Hiding for the storm

Dat was het thema de afgelopen weken om meerdere redenen. Om te beginnen heel letterlijk. We zijn terug in de Egeïsche Zee en in het hoogseizoen van de Meltemi wind…niet echt een storm, eerder een goede F7…maar zeelui houden nou eenmaal van overdrijven. We zijn dus drukker dan normaal met het vinden van goede ankerplaatsen die beschermd liggen tegen de wind.

Dan is onze dochter Laura een week aan boord…en dat is duidelijk meer dan een F7. Ze is samen met haar vriend Alex overgekomen uit Melbourne. Paar dagen Singapore, paar dagen Istanbul, weekje bij Mams en Paps op Mr.Bean2 en dan met z’n allen naar Nederland voor onder meer 60-jarige bruiloft van de ouders van Belinda en de 1e verjaardag van James!

En omdat we een maandje naar Nederland gaan moeten we een mooi stormvrij plekje voor Mr.Bean2 vinden. Dat doen we in Ören Marina in de buurt van Bodrum.

In de laatste episode waren we nog op weg naar Orhaniye een grote baai aan het einde van de Hisaronu Golf.

Na een dagje ankeren leggen we aan bij het steigertje van Cennet Marine, kleurrijk tentje. In het verleden blijken ze een veel grotere steiger (bijna jachthaventje) te hebben gehad maar,zoals we nu al vaker hebben gezien, wordt dat spul door de overheid afgebroken als je niet over de juiste vergunningen en/of vrienden bij de gemeente beschikt.

We komen hier Colin en Sue weer tegen. Een Engels stel dat we al eerder gezien hebben bij Bozburun dus gezamenlijk het terras van Cennet onveilig gemaakt.  Vervolgens zien we dat de Meteor van Frits en Carla ook ergens in de baai geankerd ligt. De volgende dag ankeren we naast hen en blijft het ook daar nog lang onrustig…

Volgende stop is Sailors Paradise. Een Restaurant aan het eind van een baai dat alleen met een boot bereikbaar is. Onze boot is te groot voor de steiger en ze verwachten een flottielje dus krijgen we een mooring-boei van het restaurant met lange lijn naar de kant…inclusief rattenscherm…toch even opletten bij de kebab…

Van dit bijzondere plekje een korte oversteek naar het Datca schiereiland en de Ciftlik baai. Hier is zowaar een Turkse camping! Dat zie je niet zoveel hier. Turken zijn erg van luxe, zeker op vakantie…allerlei gekkigheid van Westerlingen die gaan hiken, kayaken en kamperen vinden ze doorgaans heel vreemd.

Door naar Datca, een stadje waar we 2 jaar geleden zijn geweest met de familie Lamers. We hebben wederom mazzel want er is nog een mooi plekje vrij aan de stadskade tussen de Gullets…en een Super van Craft uit 1963. Dit is 1 van de fraaiere klassieke Nederlandse motorboten…en waarschijnlijk de enige in de Med.

Als ik me ga melden bij het havenkantoortje zie ik verderop een grote NL vlag wapperen. Deze blijkt verbonden aan de Ilja van Peter en Yvonne. Vrienden van 2 jaar geleden toen we enige tijd met ze op Nisiros en Kreta hebben doorgebracht. Erg leuk ondanks dat Peter een stevige griep onder de leden heeft…hij laat zelfs zijn biertje staan…zorgwekkend.

Na het aanvullen van de wijnvoorraad bij de lokale Knidos winery gaan we naar Ogun’s Place in Hayitbuku. Dit was ons door een aantal cruisers aangeraden omdat het heropend is. Ook Ogun is slachtoffer geworden van het afbreken van zijn steiger door de overheid. Nu liggen we aan een stukje strekdam net achter de hoge kaap die de baai beschermd…bijzonder plekje. Ogun is een mooie vent. Zijn vader is dit familiebedrijf in de jaren 70 begonnen…toen er nog helemaal geen toeristen waren. Mooie verhalen en foto’s van een heel andere tijd.

Helemaal op het puntje van het Datca schiereiland ligt achter de hoge kaap Knidos. Dit was een belangrijke strategische havenstad van de Romeinen. Apart om aan te leggen tussen de ruïnes van deze stad in de haven waar ook de Trireemen van de Romeinen aanlegden. We kunnen hier langszij aanleggen aan een steigertje dat waarschijnlijk van na de Romeinse tijd is…maar ook weer niet zoveel later.

Onze Turkse buren blijken vrienden van onze vrienden Ozlem en Bulent (Paparazzi beachclub). Leuke mensen die ons Turkse lekkernijen komen brengen.

Na 2 dagen rust en historie in deze schitterende omgeving gaan we oversteken naar het Bodrum schiereiland. Losgooien, kaap ronden, niet tegen Kos aanvaren en dan ankeren in de baai van Akyarlar. De wijde omgeving van Toeristencentrum Bodrum is een soort van betondorp. De hele kust is volgebouwd door architecten die veel met Lego hebben gespeeld…hoe kan je een schitterende omgeving volledig naar de kloten helpen…

Akyarlar is daar een lichte uitzondering op. Er is nog een dorpje herkenbaar ondanks het megalomane all-inclusive complex next door. Het heeft ook een heel klein vissershaventje waar Mr.Bean2 niet in past. Na een dagje ankeren komt er een plekje vrij aan de buitenkant van de haven…ziet er wat vreemd uit, maar ligt prima.

Het haventje wordt beheerd door het Visserskooperatief zoals veel kleine haventjes in Turkije. Leuke lui, spreken geen woord over de grens, maar helpen met alles. Ze hebben natuurlijk ook altijd een broer of neef die het allerbeste restaurant van Turkije heeft…daar gaan we dan ook eten.

Ook deze dagen is de Meltemi weer actief, dus goed om aan een steigertje te liggen. Omdat de kust hier bijna overal bergachtig is ontstaan er Katabatic winds…mooi woord hè. Dit is geen aanduiding voor een serieuze vorm van flatulentie maar het effect dat bergen de wind kunnen versnellen…en niet zo’n beetje ook. De “gusts” bij een F7 (dat is zo’n 32 knopen=60kmh) op open zee kunnen dan oplopen tot boven de 50 knopen…en dan moet het anker wel goed zijn ingegraven. Veel ketting helpt dan. In dit geval hadden we op 8m diepte 90m ketting gelegd…en Problem Yok!

Na nog een baaitje melden we ons in de Milta marina in het centrum van Bodrum…á slechts 175 euro/dag…bizar… Hier gaan we Laura en Alex oppikken. Eerst maar een auto (Renault Clio) huren en het binnenland verkennen. Dat is eigenlijk best fraai zodra je de troep van de all-inclusive-meuk achter je laat. Het is nog steeds duidelijk dat dit gebied tot 1923 Grieks is geweest.

Het weerzien met Laura op Bodrum airport is natuurlijk fantastisch. Hier ontmoeten we voor het eerst Alex. Zat me te bedenken dat je normaal je “schoonouders” voor het eerst ontmoet bij een bakkie koffie en dan weer het pand kan verlaten…erg moedig (als dat het juiste woord is) om direct in te tekenen voor een week op een boot…best een grote boot…maar toch een kleine omgeving…waar je niet even af kan stappen.

Het plan is om gezamenlijk de – ook voor ons onbekende – Gokova Golf te gaan verkennen. De eerste dag vallen we gelijk met de neus in de boter want we komen terecht in een school dolfijnen die wel 20 minuten met Mr.Bean2 en crew spelen!

Uiteindelijk komen we terecht in de baai van Cokertme. Ook hier zijn wat taverna’s slachtoffer geworden van de vergunningloze steigerbouw. Captain Ibrahim – een begrip in deze contreien – heeft dat nu opgelost door bezoekers gewoon aan een voor- en achter mooring line te leggen. Voor Mr.Bean2 ziet dit er wat onbestendig uit. Problem Yok! de captain vaart gewoon even mee de baai in en helpt ons ankeren met een lange lijn naar de rotsen…moeten we natuurlijk wel ’s avonds bij hem gaan eten.

Ik heb weinig ketting gelegd en dat blijkt als ’s avonds de Katabatic wind een uurtje dwars over de boot tekeer gaat. Uiteindelijk begeeft het anker het en schuiven we steeds meer naar de rotsen. Losgooien en een ander plekje zoeken, 100m ketting uit, Belinda naar de kant zwemmen met de lange drijflijn en we liggen als een huis.

Van Captain Ibrahim is het 20 mijl naar Cleopatra’s eiland. Dit is zo’n beetje aan het einde van de Golf van Gokova en beroemd omdat Cleopatra hier volgens de overlevering spierwit zand heeft laten aanrukken vanuit Egypte om een leuk badderstrandje aan te leggen. Dat moeten we natuurlijk zien. Het wordt nogal een deceptie. Het eilandje is schitterend bounty achtig…maar wat uit de verte nog een heleboel rotsen lijken, blijkt een enorme kudde toeristen in het water te zijn…en er zijn er nog meer op het beroemde strandje…en de daytrip bootjes varen af en aan…dit vinken we dus af zonder te stoppen.

Vlakbij is de baai Karasogut baai waar we een plekje aan de steiger van de lokale bootclub bemachtigen. Leuk plekje waar onze Horeca geschoolde gasten zowel het cocktail uurtje als het diner schitterend verzorgen!

Dan is het de bedoeling om naar English harbor een schitterende baai die zijn naam dankt aan de Engelse vloot die hier schuilde in 2e wereldoorlog. Echter Erdobeebie heeft ooit bedacht hier nogal megalomaan uit te pakken en een deel van de baai af te zetten, een muur te bouwen en een paleisje te bouwen. We zijn er al voor gewaarschuwd dat de Kustwacht actief een deel van de baai afschermt. Problem Yok want wij vinden een fraai plekje om te ankeren…denken we…Nadat we daar goed en wel liggen met lijnen naar de kant komt de kustwacht langs om te vertellen dat we om 3 uur weg moeten wezen want Erdo komt vakantie vieren…en dan wordt de volledige omgeving afgezet…bizar, maar niet een discussie die je gaat winnen.

Dan maar direct naar onze volgende bestemming bij de 7 eilanden (Yedi Adalari). De voorspelde harde wind is inmiddels opgestoken en op een gegeven moment zitten we in een F7 op een lage wal. Alles gaat goed…maar de boel wordt lekker nat en door elkaar geschud.

In de North Cove bij de Yedi Adalari vinden we een fantastisch beschut baaitje. De uitbater van een lokaal etablissement helpt ons met aanleggen. Het is een idyllisch plekje bij een riviermonding. ’s avonds komt dezelfde uitbater ons met zijn bootje halen omdat hij precies de weg kent door de ondieptes in deze verzande rivier. ’s Morgens is het rustig genoeg geworden om te gaan waterskiën. Ook Alex staat in 1 keer.

We blijven 2 dagen op deze mooie plek voordat we naar de Tuzla baai gaan. Ook hier gaan we waterskiën en moet er een professionele fotoshoot gedaan worden van de nieuwe cocktail-in-een-flamingo.

We gaan de boot achterlaten in Ören Marina een kort tripje vanaf de Tuzla baai. Het blijkt een nieuwe Marina bij een leuk plaatsje waar vooral Turken zelf op vakantie gaan. Laura en Alex gaan erop uit op onze elektrobrommers. Zij vertrekken de volgende dag al voor een dagje Dalyan. ’s Avonds een mooi afscheidsdiner van Turkije op het strand met een bijzonder heldere maan op de achtergrond.

Wij gebruiken de laatste dag om de boot klaar te maken om een maand achter te blijven.

En daarmee komt er een eind aan een mooie reis in dit schitterende land. 18 Augustus zijn we weer terug en gaan we na een trip naar Cesme het land verlaten en richting Griekenland!

Cheers, André