Waar is de nooduitgang?

Monemvasia betekent 1 ingang en uitgang. Dat geldt voor de vestingstad op de rots in zee, die met een dijk vastzit aan het vasteland, maar ook voor de haven. Helaas is het een echte Griekse haven dus nooit afgemaakt en die ingang is zo gepositioneerd dat bij een bepaalde windrichting het niet meer veilig is in de haven. Laten wij er nou net op zo’n moment liggen!

Storm Ines houdt huis in de Med en als ze die dingen namen gaan geven voorspeld dat meestal niet veel goeds. Wij dachten er goed aan te doen dit geweld in deze haven af te wachten. Het blijkt echter dat de golfrichting naar het Zuidoosten draait en laat dat nu net een kritische richting voor deze haveningang zijn. Er lopen letterlijk brekers naar binnen. Deze foto’s zijn nog heilig bij wat er ’s avonds gebeurde.

Wij liggen gelukkig nog met enige bescherming achter de eerste ponton. De boten aan de buitenkant daarvan gaan verschrikkelijk te keer. Een Italiaan is letterlijk de hele dag bezig geweest met zijn touwwerk en fenders. Op een gegeven moment hebben we hem met vereende krachten een stukje verlegd en had hij 20(!) fenders buiten hangen.

Van een grote catamaran van kennissen van ons, wordt de volledige railing aan 1 zijde van de boot gerukt door de werking van de fenders. Zij waren niet aan boord. Ook daar moesten we bij terugkomst met meerdere mensen noodmaatregelen nemen.

Het is mooi om te zien dat in dit soort situaties mensen in havens altijd klaar staan elkaar te helpen…deels omdat je weet mogelijk ook een keer aan de beurt te zijn…

Afgezien van wat schade aan de fenders en een onrustig nachtje, komen wij er goed doorheen.

Maar voordat we in al deze actie terecht kwamen lagen we in de vorige episode nog in Porto Kaigo op het puntje van het Mani schiereiland. Een schitterende baai waar absoluut helemaal niets te doen is, afgezien van een paar taverna’s. Leen en Margo komen we hier ook weer tegen dus een mooi excuus om 1 van de taverna’s van wat drank te gaan ontdoen!

We varen verder de Golf in tussen de 2e (Mani) en 3e vinger van de Peleponessos om bij Githio voor anker te gaan. Leuk stadje waar we zowel met Tom en Camilla als met Leen en Margo diverse gecaterde activiteiten ontplooien. Erg gezellig!

Om dat allemaal een beetje te verbranden besluiten we het klooster boven op de berg te voet te gaan bezoeken. Als we na een stevige hike denken er te zijn, staan we voor een gesloten hek. Gelukkig komt er net een vrouw aanlopen die het hek kan openen…ze kijkt ons wel wat vreemd aan… Als we de tuin inlopen vinden we er niet veel aan. Een vrij modern gebouw en nogal sfeerloos. Dan komt er een als verpleegster geklede dame naar buiten die zich afvraagt wat we hier doen. Dit is een bejaarden verzorgingstehuis! Het zal wel met de leeftijd te maken hebben…

Als we naar buiten lopen zien we even verder het klooster. Mooie locatie waar veel activiteit is van een soort van lokale breiclub. Veel van de Griekse kloosters zijn actief en er is meestal wel een non of monnik of hoe zoiets ook heet te vinden.

Vanaf Githio gaan we weer zuidwaarts en ankeren in een baai bij het eilandje Elafonisos. Vanaf hier gaan we naar de zuidkust van Kythera, de baai van Kapsali om precies te zijn.

Kythera is duidelijk een “vergeten” eiland. Het is schitterend maar met weinig toerisme. Als je al toeristen tegenkomt zijn het vaak Grieken. Kapsali is de oude Venetiaanse haven onder het kasteel en de Chora. Dat laatste is de naam voor het oude hoofdstadje op de meeste Griekse eilanden. Omdat vroeger in leven blijven belangrijker werd geacht dan aan het strand liggen, werd zo’n Chora altijd op een hoog punt gebouwd en meestal niet zichtbaar vanaf zee.

Na een paar dagen Kythera gaan we weer terug naar de Peleponessos en wel naar één van de hoogtepunten van Griekenland: Monemvasia.

Hier komen we zowel Tom en Camilla als Margo en Leen weer tegen…dat heb je als je allemaal zo’n beetje een rondje rond dezelfde landmassa doet. Echter vanaf hier gaat iedereen zijns weeg. Wij naar de Cycladen.

Monemvasia is overigens schitterend! De onafgemaakte haven wordt niet officieel beheerd maar Mateo regelt alles…gevraagd en ongevraagd. Hij is de eigenaar van een Taverna aan de haven en staat op zijn scooter direct naast je als je aanlegt. Douchen, wassen, diesel en wat je ook maar kan bedenken, Mateo regelt het! Als we samen met Tom en Camilla bij hem zitten te eten, komt hij om de haverklap het gesprek onderbreken voor de volgende aanbieding of om gewoon een interessant (voor hemzelf) verhaal te vertellen. Leuke vent maar beetje vermoeiend.

Zelden kom je een zo mooi bewaard gebleven stad tegen uit de Byzantijnse tijd. Het bestaat uit de ommuurde benedenstad die grotendeels intact is en de bovenstad bovenop de rots waar alleen de kerk erg mooi gerestaureerd is. Natuurlijk moesten wij de hike naar de bovenstad ook ondernemen.

Na een roerende afscheidslunch met Leen en Margo vertrekken wij de volgende ochtend vroeg richting Milos. Het eerste eiland van ons rondje Cycladen. Dat is de eilandengroep die midden in de Egeïsche zee ligt Het rode groepje op het kaartje hieronder:

De eilandengroep is beroemd om zijn schoonheid en karakteristieke architectuur, de wit met blauwe huisjes. Berucht om de Meltemi. De Noordwind die hier in de zomer regelmatig het leven van zeelui zuur maakt.

Tijdens onze oversteek hadden we daar nog helemaal geen last van. Milos is, net als het veel beroemdere Santorini (zie Trouble in Paradise), een vulkaan. De krater is nu een grote baai in het midden van het eiland. Daarin laten we voor het stadje Adamantas, ons anker vallen.

Het is geologisch een bijzonder eiland met veel kleuren (mineralen) in de rotsen en idioot gevormde landschappen. Ook hier natuurlijk de niet te vermijden Chora die hier Plaka heet. We huren een auto om een dagje rond te rijden .

Het meest bekend is Milos natuurlijk van de Venus van Milo(s) die hier door een boer vlakbij de catacomben en een Romeins amfitheater gevonden is. De echte staat in het Louvre in Parijs.

De andere claim to fame zijn de dorpjes met vissershuisjes die zo’n beetje in het water staan. Ze zijn allemaal verschillend van kleur zodat de vissers hun huis vanaf zee konden herkennen. Schitterend en een prima plek om een visje te eten!

De volgende dag zoeken we zo’n baaitje op bij het vissersdorpje Firopotamos. Bijna al die (boten)huisjes zijn nu B&B’s. Verder is hier absoluut niets te doen dus op verkenning met Teddy langs de bizarre kust.

Hoogste tijd om ons tweede Cycladen eiland op te gaan zoeken: Folegandros. Een klein kaal eilandje dat vooral beroemd is van “de mooiste chora van de Cycladen”. Die claim hebben meer eilanden, maar de plaatjes van het zigzag pad van dorp naar Kerk is vrij beroemd.

We leggen met een stevige dwarswind aan, aan het piertje dat de haven vormt. Kastos, de vriendelijke havenmeester, staat ons al op te wachten.

Natuurlijk moeten we die mooie Chora ontdekken, dus met de elektrobrommerts op pad naar boven. Het is een bijzonder plekje!

Daarmee hebben we direct alle hoogtepunten van dit eilandje gehad. Als we losmaken om richting Ios te varen komt net de High-speed ferry aanvaren. Ik overschat de tijd die deze nodig heeft om vast te maken en uit en in te laden. Tegen de tijd dat wij voor hem langs varen begint hij al te toeteren…de man heeft haast…en ik moet zeggen dat het apparaat er nogal dreigend uitziet als hij opdringerig en al toeterend achter ons aan het nauwe stuk tussen de rotsen door vaart.

In de Lonely Planet lees ik dat Ios bekend staat als het Sex, Drugs en Party eiland…daar moeten we dus heen! We leggen aan in “Marina Ios”. Een zeer eufemistische naam voor een dorpskade waar je op eigen anker moet aanleggen. De feestvreugde wordt hier regelmatig verhoogd door grote ferries die op snelheid binnenkomen en vlak naast de marina aanleggen. Zeilboten die met de masten tegen elkaar slaan in de golfslag hiervan is geen uitzondering. Wel een erg gezellig plekje met allerlei restaurants en barretjes op de kade!

Of het nog tot Sex, Drugs of Rock&Roll komt en in welke volgorde, gaan we de volgende keer bespreken.

Cheers, André