Zegt uitbater Mehmet van het Restaurant Kapi Creek. Jaqueline heeft hem net aangeboden een vrijgezelle Turkse vriendin voor hem mee te nemen, maar Mehmet heeft duidelijk zijn zinnen gezet op een blonde schone.
We zijn op dit mooie plekje met vrienden Eric en Jaqueline en kennen Mehmet nog van vorig jaar: “I’m 45 and 9 years divorced. Do you have a girlfriend?” vroeg hij toen aan Belinda. Toen we hem vertelden dat we een 30 jarige dochter hadden konden we zelfs de boot gratis stallen als we haar meenamen! Hij herkende dit keer direct Mr.Bean2 en kwam gelijk onze dochter begroeten…helaas…die was er niet bij…maar wel hoogblonde Jaqueline.
Na duidelijk te hebben gemaakt dat er een totaal gebrek aan elektriciteit tussen Turkse dames en hem is en hij ons heeft voorzien van een heerlijke maaltijd, wil hij van Eric nog wel even het fijne weten over de relatie met Jaqueline. “Are you married?”, “No! aaahhh you know there are no guarantees in life”…zegt hij met een knipoog terwijl hij Jaqueline stevig omarmt. Mooie vent!
En dat was het thema van de afgelopen periode: Mooie mensen om mooie ervaringen mee te delen. Vorige keer gingen we op pad richting het Gocek/Fethiye gebied. Natuurlijk moesten we eerst langs de Karacaoren baai waar Nederlandse Julie net bevallen is van haar eerste kind met haar Turkse man Can: dochter Mila. Die is door Belinda voorzien van Klomp-slofjes.
Engelse vrienden Sir Paul en Margo hebben al laten weten dat zij bij het Tersane eiland ronddobberen op hun Gullet. Mooi excuus om daarheen te gaan en ze van hun drank af te helpen. Zij hebben 2 oudere, typisch Engelse vrienden aan boord. In de volle Turkse zon aan boord van een boot lopen ze erbij in grijze pantalons alsof ze naar kantoor gaan.
Eric en Jaqueline vliegen in op Dalaman en die gaan we oppikken in de Skopea Mega Yacht Marina in Gocek. Een prima basis om een beetje rond te cruisen in dit schitterende baaiengebied…om te beginnen maar even een kort stukje terug naar Tersane eiland…het totale tegengestelde van de protserige Mega Yacht omgeving in Gocek.
De volgende dag een cruise langs een aantal hoogtepunten om te stoppen in Tomb Bay. Vernoemd naar de Lycische tombes in de bergen hier. Een ander hoogtepunt hier is de Barber. Yep, je leest het goed, in een baai waar je alleen maar met een boot kan komen zit een echte Turkse Barbier. Natuurlijk moeten de mannen daarheen voor de full-treatment inclusief oren-in-de-fik, massage, en alle andere snuisterijen die zo’n figuur op je loslaat.
Dan een “grote oversteek” naar het Gemiler Adasi gebied. Het waait die dag stevig dus de gasten krijgen toch nog een beetje mee dat ze op een boot zitten. Uiteindelijk maken we er een rondritje van en komen we terecht in Kapi Creek bij Mehmet.
De volgende dag naar het Yacht Classic hotel/marina in Fethiye voor een roerend afscheid met een fantastisch diner…maar natuurlijk niet voordat we het stadje verkend hebben en naar de Tombes en de vismarkt zijn geweest.
Nadat we Eric en Jaq ’s morgens in een taxi hebben gepropt komen ’s middags al (schoon)zus en zwagert Sandra en Rob aan. Zij hebben hier een hotelletje en gaan 2 dagen meevaren…als een soort van Preneymoon…ze gaan elkaar namelijk 3 juni eeuwige trouw beloven…en met Preneymooners weten ze in de Yacht Classic wel raad!
Ook met dit mooie gezelschap uiteindelijk in Tomb Bay terecht gekomen…en verder werd er veel…eeeuuuh…uitgerust voor de grote nacht. Zelfs de zee werkt mee voor onze tortelduifjes. Die is zo glad dat ook Sandra geen last heeft van zeeziekte.
De volgende dag weer naar de Yacht Classic waar ze ondanks onze reservering geen plaats blijken te hebben. Nadat de Marinero wat “dringende adviezen” van Belinda had ontvangen (ik voelde met de man mee) kwam er toch een plek vrij. Sandra en Rob gaan vanaf hier weer naar hun hotel. De volgende dag worden wij verwacht in Wall Bay. Turkse vrienden Özlem en Bulent op hun Nauticat en Arend en Sonja op hun Grand Banks komen ook die kant op.
Özlem en Bulent runnen beachclub Paparazzi in Cesme en dat is op hun boot te merken qua catering. De hand wordt niet omgedraaid voor een mooie Mojito.
Het lijkt wel een afscheidstournee en zo voelt het ook een beetje. Gezien onze plannen gaan we waarschijnlijk op al deze schitterende plekken voorlopig niet meer terugkomen. Na deze uitspattingen “moeten” we de volgende dag richting Marmaris waar we de boot 2 weken gaan achterlaten om naar Nederland James te gaan. Dat klinkt eenvoudiger dan het uitpakte…
De Turken maken er nogal een sport van grote militaire oefeningen in de buurt van Griekse eilanden te houden. Dit keer in de buurt van Rhodos. Na diverse koerswijzigingen opgelegd door Kustwacht en Marineschepen vanwege “life firing” en andere zaken waar Mr.Bean2 niet tegen kan, was het hoogtepunt dat we teruggestuurd werden. Een Marine schip kwam dreigend op ons afvaren terwijl ze in het Turks een heleboel zaken door een megafoon riepen die dreigend klonken maar net zoveel betekenis voor ons hadden als een kinderliedje. De kapitein kon waarschijnlijk zijn marifoon niet vinden…of het apparaat was wegbezuinigd ten gunste van wat raketten. Na een close encounter waarbij ook de hele bemanning aan dek leek te staan (om te enteren?) kreeg El Kapitan ineens door waar dat apparaat met VHF erop voor diende en begon zowaar in het Engels te vertellen dat we weg moesten wezen…ze zouden gaan schieten…
Onze bewapening is niet van een orde dat we hier tegenin zijn gegaan. Wij keren en naar een baai een paar mijl verderop. Ankeren voor een uur of 2 en gaan een volgende poging wagen als we ook de daytrippers ineens en masse zien vertrekken. Dat gaat goed en ’s avonds komen we alsnog in Marmaris aan onder een fraaie hemel.
In Netsel marina komt een einde aan deze schitterende stint van 3 maanden in dit prachtige land. Over 2 weken komen we weer terug en gaan we naar het westen.
Cheers, André
Hi André en Belinda, leuk te lezen dat jullie op ons oude stekkie marmaris zijn. Wij dobberen nu in de cyladen. Nu voor drie weken. Vast stek is nu Samos. We drinken er nog een raki uit de voorraad op vanavond. Proost Stijn en Dorothy van de Caurica.