Moeder Natuur, the sequel

Vanaf het Curio bay in het uiterste zuiden, waar ik jullie de vorige keer heb achtergelaten, gaat het vanaf nu hoofdzakelijk noordwaarts met onze Camper, Mr.Bean3.

Het verkeer in NZ is typisch Engels/Amerikaans en dat is even wennen als je laatste roadtrips in Italië en Tunesië zijn geweest. Iedereen houdt zich secuur aan alle regels. Je kent het wel: stoppen bij een stopbord, ook als er overduidelijk niemand aankomt. Of hard remmen bij een verlaging van de toegestane snelheid. Of oeverloos wachten op auto’s die er in de verte aankomen. Bij zebra’s stop je als je het lichte vermoeden hebt dat iemand in een straal van 100m misschien wel eens kan gaan oversteken. Etc.

99% van de wegen zijn tweebaanswegen. Veel bergwegen zijn dat niet eens en moet je vaak een plek zoeken om tegenliggers te passeren. Alleen bij de grote steden liggen wat kilometers “snelweg”. Op het Zuideiland is dit geen enkel probleem. Daar kom je bijna niemand tegen. Op het Noordeiland is dat anders. Daar is het veel drukker en waren er ook nog eens idioot veel wegwerkzaamheden. Op een tweebaansweg houdt dat in dat er een tijdelijk stoplicht, of iemand die stoplicht speelt, wordt neergezet. Dit kost veel tijd.

De wegen zijn doorgaans van een matige kwaliteit. Meestal asfalt en geen grote gaten maar wel veel reparaties en opvallend veel wasbord oppervlakte. Het keukengerei in Mr.Bean3 was meestal overduidelijk aanwezig…

Mensen laten anderen makkelijk voorbij. Dus als je duidelijk sneller op een voorligger afkomt gaat deze vaak ergens aan de kant om je voorbij te laten.

We kwamen er ook achter dat politieauto’s de snelheid van een tegenligger kunnen meten. Op een weg waar we 90 mochten kwam er één tegemoet. Omdat ik wat harder reed volgde ik hem in de spiegel. En ja hoor, ik zie hem keren en zijn zwaailicht aanzetten. De vriendelijke Bromsnor wist me te vertellen dat wij 115 reden en begon te schrijven op zijn tablet. Gelukkig werd hij op dat moment opgeroepen voor een noodgeval. “Consider this your lucky day and warning for today” en weg was hij.

Van Curio Bay rijden we naar Te Anau. Onderweg stoppen we in Invercargill vooral voor een bezoek aan de Hayes hardware store. Dit is een grote doe het zelf zaak waarin heel veel bijzondere motorfietsen tentoongesteld staan. Hoogtepunt vormt “The World’s fastest Indian”. Dit is een Indian motorfiets die door Burt Munro in 1920 werd gekocht en steeds sneller gemaakt. Uiteindelijk heeft hij er het wereldsnelheidsrecord mee gevestigd op de Bonneville zoutvlaktes voor motoren onder de 1000cc. Over dit alles is in 2005 zelfs een film gemaakt met niemand minder dan Anthony Hopkins in de hoofdrol!

Mooie quote van Munro: “You live more in 5 minutes on a bike like this going flat out than some people live in a lifetime”.

Onderweg stoppen we nog op een aantal fraaie plekken.

Te Anau is het toeristische centrum voor de Fjordlands. Vanuit hier wordt van alles georganiseerd. De plaats ligt prachtig aan een bergmeer net achter de bergketen die van zuid naar noord over het eiland loopt. Hier in het zuidwesten wordt deze doorsneden door schitterende fjorden.

We parkeren Mr.Bean3 op een camp site in het dorp.

Bij het binnenrijden vallen ons de watervliegtuigen op. We boeken direct een vlucht voor de volgende dag over de bergen en wat fjorden waaronder de beroemde Doubtful Sound. Een naam die James Cook aan deze fjord gaf omdat het in deze hoek vaak slecht weer is met stevige zuidwestelijke winden en deze fjord open is op die richting. Hij twijfelde maar is de fjord niet ingevaren omdat hij bang was er niet meer uit te komen.

De vlucht tussen de bergen, de bergmeren en de fjorden is spectaculair!

’s Avonds gaan we eten in het Redcliff restaurant en eindigen we met nieuwe vrienden en teveel wijn. June en David zijn Engelsen die in Zuid Frankrijk wonen en met een auto NZ rondrijden. We gaan ze later weer tegenkomen.

In NZ raken ze nogal opgewonden van gloeiwormen. Op vel plaatsen zijn grotten die door die beesten amper verlicht worden en die je kunt bewonderen. Daar moesten we natuurlijk het fijne van weten. Dus vanuit Te Anau met een boot naar de andere kant van het meer om na een presentatie af te dalen in een grot. Die was best indrukwekkend omdat er een snelstromende rivier doorheen liep. Uiteindelijk gaan we in een bootje op diezelfde rivier nog verder de grot in om uiteindelijk een soort van sterrenhemel van gloeiwormen te bewonderen.

Het hoogtepunt van een NZ reis is volgens velen de Milford Sound, “het achtste wereldwonder”. Het is een fjord ten noorden van Te Anau. Er loopt een meerdaagse hike trail van Te Anau naar Milford…wij gaan met Mr.Bean3. De weg ernaartoe is schitterend. We overnachten in de buurt van Milford op een free camp site aan een rivier.

Het regenwoud is hier alom aanwezig. Niet zo vreemd als je weet dat op sommige plaatsen langs deze Westkust 10 meter regen per jaar valt. Ter vergelijking in Nederland is dat 85cm…

Milford is niets anders dan een toeristische hub met rondvaartboten, helikopters en andere duurzame meuk. Gezien de hype en het monopolie kost parkeren hier hetzelfde als in Amsterdam centrum.

Wij schepen in op een kleinere rondvaartboot en de omgeving is schitterend. Misschien komt het door ons maandenlange verblijf op Mr.Bean2 in de Noorse fjorden, maar wij vinden het minder spectaculair dan daar.

Queenstown is HET toeristische activiteiten centrum van NZ. Daar moeten wij ons natuurlijk ook even vertonen. Nu hadden we tot nu toe niets vooruit geboekt maar dat brak ons nu op. Het bleek dat wij net in het weekend vielen van de Queenstown Marathon. Uiteindelijk krijgen we het voor elkaar om 1 nacht op een site en de volgende nacht op een andere site te staan.

Alsof camperen en hiken nog niet erg genoeg zijn, bedenken we hier dat we gaan mountain biken. Ja je leest het goed. Nu is er wel een kleine incentive…de track eindigt bij een winery.

We reizen af naar Arrowtown waar we op onze elektrieke moutain bikes stappen. Ik durf het haast niet te zeggen maar ik vond het nog leuk ook.

Eén van de mooiere wegen die we gereden hebben brengt ons van Queenstown naar Glenorchy aan de monding van de Dart rivier. We vinden hier een free camp site in het bos aan de rivier. Nu zijn gloeiwormen niet het enige waar ze hier opgewonden van raken. Lord of the Rings is ook zo’n onderwerp. Die films zijn allemaal opgenomen in NZ. Het blijkt dat we hier in het bos zijn uit één van de films. Als we daar rondwandelen treffen we een vrij hilarisch tafereel aan van volwassen mannen die verkleed allerlei scenes naspelen.

Nu kunnen ze ons op dat vlak alles wijsmaken want we hebben geen enkele film gezien. Vlak voordat we afreisden hebben we wel een poging gedaan maar na ca. 30 minuten doorbijten, keken we elkaar aan en zijn we ermee gestopt. Zal ongetwijfeld een gebrek aan fantasie zijn.

De volgende dag staat er iets veel spectaculairders op het programma. We gaan met een jet boot de rivier op. De jet-aandrijving voor boten (zoals je o.a. aantreft in waterscooters) is uitgevonden door meneer Hamilton in Nieuw Zeeland. Niet zo vreemd want het grote voordeel van zo’n aandrijving is dat er niets onder de boot zit (propeller, roer etc.). De (berg)rivieren hier zijn niet gereguleerd en zijn vaak zeer ondiep. Een jet boot kan in ca. 15cm water al varen…op hoge snelheid…en jullie kennen mijn need-for-speed!

Het is een absoluut spektakel om met ca. 70km/u tussen de continue verplaatsende grindbanken de weg te vinden in zo’n snelstromende rivier. Het is duidelijk dat onze chauffeur dit eerder gedaan heeft…ben bang dat ik snel op een grindbank zou eindigen.

Op weg naar Wanaka komen we weer langs Queenstown waar inmiddels ook June en David zijn aangekomen. Mooie gelegenheid voor een gezellige lunch.

Wanaka ligt wederom fraai aan een meer. We staan hier op een georganiseerde site in het dorp. Eén van de hoogtepunten van Wanaka is een boom die in het meer groeit. Ja, ik weet het, het klinkt nogal triest als dat je hoogtepunt is. Maar hele drommen Chinezen en wij, willen dat toch even zien.

We hadden één activiteit vooruit geboekt: een heli-hike op de Franz Josef gletsjer. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat de State Highway 6 al een week afgesloten is in verband met een aardverschuiving. Laat dat nu net de weg zijn die we moeten hebben om bij Franz Josef te komen. Er is niet bekend wanneer de weg weer open gaat maar in ieder geval niet voordat wij daar moeten zijn. Die activiteit moeten we dus cancelen.

Bij Wanaka ligt Mount Aspiring. Wij hadden dus bedacht dat we dan maar met een helikopter naar die gletsjer zouden gaan…dat ging vanwege het weer ook niet door. Dan maar weer een hike rond een bergmeer.

In Wanaka is ook het Toys and Transport museum. Dit is een idioot grote verzameling van auto’s, boten, vliegtuigen en speelgoed. Mijn voorzichtige schatting is dat hier voor honderden miljoenen aan waarde bij elkaar staat in tig hangars. Complete verzamelingen van Lego, Star Wars, Thunderbirds, Hot Wheels, Barbie etc. opgesteld tussen ontelbare klassieke auto’s die weer tussen een hoeveelheid vliegtuigen en helikopters staan.

We besluiten om toch richting Haast voor de afgesloten SH6 te rijden en gokken op een snelle opening. Het Alternatief is circa 10 uur omrijden!

Onderweg komen we langs mooie plekjes. Helaas werkt het weer niet erg mee.

We rijden Haast voorbij langs het strand richting Jackson Bay. Een bijzonder vissersplaatsje in the-middle-of-nowhere. Hier lunchen we in het iconische Craypot restaurantje. Erg goed!

We blijven min of meer gedwongen 2 nachten in Haast op de camp site maar dan gaat de SH6 gelukkig weer open. We doen nog één poging om met een helikopter een gletsjer te bedwingen. In dit geval staan we al met ons polsbandje om klaar om in te stappen als de piloot besluit dat het weer het niet toelaat…na drie keer geven we het op.

Door naar Hokitika…een nietszeggend kustplaatsje. Hier in de buurt is de Hokitika Gorge waar we er weer een hike uitgooien. Erg fraai!

We eindigen de dag met Mr.Bean3 bij een schapenboer op het erf.

De volgende dag verlaten we de westkust en rijden we via een mooie weg langs een rivier naar een camp site bij Murchison. Onderweg bezoeken we de Punakaiki pancake rocks. Bizar gevormde kliffen die op stapels pannenkoeken lijken.

Bij Westport gaan we naar de oude Denniston mijn boven op een berg. Wederom een bizarre omgeving.

Vanaf Murchison gaan we naar het Abel Tasman national park aan de Noordoost kust. We staan hier aan de rand van het park op de hippie-achtige camp site The Barn. Het is een schitterende omgeving waar we met een watertaxi langs de kust gaan varen en uiteindelijk bij de anchorage bay op het strand uitstappen. Hier doen we een hike over de kaap.

Onderweg komen we een groot zwart wild zwijn tegen waar Belinda nogal van schrikt. Let even op de gelijkenis tussen de Maori god met stok en mijn ega.

Inmiddels is het weer enorm opgeknapt. Voor het eerst is het ook ’s morgens en ’s avonds lekker en hebben we de kachel niet meer nodig.

Via Nelson rijden we naar de Lawson’s Dry Hills Winery bij Blenheim. Onze vrienden Oliver en Renate zijn importeur van hun wijnen in de UK en hebben ons geïntroduceerd. Erg leuk om daar rond te kijken en vooral wat mooie wijnen te proeven.

We overnachten na dit hoogtepunt op een fraaie eenzame stek aan een riviermonding.

Dan komt de dag om het Zuider- voor het Noordereiland te verruilen. Op naar Picton na eerst nog een deel van de mooie Queen Charlotte Drive te hebben gereden met uitzichten op Picton en de Marlborough Sound.

Picton zelf is een aardig plaatsje waar we de ferry nemen naar het Noordeiland. Dit is zo’n 3 uur varen door een schitterende omgeving om aan te komen in de hoofdstad van NZ: Wellington.

En wederom blijken we veel te lang van stof en is dit een mooi moment om deze episode af te sluiten. Binnenkort alle avonturen op het Noordeiland!

Cheers, André