken mee waren geworden. Zij wonen in Oslo en hebben hun Princess 42 met een vrachtschip naar het Noorden laten brengen en varen in 8 weken weer terug naar Oslo. Mooie gelegenheid om weer een keer dronken te worden.

Met wat minder zicht, had niets met het weer te maken, de volgende dag via Askvoll richting Leirvik in de monding van de Sognefjord. Tom stuurde nog wat foto’s van Mr.Bean2 de ze bij vertrek hadden gemaakt. Altijd leuk om ook varende foto’s van onze trots te hebben.

We kwamen in Leirvik aan met regen en dat is niet echt meer opgehouden. Nu had ik dit haventje meer om praktische dan esthetische redenen gekozen (het fjord transit plannen was begonnen) dus de volgende ochtend vroeg de fjord in. Op dat punt is het gewoon nog zee en geleidelijk wordt het wat nauwer en vooral hoger. De eerste sneeuwtoppen beginnen zich dan af te tekenen.

Het eerste plan was om in Ortnevik onze stop te maken. Bij het indraaien van dit natuurlijke baaitje bleek het steiger en ponton werk niet echt Mr.Bean2-fahig. Je kon er zeker een roeiboot aan aanleggen. Omdat veel “aanlegplaatsen” niet erg betrouwbaar zijn had ik meerdere opties in de route opgenomen. We zijn toen doorgevaren naar de Arnafjord. Daar dus een soort van zwemstrandje met vlonder met hoge duikplank aangetroffen die er stevig uitzag…en vervolgens even stil geworden van de omgeving. De omgeving was alles behalve stil met continue geraas van enorm hoge watervallen om ons heen. Helaas is dit amper in foto’s te vangen.

Nu zijn we deze reis amper Nederlanders tegengekomen…en wat komt er op deze verlaten plek een paar uur later binnenvaren: een Nederlands zeilbootje. Echte helden die hier met een 30-voet bootje naartoe zijn gekomen! Dat NL thema zet zich overigens in heftige mate voort de volgende dag. Belinda verbaasd zich al maanden over de geringe hoeveelheid toeristen die we tegenkomen en Nederlanders in het bijzonder. Afgezien van een paar hoogtepunten op de Lofoten praktisch geen. Als we deze dag via Vik naar Balestrand gaan struikelen we over de Nederlandse toeristen, campers, auto’s etc. We halen de hele vakantie even in, in 2 dagen…helaas.

Vik is een leuk plaatsje in een open baai met zelfs een jachthaventje! Hoogtepunt hier is de Hopperstad Staafkerk uit 1140. Erg indrukwekkend. Ondanks mijn atheistische overtuiging maakt het veel indruk op me. De eerste kerken in Vikingtijd, een gebouw uit hout dat al bijna 1000 jaar overleeft, het erg fraaie houtwerk binnen en buiten en de geweldige combinatie van drakenmotieven en kruizen.

Bijna iedereen op de bijbehorende begraafplaats heet ook Hopperstad…als voorbeeld 1 gefotografeerd die Anders wilde heten, maar toch Hopperstad heette.

Vanaf hier naar Balestrand. Een echt toeristencentrum. Vanaf hier gaat de boot naar de Jostedal gletsjer, de grootste in Europa…dus veel outdoor-types met broeken met veel zakken erop, bijzondere haargroei en hoofddeksels. Nu kan je die gletsjer al zien vanaf de fjord waar wij nog in gaan en hebben we inmiddels op en onder zo’n ding gestaan…dus dan maar aan de cider tasting. Daarvan hebben we vastgesteld dat we het smerig spul vinden…alle varianten die ze hier brouwen.

De Engelsen hebben in 1897 hier een kerkje neergezet, als onderdeel van het diaconaat van Gibraltar (!), gebaseerd op de oude Staafkerken. Het ziet er leuk uit maar is wel een anti-climax als je net in het origineel bent geweest.

Gisterenavond belde Rene (ook wel boroer genoemd). Hij is zaterdag ergens in de buurt van de fjord. Dat betekent dat wij ons plan wat aanpassen en vandaag richting Flam gaan en hem zaterdag aan de Noord-zijde oppikken voor een paar dagen. Belinda kijkt al uit naar nog meer onzin aan boord!

Daarover en de verdere exploratie van de Sognefjord volgende week meer.

Cheers, Andre

Skerries, of zoals de Noren zeggen: Skjaergard. De enorme hoeveelheid eilanden, eilandjes, rotsen en wannabee-rotsen die voor bijna de gehele Noorse kust liggen. Puin uit de ijstijd toen enorme gletsjers de Fjorden uitslepen en het puin voor de kust achterlieten. Dit is ook de reden waarom fjorden idioot diep zijn (tot > 1km)…behalve bij de monding.

Ik realiseer me deze reis pas wat een verschil digitale kaarten hebben gebracht in het bevaren van deze kust. Zelfs met alleen GPS ben je zeer beperkt en gebonden aan een paar beschreven routes door Skerrie (zeg maar gerust Scary) gebieden. In Pilotboeken staan die beschreven. Aanwijzingen als “houdt het baken X in lijn met het grote witte huis en ga na 2 mijl 30 graden stuurboord, houdt baken Y bakboord…etc.”…je begrijpt dat varen op dit soort, vaak multi interpretabele, beschrijvingen een zeer vochtige bilnaad opleveren…zeker als het weer niet helemaal bladstil met een zonnetje is…of iemand net zijn witte huis van een ander kleurtje heeft voorzien…

Op moderne HD digitale kaarten let je hier niet eens op. Je vaart gewoon het gebied in en je ziet precies waar je wel en niet langs kan…als de kaartmaker tenminste echt elk verzopen rotsje op die kaart heeft gezet…en de elektra het een beetje blijft doen…en het GPS systeem je niet ineens 500m naar rechts projecteert… Een paar dagen geleden toen we weer eens in zo’n gebied van de gebaande paden af waren geweken bedacht ik me wat plan B zou zijn. Ik heb meestal een plan B “wat als nu de motor stopt, of de elektra, of …”. In dit geval moest ik aan mezelf toegeven geen idee te hebben. Gewoon stoppen en ankeren, want elke kant die je opvaart zonder de elektronische kaart voor je neus zou gekkenwerk zijn en een bijna zekere aanvaring met een rotsige ondiepte…

Nu is Mr.Bean2 voorzien van 2 volledig gescheiden navigatiesystemen. De kans dat ze allebei tegelijk de geest geven is heel klein…maar ze hebben een gemene deler: elektra. Een stevige blikseminslag of andere malheur in de Volt en Ampere afdeling en we worden teruggeworpen op het magnetische kompas en een hand GPS. Ik zit me dan te bedenken dat eeuwen geleden hier ook zeilschepen naartoe kwamen…met hooguit een kompas…en geen goede kaart, niet eens op papier. Niet zo vreemd dat je in elke archipel vaak oude Loodshuisjes op de hoogste rotsen ziet staan. Goeie business gebaseerd op Scary shit!

No risk, no reward. No pain, no gain en meer van dit soort wijsheden zijn helemaal waar. De beloning voor het afwijken van gebaande paden is hier groot. Deze week voeren we van Knarren naar Veiholmen door de Skerries en we hebben zoveel zeearenden en dolfijnen gezien dat Belinda er niet eens meer haar Titanic-stoel voor uit wilde komen.

Vorige week was de bilnaad ook al vochtig, maar toen van de >30 graden in Trondheim. Dat soort temperaturen hadden we nog niet meegemaakt hier. Veel mooi weer, maar meestal niet veel meer dan 20 graden. Net als in Nederland duurt dat ook niet zo lang en betaal je de prijs met dikke buien.

Trondheim wordt door de Noren gezien als de grens tussen Noord- en Zuid Noorwegen. Net als in bijvoorbeeld Italie (ook lang en smal) is er een groot verschil tussen die 2…maar dan omgekeerd. De meeste Noren wonen in het Zuiden. Daar zijn ook de economische en culturele centra: kortom daar is de beschaving. In het Noorden wonen ongeveer 2 Noren en een Eland, is geen beschaving en is alles ruig…dat is zo’n beetje de karikatuur.

Het klopt wel een beetje. Het Noorden is leeg, zeer weinig inwoners. De mensen die er wonen zijn uiterst relaxed, alles kan, alles mag en mensen zijn gewend elkaar met alles te helpen. We lagen bijvoorbeeld een keer aan een ferry steiger. In Nederland zou daarvan iedereen in paniek raken en de politie bellen etc. Hier komt de ferry aan en legt gewoon ergens anders aan. Heerlijk! Zaken zijn niet snel belangrijk en mensen vinden zichzelf ook niet zo belangrijk.

Daarentegen merk je ook dat mensen slechter Engels spreken er meestal niet uitzien (ik ben hier een stijl icoon) en erg praktisch zijn. Weinig franje. Bijna alles is zelfbediening, weinig klantgerichte service etc. Als je daar naar op zoek bent is Trondheim een oase. Een erg fraaie stad om te beginnen, levendig, mooie winkels. We zijn hier voor het eerst sinds lange tijd weer eens echt uitgebreid uit eten geweest met Michelin-niveau bediening.

Het is een kleine stad en een belangrijke cruise haven. Die combinatie is nogal ongelukkig als er net zo’n enorm ding leegloopt…dan is er weinig meer te merken van de eigen sfeer van de stad en struikel je over mensen die erg druk zijn met het vinden van groep 15, of ze wel op tijd terug zijn, internet verbinding en er heel nautisch uitzien. We zaten op een terrasje een bakkie te doen toen er een ploeg Nederlanders van een HAL boot lande. De 20 minuten dat we daartussen gezeten hebben is het letterlijk over niets anders gegaan dan het eten op de boot en de internet verbinding…niemand had het over de mooie reis of de schitterende stad waar ze middenin zaten…what’s the point?

Het is een verademing om in de haven dan weer de zeilboot mer Britten uit Falmouth tegen te komen. We hebben ze al vaker ontmoet deze reis met mooie verhalen en nog betere humor…en niet te vergeten prima G&T’s!

Na 2 dagen Trondheim de fjord weer uit naar Knarlagsund, ook wel Knarren genaamd. Een inmiddels herkenbare opzet van een plaatsje op de eilanden. Men neme 2 eilanden die dicht op elkaar liggen met een zogenaamde Sund ertussen en begint langs die Sund een dorpje. Inmiddels zijn dit soort eilandnederzettingen veelal geconverteerd van vissersdorp naar vakantiedorp…in de winter moet het er verschrikkelijk verlaten zijn. Nu niet. Een komen en gaan van boten, niet in de laatste plaats omdat de diesel hier erg goedkoop is. Het was schitterend weer dus mooie gelegenheid vanaf de flybridge de kapriolen van de Noren te aanschouwen. Een typische beschrijving van een Noor die gaat aanleggen.

• Noor ziet plekje
• Geeft vol gas, als hij dat al niet voer, in ongeveer die richting
• Raakt daarbij gemiddeld 2 andere boten
• Heel belangrijk: klapt als eerste met de boeg vol in de steiger
• Op dat moment hangt er uiteraard nog geen enkele fender buiten
• De man achter het stuur zoekt een te kort en dun touwtje dat voldoende in de knoop zit en verlaat daarmee de boot
• Staande op de steiger vraagt hij zich af wat hij daar gaat doen…terwijl de boot met een beetje mazzel in de buurt blijft drijven
• Anderen aan boord vinden op dit moment meestal een gaatje in hun drukke agenda om eens polshoogte te nemen wat er zoal gaande is
• In het gunstige geval heeft de man op tijd het touwtje uit de knoop en een lusje om een kikker op de boot kunnen krijgen
• Het andere eind knoopt hij nu met een gedegen breiwerk op een bolder op de steiger
• Meestal is er nu iemand op de boot die een volgend te kort en dun touwtje aangeeft, bij voorkeur niet aan de boot vastgemaakt
• Als dat uiteindelijk allemaal vast zit bedenkt iemand waar die vreemde plastic worsten ook alweer voor waren en gaat de fenders tussen boot en steiger proppen.
• Er liggen overigens ook genoeg boten zonder enige fender tegen de steiger.

Dit lijkt overdreven maar kan je dagelijks in elk haventje zien. De meeste boten zitten vol butsen en krassen…het schijnt ze niet te interesseren… Ik heb me afgevraagd waarom er hierdoor geen grotere schades ontstaan, maar het valt op dat steigers in Noorwegen altijd een houten rand hebben waar niets uit steekt (bouten, trappetjes etc.). Ik ken steigers in Nederland waar ze dit maar 1 keer hoeven te doen.

Erg leuk in dit soort dorpjes is de supermarkt. Hier de Joker, Coop of Kiwi. Die hebben alles wat je op een eiland nodig kan hebben. Van de normale supermarkt dingen tot watersport en visartikelen, een apotheek, een kleine bouwmarkt etc. Daarnaast heeft het een sociale functie. De meeste hebben een soort van huiskamertje met een koffieautomaat waar Krasse Knarren rondhangen.

De volgende dag met schitterend weer naar Veiholmen, een echt outer-island en goed voorbeeld van Scary shit. Na het ronden van de vuurtoren (waar je, zoals in veel vuurtorens hier, een kamer kan boeken) het goede gaatje tussen de skerries vinden en dan naar binnen. Op het moment dat je denkt dat het echt ophoud, blijkt er hard-stuurboord een doorgangetje te zijn en dan lig je ineens in een havenkommetje midden in het dorp…erg leuk!

Erg veel toeristen hier die de volgende dag, net als wij, een verregend dagje meemaken. Tijd voor de kroeg (waar we naast lagen). Die bleek van een vissersfamilie en was ingericht met de oude spullen van het schip…very classy…maar wel leuk. Je merkt dat mensen een sterke band hebben met dit soort eilandjes. Veel van de panden zijn al generaties in de familie en uiteindelijk geconverteerd naar vakantiehuis of iets voor toeristen.

Op naar Finnoya. Een eiland in de buurt van Alesund. Dit was ons op de heenreis aangeraden. We liggen er nu en hebben echt geen idee waarom dit een aanrader zou zijn. Vreemd genoeg ligt de haven wel vol…dus wij zullen wel iets missen. Een soort van vakantiekamp in wat kale omgeving met een, toegegeven, mooi zwembad, hotel en restaurant. Tis maar wat je zoekt…

Hierover en de verdere reis, o.a. terug rond Statt, volgende week meer.

Cheers, Andre

Twee dagen achter elkaar >30km gefietst. Ja, lees dat nog maar eens goed. Andre Huizing heeft 2 dagen >30km gefietst. En dan hebben we het niet over lullige etappetjes. Nee, we praten hier over absoluut buitencategorie berglandschap op een circusfiets! Als tegen bergen op fietsen helpt tegen kanker (is me nooit helemaal duidelijk geworden hoe, maar er zijn mensen druk mee) dan zijn we nu dicht bij een oplossing.

Voor mensen die mij niet zo goed kennen: ik haat elke vorm van ongemotoriseerd voortbewegen. Transpiratie is een teken van ons lichaam om te stoppen waar we in godsnaam mee bezig zijn…nou ja, misschien 1 bezigheid uitgezonderd… Echter op een boot heb je niet altijd een andere keus als je wat van de omgeving wilt zien. Daarbij is mijn Leidinggevende wel fan van een mooie fietstocht (contradictie in term)…en ze heeft niet voor niets deze titel…

In de wat bevolktere gebieden, zoals Terschelling, ga ik voor het compromis: circusfietsen opvouwen, taxi bellen, die brengt ons weg tegen de wind in en we fietsen dan voor het windje weer terug. We komen nu echter in gebieden waar je heeeel lang op een taxi kan wachten…dus moet ik eraan geloven. Je ontdekt dan direct waarom je ook alweer in Nederland woont…omdat het zo lekker plat is. Hier is helemaal niets vlak.

Overigens ontdek ik nog veel meer. Om te beginnen hoe smerig de lucht is waarin we normaal leven. Veel schoner dan hier wordt de lucht en het water niet en dat is voor een jongen uit Rotterdam-Zuid een vreemde gewaarwording. Inmiddels ruik ik elke auto. Niet dat ik als een pervert aan auto’s sta te ruiken – dat doe ik alleen aan damesfietszadels, maar nu raken we buiten het onderwerp – maar ik ben na die paar maanden zo gewend aan schone lucht dat ik al ruik als er een auto aankomt. Op de meeste plaatsen en eilanden zijn dat er zo’n 2 per uur.

Ik ruik ook bloemen. Mijn botanische inzicht strekt ongeveer tot het kunnen onderscheiden van een boom van een plant, maar hier ruik je echt de verschillende geuren van de vele bloemen die overal groeien. En om het nog even praktisch te houden: als het regent worden dingen schoon ipv vies. Mensen die iets bezitten van wit kunststof dat buiten staat weten precies wat ik bedoel. Of het nou een boot, tuinstel, caravan of, godbetert een camper is, de regen trekt daar zwarte strepen overheen. Hier niet. De boot wordt gewoon schoner als het regent. White stripes!

Ik moet dus langzaam toegeven dat het fietsen hier wel een rijke ervaring is met de uitzichten, geuren, mensen die je ontmoet etc. Volgend jaar dus elektrische vouwfietsen. Zelfde ervaring maar dan zonder de transpiratie! …als er nog iemand een circusact wil beginnen…ik heb er nog een setje fietsen voor.

Afgelopen zondag waren we nog in Rodoya, zo’n prachtig eiland met 2 auto’s. Vanaf hier ging het naar het stadje Sandnessjoen. Dit was zo nietszeggend dat het me nu pas opvalt dat ik daar geen enkele foto gemaakt heb. Dit lijkt een patroon in Noord-Noorwegen. De wat grotere plaatsen zijn een beetje sfeerloos en vrij modern. We zijn hier wel ouderwets naar de bios geweest: Tarzan…in dit geval het door de bomen slingerende heerschap, alhoewel hij als dameshulpstuk prima dienst zou kunnen doen. In feite de zoveelste remake van het oude verhaal. Wel goed gedaan.

Op naar het plaatsje Igeroya op Vega. Vega is het grote eiland in een 6500 eilanden tellende archipel. Dat hele gebied is Unesco erfgoed. Hier vond de eerste 35km etappe plaats. Erg fraai en veel geleerd over de Eider eend en zijn dons…dat laatste is al honderden jaren een soort van industrie hier…om je een idee te geven: een kinderdekbedje gevuld met deze dons kost >1000 euro.

Van Vega naar Leka. De echte Mrbean2-watcher gaat nu iets rechterop zitten. Op het eiland Leka staat namelijk de berg Lekamoya, de dame van het ingewikkelde verhaal met die trollen en de hoed. Leka is om nog een reden wereldberoemd. Het eiland is als het ware een stuk aardmantel dat door de aardkorst is geperst. Er zijn 3 plekken op de wereld waar je de aardmantel kan zien…zonder te overlijden. Leka is er 1 van. Het gesteente is het eerste wat opvalt. De westzijde van het eiland heeft allerlei oranje tinten. Heel bijzonder. Ook bijzonder is dat het haventje naast de Herlaugshaug Viking burial mount ligt. Dit is de grootste in zijn soort. Koning Herlaug wilde zich in 870 niet overgeven aan Harald het Blondje en liet zich met zijn mannen en hun schip (Viking koningen werden altijd met hun schip begraven…ik ben ook al een vergunning aan het aanvragen voor MrBean2)  levend begraven.

Als je op zoek bent naar nog oudere rommel kan dat hier ook: de Stone Age rotstekeningen in Solsemhula. En om het dan helemaal af te toppen is er het beroemde verhaal van het 3 jarige meisje dat in 1932 door een Zeearend werd gegrepen en meegenomen naar een richel hoog in de bergen. Zij overleefde het voorval en werd gevonden door een groep mannen die naar haar op zoek waren. In een Kafe, in het teken van John Lennon, kwamen we een man tegen die de betreffende vrouw nog had gesproken. Een dag later op SorGjaeslingan spreken we de zus van de vrouw die het meisje heeft gespeeld in een film over het voorval uit 1974…bent u er nog?

SorGjaeslingan dus…een paar hele kleine buiten-eilandjes met wat dammetjes aan elkaar gemaakt en al heel lang een vissersnederzetting. Nu vooral een plek voor vakantie. Het ligt in een enorme archipel van kleine rotsen en eilandjes hetgeen voor wat bilnaadbevochtigende momenten zorgde tijdens het invaren.

Toen we er eindelijk waren was er geen plek aan de enige steiger…maar met wat gereorganiseer van boten kon Mr.Bean2 ook aanschuiven! Toen de hele steiger maar even voorzien van wat bier.

Het is nu donderdagavond 9 uur en het is nog 30 graden in Trondheim. We hebben vandaag het minder interessante deel van de kust overgeslagen en in 1 ruk van 110 zeemijl naar Trondheim gevaren.

Over Trondheim en de rest van de reis volgende week meer.

Cheers, Andre

Ik heb een afkeer van mensen die alles zeker weten. Twijfel is de basis van vooruitgang. Misselijkmakend zijn mensen die zeker weten het ware geloof te hebben. En dan hebben we de ergste vorm…waar ik even geen woorden voor heb…omdat die er niet zijn: dat zijn mensen die dat ware geloof aan anderen gaan opdringen. Christenen en Moslims zijn hier altijd meesters in geweest. Hele bevolkingsgroepen zijn uitgemoord in de naam van 1 of ander waanbeeld.

Normaal ben ik er helemaal voor om dit soort zaken met humor en sarcasme aan de kaak te stellen. Zie mijn eigen onbenullige poging met het Viking geloof. Ik denk dat we helaas het punt van humor en nuance voorbij zijn. Je kan niet genuanceerd oorlog voeren…en volgens mij zijn we inmiddels in een soort van oorlog met een grote groep religieuze debielen die een achtergrond en motivatie hebben waar wij ons niets bij kunnen en willen voorstellen.

Ik heb geen pasklaar antwoord. Twijfel, weet je nog wel. Echter komt in elk antwoord dat ik kan bedenken veel geweld en harde maatregelen voor tegen bevolkingsgroepen…en zo drijven deze mensen die alles zeker weten zelfs de twijfelaars naar ongenuanceerd geweld. Wat een kutzooi!

Jullie begrijpen al dat recente gebeurtenissen zelfs in Noord-Noorwegen een schaduw werpen over afgelopen dagen. Als ik nog 1 politicus hoor melden dat we vooral “gewoon door moeten gaan met ons normale leven” gaat die als eerste op de offer brandstapel aan Thor. Wat is dat voor een nietszeggende flauwekul. Welk weldenkend mens kijkt momenteel niet wantrouwend om zich heen in een menigte. De reis naar het Midden-Oosten wordt nog eens overwogen…en hoe zit het met die hoofddoek die net het vliegtuig in stapt…

En waarom? De wereld is zo prachtig en vol kansen en mogelijkheden zoals we ook afgelopen week weer hebben mogen meemaken. Wat een tegenstelling tussen de waanzin van religie en de schoonheid van de natuur.

Vorige episode waren we net in Halsa gearriveerd. Een klein haventje in de buurt van de Svartisen gletsjer. Dit is 1 van de grootste gletsjers in Europa. Een tong van de gletsjer komt bijna tot aan het water in de Holandfjord en een beetje tongen met een Gletsjer slaan wij niet af. Eerst een sombere dag uitgezeten in Halsa en toen verder de fjord in. Het zonnetje scheen en dat zorgde voor een spectaculair uitzicht toen het Svartisen dal zich opende. Als Allah dat allemaal geregeld heeft is het overduidelijk dat hij groot is…onnodig om dat de hele dag te roepen…wordt-ie alleen maar kleiner van…net zoiets als mijn eigen onderdaan.

Natuurlijk moesten wij naar het ijs. Ondanks dat de gletsjertong “bijna” tot aan het water komt…is dat nog een heel eind weg…en vooral omhoog. Deze hike voldeed absoluut niet aan de Huizing kwalificaties…maar mijn Leidinggevende had daar weinig boodschap aan. Dus Columbia’s aan, op de circusfietsen, en 4 km verderop omhoog klauteren.

Nu hebben de Noren een soort van piste indeling voor hikes. Groen is voor bejaarden, Blauw is te doen, Rood is niet te doen en Zwart is niet-in-de-buurt-komen. We zijn er inmiddels achter dat als een Noor zegt dat een hike “wel meevalt” je rustig je K2-uitrusting en een paar sherpa’s kan meenemen. Hier hadden ze een blauwe en een rode. Volgens Belinda (hu Akbar) zouden we via de blauwe niet bij het ijs komen…dus wij gingen de rode doen. Nu wil het geval dat ze hoogtevrees heeft…niet een gelukkige combi met een Rode hike. Heel lang verhaal kort wilde ze niet meer voor- of achteruit toen we bij een diepe kloof kwamen en zijn we omgekeerd. Voor de liefhebbers heb ik nog wat videomateriaal waarin ik van nogal wat…uuuuhhh….kwalificaties wordt voorzien.

Toch maar de blauwe track gevolgd en tot grote verrassing van Belinda bij de voet van de Gletsjer uitgekomen. Een bizar gezicht…ook wel een beetje eng als je je realiseert dat hier miljoenen tonnen ijs een soort van berg voor zich uit ligt te drukken. Dat hoor je ook. Naast het stromende water hoor je een continue geluid alsof er een motor in het geheel zit…soort van “slow but extreme violence” …zit daar een antwoord in?

Het is volkomen onduidelijk gebleven waarom het ding Zwartijs heet. Veel wit en de mooiste blauwtinten die je ooit gezien hebt. We moesten er natuurlijk ook onder staan…ook een beetje eng. Er breken regelmatig stukken af…en dat is geen softijs…

Na de hike-and-bike terug, de fjord uitgevaren richting het eiland Rodoya. Het Klokkergarden restaurant om precies te zijn. Was ons al door meerdere Noren aangeraden. Het is een oude boerderij dat nu guesthouse en restaurant is met een paar steigers voor bezoekende boten. Het eiland is prachtig en Klokkergarden erg kneuterig. We zijn ’s avonds gaan eten in het restaurant dat eigenlijk een wat grote eetkamer is met ouderwets chique inrichting. Na alle vis zijn we allebei voor een stevig stuk rendiervlees gegaan. Ook dat was zeer huiselijk klaargemaakt met jus en spruiten. Erg lekker!

Toen we terug bij de boot kwamen vroegen we ons af waarom er iemand in een klein bootje foto’s van Mr.Bean2 aan het maken was en er een soort van bejaardensoos op de steiger was ontstaan. Daar kwamen we de volgende dag achter toen we op de FB-page van Klokkergarden een fotoreportage over “het bezoek van M/Y Mr.Bean2 uit Nederland” tegenkwamen. Lachen!

En dan denk je weer aan iemand die in een vrachtauto stapt en bewust op volle snelheid door een mensenmassa heen rijdt…omdat hij het ware geloof heeft…en dat zeker weet… en weet dat alle anderen dood moeten…en daar geen seconde aan twijfelt.

Wanneer wordt er weer een vrolijk deuntje op de piano gespeeld op de Promenade des Anglais?

Cheers, Andre

Ik wist wel dat ik jullie aandacht zou trekken met deze titel! We zijn in Nordland, het gebied van de trollen en andere mythische figuren. Ze zijn overigens niet allemaal mythisch…het beeld op straat wordt er, laten we zeggen, niet knapper op. Honderden jaren van eiland gebaseerde inteelt in een hard klimaat laat zo zijn sporen na.

Het landschap leent zich er wel voor…het is schitterend en mysterieus. Terwijl ik dit schrijf liggen we in Heroyholmen. Een heel klein dorpje met waarschijnlijk 20 inwoners en 2500 eilanden…Ja, je leest het goed vijfentwintighonderd eilanden…in 1 gemeente. Het uitzicht vanaf die eilanden en vanaf zee als je vaart is adembenemend.

Dit wordt versterkt door het weer. De Engelsen hebben het gezegde “4 seasons in 1 day”. Hier zeggen ze gewoon: “we have a lot of weather”. De hogere bergen die direct aan zee liggen genereren hun eigen weer zoals je ook op de foto’s kan zien. Het is niet zo moeilijk om in dit soort gebieden, met amper mensen, in bovennatuurlijke zaken te gaan geloven.

Het geheel wordt dan nog opgeluisterd door zee-arenden, papagaaiduikers en allerlei andere vogelmodellen waar ik de naam niet van weet. Om als voorbeeld 1 van de vele sagen erbij te halen. Er was eens een beeldschone dame, Lekamoya als 1 van vele zussen, die achterna gezeten werd door een trol. Lang verhaal kort kon die trol haar niet krijgen, dus mocht niemand haar krijgen. Hij schoot een pijl, maar de koning van de trollen (Willy?) beschermde Leka door zijn hoed voor de pijl te gooien…je verzint het niet…en het mooiste is: dit alles is live te aanschouwen langs deze kust omdat uiteindelijk iedereen in een berg verandert. De oorzaak daarvan ben ik nog niet achter…waarschijnlijk nog niet genoeg gedronken…

En ja, er zit echt een gat in die hoed, I kid you not! Een natuurlijk gat dwars door de berg. Geen lullig pijltje wat die trol daar afschoot. Natuurlijk moesten wij daarheen en doorheen. Nu ligt die hoed op een eiland dus een verlaten inhammetje ingevaren waar een steigertje voor kleine bootjes lag…we hebben inmiddels ontdekt als je aan de kopse kant 2 van die boxen bij elkaar trekt we Mr.Bean2 mooi kunnen vastknopen. Ondanks wat vreemde blikken van de lokale trollen de hiking-shoes weer uit de lazarette gevist en tot aan het gaatje.

Na een behoorlijke klim een bijzonder uitzicht. We wilden door het gat heen en dan via de andere kant van het eiland teruglopen…dat liep echter fout. Het pad aan de andere kant bleek veel langer en steiler dan wij hadden verwacht. Halverwege dit pad dus maar omgekeerd en het gat wederom gepenetreerd….gelukkig geen pijlen tegengekomen…

We waren vorige week in Rorvik gebleven. Een nogal nietszeggend provincieplaatsje. Belinda had nog wel een hoogtepuntje. Er zat namelijk een dak vol met meeuwennesten, veel geschreeuw en geschijt, maar ook een aantal kleintjes die hun vleugels aan het proberen waren..erg leuk. Het dieptepunt was dat Mr.Bean2 de 3300 liter diesel uit Helgoland inmiddels had omgezet in diverse onbruikbare gassen…dus moest er een tankwagen aan te pas komen om er weer zo’n 3000 liter in te gooien. We zijn wel erg groen bezig want de diesel met lagere belasting (die bij ons rood is) is hier groen…en het mooie is dat die hier wel is toegestaan voor gebruik in plezierjachten (Noorwegen zit niet in EU, Nexit?).

Als je  Rorvik uitvaart, vaar je recht tegen de berg Leka aan. Ja, precies, die Leka. Dat hebben wij overigens niet gedaan, dus netjes eromheen richting Bronnoysund. De weerberichten zagen er slecht uit dus maar een goed haventje uitgezocht voor een paar dagen. Dat werden er 3. Je ziet in zo’n periode dan altijd de haven steeds voller lopen  met mensen in afwachting van betere tijden. Natuurlijk ook een aantal van onze OCC vrienden.

In Bronnoysund hebben we een aantal zaken geleerd:

• Noren kunnen geen pizza’s bakken. De alom geprezen en beste pizzatent heet Milano en serveert wat zooi op een veel te dikke bodem…en om het dan af te toppen heeft een Italiaans restaurant met naam Milano geen espresso koffie.
• Stokvis is heel lekker. In een veel beter restaurant een stokvis schotel gegeten en dat is erg lekker!
• De zon schijnt niet altijd in Noorwegen…of eigenlijk schijnt hij hier op deze tijd wel altijd…maar ze hebben ook wolken en regen…heel veel zelfs…
• Fish farming is de redding voor onze planeet. De grootste industrie na de olie is hier zalmkwekerij. Noorwegen heeft 65% van de wereldmarkt in handen. Overal inde fjorden en tussen de eilanden kom je deze enorme bassins tegen. Je ziet de zalmen er boven uit springen. Praktisch alle zalm die wij eten komt uit zo’n farm…en heeft eigenlijk weinig meer met het originele beest te maken. We hebben zo’n farm bezocht en daar kunnen ze haarfijn uitleggen dat het 1 van de beste en minst belastende vormen van voedselproductie is…en dat is ook precies wat het is…
• Als je denkt dat je avontuurlijk bent dan moet je even met deze mannen praten.

Zij varen in deze traditionele Nordland boot in 30 dagen van het zuidpuntje van Noorwegen naar de Noordkaap…dat hadden ze nog op hun bucket list staan…

Hier in Nordland zie je dit type boot nog regelmatig. Zoals je kan zien is het een directe afstammeling van de Vikingschepen van 1200 jaar geleden…met een klein roefje erop. Het is ook nog steeds vierkant getuigd (dat is zo’n grote vierkante lap ipv die driehoekige dingen die je op minder ouderwetse zeilboten ziet)…en kan geroeid worden. Voor de wind kan zo’n scheepje >16 knopen halen…dan planeert het dus…die Vikingen konden wel een bootje ontwerpen!

Na het slechte weer te hebben uitgezeten zetten we koers naar het eilandenrijk van Heroy…maar eerst struikelen we weer over koning Harald. Die lijkt ons te volgen met zijn Norge. Ze liggen net buiten Bronnoysund tussen wat eilanden voor anker met op enige afstand een marinefregat

Heroy, en de tocht er naar toe is schitterend. Ook een mooie uitdaging om onze weg tussen >5000 eilandjes door te vinden. In het plaatsje zien we voor het eerst de stapels pallets klaarliggen voor de midzomernachtviering op 23 juni. Daar gaan we dus nog meer van meemaken, waarschijnlijk op Traena waar toevallig (of niet) ook een poolcirkel monument staat (deze archipel ligt bovenop de poolcirkel).

In Heroyholmen het streekmuseum bezocht (Bygdesamling). Dit bleek een oude grote boerderij die gerund werd door paters en verbonden was aan de lokale kerk. Die kerk is uit 1100 en de eerste kerk in Noord Noorwegen. We kregen een rondleiding van een jonge knul die de boel een beetje onderhield. Naast het boerderij gebeuren was er ook een oude Rorbu…dat is de Noorse naam voor een Vissershut. Daarin hadden ze allerlei zooi van oude vissers verzameld. Leuk voor mensen die nautisch geïnteresseerd zijn. Dit zijn bijvoorbeeld oude moorings. Je kan het je bijna niet voorstellen maar tot de jaren 50 gingen ze met die Nordlandbootjes ’s winters naar de Lofoten om de beroemde winterkabeljauw te vangen (Skrei)…ze kwamen niet allemaal terug…

En over Skrei gesproken. Op dit eiland had ik me voorgenomen erop uit te trekken met Teddy om eens een paar enorme Torsk (dat is kabeljauw in het Noors) binnen te hengelen. Dus, bootje overboord, hengelspullen verzameld, zwemvest aan (anders mag ik niet weg van Belinda…zelfs na deze 2 maanden hecht ze nog waarde aan mijn overleven) en daar gaan we. Schiet de buitenboordmotor na een kilometertje in een alarm…op 1 of andere manier wordt de jacht op de Torsk mij door hogerhand zwaar tegengewerkt. De Honda inmiddels gefixed (denk ik)…maar nog geen vis…

Net aangekomen op Lovund een bizar gevormd eiland beroemd door de grote Papegaaiduiker (Puffin) kolonie. Daarover, het midzomernachtfeest op de poolcirkel en de zwartijs gletsjer volgende week meer.

Cheers, Andre

PS: nog een tip die niet iedereen heeft ontdekt. Op de foto’s die in groepjes staan kan je doorklikken voor een groter exemplaar.

Nietsvermoedend varen we afgelopen zondag Kristiansund binnen. Grote haven, maar niet echt een lekker plekje voor Mr.Bean2 beschikbaar. We knopen daarom aan een stuk uiteinde van een steiger vast dat eigenlijk te klein is. We liggen net als er een wat vermakelijk gekleed heerschap zich meldt met de mededeling dat we daar weg moeten…omdat een deel van een nog op te voeren show zich op dit deel van de steiger gaat afspelen en wij dan in de weg liggen. Of we even 2 uur wat kunnen gaan wyberen en dan kunnen we hier wel liggen. “Are you serious?” vraag ik. “Yes, the seagulls are doing a dance here”.

Ik leg de man uit dat ik niet van plan ben weg te gaan, maar als compromis biedt ik hem aan dat de zeemeeuwen dan wel op onze boot het dansje mogen doen voor het publiek dat zich inmiddels aan de overkant van de haven op de tribune begint te verzamelen. Het blijkt dat er een hele show is rond de liefde tussen het oude ferry-bootje (Syver) en een Roze VW-camperbusje (Beatrice). De man vindt het eigenlijk wel een leuk idee…ik begin me dan af te vragen wat ik op ons hals gehaald heb…

Even later zien we de show aan de overkant starten. Het is veel grootser aangepakt dan we hadden verwacht. Kwartiertje later komen een stuk of twaalf als zeemeeuw verklede tieners over de steiger aangerend. Keurig allemaal met rubber schoenen. Een deel gaat op de flybridge, een deel op het voordek en nog een paar in de gangboorden. Ze voeren daar een wat onbegrijpelijke geografie uit. Dat herhaalt zich een half uur later nog een keer met een kleiner groepje dameszeemeeuwen.

Zij vinden het minimaal net zo leuk als wij blijkt wel…en het mooiste is dat ik eindelijk een keer onze boot vol meeuwen heb gehad zonder dat ze haar helemaal onder scheiten!

Maar ff terug naar Alesund. Een geweldig mooi stadje. Dat heeft een wat minder geweldige oorzaak. In 1904 is het hele spul afgefikt. Dat heeft onder andere geleid tot een wet in Noorwegen dat in de binnensteden niet meer in hout gebouwd mag worden. Maar elk nadeel heb z’n voordeel zei een groot man ooit. Dit waren de hoogtij dagen van de Jugendstil en Art Nouveau. De hele stad is dus in een jaar of 4 herbouwd in deze stijl. Erg fraai!

In Alesund woont Erika op een Selene 49. Zij is de agente voor Selene in Noorwegen. Toevallig was ze die dag op pad geweest met de boot en een groep medewerkers van haar bedrijf. Bij terugkomst kwam ze langszij bij ons. Leuk plaatje en een erg gezellige avond.

Ook kwamen we hier de boten van de Ocean Cruising Club (OCC) weer tegen. Dit is een wereldwijde club van mensen die lange (oceaan)reizen maken met hun boot en dat graag als kudde doen. We waren ze eerder in Bergen tegengekomen, waar hun reis naar de Lofoten startte. Het zijn allemaal zeilboten op 1 enorme Nordhavn 68 na, die er als een soort moederkloek vooruit vaart. Alle havens zijn vooraf gereserveerd voor deze club. Ik hoop dus dat we daar niet al teveel last van gaan hebben.

Toen kwam Ona. Waarschijnlijk het kleinste eilandje waar we terecht gaan komen. Het ligt ver in zee als 1 van de buitenste eilanden. Het is bekend bij zeevarenden door Ona Fyr, de vuurtoren. Hier wonen nog 20 permanente bewoners…in een schitterende omgeving. We vulden met Mr.Bean2 zo’n beetje de Gjestehamn (Gasthaven). Verder nog een aantal vissers die hier hun boot en huisje hebben. Aan de haven een Kiosk en een…Breiwinkel…I kid you not! En sterker nog toen wij er binnenliepen kon je er bijna niet in omdat de Alesundse breiclub een uitje naar Ona had…of zoiets. Er was zelfs een breiclub georganiseerd in het Ona kommune gebouw…rollators voor de deur.

Het meest lachwekkende was het verkeersbord met maximaal 40 (er is 1 weg van ca. 2 km) en “overstekende kinderen”.

Van Ona naar Kristiansund…en jawel, de haven ligt al redelijk vol met de OCC groep. Omdat die de episode met de zeemeeuwen erg kunnen waarderen zitten we even later aan de ruime borrel op 1 van de OCC boten. Veel mooie verhalen van mensen die nog wel eens wat zien en meemaken. Zo heb ik me verbaasd over het echtpaar dat een klein klassiek zeilbootje had overgezeild van Nova Scotia (Canada) naar Schotland…dat is 31 dagen op de Noordelijke Atlantic…er zijn nog geen weerberichten die zo’n periode een beetje dekken. Of de eerder genoemde Nordhavn die via de Labrador/Groenland/Ijsland route deze kant op was gekomen…dan kan het spul er in de haven imposant uitzien, daar stel je niet zoveel voor.

In Kristiansund voor het eerst klipvis gegeten. Klipvis is gedroogde kabeljauw dat stevig is gezouten ter conservering. Om het te eten wordt het weer vochtig gemaakt. Klinkt omslachtig maar vond het erg lekker. Dit in tegenstelling tot de droge stukken stokvis (ook gedroogd maar dan niet gezouten) die als een soort van snack worden verkocht. Keihard redelijk smakeloos spul dat naar vis stinkt.

Boroysund waar we hierna verzeild raken blijkt een heel klein nederzettinkje op het eiland Hitra met een jachthaventje. Ziet er leuk uit, maar verder weinig te doen.

Afgezien dan van het feit dat ze nogal een sterke mening hebben over Kajakkers…en een plat Haags accent…

Dat verwacht je niet in zo’n chique dorpje. Mr.Bean2 werd ook niet verwacht getuige de oudere dame die helemaal uit het dorpje naar onze boot kwam lopen “omdat ze zo’n mooie grote boot had zien binnenlopen”…dat is nog eens een compliment!

De trip naar Setervagen begon met bijna windstil weer. Tussen de eilanden vaar je dan in een geweldige, soort van impressionistische wereld. Het is heel moeilijk dit op foto’s te vangen. Belinda heeft nog een poging gedaan om de “zwevende eilanden” vast te leggen. Dit is het effect dat bij een spiegelende zee in de zon de objecten op de horizon erboven lijken te zweven…het is een beetje gelukt.

…en wat verschijnt er dan ineens in de dooie-hoek-spiegel: de koninklijke familie van Noorwegen op de Norge, het koninklijke jacht. Erg fraai klassiek schip dat op het AIS systeem verschijnt als “military vessel” met als bestemming Tromso. Ik kan Rutte geruststellen dat je dit bootje niet kan onderhouden voor die paar knaken die jaarlijks in de Groene Draak worden gestoken.

Setervagen is nogal…uuuhh…desolaat, zoals Belinda het noemde. Dit stuk kust tussen Kristiansund en Rorvik staat bekend als een minder interessant stukje Noorwegen . Het heeft zeker zijn eigen charme…maar dan als een “the Good, the Bad and the Ugly” dorpje…je hoort bijna de muziek van Ennio Morricone als je de haven binnenvaart. Dit wordt nog versterkt doordat de complete populatie rond de haven bestaat uit bonkige vissers die niet al te spraakzaam…en knap…en geschoren…en welriekend…en goed gekleed…en…you get the picture, zijn.

Gelukkig waren er wat leuke vogeltjes (ik ken het model niet) die ons achter de boot vermaakten met elkaar met veel lawaai van een drijvend “eiland” jagen en veel visjes eten.

Tijdens de trip die windstil begon is het stevig gaan waaien. En aangezien de wind al weken in de Noordhoek zit (Poolwind) wordt het er daardoor niet warmer op. Wel mooie heldere droge lucht met een zonnetje.

Nu zijn we in Rorvik, een wat grotere provincieplaats. Dit wordt om meerdere redenen een soort van breekpunt.

• Boven Rorvik tot aan Bodo is volgens veel Noren het mooiste stuk kust van Noorwegen;
• Hier komen we in “trollenland”. Veel mythen en sagen met de vreemd gevormde bergen als hoofdrolspelers;
• Veel hoogtepunten als de zwartijsgletsjer die tot aan zee reikt;
• Het weer lijkt te gaan veranderen. Het hardnekkige hogedruksysteem boven Ijsland is aan het verzwakken. Dat heeft ons veel mooi, zonnig maar ook koud en winderig weer gegeven…kijken wat daarvoor terugkomt?
• We komen ook in kabeljauwland. Hier gaan we dus serieuze pogingen tot vissen ondernemen!

…en we gaan de poolcirkel passeren…donker wordt het voorlopig dus niet meer.

Over al deze zaken volgende week meer.

Cheers, Andre

Twee van de hoogtepunten van afgelopen week. Geen idee waarom de Amerikaanse president zo’n heisa maakt van deze keuze, the Union is namelijk veel leuker dan Statt.

Het Union Hotel in Oye wel te verstaan. Een klassiek houten hotel uit 1891 aan het eind van de Norangsfjord. In die tijd de hang-out voor aristocraten en koninklijke families die even niets te doen hadden. Als je binnenstapt ben je terug in die tijd. Zelfs het personeel loopt in traditionele kostuums. Je vindt er foto’s van allerlei Koningen en Koninginnen waaronder onze eigen Wilhelmina en Juliana, maar bijvoorbeeld ook Roald Amundsen, Karen Blxen en Sir Arthur Conan Doyle (Sherlock Holmes).

De setting is al even sprookjesachtig als het Hotel zelf in een dal tussen hoge pieken, de fjord, watervallen etc. Als je daar, zoals wij, als enige boot aan de enige steiger ligt kan je je weinig mooiere plekjes voorstellen.

Dat is wat anders dan Statt, of Stad, of Stadt, of Stadlandet…de Noren zijn er nog niet helemaal uit. Dit is de beruchtste kaap van Noorwegen. Ze gaan nu zelfs een tunnel door dit schiereiland heen graven zodat schepen er niet meer omheen hoeven…de mietjes…de Vikingen draaien zich om in hun graf.

We hadden de ronding gepland op een dag met rustig weer…en we hebben zeer weinig gemerkt van alle horrorverhalen. De enige uitdaging was dat er zeemist op kwam zetten…wat dan wel weer mooie plaatjes oplevert.

Statt vormt ook het “hoekje” van de Noorse kust. Van pal Noordelijk gaan we vanaf hier meer Noord-Oostelijk omhoog. Inmiddels zijn we de 62e breedtegraad gepasseerd en wordt het amper meer donker. Na ons diner in Union hebben we nog een tijd zitten borrelen met een Libanees en een koppeltje op huwelijksreis…die liever hun avond met ons doorbrachten…mmm… Toen we ca. 0:30 terugliepen naar de boot was het nog klaarlicht.

Vorige week lagen we nog in Haugesund, bekend van een enorm monument voor Vikingkoning Harald het Blondje. We liggen aan de stadskade. Dat werd een bijzondere belevenis. Om te beginnen hebben we daar een auto gehuurd en een aantal hoogtepunten rond de Hardangerfjord bezocht.

Bij terugkomst bleek Mr.Bean2 wat verplaatst. De havenmeester had een enorm deel van de kade afgezet en wij lagen in de weg. Bij navraag bij onze buren bleek dat ze een “schip van 110 meter” verwachten. Ze hadden geen idee wat voor schip…nu hadden ze de hele dag al zitten zuipen dus ze hadden bij heel weinig zaken nog enig idee.

De komende week zou er in Haugesund een wielerronde plaatsvinden met als hoofdsponsor Fjord1, de ferrymaatschappij die overal in de fjorden ferries heeft varen. De marketingguru van Fjord1 had bedacht dat het een goed idee was om een enorme autoferry aan de stadskade te leggen…alweer voelden we ons in een oude James Bond film.

Op naar Bergen. Een erg leuke stad. We kwamen daar op een zaterdag aan met schitterend weer en een muziekfestival. Voor het eerst deze reis maken we mee dat de haven stampvol ligt. Belinda had de moed al opgegeven dat we een plekje in de oude stadshaven zouden vinden, maar dat wil er bij mij nooit zo goed in. “Je kan altijd ergens aan vast knopen”. In dit geval werd dat een Sunseeker 60 die al langzij een oude loodsboot lag op 1 vd mooiste stekjes aan de kade. De man aan boord vond het prima. Hij bleek dan ook van het type dat bijna alles prima vindt. In zijn blote bast met goed gevulde bierbuik lag hij op zijn flybridge. Hij bleek op de boot te wonen en vermaakte zich met speedboot racen en nog wat andere belangwekkende zaken.

Het duurde niet lang of de volgende slimmerik had bedacht dat wij ook wel een mooi aanlegplekje waren…uiteindelijk lagen we dus 6 boten dik, erg gezellig! Aan de andere kant naast ons lag een flybridge boot met 2 Noorse echtparen…die hem ook wel lusten…ze hebben toch nog iets van de Vikingen overgehouden. Ze bleken in Bergen te wonen en konden ons leuke tips geven en we moesten vooral hun Aquavit proberen…en wijn…en bier…en het bleef nog lang onrustig in de stad.

In Bergen hebben we besloten dat we toch voor de Lofoten gaan. We schieten inmiddels lekker op en laten een aantal hoogtepunten liggen voor de terugreis zoals de Sognefjord. Aangezien je met slecht weer zomaar een week stil kan liggen voordat je om Statt kan hebben we een “window” gezocht in de weerberichten. Dit hield in dat we over 2 dagen bij Statt moesten zijn. Vanaf Bergen dus een springplank gezocht dichtbij Statt. Dat werd Kalvag. Ondanks dat ik het om praktische redenen had uitgezocht bleek het een erg leuk vissersdorpje.

De oplettende Mr.Bean2 blog volger weet dat de Fleming 55 de andere droomboot was toen we deze boot kochten. Heel bijzonder was dat we in Kalvag bips-aan-bips aan de steiger kwamen te liggen met een Fleming. Mooie kans voor een vergelijkend warenonderzoek.

De volgende dag dus met 2 vingers in de neus rond Statt en naar het eilandje Sandsoy. De legende wil dat King Arthur hier de Holy Grail heeft achtergelaten. Direct Belinda 2 kokosnoten in haar handen gedrukt en al huppelend over het eiland…niks gevonden…gelukkig maar!

Verder een wat verwaarloosde omgeving die juist daardoor in combinatie met het bewolkte weer mooie plaatjes opleverde. Zoals op al deze outer-islands is er veel vis industrie. Hier drogen ze de stokvis…dat doen ze zonder kop…die worden apart gedroogd en voornamelijk naar Afrika verscheept waar het een lekkernij is…zeggen ze…En het is maar een kleine stap van gedroogde vissenkoppen naar de extravaganza van Hotel Union als volgende stop.

Inmiddels zijn we in Alesund. Daarover en de verdere reis naar het Noorden volgende week meer…ik hoop dan ook wat eigen vangst te kunnen tonen!

Cheers, Andre

Adembenemend! Ik kan nog veel meer superlatieven bedenken, maar de indrukken laten zich momenteel niet echt in woorden…en zelfs niet in foto’s vastleggen. De dieptemeter is ook al een aantal dagen zijn nauwkeurige commentaar kwijt. Het valt niet mee om in 2 seconden van 400 naar 10 meter diepte en weer terug te gaan…ik zie dus veel geknipper van streepjes en errors op het scherm…wel een beetje eng met al die rotswanden om je heen. Wat boven water zo adembenemend is zet zich onderwater gewoon voort…steile wanden, hoge pieken en duizelingwekkende afgronden. Je kan op veel plekken gewoon tegen de rotsen aanvaren en dan nog 100m water onder de kiel hebben…bizar!

We zijn momenteel letterlijk in Norway of Nordvegen. Het stadje Haugesund, waar we zijn, ligt aan de Karmsund die aan de westzijde begrensd wordt door het eiland Karmoy. Daar is het Viking rijk ontstaan dat later door Harald Harfrage (vrij vertaald: blondje) werd verenigd tot Noorwegen. Deze sund is het begin van de “weg naar het Noorden”. Vanaf hier konden schepen grotendeels binnendoor naar het Noorden varen…en de Vikingen waren in Avaldsnes, waar de sund het smalst is, niks te beroerd om daar een stevige tol op te heffen.

Ik liet jullie vorige week achter in Flekkefjord…zo’n beetje het zuidpuntje van Noorwegen. Een bijzondere plek voor Hollanders. De oudste wijk daar heet Hollenderbyen. De Hollanders deden in de 16e en 17e eeuw veel handel met dit plaatsje. De claim-to-fame is dat Amsterdam is gebouwd op houten palen uit Flekkefjord…maar het gaat veel verder dan 020…zelfs het geloof, gezegdes etc. zijn door de Nederlanders beïnvloed.

Ik denk dat ook het gedrag ruim is beïnvloed door de Hollanders want ’s nachts hadden we ineens 2 man die probeerden het meubilair uit de kuip te jatten. Ze waren een jaar of 20 en waarschijnlijk onder invloed van het 1 of ander (Hollandse invloed). 1tje stond er al in de kuip. Belinda hoorde ze en stuurde mij eruit. Ff gewacht tot hij recht voor de (zware metalen) deur stond en die toen in zijn rug gesmeten…dat hielp. Liggend in de hoek van de kuip probeerde hij nog allerlei excuses te maken terwijl hij mijn atletische torso  in onderbroek aanschouwde…ze waren snel weg, maar bleven wel in de buurt hangen. Toen maar 112 gebeld…ook daar veel Nederlandse invloed. Nadat ik mijn hele doopceel had gelicht kon er een politiewagen komen maar dat duurde minimaal een half uur…don’t bother.

We waren toch al van plan vroeg te gaan varen en dat hebben we toen maar gedaan. Naar Stavanger. Leuke stad maar wel een hele dag regen gehad…voor het eerst.

We lagen in de oude stadshaven, Vagen. Daar leggen ook de cruiseschepen aan. Erg vermakelijk om te aanschouwen hoe de lokale economie helemaal is afgestemd op het komen en gaan van die schepen. Net voordat zo’n ding aanlegt zie je op het centrale plein ineens een zeer authentieke markt verschijnen met zaken als Nordic sculptures en andere zaken die een chinees, die zich afvraagt wat dit nu weer is, in elkaar flanst.

En dan de eerste echte fjord in: de Lysefjord. ’s morgens met schitterend weer vertrokken en na ca. 2 uur waren we bij de monding. De Lysefjord is bekend als een wat kleinere, maar wel zeer dramatische fjord met watervallen en de beroemde Prekestolen: een rots die zo’n 900 meter boven de fjord als een soort preekstoel uitsteek. Natuurlijk was een doel eronder door te varen. Hetzelfde gold voor een waterval. Zoals gezegd: onbeschrijfelijk indrukwekkend. Vooral de schaal, alles is klein in zo’n fjord, zelfs grote ferry en cruiseschepen vallen weg in de dimensies.

Een ander bijzonder fenomeen waar we al veel over gelezen hadden is het weer. Zo is het windstil en zo heb je F5 op de klok…en de richting is altijd de fjord in of uit en draait ook spontaan zomaar om. Hier is niet te zeilen, dat is wel duidelijk.

Na het hele spul vanaf het water bekeken te hebben moesten we ook nog die preekstoel op. Mozes kriebel! We zijn naar Tau gevaren alwaar een bus naar de Prekestolen Lodge gaat…je zou denken dat die een beetje in de buurt van dat ding geparkeerd is…niets is minder waar. Daarna moet je dus nog 4km hiken…tis me nooit duidelijk geworden waarom dat zo heet maar het bekt wel lekker.

Dit is bepaald geen schelpenpaadje over de Veluwe. Des te verrassender om veel te zware types met van die skistokken (ook zoiets waar je me de bek niet over moet openbreken) totaal uitgeput steen voor steen ziet “beklimmen”. Geen wonder dat er nogal wat ongelukken gebeuren.

Als je dan eindelijk boven bent is de pijn snel vergeten. Geweldig mooi…maar ik ben geen held op hoogtes. Ik word al helemaal eng als ik vreemden daar gewoon met hun benen over de rand zie zitten…dus maar even liggend over de rand gekeken…Holy crap!

Toen we terugkwamen in de jachthaven van Tau hadden zich daar ook wat campers genesteld. Nog een tijdje met een Rotterdams stel zitten praten die 2 weken met een tot camper omgebouwde VW bus onderweg waren…dan moet je elkaar wel heel erg leuk vinden.

Weer terug naar de kust. Skudeneshavn op Karmoy om precies te zijn. Een erg leuk dorpje met veel nautische geschiedenis. Het dorpshaventje leek wat aan de krappe kant, maar op de kade stond een aardige man wat aanwijzingen te geven waar we net konden liggen. Nadat we lagen beschuldigde deze man ons ervan hem te volgen. Het bleek dat we in Risor en Kristiansand ook al bij hem gelegen hadden…het moet niet gekker worden.

In het dorp verzeilden we in het lokale museumpje bij de moeder van Wiki de Viking (zo was ze gekleed). Mevrouw Viking gaf ons een 1,5 uur durende prive rondleiding door het hele pand. Nu weten we dus onder meer dat de gemechaniseerde misthoorn een uitvinding uit Skudeneshavn is en dat ze er in hoogtijdagen 30000/jaar maakten…hoe zou je verder kunnen leven zonder deze kennis? Ze had nog wel een gouden tip: de Majorstuen voor een koffie en een wafel. Dit woonhuis/cafe wordt bestierd door Johannes…die 90 is. Zijn woonkamer is een bijzondere verzameling zooi met daar tussenin wat tafels en stoelen en een hoekje waarin hij zijn wafels bakt. Bij het serveren even oppassen want Johannes is niet meer helemaal stabiel. Geweldige man met mooie verhalen!

Overigens betekent Skud Schuit…en de legende wil dat Skudenes zo genoemd is omdat de rots waarop het vuurtorentje staat op een schuit lijkt…kijk maar. Dit was overigens nog een wetenswaardigheid gedebiteerd door mevrouw Viking.

En over Vikingen gesproken. Op onze reis door de “Norvegen” naar Haugesund kwamen we langs Avaldsnes. Ik had al gelezen dat daar, naast een museum en de eerste Vikingkerk ook een nagebouwd Viking dorp is. Ik had ook ergens gevonden dat er een steigertje bij dat dorp is voor de Vikingbootjes…en dat je daar dus niet kan liggen. Maar toen we er langs voeren was het steigertje leeg…en ik kan geen Noorse teksten op verbodsbordjes lezen…en ben ook nog eens een stomme toerist. Dus ondanks grote protesten van Belinda Mr.Bean2 als Vikingschip geparkeerd. Er was net een schoolklas bezig met het naspelen van…uuhh…wat Vikingen zoal deden…maar dan zonder zuipen, verkrachtingen, plunderingen en moorden…ze deden dus eigenlijk niet zoveel. Ik vroeg een aardige meneer die er enige structuur in probeerde aan te brengen of we hier even een uurtje konden blijven liggen…hij keek wat moeilijk naar dat idiote apparaat aan zijn steiger…maar vond het toch goed. Erg leuk, mooi en interessant!

En nu dus Haugesund. Daarover, over onze dagtrip met de gehuurde Ford (helaas geen Fiesta) en de reis naar Bergen en verder volgende week meer.

De dead parrot had gelijk: pining for the fjords!

Cheers, Andre

“Rare jongens, die Noren!” zou Obelix zeggen…en ik ook. De volksaard van de Noren is voor mij nog steeds moeilijk te doorgronden. Op het eerste gezicht zijn het wat gesloten maar ontzettend aardige mensen. Zeer bereidwillig te helpen, maken graag een praatje, heel sociaal etc…

En dan bedenk je dat ditzelfde volk honderden jaren de toen bekende wereld heeft geterroriseerd. De Vikingen, zoals ze zichzelf toen noemden, waren niet gewoon een volk op zoek naar wat lebensraum. Ze hadden duidelijk van hun hobby hun werk gemaakt met moord-, plunder en verkrachtingspartijen op zeer grote schaal.

Ik vermoei jullie met deze bespiegelingen omdat ik een verklaring zoek voor het watersport gedrag van de Noren. In vergelijking met Nederland hebben Noren veel meer motorboten dan zeilboten. Dat komt deels door de geografie. Aan de fjordenkust kan je zo een aantal punten aan de “schaal van Huizing” toevoegen waarom er niet gezeild kan worden. Belangrijkste: er staat geen, of heel veel wind, tunneleffecten en de wind kan ook heel spontaan van boven komen (valwinden van de bergen af)…de gletsjers aan zee voegen daar dan nog wat gezellige effecten aan toe…you get the picture.

Noren hebben dus veel motorboten, zeg maar gerust MOTORboten. Er zijn nog wel wat fraaie Scandinavische kottertjes maar de meesten hebben onbehouwen snelle boten…en ze varen ook overal hard. Als bekend hou ik erg van het snelle werk en heb een hardgrondige hekel aan van die zeikerds op bootjes die vinden dat iedereen langzaam moet varen…omdat ze anders schommelen: koop een caravan! Maar ik moet toegeven dat zelfs ik hier soms met opperste verbazing zit te kijken naar het vaargedrag. Het is heel normaal om met bijvoorbeeld een grote speedboot vol gas een haven in te varen zo’n beetje tot in je box…en die box op dezelfde wijze te verlaten.

We lagen deze week in Arendal in de stadshaven Pollen. Dat is een doodlopende inham van ca 200m lang en wordt veel gebruikt om even naar de stad te gaan met de boot. De hele dag lig je daar in een soort van speedboot race. Ze denken allemaal dat ze James Bond zijn….met de nadruk op denken…want de meesten kunnen absoluut niet varen. En het bijzondere is: niemand zegt er iets van. Geen schreeuwende mensen op schommelende bootjes, geen langzamer handgebaren, helemaal niets.

En daar komt de volksaard naar boven, want als je in Jachthavens met Noren praat, dan blijkt dat ze zich groen en geel ergeren aan “die types”. Ze lopen dan helemaal leeg over die klootzakken met hun snelle boten etc…het zouden Nederlanders kunnen zijn… Inmiddels denk ik dat hetzelfde in de Vikingtijd is gebeurd. Veel types met snelle boten die deden waar ze zin in hadden…en niemand zei er wat van…

We zijn in Flekkefjord en Belinda is jarig. Wat een feest! Gisteren hebben we de 2 beruchte kapen die het zuidelijkste puntje van Noorwegen vormen gerond. Pilotboeken vol met waarschuwingen over afstand houden en brekende zeeën rond Kaap Lindesnes en Lista. Niets van dat alles. We hadden ongeveer F1 en Lindesnes lag er zo bij

Inmiddels hebben we dus het zuidelijkste puntje van Noorwegen gerond en gaan we ons weer omhoogwerken. Dit betekend dat we de Zuid-Oostkust “gedaan” hebben. Dit keer niet met alleen maar zonnig weer. We hebben bijna alles gehad van zon tot een hele dag potdichte mist tot F7 wind.

Met een route tussen de scheren waarbij je vaak beschut vaart maar af en toe ook niet, kan je door zo’n stormpje nog behoorlijk verrast worden. Zeker op een rotsige lage wal waarop stevige brekers lopen…Mr.Bean2 heeft dus wat zeegaatjes tussen de rotseilanden surfend bedwongen…en dan moet je groot vertrouwen hebben in de electronische kaarten en je GPS…mis is dan ook echt heel errug mis.

De Zuid-Oost kust is schitterend. We hebben stops gemaakt in Kragero, Risor, Lyngor, Arendal, Lillesand en Kristiansand. Maar het mooiste is misschien wel er gewoon doorheen varen. Hoogtepunt is de Blind Leia. Dit is een natuurlijk “kanaal” dat parallel aan de kust voor ongeveer 12 mijl achter de eilanden langs loopt. Op sommige stukken is het net iets breder dan Mr.Bean2. Zomers is het hier file varen, maar wij voeren het op een mooie avond en op een enkele 100km/u James Beund na (ja ook door dit soort gebieden kennen ze maar 1 stand van het gas), was er niemand.

Andere hoogtepunten zijn diverse eilanden dicht bij elkaar met nauwe, diepe doorgangen ertussen waarop dan dorpjes zijn gebouwd zoals Lyngor en Ny Hellesund. Inmiddels zijn dit soort dorpjes UNESCO gebieden en zal het ongetwijfeld een vermogen kosten hier een houten keet te bemachtigen…maar het ziet er fantastisch uit.

Maar het echte hoogtepunt was DE makreel! Jawel ik heb mijn eerste vispoging erop zitten. We lagen aan de buitenkant van het haventje van Lillesand, zonnetje scheen, dus een mooi moment om eens wat te gaan proberen. Na diverse soorten kunstaas de Pilker gemonteerd. Wat zegt u? Een Pilker…dat is een stuk glimmend RVS met een dreg…en dat is dan weer een soort van 3 tand haak. Aangezien wij de intelligentie en het geheugen van de vissen niet zo hoog inschatten, denken wij dat de vis denkt dat dit een vis is. En verdomd er was een makreel in Lillesand stupide genoeg om de aanval op mijn Pilker in te zetten. Ik had hem zelfs boven water…echter leidde dit tot een goede visles…altijd eerst de plastic beschermhoesjes van de dreg afhalen voordat je gaat vissen…de makreel had dus een goede dag en kwam met de schrik vrij…en ik ook. Belinda heeft er nog een foto reportage van gemaakt.

Nu we het toch over belachelijke bezigheden onderweg hebben. In Kristiansand zijn we met een Segway door het stadje getrokken. Als je nu denkt dat is gewoon op zo’n ding stappen en gaan met die banaan…nee…Ze varen elkaar hartstikke dood op het water…maar als je op een Segway wilt gaan staan moet je een helm op een een verkeersregelaar hesje…en je moet instructie hebben gehad etc…en dat alles terwijl de het nieuwe HAL cruiseschip Koningsdam net was afgemeerd. Dat had als voordeel dat we niet opvielen in onze belachelijke outfit…want Amerikanen…need I say more.

En is het dan alleen maar ongein en belachelijke zaken…zeker niet. In Kragero hadden we een spontane aanval van cultuur. Ze hebben daar een leuke wandeling rond Edvard Munch (beroemd schilder van o.a. the scream) uitgezet. Hij heeft hier geleefd en gewerkt. Op diverse punten waar hij schilderijen heeft gemaakt vindt je een afbeelding daarvan met wat uitleg en je kan natuurlijk life zien hoe het er nu uitziet. Leuk idee!

Morgen waarschijnlijk naar Stavanger. Dan zijn we in het Fjordengebied. Daarover meer volgende week!

Cheers, Andre