En dat kwam niet alleen door de aanblik van deze man op de boulevard in Piran die duidelijk als kind te weinig aandacht had gehad. Als afscheid van Split gingen Belinda en ik ’s avonds naar de bioscoop. Normaal nooit zo’n fan van bioscopen maar een nieuwe Bond moet je in het theater zien. Zelden zo’n misleidende filmtitel gezien als “No time to die”! Hij is namelijk dood! 007 is dood! De man die elke man wil zijn is dood! Ons aller rolmodel is…ja je weet het al: morsdood!
Of er moet een heel moedige regisseur komen die hem die raket laat terug koppen. Een baan waar je sowieso veel moed voor nodig hebt. Zeker als Alec Baldwin de producent is.
Gelukkig heeft Belinda nog gepast afscheid van hem kunnen nemen.
De afgelopen weken was er nog een reden om shaken en stirred te zijn. Met wat korte pauzes waait het hier namelijk nogal geweldadig. Bora, Yugo, Scirocco…allemaal namen voor heftige winden die hier regelmatig terugkeren. Vooral die Bora is een gemene. Veroorzaakt door de hoge en fraaie bergketens die hier vlak langs de kust lopen en waarop inmiddels sneeuw ligt. Lees koude “zware” lucht die de onhebbelijke gewoonte heeft de veel warmere lucht boven zee (licht, opstijgend) te willen aanvullen. Opgeluisterd met wat venturi effecten van diezelfde bergketens levert dat hier en daar spectaculaire situaties op. Tot het niveau van stilstaande vrachtwagens die worden omgeblazen.
We zijn er dus aan gewend geraakt om met 30+ knopen wind (dat is windkracht 7+) rond te varen. Dat is overigens niet zo’n probleem omdat de wind logischerwijs van het land komt en voor onze trip langs de kust omhoog niet zoveel ruimte heeft om veel golven op te bouwen…maar comfortabel is anders. Vanuit het stuurhuis (want flybridge is bij deze wind te koud) hebben we dus langdurige pogingen gezien de Friesche vlag van zijn stokje te scheuren.
Vanaf Trogir/Split zijn we naar Prvic Luka gevaren. Een klein eilandje voor Vodice waar we plaatsnemen aan de stadskade. Die wordt met stevige hand gerund door havenmeesteres Daniëla. Ik had de vorige keer al verteld dat we, om de geldzucht der Kroaten enigszins te beteugelen, Mr.Bean2 hebben gekrompen van 19m naar 16,5m. Als ik Daniëla vraag naar haar nachttarief zegt ze 620 Kuna. Dat is zo’n 85 euro voor een stadskade op een klein eilandje. Als ze mijn WTF gezicht ziet zegt ze dat dat komt omdat we langer dan 15 meter zijn. Daaronder is het veel goedkoper. Zullen we dan zeggen dat onze boot 15 meter is, vraag ik haar. Omdat ik haar eerder geholpen had met haar touwwerk stemde ze toe. En zo heeft ons 15m bootje dus een aantal dagen in Prvic Luka gelegen naast het museum ter ere van Faust Vrancic, de Leonardo da Vinci van Kroatië die hier begraven ligt. Hij wordt onder meer gezien als de uitvinder van de parachute.
Als we in het restaurant van het lokale Hotelletje zitten te eten, raken we aan de praat met een Ierse dame. Zij blijkt lange afstandszwemster te zijn en hier met een groep mensen met dezelfde afwijking…ze gaan het eiland rondzwemmen. Als ik vraag of ze het weerbericht al gezien heeft met veel wind vertelt ze over een zwemtocht aan de Ierse Westkust. Zelfs ik begrijp dat alles in de Med dan meevalt. De volgende ochtend zien we ze dan ook te water gaan achter de haven.
Onze eigen lange afstandszwemmer – Mr.Bean2 – geven we de volgende dag de sporen richting Preko op het grote eiland Ugljan. Dit is een klein dorpje tegenover de grotere stad Zadar. We verkennen het eiland op onze elektrobrommers. Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt is St.Michaels Castle. De ruïnes stellen niet zo bar veel meer voor maar het uitzicht over het eilandenrijk is adembenemend.
Ook hier valt het ons weer op hoe mooi de begraafplaatsen hier onderhouden worden met een idiote hoeveelheid bloemen erop. Nader onderzoek wijst uit dat er overal speciale winkels zijn die goede business hebben aan de verkoop van al die begraafplaats zooi…meestal nepbloemen.
De ferry naar Zadar stopt zo’n beetje naast onze haven. De volgende dag dus met een gids de oudste stad van Kroatië onveilig maken. Zoals veel oude steden hier erg indrukwekkend. Het begint al met een verrassing als de gids een op het oog modern restaurant in loopt. Binnen wordt duidelijk waarom want aan de achterkant loop je vervolgens een 11e eeuws kerkje in.
Verder ook hier weer veel Romeinse en Venetiaanse invloeden.
De volgende halte is veel minder indrukwekkend: het kleine eilandje Ilovik. Eigenlijk 2 eilandjes met een soort van kanaal ertussen waar je heel beschut kan liggen. Er wonen 70 mensen maar is opvallend levendig. Als we wat doelloos rondwandelen komen we Hans en Verena tegen. Leuk Nederlands stel die met een oude Volvo 6×6 legerambulance door Europa trekken. Een paar quotes van Hans over zijn vervoermiddel: “Uit Amsterdam vertrokken en toen hij het bij Diemen nog steeds deed zijn we maar doorgereden” en “theoretisch kan hij 80km/u halen”. Een man waar ik mee kon praten want echte Alfiste, kenner van Riva’s en “veel gewaterskied achter Boesch boten”. Overigens was hun vervoermiddel op het eiland een stuk sneller. Een coole RIB met 250pk erachter. Zij moesten voor het donker weer terug naar het vasteland…wij dus naar het lokale restaurantje. Erg leuk en nog getrakteerd op een samenzang van een groep oude vissers…natuurlijk met de nodige Grappa…
Dan voorlopig de laatste wat grotere oversteek naar Pula op Istrië. We ankeren daar in de grote industrie haven.
Claim to fame van Pula is het grote Colosseum-achtige amfitheater dat nog regelmatig gebruikt wordt. Indrukwekkend!
Istrië is het land van de truffels en laten we daar nou net enorme fans van zijn. In Pula 1 van de lekkerste truffel maaltijden ever gegeten bij restaurant Veritas…mocht je nog eens in de buurt zijn.
Verder een boeiende stad met een grote burcht op een heuvel in het centrum. Daaronder een enorm gangenstelsel dat je nog steeds kan gebruiken en waarin tentoonstellingen worden gehouden.
Van Pula gaan we naar Porec, een kleiner dorpje. De Marina is hier om onduidelijke reden dicht dus liggen we aan de stadskade. Het is een leuk plaatsje met als hoogtepunt de Eufrasius basiliek met beroemde mozaïeken die volgens kenners net zo mooi zijn als die in Ravenna.
We huren hier een dag een auto om Istrië wat te verkennen. Het landschap lijkt hier in het noorden van Istrië nogal op Toscane. Glooiende heuvels, veel wijnbouw en oude vestingstadjes boven op heuvels. Het feit dat Italiaans hier de officiële tweede taal is helpt ook een handje.
Motovun is hier een goed voorbeeld van. Het blijkt ook nog eens het geboortedorp van Mario Andretti te zijn! Zijn beroemde quote “when you’re in control, you’re driving too slow” heb ik tot vervelens toe misbruikt.
Even verder ligt het kleinste stadje ter wereld: Hum. En het klopt, je moet goede remmen hebben om erin te stoppen. Wel erg leuk en ook hier staat alles in het teken van de truffels en hebben we ons als echte toeristen allerlei veel te dure truffelmeuk laten aansmeren.
Pazin vonden we afgezien van de burcht en de canyon weinig boeiend, maar Rovinj is dan wel weer erg fraai. Dit ligt op een schiereiland in zee met een echt Venetiaans dorp erop en de karakteristieke dom met (in dit geval) enorme campanile ernaast.
Ondertussen moeten we op de meest onmogelijke plekken stoppen en zoeken omdat Belinda nog steeds volledig in de Geocashelarij zit. Zo ook hier.
De volgende ochtend terug in Porec zie ik dat een Zwitserse ex-collega Hans-Peter een foto heeft gepost van zijn vakantie met zijn vrouw Violeta in Porec met Mr.Bean2 erop…ut moet niet gekker worden! ’s Middags zitten we al met zijn allen aan de borrel op diezelfde Mr.Bean2. Erg gezellig!
De volgende halte is in Slovenië. Omdat Kroatië wel EU is, maar geen Schengen moeten we dus officieel uitklaren en inklaren in Slovenië. De Port-of-Entry daarvoor is Piran waar dan maar gelijk 2 dagen blijven. Het is hier nog retedruk met toeristen, zal wel door het mooie weer en weekend komen. Zowel het uit- als het inklaren verloopt soepel alhoewel in Piran het voor het eerst is dat iemand naar een Covid bewijs vraagt. Natuurlijk hebben wij niet de goede pass maar dat maakt verder niet uit.
Dan volgt nog een kort stukje naar Marina di Izola waar we de boot gaan achterlaten. Echter, als we de fraaie jachthaven invaren valt mijn oog al op de helling en vooral de kraan. Die ziet er wat klein uit. Nadat we hebben aangelegd en ik me bij de receptie heb gemeld loop ik naar de kraandrijver. Het is de bedoeling dat we daar donderdag op de kant worden gezet. Als ik de beste man vertel dat onze boot 50 ton weegt vraagt hij in zijn niet zo beste Engels/Duits nog 3 keer 50? five zero? not 15? Niet zo’n best voorteken. Het blijkt dat de kraan maximaal 50 ton kan tillen en de man maakt zich daar wat zorgen over.
Lang verhaal kort wordt het liften 4 dagen uitgesteld naar maandag as. Dan is de originele en meer ervaren kraandrijver terug van vakantie. Na een blik op de boot en nog wat onderzoek lijkt het toch geen probleem te zijn om Mr.Bean2 hier op de kant te zetten met extra hijsbanden etc. Pfew!
Inmiddels een auto gehuurd om hier nog wat rond te kijken. Vervolgens nog wat klussen in het water waaronder het winterklaar maken van de boot…dat zijn we al een aantal jaren niet meer gewend…maar er is hier een kleine kans op vorst en zeker als de boot niet in het water ligt is bevriezing snel gebeurd.
Dit weekend komt mijn broer langs. Niet alleen om keihard mee te klussen maar ook om onze gezamenlijke auto achter te laten waar wij dan in de loop van volgende week mee naar Nederland rijden.
Nu maar hopen dat alles goed gaat want we hebben niemand meer om ons te redden. James Bond is namelijk dood! Allemaal heel veel sterkte gewenst.
Cheers, André