Henry Dunant

De naam van het Rode Kruis schip waar Belinda vaak vrijwilligerswerk op gedaan heeft. Gezien alle geriatrische uitdagingen overwegen we momenteel sterk om Mr.Bean2 deze naam te geven…

Op de laatste zondag in Licata was ik nog een klusje aan het doen en liep nogal haastig op mijn sokken door de boot. In combinatie met glans gelakte trappetjes is dit niet zo’n goed idee. Het zal er uitgezien hebben als een soort tekenfilm waarbij mijn voeten nog verdergaan maar mijn lichaam in de lucht blijft hangen…heel even…voordat er een zeer pijnlijke landing met mijn rug op een traptrede volgt….

Mijn eerste gedachte was “ik hoop dat alles het nog doet”. Dat viel gelukkig mee maar de pijn in mijn rug, ribben en ego was aanzienlijk. Gelukkig heb ik altijd een verpleegkundige bij de hand die niet heel snel onder de indruk is. Na wat controles en pijnstillers ging het wel weer een beetje.

’s Middags naar de laatste BBQ met nog wat meer alcoholische pijnstillers. Nog een happy hour en natuurlijk, volledig in Henry Dunant stijl, nog een avondje Mexican Train Dominoes met “de Dutchies”.

Dan gaan we vertrekken richting Siracusa. Altijd spannend of alles nog werkt, maar geen enkel probleem. Onze vrienden zijn ook blij dat we weer op open zee zijn!

Als we na 2 dagen Siracusa aanlopen is de pijn in mijn rug en ribben dermate toegenomen dat ik het niet meer vertrouw en naar een dokter wil. Als we de Port Authority op de Marifoon hebben voor toestemming om de haven binnen te varen, vraag ik ook naar een dokter.

Dat was niet tegen dovenmansoren. We werden direct tot Medical Emergency verklaard. Als we nog wat moeizaam op eigen anker aan het aanleggen zijn aan de kade horen we al een Ambulance met sirene aankomen…niet zo zeldzaam in Italië…maar nu komt deze voor mij.

Als we liggen moet ik direct mee in de ambulance en gaan we met hoge snelheid en gillende sirene door het verkeer naar het ziekenhuis. Veel Italiaanser wordt het niet. Die ambulancerit is ook direct het beste gedeelte van de publieke Italiaanse gezondheidszorg. Na een chaotische intake wordt ik vervolgens 3 uur in een wachtruimte geplaatst.

Na wat aandringen en dreigen met weggaan wordt ik dan eindelijk uitgenodigd bij een dokter die zelfs redelijk Engels spreekt (mijn Italiaans is nog niet op medisch niveau). Hij vindt dat er wat X-rays gemaakt moeten worden. Als je nu denkt dat het vanaf hier wat vloeiender gaat, heb je het helemaal mis. Weer 2 uur in een wachtkamer, dan naar de röntgen afdeling, dan weer 2 uur wachten, dan weer de dokter. Deze denkt dat er een wervelschijf gescheurd is. Dus moet ik naar de Orthopeed. Een belevenis op zich omdat ze kantoor houdt in de gipskamer.

Zij spreekt amper Engels maar maakt me na wat onderzoek duidelijk dat er niets gescheurd is, maar ik wel Osteoporosis heb. Dan weer terug naar mijn dokter die inmiddels vervangen is door een dokterin die amper Engels spreek en mij weer voor wat X-rays stuurt…

Uiteindelijk breng ik 10 uur (!!) in het ziekenhuis door voor wat foto’s en een recept voor pijnstillers voor mijn gekneusde onderste rib.

Gelukkig liggen we in Siracusa, één van onze favoriete Italiaanse steden en havens. Belinda zet zeer gedisciplineerd haar Pilates oefeningen van afgelopen winter elke ochtend voort op het Aloha dek. Om dat te compenseren komen er wat vrienden langs. Pierre en Immie komen met de auto vanuit Licata en Florian en Carmen varen met hun schip een paar dagen later de baai in.

We nemen even een paar dagen de tijd hier om te zien of mijn rug verbetert. Het plan is namelijk om vanaf hier een lange oversteek van 2 dagen te maken naar Katakolo op de Peleponessos (300 zeemijl). Echter als ik niet mobiel ben, is dat niet handig en moeten we via de Calabrese kust en de Ionische eilanden gaan hoppen.

Gelukkig gaat het al snel beter en steken we van wal richting Griekenland.

De oversteek verloopt prima totdat Belinda ziet dat ons drinkwater verdwijnt. Dat is heel vreemd want de watermaker staat aan. De tanks zouden dus voller i.p.v. leger moeten raken. Het blijkt dat om onbekende redenen het spoelprogramma al uren loopt. Dat is het programma om de watermaker met zoet water uit de tanks schoon te spoelen…niet handig want nu zijn onze tanks bijna leeg.

En dat is nog niet het laatste water debacle. Een dag later zien we dat het controle lampje van 1 (van de 5) bilge pompen aan gaat. Er staat dus water in de boot. Lang verhaal kort blijkt de watermaker een haarscheurtje te hebben in de eind dop van een membraan buis. Daar spuit dus een heel klein straaltje onder 70 bar (!) uit die langzaam de bilge heeft volgezet.

Na dat allemaal weer te hebben opgeruimd en de watermaker uitgezet, blijkt het water in de tank zout. Die haarscheur heeft zout water onder hoge druk in het zoetwater kanaal doorgelaten…gelukkig zijn we niet aan het begin van een Atlantische oversteek…

Als we aankomen in Katakolo blijkt er gelukkig goed drinkwater op de kade te zijn waarmee we de tanks kunnen spoelen. Ik bouw de watermaker uit en bestel een nieuwe eind dop die (hopelijk) naar Kalamata wordt gestuurd.

Angelos is de havenmeester en het is direct op en top Grieks hier. Niets is georganiseerd. Geen mooring lines en Angelos heeft ook geen kaart voor de stroom…maar weet wel waar ik kan inpluggen zonder kaart. Uiteindelijk betalen we voor 5 dagen inclusief water en stroom 40 euro…ook dat is Grieks!

Ondertussen heeft Harri een huurauto gebracht. We willen vanaf hier namelijk Olympia bezoeken waar in de 8e eeuw BC de Olympische spelen zijn begonnen. 40 Jaar geleden zijn we hier op onze eerste vakantie geweest maar het enige dat we herkennen is het stadion.

De omgeving van Katakolo verkennen we op de nieuwe elektrobrommerts.

Dan komen Simon en Gillian binnen op Wavelength. Terwijl wij de enige boot aan de kade zijn, presteert Simon het om toch vast te komen te zitten in onze ankerketting. Belinda maakt hem vrij duidelijk hoe ze daarover denkt.

Het blijken erg leuke Schotten die zich honderd keer excuseren voor de domme actie. Even later zitten we al samen op onze boot. Een dag later komt de Avalon binnen. Belinda heeft het niet direct door maar dit zijn onze Rotterdamse vrienden Leen en Margo van een paar jaar geleden in de Ionian, zie bijvoorbeeld Eindelijk Vakantie! Erg gezellig!

Om op het Henry Dunant thema terug te komen. Ik heb al dagen last van wat troebeling en lichtflitsjes in mijn rechteroog. Mijn ogen zijn 10 jaar geleden gelaserd dus ik bel de Bergman kliniek voor advies. Die raden me aan er wel even naar te laten kijken door een arts. Harri en zijn vrouw Nathalie staan gelijk klaar met een auto en hebben ook al een arts gebeld…wat een lieve mensen!

Uiteindelijk kan ik direct bij een oogarts in Pyrgos terecht. Die onderzoekt het oog en stelt me gerust dat het geen loslatend netvlies o.i.d. is. Hij zegt dat het komt door de klap die ik heb gemaakt en dat dat invloed heeft op het oog.

Na een paar mooie dagen vertrekken we naar Kyparissia. Daar liggen we als enige passant achter een visboot aan. Het is een veel leuker stadje dan we verwacht hadden. Ouzo helpt daarbij!

Nu zijn we in Pylos. Weer zo’n plaats waar we 40 jaar geleden ook geweest zijn en niets meer van herinneren. Het Henry Dunant thema zet zich voort…

Het invaren van de bijzondere baai van Pylos is erg fraai. Hier vond de beroemde zeeslag van Navarino plaats die de ommekeer vormde in de vrijheidsstrijd van de Grieken tegen de Ottomanen.

De volgende keer meer over onze avonturen en medische escapades rond de Peleponessos.

Zo nu de zuster even vragen wanneer we gaan passagieren!

Cheers, André