Dat was het de afgelopen 2 weken rond Napels. Eerst kwam onze kleinzoon James aan boord met zijn entourage bestaande uit zoon Ricardo en schoondochter Linda. Een weekje later overlappend afgelost door dochter Laura. Die overlap werd meteen aangegrepen om de onvermijdelijke 60-jarige verjaardag van Materfamilias (en mijn dibje) Belinda met z’n allen te vieren. Geweldig!
En dat was niet het enige dat hier te vieren viel. Napoli werd namelijk kampioen van de Serie A. De laatste keer was 33 jaar geleden…met Maradona. Nu zijn ze hier in Zuid-ItaliĆ« nog stevig van de Katholieke kerk maar er is iemand die boven God staat: Diego Maradona. En ja, net als God, kwam die ook met heel veel wangedrag weg.
Hier is zo’n kampioenschap niet gewoon een wedstrijdje, huldiging, feestje en weer door…nee dit duurt maanden. Alles is versierd. Je kan alles in Napoli kleuren kopen. De meeste straten zijn versierd. Huilende mensen tijdens wedstrijden. Avondenlang vuurwerk…en dan niet van dat laffe spul…je hebt continue het idee dat de Vesuvius weer aan het rommelen is.
Maar voor al dit feestgedruis kon losbarsten moesten we nog naar de baai van Napels zien te komen. Van Scario waar we jullie de vorige keer achterlieten, gaat het naar Agropoli. Een schitterend stadje in Cilento waar we een mooie ankerplek bemachtigen onder de klif waarop de oude stad gebouwd is.
Zoals in Dansen op de Vulkaan al aangegeven is de Cilento streek een onbekend maar schitterend gebied onder Napels. Agropoli is daar een mooi voorbeeld van.
Na een paar dagen dobberen en exploreren gaan we naar de haven van Salerno. Deze stad vormt min of meer het begin van de Amalfi-kust. De haven is een beetje een dump in de grote commerciĆ«le haven maar onze buurman had wel een helikopter op dek! De stad is de moeite waard. Natuurlijk moeten we even bij Casa St.Angelo kijken. Dit is een hoogtepunt uit 1 van onze favoriete TV programma’s B&B vol liefde.
Dan naar het eerste “echte” Amalfi kust dorpje: Cetara. Een prachtig kleurrijk dorpje met kneuterig vissershaventje. Domenico, de gemeentelijke havenmeester, wil precies weten wanneer we aankomen want de manoeuvreerruimte is eigenlijk te klein voor maatje-Bean en er komt ook nog wind. Hij staat al met 2 helpers klaar maar alles verloopt uiterst onenerverend.
De verdere dag verliep enerverender. Eerst stuiten we op wat onverhulde kinderarbeid. Vervolgens hoor ik tijdens een heerlijke lunch in het dorpje met mijn grote liefde ineens een bekend en hemels geluid van een oude liefde…helaas gaat ze nu met iemand met een gele verf spuitbus.
Als klap op de vuurpijl komt er een 51-voet huurboot aanleggen naast ons…de eerste huurboot die we dit jaar als buren mogen verwelkomen…en natuurlijk gaat dat fout en vaart kapitein Christiano een stuk gelcoat uit onze boot. Na mijn eerste verwensingen die ik naar zijn hoofd slingerde wordt het al snel gezellig met wijn en parmigiano. De boot blijkt gehuurd door een boeiend gezelschap van 8 mensen. Samuele blijkt een bekende straf advocaat te zijn (in Zuid ItaliĆ«!) met boeiende verhalen. Lorenzo een beroemd beeldhouwer die me wat foto’s laat zien waarop hij met Beatrix aan zijn keukentafel zit te keuvelen…”leuk mens, heb ik een halve dag mee doorgebracht”. Geweldig!
Het hoogtepunt volg echter de volgende dag. Dan komt James met zijn entourage aan boord. Mooi om ze alle drie weer te zien!
De eerste trip met de familie gaat naar het hoogtepunt van deze kust: Amalfi. Omdat Linda wat last heeft van zeeziekte besluiten we niet te ankeren maar in het haventje aan te leggen. Amalfi is erg fraai maar al idioot druk met vooral Amerikanen.
In de haven zit een mooi restaurantje waar we uitgebreid aan de pranzo gaan. Vooral James is groot fan van de Italiaanse keuken! Daarna moet er natuurlijk met papa met een bestuurbaar bootje worden gespeeld.
Volgende stop is Positano, het verticale dorp. Hier is geen haven dus we ankeren even om het stadje te bezoeken en vooral om James met “zijn eigen” speedboot te laten varen.
Positano is zo mogelijk nog meer onder de voet gelopen door toeristen dan Amalfi. Ondanks dat het erg fraai is, laten we het na een gelato snel achter ons op weg naar het letterlijke ultieme einde van deze kust en hoogtepunt van zien en gezien worden: Capri.
Voor we de haven invaren komen we langs de Salto di Tiberio. Dit is de hoogste en steilste klif. Hier bovenop had Keizer Tiberius zijn zomervilla https://www.capri.com/en/e/villa-jovis-mount-tiberio . De man had veel hobbies. EĆ©n daarvan was het werpen van slaven vanaf de klif… Heeft daar al iemand excuses voor aangeboden?
Capri is alles wat je ervan voorstelt. Mooi, duur, druk, arrogant. Als we de volgende dag met de Funicolare van de haven naar het stadje boven gaan schreeuwen Prada, Gucci en alle andere koopjesketens ons al toe.
Er is ook een Caprioot die handig is met haakse slijper en lasapparaat want er rijden bijzondere creaties rond als taxi’s.
Na 2 nachten Capri zoeken we het vaste land weer op. Sorrento om precies te zijn. Een indrukwekkende skyline op een steile klif met alle chique hotels. Inmiddels begint de Vesuvius het uitzicht te domineren.
De haventjes hier hebben een monopolie…en dat weten ze. De hele Amalfi-kust is een UNESCO gebied. Daar mag dus niet zoveel meer…zeker geen grote marina’s aanleggen. Dat is maar goed ook. Echter de paar haventjes die er zijn, zijn idioot duur. Drie to vier keer een “normale” prijs is geen uitzondering en een onderhandelingspositie is er niet. Dat blijkt de volgende dag als het weer slecht is geworden en we besluiten om de komst van Laura in Sorrento af te wachten in plaats van Napels. Als ik zeg dat we nog 2 nachten willen blijven vertellen ze doodleuk dat dat niet kan omdat er al geboekt is en ik gisteren niet direct heb betaald voor die 2 nachten.
Dus ondanks dat je een kleine hypotheek afrekent mag je blij zijn als je Ć¼berhaupt mag blijven! De dame in het kantoortje geeft ook aan dat de manager er niet is dus er niets aan te doen is. Ik vertel haar dat ze mijn nummer hebben en ik niet wegga. Binnen 5 minuten staat de manager bij de boot. Lang verhaal kort komen we eruit en blijven we 2 nachten.
En wat doe je dan zoal met slecht weer?: je struint een beetje door het mooie stadje, je eet een gelato, je bakt koekjes met oma, je kijkt een filmpje en je helpt Bob een liedje te spelen.
En dan arriveert Tante Laura. Oma wordt op slinkse wijze met Opa en James op het toeristentreintje gemanoeuvreerd zodat Ricardo, Linda en Laura de boot kunnen versieren en alles klaar kunnen zetten voor Oma’s 60e verjaardag! De verrassing bij Oma was groot toen we terugkwamen…boven een bepaalde leeftijd gaat het om de tuin leiden steeds makkelijker š Het werd een mooi feestje.
De volgende dag het grote afscheid van James, Linda en Ricardo. Het was een fantastische week!
En die voor Laura is net begonnen. Vanaf Sorrento steken we de baai van Napels over naar de Miseno baai. Het is nog steeds wat ruiger weer en, net als vroeger, moet Laura de eerste dag even “inslingeren”.
Miseno is in alles het tegengestelde van het drukke mondaine Sorrento. Een mooie baai, veel natuur en een paar kleine dorpjes op de uiterste punt van het vaste land.
Volgende stop Procida. Heel bekend in de baai zijn de eilanden Capri en Ischia. Procida is veel kleiner en veel minder bekend bij toeristen en misschien daardoor wel heel bijzonder. We ankeren bij Marina di Corricella…en veel mooier wordt het niet…
Ischia is de volgende stop en het laatste eiland in de Noordelijke punt van de baai. Het is ook het grootste en groenste eiland. Hier ankeren we bij het zuidelijkste puntje, het schiereiland Sant Angelo. De Zuidkust van Ischia is het minst toeristisch. San Angelo is zo’n typisch ansichtkaart vissersdorpje. Terwijl we daar zijn krijgt Laura bericht dat een deal waar ze lang aan gewerkt heeft door gaat…dus gaat er een fles bubbels tegenaan!
De volgende dag huren we een auto om het eiland te verkennen. Het blijkt een Punto waar Mussolini ook nog in gereden heeft, maar dat geeft wel een lekker lokaal sfeertje aan de rit.
Het eiland is schitterend en opvallend groen.
We rijden met de klok mee rond tot we voor een lange lunch een heel bijzonder plekje hebben gevonden. Op de top van de hoogste berg, Epomeo, heeft de grootvader van de huidige eigenaar een restaurant uitgehakt in de tufsteen. Je kan hier alleen via een stevige wandeling omhoog komen. Dat blijkt het helemaal waard. Zowel lokatie, eigenaar, eten en uitzicht zijn van een bijzonder niveau.
De volgende dag varen we terug naar Napels. De haven van Torre del Greco om precies te zijn. Dit is vlak bij Herculaneum, het andere PompeĆÆ. We zijn al een keer in PompeĆÆ geweest. Beide plaatsen zijn bedolven bij de uitbarsting van de Vesuvius in 79 AD. Herculaneum is kleiner dan PompeĆÆ en het grote verschil is dat er veel meer bewaard is gebleven. Waar PompeĆÆ een bombardement van brokstukken heeft ondergaan is Herculaneum veel dieper begraven onder alleen as en modder. Daardoor staan er bijvoorbeeld nog gebouwen met meerdere verdiepingen.
We zijn er op zondag en vinden het erg druk. Dat blijkt te komen omdat het op elke eerste zondag van de maand gratis is…hebben wij weer.
Het is daarom niet minder indrukwekkend. Echt een aanrader als je geĆÆnteresseerd bent in Romeinse historie.
Laura gaat ons hier verlaten om nog een paar dagen Napels onveilig te gaan maken. Echter als wij gezien de weerberichten besluiten de volgende dag nog een dagje Napels te doen blijken we dezelfde walking tour als Laura te hebben geboekt! Het moet niet gekker worden! In de druilerige regen trekken we door deze interessante stad.
En daarmee komt een eind aan onze family affair. Laura trekt verder Napels in en wij gaan ons voorbereiden op de reis verder noordwaarts langs dit mooie land.
Cheers, AndrƩ
was weer een interessant en leuk verhaal Andre, mijn geschiedenis kennis is weer wat rijker geworden š
Veel plezier met het verkennen van de rest van Italiƫ
Je weet vakkundig uit beeld te blijven op de meeste foto s , AndrĆ© š