Als we van de ferry komen staan we op het Noordereiland, in Wellington om precies te zijn. Dit is de hoofdstad van NZ en vernoemd naar de man die Napoleon naar huis stuurde en daarmee aan de basis stond van ABBA en rubberen kaplaarzen en een bereidingswijze van rundvlees…maar voordat ik helemaal van het pad raak…
Het Noorder- is behoorlijk verschillend van het Zuidereiland. Dichtbevolkter met steden als Auckland en Wellington. Landschappelijk minder fraai maar wel veel bijzondere thermale bijzonderheden. Veel vulkanen, geisers, warm waterbronnen en daardoor gevormde bizarre landschappen. Daarnaast is de Maori cultuur hier veel indringender aanwezig.
In Wellington staan we op een parkeerplaats in het centrum naast het beroemde Te Papa museum. Voor het eerst in NZ hebben we het gevoel van een “echte” en leuke stad.
Het Te Papa museum is het museum van Nieuw Zeeland en een echte aanrader. Er zijn diverse secties over bijvoorbeeld de unieke natuur en de Maori’s en hun scheepjes waarmee ze van de Polynesiche eilanden kwamen.
Bijzonder vond ik dat ze groots en op indringende wijze aandacht besteden aan “Our War”. De totaal mislukte poging van Churchill en de geallieerden in WW1 om Turkije onder de voet te lopen door het Gallipoli schiereiland in te nemen.
Wij zijn daar met Mr.Bean2 geweest en toen viel het al op hoe levend die herinnering nog gehouden wordt met bijvoorbeeld een ANZAC-day voor de nabestaanden van de idiote hoeveelheid slachtoffers. ANZAC staat voor Australian and New Zealand Army Corps die onder Engelse leiding landen en vervolgens vast kwamen te zitten op het strand in een loopgravenoorlog (erg populair in die tijd). Zij werden daar in de pan gehakt door de Turken onder leiding van de grote Mustafa Kemal Ataturk, de latere vormgever van de moderne Turkse staat.
Ook culinair ontstijgt Wellington de rest van NZ met leuke restaurants waar we er natuurlijk wat van proberen.
Op weg naar Mount Egmont rijden we door Foxton en zien tot onze verbazing een Nederlandse windmolen. Wij natuurlijk van de weg af en even kijken. Blijkt dat hier een “crazy Dutchman” begin 2000 een windmolen heeft gebouwd waarin nu allerlei NL producten worden verkocht. Gelijk maar even mijn favoriete Oldtimer drop ingeslagen!
In het aangrenzende Café de Molen worden zelfs kroketten geserveerd!
Mount Egmont is een solitaire vulkaan in een verder vlak landschap. Een beetje zoals een kind een vulkaan zou tekenen, erg indrukwekkend. Leuk feitje is dat deze berg als Mount Fuji figureert in de Last Samurai.
Nadat we Mr.Bean3 de berg op hebben gedreven moeten we er natuurlijk een stevige hike uitgooien.
De “Forgotten World Highway” voert van hier naar het Tongariro National Park. Het gaat door een zeer dun bevolkt en bijzonder groen en heuvelachtig deel van NZ.
Whangamomona is een dorpje dat in1989 door de bewoners is uitgeroepen tot onafhankelijke Republiek. Dat had iets te maken met waterrechten. Homeland Security is gevestigd in de lokale kroeg waar onze passporten worden gestempeld.
Sinds 1989 zijn er 6 presidenten geweest, 3 mensen, een geit, een schidpad en een poedel. Gezien de aanwezigheid van de Tsjechische ambassade lijken ze met dat land goede betrekkingen te hebben.
Tangariro National Park wordt gevormd door 3 vulkanen. Hier kan je de heftige Tangariro Crossing hike doen…die doen wij niet. Wel wat kleinere die niet minder fraai zijn.
We kiezen ervoor om de lange omweg naar Lake Taupo te nemen. Dit wordt de Desert road genoemd door de Rangipo woestijn…die helemaal geen woestijn is. Er valt 2 meter regen per jaar (!). Het plateau ligt tegen de vulkanen van Tangariro aan en met onvruchtbare grond en kurkdroge winden. De vulkaanuitbarstingen hebben hier ook nog eens gezorgd voor een massa-sterilisatie van alle zaden.
Het lijkt dus een echte woestijn. Als we onderweg stoppen om wat te eten staan we toevalligerwijs op een gedenkplaats voor een groot treinongeluk.
In 1953 was er een landslide op de vulkaan die via een rivier de pijlers onder een spoorbrug had weggeslagen net voordat de nacht exprestrein eraan kwam… Het gevolg laat zich raden. De trein verdween op hoge snelheid in de rivier. 150 passagiers kwamen om het leven.
Taupo is een dorp aan het gelijknamige meer. Wij vallen net in de dag dat een grote rond-het-meer fietswedstrijd wordt afgerond en de Kerstparade plaatsvindt. Ook pakken we nog even de World’s Coolest McDonald’s mee!
Wij zijn hier vooral om een stukje te gaan zeilen naar de Maori carvings in een klif aan het meer. Die carvings zijn overigens in de jaren ’70 gemaakt door een Maori die claimt de directe afstammeling te zijn van Ngatoroirangi, de eerste Maori chief in dit gebied.
Van Taupo gaan we richting Rotorua via de Huka Falls.
Rotorua is het centrum van de Maori cultuur en ligt midden tussen allerlei vulkanen en thermale fenomenen. Om te beginnen bezoeken we het Waiotapu thermal park. De daar aanwezige Lady Knox geiser is een beetje een anti-climax. Het blijkt dat ze daar wat zooi in moeten gooien om hem aan de spuit te krijgen…soort van geiser-viagra.
De rest van deze omgeving is wel heel bijzonder.
En ja, die kleuren (ook dat groen!) zijn echt. Ik gebruik nooit filters over mijn foto’s.
Vlakbij dit park stroomt Kerosine Creek. Een snelstromend thermaal riviertje waar je in kan zwemmen. Wij gaan te water onder de waterval. Een bijzondere ervaring onder een waterval in water van ca. 40 graden…dat naar Kerosine ruikt.
Te Puia is het Maori dorp bij Rotorua dat is uitgegroeid to het centrum van de cultuur. Hier zijn ook de scholen gevestigd waar oude technieken als bijvoorbeeld hout en steen bewerking worden onderwezen. Als echte toeristen krijgen we hier een prima diner voorgeschoteld en een spectaculaire Maori show.
Het meest indrukwekkende is echter het actieve vulkanische landschap met geisers, kokende modderpoelen etc.
De Maori’s hebben stukken land toegewezen gekregen zoals hierboven beschreven. Mount Tarawera is ook zo’n gebied. Je kan dit bijzondere landschap alleen maar bezoeken met een Maori gids…en dat is maar goed ook. Het is een langgerekte krater van 17km waardoor het lijkt of het hele landschap is opengescheurd. Dit is het gevolg van één van de zwaarste vulkaanuitbarstingen ooit in NZ in 1886.
De hike is veeleisend (op onze schaal) met stukken klimmen “on all fours”. Het meest spectaculair is de zeer steile afdaling vanaf de rand in de krater. Daar ligt een dikke laag gravel waar je in wegzakt. Als we het uiteindelijk een beetje door hebben hoef je amper te lopen. Je glijdt als het ware met puin en al naar beneden.
Kudos voor Belinda die een stevige hoogtevrees heeft en een paar moeilijke momenten had…om te beginnen toen we op de kraterrand de overkant zagen en de gids zei: daar gaan we dadelijk naar beneden…slik…
Na deze schitterende tocht tijd voor iets heel anders. We verlaten het Rotorua gebied en reizen af richting Matamata. Daar is de Hobbit (Lord of the Rings gedoe) film opgenomen. Leuk om het verhaal te horen van de boer op wiens land dit gebouwd is. Peter Jackson, de regisseur, zocht een heel specifiek landschap om de Shire vorm te geven. Hij vond dit op het land van deze boer. Voor de eerste film werd een tijdelijke filmset gebouwd die weer afgebroken is.
Met wat boerenverstand liet de boer het de tweede keer permanent uitvoeren en is het nu een grote toeristische attractie voor mensen die alles van The Hobbit weten…en wij. Ook de boeren in de omgeving varen er wel bij. Zo staan wij vlakbij op een camp site van een andere boer.
Dan wordt het tijd het Coromandel schiereiland te gaan ontdekken. Onderweg daarheen komen we door leuke kustplaatsjes zoals Mount Maunganui en het Artifarti dorp Katikati, bekend van de muurschilderingen.
Eerste stop op de Coromandel is Hot Water Beach. Heel verrassend is dit een strand waar warm water omhoog komt. Het is populair om hier de zonsopkomst mee te maken. We staan op een leuke camp site aan het strand. Omdat ik toch vroeg wakker was, ben ik om 6:00 uur even gaan kijken…en het was al druk. Allerlei mensen met scheppen om gaten te graven op zoek naar warm water. Lachen!
Cathedral Cove is het volgende natuurfenomeen. Een stevige wandeling brengt ons naar het strand waar erosie een bijzondere uitwerking heeft gehad.
Via Whitianga rijden we bij Coromandel een 25km lange onverharde weg op richting het puntje van het schiereiland: Port Jackson. Het is een schitterende weg die Belinda soms wat “enge benen” oplevert maar het resultaat mag er zijn. Misschien wel één van de mooiste en meest verlaten plekjes van deze reis.
’s Nachts steekt er een storm op en Belinda vertelt wakker te hebben gelegen bij de gedachte aan de terugreis over hetzelfde bergweggetje. Natuurlijk valt dat allemaal mee met zo’n professionele camperpiloot.
Thames is één van de vele Goldrush dorpen in NZ. Op het Zuideiland werd in de 19e eeuw vooral goud gevonden in de rivieren. Op het Noordeiland is dat veel arbeidsintensiever gebleken. Hier is wel goud maar het zit in kwartsgesteente dat je eerst moet mijnen en vervolgens vergruizen en dan het goud en zilver eruit destilleren.
We bezoeken hier een oude mijn die door vrijwilligers nog steeds operationeel wordt gehouden. Onze gids startte zelfs alle machinerie waardoor je begrijpt dat iedereen hier stokdoof was…of een kwik- of arseenvergiftiging had van het destillatie proces. Leuk werkje dat goudzoeken.
Thames heet overigens niet toevallig zo. James Cook, daar istie weer, vond het hier nogal op de Thames delta lijken…en ik begrijp wel waarom.
Onze laatste stop vóór Auckland wordt Raglan. Een hip surfers dorp. Onderweg bezoeken we nog een fraaie waterval om het af te leren.
De laatste dag gaan we nog even in de grootste stad van NZ, Auckland kijken. Niet een heel boeiende stad.
We eindigen de dag bij een Ierse pub op de parkeerplaats waar we onze reis culinair geheel in stijl afsluiten.
De volgende dag komt met het camper inleveren een einde aan een bijzondere reis door een schitterend en uniek land. Mr.Bean3 heeft zo’n 5400 kilometer afgelegd over de twee eilanden.
Ondanks de mooie ervaringen gaat Camperen niet onze nieuwe hobby worden. Nieuw Zeeland is mooi om gezien te hebben. Moeder Natuur is uniek maar daardoor is het wel één dimensionaal. Het is zo’n bestemming die je kan afvinken en niet meer naar terug hoeft.
De decembermaand besteden we traditioneel in Lemmer met vrienden en familie. Stiekem verlangen we naar Mr.Bean2 waar we in Januari weer naartoe gaan.
Daarover de volgende keer meer!
Cheers, André
Wat een prachtige reis. Veel gezien en gedaan. Snap overigens best dat je Mr Bean2 niet in wil ruilen voor Mr Bean3