De afgelopen periode heeft ons drankprobleem grote vormen aangenomen. Zo heb je een volle fles Ouzo, en zo istie leeg. De combinatie van vrienden aan boord, zon, zee en 1 van de mooiste gebieden die we kennen, moest veelvuldig gevierd worden.
Vorige episode lagen we nog in Sivota waar we een dagje een Opel Corsa hadden om Lefkas te verkennen. Het is een relatief groot en vooral hoog eiland. Als we de bergen in rijden raken we enigszins de weg kwijt en komen we bij een verlaten en deels overgroeid klooster. Mooie setting voor een film.
Aan de westkust zijn extreem hoge kliffen en surrealistische kleuren waar je geen filter voor nodig hebt.
In Vasiliki aan de Zuidkust zien we een eenzame zeilboot in de haven waarop groot Rotterdam staat. Dus ff buurten, en ja hoor, Huub en Margo kunnen het handinhand kameraden zingen en hebben net een nieuwe boot waarop ze een groot deel van het jaar gaan wonen…klinkt bekend… Aanleiding voor een biertje en wat zware zeemansverhalen.
’s Avonds terug in de haven eindigen we in een bar met 2 Engelse vaarstellen die er bepaald niet in spugen. De gammele loopplank van de gemiddelde zeilboot wordt voor sommigen ineens een enorm obstakel op weg naar bed. Alan en Hazel komen we daarna nog een paar keer tegen, nu met een Nederlandse vriendin aan boord. Mooie Britse humor. Als we hem in Nidri helpen aan te leggen met de bips achteruit en ik hem waarschuw dat hij tegen de kade aan vaart is zijn reactie “Did it move?”.
De volgende dag doen we nog een poging met Teddy bij de beroemde grotten in de kust te komen…de eerste poging was gestrand omdat een F4 voor een rubberboot toch wat ruiger is dan voor Mr.Bean2…nu was het ’s morgens spiegelglad. Echter stuitten we nu op het volgende obstakel: een duikschool is met een boot vol paniekerige types aan het duiken bij en in de grot. Ze schreeuwen al van verre dat we uit de buurt moeten blijven “because it’s the law”. De law dat je dan een goed zichtbare duikvlag moet voeren waren ze even vergeten…dus nog maar wat paniek verhogende manoeuvres toegevoegd onder begeleiding van een hoop geschreeuw.
Dan naar Paleros waar we Eric en Jacqueline voor een weekje gaan oppikken. Engelse vrienden Andrea en Ricky staan al te zwaaien als we aankomen in dit leuke dorpshaventje. Er liggen hier een aantal boten al jaren aan de kade. Meest iconisch zijn Papa Dave en Mama Gwen zoals ze door het hele dorp en de haven genoemd worden. Ruim in de tachtig met zoon op een houten Schotse kotter waarmee ze meer dan 30 jaar geleden uit Engeland vertrokken. Mensen waar waarschijnlijk meerdere boeken over geschreven kunnen worden. Ze hebben elkaar leren kennen als circus – trapeze artiesten. Zij sprong en hij ving… En nog steeds elke avond volledig opgemaakt, arm in arm naar een terrasje in het dorp.
Aan de andere kant naast ons liggen Rits en Marian. Een ouder Nederlands stel op een een mooie stalen Moonen kruiser met, heeel Nederlands, spudpalen! Rits is de officieuze havenmeester en vertelt mensen op een vrij directe Hollandse manier wat ze wel en vooral niet moeten doen.
De reis van Eric en Jacqueline verloopt gelukkig zonder al teveel Coviditeiten en dus kunnen we de volgende dag de 3 hutkoffers aan boord sjouwen. We hebben het hier over iemand die voor 6 dagen, 6 paar slippers meeneemt… Een mooi weerzien dat natuurlijk gevierd moest worden voordat we de volgende ochtend het ruime sop kiezen.
Eerste stop: Porto Atheni. Een baai waar je achter een rif kan ankeren. Belinda verzorgt als vanouds de lange lijn naar de kust. Verder ontzettend druk geweest met opblazen van belangrijke zaken als Flamingo’s en Raketijsjes, het bezoeken van een beach bar en drinken van Mojito’s, als een idioot rondvaren in Teddy en nog veel meer wereldverbeterende zaken.
De volgende dag naar het kleine eilandje Kastos met 30 inwoners. Het haventje is een soort van uit de hand gelopen strandje. Als we aankomen is inmiddels de normale Maistro middagwind stevig gaan blazen (typisch F4 – 5). Wij leggen redelijk vlot aan naast een paar zeilboten. De volgende boten die nog binnenlopen hebben daar wat meer moeite mee tot groot vermaak van onze gasten. Eén huurboot maakt het erg bont. Die varen 4x opnieuw in en uit de haven zonder een goed plan. Het probleem op een boot is dat bij harde wind deze dan het plan maakt…en je vrij snel in een hoek zit waar je niet wilt zijn. Zo ook deze mensen. Het begint al met veel teveel mensen aan dek die allemaal een opinie hebben…tis net facebook. Als de kapitein de 5e keer het dan echt aandurft met voldoende advies van de kant om het anker uit te gooien en achteruit te varen knalt hij tegen ons aan. 1 van de bemanningsleden valt bij zijn poging onze boot af te weren met een fender tussen de 2 boten in het water…lachen…maar heel gevaarlijk. Gelukkig weet hij er op tijd tussenuit te zwemmen. Uiteindelijk krijgen we het hele spul vastgeknoopt en is het tijd om al deze ellende te verdrinken.
Kioni op Ithaca is de volgende halte. Hier zijn we eerder geweest, maar het is tot nu toe het mooiste plaatsje dat we kennen in dit gebied. Hier is de uitdaging dat er winkeltjes zijn. Uiteindelijk scoren de dames wat broodnodige kleding en juwelen….en dat moet gevierd worden!
En dat dat allemaal niet in de koude kleren gaat zitten blijkt wel…
Omdat het zeer rustig weer is gaan we naar Assos. Dat ligt aan de Westkust van Kefalonia. De westkust van de grotere eilanden hier wordt geteisterd door de NW Maistro wind. Ook nu zonder veel wind is de swell nog steeds aanwezig…we hebben zelfs een tijdje de stabilizers aan…ut moet niet gekker worden…dadelijk morsen we nog drank!
Assos is een bijzondere plek. Het ligt op een landtong tussen de bergen van Kefalonia en een schiereiland voor de kust met daar bovenop een enorme Venetiaanse burcht. Veel mooier wordt het niet. Het haventje is eigenlijk alleen voor kleine visbootjes, dus moet je vrij ankeren in de baai. Gezien de ruimte en nabijheid van de rotsen trekt Belinda een lange lijn naar die rotsen…bij ons privéstrand…met grot.
En ik ontkom natuurlijk niet aan een avond-hike naar de burcht…150m hoog…inmiddels vind ik dat niet zo hoog meer… Schitterend uitzicht op de zonsondergang.
Assos is het verste punt van de reis. Vanaf hier terug naar Nidri, de toeristenplaats op Lefkas. We ankeren in de baai tegenover Nidri op een mooi plekje. Dit wordt de laatste volle dag voor Eric en Jacqueline…en, ja je raadt het al, dat moet gevierd worden! Omdat de dames gaan winkelen zoeken Eric et moi een leuk terrasje uit voor een biertje…en een Ouzootje of 2…uiteindelijk besluiten we in dezelfde uitspanning ook maar te eten en komt het erop neer dat dit terras zo’n beetje alles is dat de mannen van Nidri gezien hebben…
De volgende ochtend was er duidelijk sprake van mist…in de hoofden. Toen we het anker wilden ophalen voor het laatste stukje terug naar Paleros bleek een licht in een zeilboot zijn anker ’s avonds nog even over het onze gegooid te hebben. Zijn ketting haalden we dus op maar Belinda is inmiddels handig met onze halvezolen-op-huurboten-plurtvanmeanker-haak. Met vereende krachten kwamen we uiteindelijk vrij.
Maar dat was nog niet het laatste hoogtepunt…daar zorgde Jody Bernal voor.
Terug in Paleros rest ons Mr.Bean2 weer 10cm te laten stijgen in het water door de verwijdering van de hutkoffers en een emotioneel afscheid van een mooie week met twee mooie vrienden!
…en dan vragen Andrea en Ricky of we meegaan een terrasje pakken…en loopt het volledig uit de hand tot aan Jägerbommen aan toe in de lokale club…zo’n ochtend waarop je je eerst afvraagt hoe je in Godsnaam op de boot bent gekomen en vervolgens of je je telefoon nog hebt.
En the Big Guy in the Sky straft direct want de volgende dag trekken er een paar bizarre onweersbuien over de haven met F9 waarbij diverse boten, inclusief onze buurman van het anker slaan en de houten kotter van Dave en Gwen zelfs van zijn mooring lijn breekt…grote paniek en entertainment! Wat wil een mens nog meer!
Morgen gaan we weer varen. Daarover en de verdere Ionian adventures volgende keer meer.
Cheers, André