Dansen op de Vulkaan

Een menselijke eigenschap die we de afgelopen weken letterlijk konden beleven.

Blijven roken terwijl je de longen uit je lijf hoest, met je dikke pens nog een zak chips opentrekken terwijl je weet een substantiële kans te maken er dood aan te gaan, nog een biertje terwijl je lever het al moeilijk heeft. Dat zit allemaal nog in de slow motion suïcidale hoek van mensen die blijkbaar niet zoveel waarde hechten aan hun leven.

Voor mij dichter bij huis: toch de 300kmh willen aantikken in die auto, ondanks waarschuwingen toch uitvaren in slecht weer etc. etc. Ik denk dat van alle diersoorten alleen de mens in staat is (stupide genoeg is?) zichzelf iets wijs te maken en zijn survival instinct te negeren.

Zo ook de 500 inwoners van het eilandje Stromboli, één van de actiefste vulkanen ter wereld. Het ding braakt al 2500 jaar continue lava uit soms met enorme uitbarstingen. Evacuaties zijn geen uitzondering. Er gaan ook gewoon mensen dood die moeite hebben eruptiepuin terug te koppen of een 10 meter Tsunami te overleven…maar het is ook mooi, heel erg mooi. (Natuur)geweld van dichtbij trekt aan. Zoals mijn held Senna zei: op het randje van het ravijn heb je het mooiste uitzicht…en we weten hoe het met hem is afgelopen…

Dus wij moeten daar natuurlijk ook even gaan kijken. Nu heeft het helaas niet zoveel nut meer aan land te gaan want de weg naar boven is afgesloten sinds het laatste dodelijke ongeval…maar bij zonsondergang een rondje er omheen varen is indrukwekkend. Als het echt donker is zie je vanaf het Noorden ook regelmatig deze “vuurtoren van de Med” vuur en lava uitbraken…maar dat hebben we niet op de foto kunnen krijgen.

Veel directer hebben we gedanst op het eerste Eolische eiland wat we aandeden: Vulcano. Ook hier wonen ca. 500 mensen op een actieve vulkaan. Deze gedraagt zich echter wat socialer als Stromboli en laat gewoon vrij continue zachte maar sterk riekende scheten. Nadat we zijn geankerd in de Porto Levante baai valt al direct op dat op diverse plaatsen het water borrelt en er af en toe een vlaag rotte eieren lucht langs trekt. Wij met Teddy naar het zwarte strand en de hike schoenen aan. Ook hier is inmiddels de weg naar de krater verboden terrein maar dat wordt niet heel erg gecontroleerd…

Het gevaar wordt hier niet gevormd door erupties maar door giftige gassen…beetje opletten waar je loopt dus. En het is wel ff lopen, 300 meter omhoog, maar dat is het helemaal waard. Wat een bizar landschap rond de grote krater! Overal komen gassen uit (niet alleen uit ondergetekende). Veel geel zwavel poeder over de grond en er lijkt helemaal niets te leven hier.

Maar even wat verder terugspoelen. Aan het einde van de vorige episode moesten we nog vertrekken uit onze winterhaven Licata. Dat gaat natuurlijk gepaard met veel afscheid nemen en Kleenex momenten met mensen die je over de winter hebt leren kennen en waarvan sommige vrienden zijn geworden.

Op 29 maart is het dan zover met nog wat getoeter en fanfare verlaat Mr.Bean2 de haven.

…althans dat is de bedoeling…

Zo’n eerste tochtje na de winter is altijd spannend. Zeker als er, zoals deze winter, veel onderhoud is gedaan en zaken uit elkaar zijn geweest. We zijn dan ook nog niet eens tussen de pieren door als het motor alarm gaat: “low sea water flow”. Een snelle check geeft aan dat er niets mis is met de sea water flow (de koeling), alleen hoe maak je dat de Cummins wijs? Die staat hoogst irritant te gillen om zijn moeder en zo’n alarm kan je niet uitzetten. Wij omkeren en terug op onze ligplaats…dat was een kort tripje…

Dan begint het elektronische zoekplaatje. Ik heb al snel door dat dit alarm alleen getriggerd kan worden door de uitlaattemperatuur sensor. Die blijkt het echter na wat tests prima te doen???! Dan maar even Wilco van Cummins bellen. Hij is de guru voor deze motoren en heeft ons al een paar keer enorm goed geholpen. Dit keer is geen uitzondering want hij bevestigd mijn vermoeden over de trigger voor de sensor maar kan ook aangeven in welke richting ik de aansluiting van de sensor in de enorme kabelbomen kan vinden. Na veel gezoek vind ik dit.

Alle niet gebruikte sensors zijn netjes voorzien van isolatiedoppen…behalve deze draad die ik terugvind in een boom. Daar is met veel geweld gewoon een connector vanaf getrokken en verder niets mee gedaan. Dit lag nu dus contact te maken en triggerde het alarm. Dat is snel verholpen en de volgende dag poging twee om te vertrekken. Nu maar even iets bescheidener uitgevaren en alles is goed.

Eerste geplande stop: Marina di Ragusa, in Zuid Sicilië “de andere” overwinterhaven. Ondanks dat ik gebeld en geboekt heb, vertelt de marinero die ik op de marifoon krijgt dat de haven gesloten is!!?? Ze zijn de ingang aan het dreggen en we kunnen er niet door. Scusa!! In mijn beste Italiaans want dat spreekt de man vloeiend, voor de rest niet zoveel, leg ik hem uit dat we geboekt hebben en de haven inkomen. Nee, dat kan niet en we moeten maar een uurtje wachten tot het kantoor weer terug is van de lunch. Ik leg hem nogmaals uit dat ik geen vraag stel en gewoon naar binnen kom en hij dat of kan begeleiden of over een uurtje op dat kantoor kan gaan uitleggen.

Dat lijkt hem over de streep te trekken en hij komt er direct aan in zijn bootje en zorgt ervoor dat de dregschuit even tijdelijk een gaatje maakt. Wij naar binnen.

Daar vallen we met de neus in de boter want er is ’s avonds groot feest in de haven met live muziek. Lachen!

De volgende dag zelfde recept: baggerschuit opzij en wij er weer uit. Op naar Siracusa. Daar zijn we inmiddels al 2 keer geweest maar is onze favoriete stad in Zuid-Italië geworden en ook nu stelt het weer niet teleur.

Na een aantal dagen hier gaan we verder noordwaarts. Het plan is om door de straat van Messina naar de Eolische eilanden te gaan en vanaf daar over te steken naar het vaste land van Italië richting de Amalfi kust. Eind April moeten we daar zijn omdat dan onze kleinzoon James en nog wat andere mensen aan boord komen.

Catania is de volgende stop. Leuke soort van hobbyhaven in de grote commerciële haven tegen het centrum van de leuke stad. Bijzonder is hier het Romeinse theater dat midden in de bebouwing van het centrum ligt. Je loopt door een “normale” gevel naar binnen en ineens sta je in deze arena.

Het weer is al een tijdje instabiel en de vooruitzichten zijn niet veel beter. Best veel zon maar ook veel wind en af en toe buien…helaas. In Catania breken we zelfs een mooring-line in een stevige zijwind. Uiteindelijk hebben ze ons aan drie (!) mooring-lines gelegd.

Qua varen betekent dit een beetje de goede weer-windows gebruiken. Zo varen we 2 dagen later naar Reggio Calabria op het puntje van de teen aan het vasteland van Italië in de straat van Messina. Dit is weer zo’n nautisch hoogtepuntje. Lezers die ooit de Odyssee hebben (moeten) lezen kennen dit van de monsters Scylla en Charybdis. Scylla is het zeskoppige monster aan de Calabrische kant en Scylla het monster aan de Messina/Sicilië zijde. Odysseus koos voor de Scylla kant hetgeen hem zijn 6 beste mannen kostte maar zijn schip kwam heelhuids door de straat. Charybdis zou namelijk het hele schip opzuigen en uitspugen.

Als we de volgende dag na het wat bleke Reggio door de straat varen krijgen we goed door waarom dit vroeger zoveel angst inboezemde. We hebben het zo getimed dat we de stroom mee hebben…die loopt hier en daar op tot meer dan 5 knopen! Overal zie je draaikolken, vreemde golven etc. Dit alles wordt veroorzaakt door een samenloop van de getijstromen door deze nauwe straat gecombineerd met een bizar gevormde vulkanische bodem en het verschil in gewicht van het water uit de Tyrreense zee (minder zout) en de Ionische zee (veel zouter). Ik zou hier niet graag onwetend, ongetimed in een houten vierkant getuigde zeilboot zonder motor invaren…dat zal meestal niet goed zijn gegaan…

Als onze kapitein uiteindelijk de straat uitvaart is het weer helemaal kalm en gaan we op weg naar het eerste Eolische eiland Vulcano.

Na een paar dagen voor anker in de rotte eieren, zetten we koers naar Lipari. Dit is het grootste en meest bewoonde eiland in de Eolische archipel. Hier zoeken we het erg leuke haventje op bij Lipari-stad.

En huren een scooter om ook de rest van het eiland onveilig te maken. Veel mooier wordt het niet…

Nog steeds is het weer erg instabiel en plannen we onze oversteek naar het vasteland wat eerder. Om Stromboli goed te kunnen zien maken we er een nachttocht van langs Panarea, Stromboli en bestemming Scario in het Cilento gebied.

Na Stromboli is het een weinig enerverende trip met stevige golven van de zijkant. Het wachtlopen gaat prima en we wisselen elkaar elke 2,5 uur af. Om 8 uur ’s morgens lopen we het haventje van Scario aan.

Hier gaan we een aantal dagen blijven en huren de volgende dag een auto om het schitterende Cilento gebied te verkennen. Een Mr.Bean2-consumenten tip: als je naar de Amalfi kust wilt maar opziet tegen de drukte en de idiote prijzen is dit een heel mooi alternatief!

Als eerste gaan we naar Paestum. Een stad gesticht als Posidonia (ter ere van Poseidon) door de Grieken. Dit wordt gezien als de mooiste griekse site buiten Griekenland…en daar ben ik het helemaal mee eens.

Via Agropoli gaan we naar het fraaie bergdorpje Castellabate voor een uitgebreide pranzo…dat is Italiaans voor lunch…maar heeft weinig met een Nederlandse lunch te maken.

Via de schitterende kust gaan we uiteindelijk de bergen weer in naar San Severino, een verlaten dorp.

Op weg naar de Lidl in Padula nemen we nog even een kijkje in Certosa di Padule. Eén van de grootste kloosters in Italië en UNESCO site.

Momenteel regent het al 2 dagen pijpenstelen hier in Scario en is het veel te koud. Volgens de locals een vreemde situatie. Dit weer hoort bij begin maart. Daarentegen hadden ze ook al een bizar mooie winter…het weer is dus wat in de war hier…zoals overal…maar we doen net of er niets aan de hand is en blijven gewoon doorgaan onze planeet te overbelasten en wonen eigenlijk allemaal op een Stromboli en Dansen op de Vulkaan!

Cheers, André