“Nooit weggaan, altijd ergens naartoe gaan” hield ik mijn collega’s altijd voor. Wij gaan naar Griekenland…maar het voelt voorlopig vooral als Turkije verlaten. Het land waar we de afgelopen 2 jaar een beetje verliefd op geworden zijn. Op het schitterende landschap, de mooie zee, de fantastische kust, de rijkdom aan historie…maar vooral de mensen!
Partir cést mourir une peu zoals de Fransen zeggen…maar dat is vooral nostalgisch gezeik van een volk dat bij de minste verandering alle wegen blokkeert…wij zijn meer van Going out with a bang! Dat is mede de reden dat ik deze blog momenteel hangend in de bank met een brak hoofd, geurend uit alle poriën bijeen lig te sprokkelen.
We hebben het geluk gehad onderweg veel vrienden te kunnen maken. Twee mooie voorbeelden daarvan zijn Özlem en Bülent. We kwamen hen zo’n 1,5 jaar geleden voor het eerst tegen toen ze naast ons aanmeerden op Halki (eilandje ten westen van Rhodos) en dat klikte direct. Zij runnen beachclub Paparazzi in Cesme en zijn daar druk mee in de zomer. Ze varen/wonen op hun Nauticat genaamd Obeg in de lente en de herfst. Nu kom je natuurlijk veel vaker mensen tegen waar je een paar gezellige dagen mee optrekt, maar de Obeg zijn we daarna nog 2 keer tegen gekomen. Dit voorjaar appen Nederlandse vrienden die hier rondvaren ons dat we de groeten moeten hebben van de Obeg…toeval bestaat niet. Met 3 boten hebben we toen nog een leververgrotende bijeenkomst in Gocek/Wall bay georganiseerd. Toen we ze daar onze plannen vertelden om vanaf eind augustus naar het Noorden te varen richting de Griekse eilanden en het Thessaloniki gebied konden we niet meer om de uitnodiging heen in Cesme langs te gaan…en daar zijn we nu. En omdat toeval niet bestaat zijn hier ook oude vrienden Martin en Kjell uit Nederland naartoe gekomen die hier een paar dagen in een hotel zitten. Eén groot feest!
Paparazzi blijkt niet zomaar een strandtent maar een instituut in deze omgeving. Het is een prachtige club in een schitterende baai. Overdag het gebruikelijke ligbeddenwerk, s’ avonds wordt de boel omgebouwd tot restaurant met de tafels op de drijvende pontons…en na het eten de 2e transformatie naar club met vaak livemuziek en DJ…er werken hier 75 (!) mensen in de zomer.
Het onthaal is van, wat wij inmiddels Turks niveau noemen! Als we melden dat we in de haven liggen komen ze ons op halen en staat in de club al een tafel met hapjes en drankjes gedekt voor ons…en zo gaat dat door tot aan een geweldig diner met z’n vieren! Ze zijn van plan een keer Nederland te bezoeken maar ik heb geen idee hoe we ook maar in de buurt kunnen komen van deze vorm van gastvrijheid.
Martin en Kjell arriveren een dag later. Een mooi weerzien, vooral voor de oude schoolmaatjes Belinda en Martin! Met hen gaan we een dagje varen in de buurt waarbij de wind enigszins roet in de kebab gooit. Het gebied rond Cesme staat erom bekend dat het er altijd stevig waait. Het is niet voor niets windsurfers paradise. Deze dagen doet de Meltemi daar nog een schepje bovenop…een beetje gezellig ankeren en bij een eilandje dobberen is er dus niet bij. We doen wel een poging bij het Donkey eiland…zo genoemd omdat…yep je hebt het al geraden. In de beschutte baai daar staan nog steeds windstoten tot zo’n 30 knopen. Even ankeren en vooral naar de daytrippers kijken die hier een complete schoolklas uitladen.
Als het uit de hand begint te lopen met zowel de wind als de invasie van daytrip boten, hijsen we het anker en gaan naar de veel beschuttere baai bij Paparazzi. Onderweg is duidelijk dat het zeemansleven voor Kjell wat zwaar is. In de baai aangekomen kunnen de badbroekjes aan en gedompeld worden. Met Teddy gaan we natuurlijk nog even bij Paparazzi langs voor een biertje.
Bulent heeft een prima tip voor het Imren restaurant om ’s avonds te gaan eten. Hij belt voor een reservering en dat opent deuren naar de beste tafel en een bijzonder diner tijdens de zonsondergang over Khios (het Griekse eiland voor de kust).
Als natuur- en historiebuffs zijn Martin en Kjell hier ook om Ephesus te gaan bezoeken. Wij gaan met ze mee ondanks dat we 2 jaar geleden al een keer op deze indrukwekkende site geweest zijn (zie blog “What did the Romans ever do for us”). En indrukwekkend is het nog steeds.
’s Avonds de uitnodiging van Paparazzi voor een diner met aansluitend een live band. Er was nog een bevriend stel aanwezig waardoor we uiteindelijk met 8 mensen ons aan tafel konden uitleven! De rest van de avond en nacht kunnen we kort over zijn omdat mijn geheugen dat ook is. Prima coverband met lekkere muziek! Het was ook nog eens de nationale Turkse “Bevrijdingsdag”. De dag dat ze herdenken dat ze onder leiding van Ataturk de Grieken en Engelsen het land uit gedonderd hebben in 1920. Vooral hier rond Izmir is dat nogal een dingetje omdat daar de Grieken letterlijk de zee in gedreven zijn…en de Engelse vloot die daar dreef niet zoveel zin had om hun oude bondgenoten aan boord te nemen… Het is opvallend om te zien dat ook het jonge publiek bij het concert nog steeds Ataturk als grote, boven alles verheven, held heeft.
Maar hoe waren we hier zo terecht gekomen? 18 Augustus hebben we ons los geworsteld van James en zijn we naar Bodrum gevlogen om daar in Ören marina Mr.Bean2 in stoffige maar prima staat weer aan te treffen. Na een dagje klussen koers gezet naar Gümüslük een leuk baaitje met dorpje. Hier een paar dagen aan de dorpssteiger doorgebracht. Elke middag/avond kwamen er legio toeristen langs om zichzelf te vereeuwigen inclusief Barbiefeet. Af en toe ook een roedel wilde honden om het niveau weer wat op te krikken.
…en ja dat is Belinda’s middelvinger…en ja ik ben het doelwit daarvan. Had alles te maken met een hike rond de kaap waarbij ik volgens Belinda een verkeerde afslag had genomen…
Van een krakkemikkig steigertje naar de over de top georganiseerde Didim Marina. Fraai maar sfeerloos. Dat geldt niet voor het stadje Didim. Dat is lelijk en sfeerloos, want onder de voet gelopen door hordes, vooral Engelse en Russische, toeristen. Op het strand leken alleen nog staanplaatsen beschikbaar. Wel fraai is de opgraving van de idioot grote Apollotempel achterin de stad.
We kwamen in de haven een ander setje Nederlanders tegen: Judith en Ben die hier al jaren rondzeilen op The Cape….ze wonen namelijk op Katendrecht in Rotterdam…en voor de 020ers, dat wordt in Rotjeknor de Kaap genoemd. Zij zijn ook op doorreis richting Samos. Leuke mensen!
Al met al blijkt de vuurtoren bij de uitvaart in de vroege ochtend het mooiste van heel Didim.
Een lange ruk naar de Kirkdilim baai. Idyllische omgeving waar we uiteindelijk helemaal alleen met een paar geiten zijn. Afgezien van wat zwemmen en dobberen weinig van te vertellen.
De wind begint inmiddels een grote rol te spelen. Als we de volgende dag onder de beschutting van het Cesme schiereiland vandaan komen en om de kaap heen varen worden we getrakteerd op een uurtje stampen tegen een N6 in. Al met al valt het mee en als we ten noorden van het schiereiland tussen wat gevaarlijke riffen kunnen doorvaren wordt alles weer kalm. Daar nemen we een ijsje op!
Vandaag en morgen staat natuurlijk de F1 in Spa centraal. Maandag uitklaren, nog even bijtanken (is hier 50c/liter goedkoper dan in Griekenland) en naar Khios!
Daarover en de verdere Griekse avonturen de volgende keer meer!
Cheers, André