60 en nog steeds niet buitenspelen

Ja we zijn alweer een maand op Corfu op de boot…en nee die mag nog steeds niet varen…want daar krijgen mensen Corona van. Inmiddels is Mr.Bean2 dus een soort van stacaravan op een veel te duur kampeerterrein. Ik voel me net als mijn moeder die nooit in een verzorgingshuis wilde en daar toch gewoon in terecht kwam.

De reis hier naar Corfu verliep, zoals we inmiddels gewend zijn, zonder enige hindernis. Met de Aegean naar Athene. Daar een appartement in de buurt van de luchthaven geboekt omdat de binnenlandse vlucht naar Corfu pas de volgende dag wenste te vertrekken. Er gelden hier strenge lockdown- en zelf quarantaine regels. Zo mag er zonder goede reden niet inter-regionaal gereisd worden en moeten we 7 dagen aan zelf-quarantaine doen (dat laatste klinkt nogal obsceen…maar dat kan aan mij liggen).

Nu is dit gelukkig Griekenland. Het interesseert dus niemand dat wij ’s avonds tijdens avondklok naar ons appartement rijden, ’s morgens boodschappen doen en vervolgens weer naar het vliegveld rijden. Daar interesseert het vervolgens niemand dat we met een kleiner propeller kistje inter-regionaal gaan reizen.

Het hoogtepunt komt op Corfu Airport (niveau goed gemaaid grasveld). Daar moeten we ineens heel formeel door allerlei controles. Een imposante douane beambte wil alles van ons weten dat we ook al on-line in een zogenaamd Passenger Locator Form hebben moeten invullen. Hij krabbelt dat echter op een papiertje dat eruit ziet alsof hij het net heeft afgescheurd op het toilet…zal vast in een uitstekend georganiseerd archief terecht komen…chaos is een Grieks woord…

Dan eindelijk het weerzien met Mr.Bean2. Ze ligt er stoïcijns bij alsof alle Covidiotie niet bestaat. Alles lijkt prima maar wel heel smerig. Het belangrijkste exportproduct van Tsjaad, Saharazand, zit echt overal. Helaas betekent de (nu nog) 6 dagen quarantaine dat we geen enkel excuus meer hebben niet alle bootklussen te gaan doen die op de altijd aanwezige lijst “te doen als we tijd en zin hebben” staan.

Het weer is schitterend en er is meer leven in de haven dan we hadden verwacht. Naast ons liggen live-aboards Bernie en Laura. Een ouder echtpaar op een grote oude houten motorkruiser. Hij een echte Brit, zij van Italiaanse oorsprong. Geweldige lieve mensen met veel humor en verhalen. Ze kochten bijvoorbeeld in de 70s een oude bus, bouwde die om en reden in een aantal jaren van Engeland naar Australië…

Daarnaast liggen Pamela en Ken met een schitterende Nordhavn 55 trawler. Zij een bescheiden Brit, hij een Texaan die die bescheidenheid naar goed Texaans gebruik meer dan compenseert. Mensen met een indrukwekkende carriere achter de rug (o.m. managing director UBS bank) en die de hele wereld kennen.

Het clubje in onze directe omgeving wordt gecompleteerd met Fred en Sophie. Fransen op een Jeanneau zeilboot. Zij hebben een groot deel van hun leven de chartertak van Beneteau (grootste botenbouwer ter wereld) geleid en gewoond van Turkije tot de Cariben. Tot deze week woonden zij in een schitterend huis hier aan de kust waar we tijdens een BBQ keihard aan onze Sirtaki skills hebben gewerkt.

Omdat we aan de “steiger met de grote boten” liggen zijn er ook veel crews aan het werk om de superjachten in orde te maken voor de baas of de chartergasten. Sommige mensen lijken niet enorm te lijden onder de Corona crisis. Zo vertelt Kapitein Kent van een enorm zeiljacht mij dat de eigenaar waar hij voor werkt 3 van deze jachten heeft. 1 in Europa, 1 in Amerika en 1 in Azië. Alleen het jaarlijkse onderhoud en vaste lasten komt dan zeker op enkele miljoenen.

Af en toe ontstaat er een spontane bbq en/of bier gelegenheid op de steiger met de crews, een allegaatje van Australiërs, Engelsen, Filipino’s, Fransen, Grieken, Turken…en wat dames…

Natuurlijk wordt geen gelegenheid onbenut gelaten om op 1 van de boten een bacchanaal aan te richten. Zo kon ook mijn 60e verjaardag niet geheel ongemerkt voorbij gaan. Belinda had haar signature rijsttafel gemaakt en omdat het weer ’s avonds nog niet zo warm is, hebben we 8 gasten in de, dan toch wel, kleine salon van de Beanster gepropt. Helaas konden de zwaar beledigende cadeaus aan mijn adres niet achterwege blijven uiteenlopend van Tena-broekjes tot de Griekse Viagra variant…

Vervolgens zuipen ze de volledige wijnkelder van Beany leeg. Gelukkig kwam er de volgende dag wat aanvulling van Laura en Ricardo.

Tussen al deze belangwekkende bezigheden door wordt er natuurlijk keihard aan het onderhoud van Mr.Bean2 gewerkt!

De toeristische activiteiten zijn beperkt gebleven tot (hoogst illegale) tochten op de elektrobrommers in de buurt. Corfu is een schitterend eiland.

Helaas is Belinda’s elektrobrommer inmiddels overleden. In een wat onhandige actie met het losmaken van een touw waar deze waarschijnlijk te dichtbij stond zagen we ineens de brommert te water gaan. Gelukkig bleef hij aan het stuur tussen de touwen hangen en konden we hem weer uit het zoute water tillen…maar het was voldoende om de elektronica de geest te laten geven. Een hulpvaardige Griek met elektrodiploma kijkt ondertussen of hij er nog chocola van kan maken…anders moeten we een nieuwe controller bestellen…geen probleem maar gaat lang duren…

Een mooi excuus om een auto te huren, ook al omdat het vanaf vandaag toegestaan is om weer vrijer rond te reizen. Dus vanaf maandag gaan we Corfu onveilig maken!

En dan hopen we dat we tegen eind April ook weer mogen varen binnen Griekenland…maar niets is zeker…en je moet er niet aan denken hoeveel Corona er verspreid gaat worden met dat varen! En dat wil je zeker niet is maar weer gebleken. Zelfs intelligent geachte ministers raken daar zo van in paniek dat ze hele vreemde dingen opschrijven en aan fotografen laten zien…en vervolgens is de politiek weer weken aan het masturberen (=debatteren over jezelf) in plaats van een paar kleine probleempjes in het land op te lossen.

Stay home! Stay safe!

Cheers, André