“Problem Yok” roept Bekir om de 10 seconden terwijl hij ons door de sneeuw Mount Nemrut op sleept. Belinda heeft nog al last van hoogtevrees…en ik ben ook geen held op hoogtes…en de paden op Nemrut zijn nog bedekt onder een dik pak sneeuw. Meerdere keren kondigt Belinda onderweg aan dat ze nu echt niet meer verder gaat, maar “Problem Yok!” handje vasthouden en niet naar beneden kijken.
Bekir is een oude man die boven op Mount Nemrut woont in 2 caravans…die in de winter ingesneeuwd zijn. Hij loopt in z’n doordeweekse kloffie op normale “turkish shoes, 30 lira” en gidst heftig uitgedoste toeristen op special hiking shoes de berg op. Wat een held!
Bekir is onderdeel van de oplossing voor een ander probleem. Huseyin, de eigenaar van het pensionnetje waar we logeren in Karadut, was ons een beetje rond aan het gidsen in de omgeving van Nemrut. Erg boeiend tot we uiteindelijk de berg opreden in zijn Opel en het temperatuur alarm afging. Daar sta je dan op een 1 baans weggetje hoog in de bergen tussen de sneeuw met een auto waar aan alle kanten de koelvloeistof uitloopt waarin duidelijk ook motorolie zit…geen klein technisch probleempje…en Mount Nemrut zat ook niet in z’n wegenwacht abonnement…
Een Turk doet dan waar die goed in is: veel bellen. Binnen 20 minuten was alles gemobiliseerd. Bekir kwam in z’n busje vanaf de berg naar beneden ons ophalen zodat voor ons, de gasten, alles naadloos door kon gaan. Een paar lui uit Karadut, beneden aan de berg, kwamen naar boven om te helpen de auto te repareren of af te voeren.
Het oplossend vermogen van de mensen hier is groot. Moet ook wel, want je bent in deze omgeving wat meer op jezelf en sociale omgeving aangewezen. We hadden het ook al meegemaakt met onze eigen onvolprezen Renault Fluence. Als goed Frans product vertoont deze nogal wat mankementen. Eén probleempje deed zich voor toen de automaat met geen mogelijkheid meer uit de P stand te vermurwen was. Dat was natuurlijk ’s avonds op een afgelegen locatie waar we naar een voorstelling waren geweest…Problem Yok. Er was gelijk iemand bereidt ons 30km verder naar ons hotel te rijden. De volgende dag had onze hotelmanager al een techneut geregeld die meeging naar de auto en hem direct weer aan de praat had.
Hetzelfde toen op een onverharde weg de bodemplaat ineens deels loskwam en over de grond ging slepen. De man van het theestalletje aan de weg kwam direct met een tapijt en tie-raps, een andere omstander groef een steen uit de grond om de auto op te rijden en binnen no-time zat de boel weer vast… Problem Yok!
Maar eerst weer een poging onszelf in te halen met schrijven. Vorige episode verlieten we Olympos om naar Antalya te gaan. Bekend als vakantiebestemming en vliegveld. Eén van de grootste steden van Turkije met een heel mooi oud centrum. Daar had ik dan ook een hotelletje geregeld. Onderweg nog even langs Kemer en met de Teleferik een lokale berg op voor een mooi uitzicht.
Kaleici, het oude Ottomaanse centrum van Antalya is bepaald niet gebouwd voor autogebruik. Problem Yok! Auto’s mogen er niet in…maar als je bij de man met de slagboom het goede hotel roept gaat de boom open. Wij dus de Fluence door de steegjes wurmen en onderwijl wat toeristen opdrijven. Het White Garden Hotel (kan je gebruiken als je nog eens door die slagboom wilt) blijkt een schitterende Ottomaanse villa met erg leuke manager, briljant Turks ontbijt…voor 30 euri/nacht.
Antalya is in dit seizoen een heel prettige stad. Door de afwezigheid van drommen toeristen en verzengende hitte kan je op je gemak de mooie oude stad verkennen. We komen hier overigens voor een aantal interessante sites in de omgeving. Eerst gaan we naar Manavgat en Side. Bij Manavgat zijn de watervallen in de rivier die verderop ook bevaarbaar is.
Side is naast een totaal verziekt toeristendorp ook een belangrijke Romeinse stad geweest. Als je Side in rijdt moet je er gedwongen doorheen. Fraai!
Volgende stop is Termessos hoog in de bergen achter Antalya. Het mooie van dit soort sites is dat je er in dit seizoen praktisch alleen bent. Termessos was een schitterend gelegen Pisidische stad. Claim to fame is dat zelfs Alexander de Grote deze stad niet kon veroveren in 334 BC. Dat heeft alles te maken met de ligging op een berg. Nu is bijna alles overgroeid met een bos. Het grote wauw moment is als je van bovenaf het amfitheater in loopt. Dit is op de rand van een ravijn gebouwd met een enorm uitzicht.
Als we hierna langs een rivier naar Sivri Dag (puntige berg) rijden komen we langs een hele bijzinder contructie. Een soort van camping met etages. Bij nader onderzoek blijken het verschillende uitspanningen te zijn waar je in een soort van arab-style coupes kan eten en drinken. Heel bijzonder!
Na het beroemde en indrukwekkende archeologische museum van Antalya gaan we nog naar de Romeinse stad Perge waar vooral het circus (racebaan) indrukwekkend is.
Na al deze ouwe rommel is het tijd om onze oude vriend Hasan Kacmaz op te zoeken. Hij woont in Antalya vlak bij de Duden waterval…en heeft een idioot gekapte kat. Het is een fantastisch weerzien met geweldig diner in Hasan’s “stamkroeg”. Momenteel is hij druk met alle boatshows die in dit seizoen plaatsvinden, maar ook met het organiseren van de lokale verkiezingen van 31 maart.
De volgende dag vertrekken we richting Egirdir aan de bergmeren in het binnenland. Maar omdat we nog niet genoeg oude zooi hebben gezien gaan we via Sagalossos…en dat is heel indrukwekkend.
Egirdir is een fraai plaatsje op een schiereiland in een groot bergmeer op 1000m hoogte. We vinden hier het Fulya pension open. Leuke kamer met uitzicht over het meer en de bergen.
Hier vlakbij is het skigebied Davraz. Overigens is skiën in het Turks Kayak…heel verwarrend. Als skigebied stelt het niet zoveel voor, maar leuk om dit in Turkije te zien inclusief traditioneel geklede dames aan de piste.
Egirdir is in dit seizoen een plaatsje waar vooral de Turken zelf voor een lang weekend komen. De afwezigheid van buitenlanders is erg prettig maar heeft 1 nadeel. Het eten in Turkije mag dan erg goed zijn, de eetcultuur is dat niet. Er zijn heel weinig “gezellige” restaurants. De meeste worden gekenmerkt door een Rood schreeuwerig LED display buiten met knipperend de aanbiedingen en binnen kantine meubilair en neon verlichting. Dat nemen we dan maar op de koop toe.
Op weg van Egirdir naar Cappadocia stoppen we in Konya. Als stad weinig boeiend maar hier is het Mevlana museum.
Het voert wat ver dat hier helemaal toe te gaan lichten (ff Googlen voor de liefhebber) maar het betreft een museum rond het mausoleum van de Persische Sufi Mevlana, ook wel Rumi genaamd. Hij was in de 13e eeuw de oprichter van de Mevlevi orde van de “whirling dervishes”. Dat zijn dit soort types:
Door draaiende beweging (whirling) op specifieke muziek proberen ze een trance te bereiken. Soort van Sensation White zonder pillen. Heel bijzonder om te zien hoe ze draaiend op hoge snelheid rondlopen met de ogen gesloten en niets raken…en ook niet duizelig worden…
Hierna stoppen we nog even bij de Kervansaray van Sultanhani. Dit is 1 van de vele stopplaatsen van de (Kamelen) Karavanen die hier vroeger voorbij trokken. Het zijn een soort van versterkte burchten waarbinnen de dieren en mensen verzorgd werden en handel werd gedreven.
En dan: Cappadocia! Hier willen we een weekje blijven en daarom heb ik een wat luxer hotel in Goreme, het centrale dorp in de streek, uitgezocht. Als je het gebied in rijdt valt je mond steeds verder open van verbazing. 1 van de eerste dingen die je in de verte ziet is de “burcht” van Uchisar, daarna begint het bizarre landschap zich steeds meer te ontvouwen.
Maar daarover heb ik in de vorige episode al wat verteld. De eerste dag huren we Sinan, een gids. Dat werkt prima. Het is een oudere man die is opgegroeid in Goreme en hij verteld veel over de speciale plaatsen. Natuurlijk moeten we ook mee naar een beroemde “pottery” in Avanos en de Tapijt weefschool (van de overheid). Vooral dat laatste maakt veel indruk. Ik had nog nooit gezien hoe zijde gewonnen werd…nu wel.
Cappadocia is groot. De meeste toeristen blijven binnen een klein driehoekje hangen. Omdat wij meer tijd hebben verkennen we ook wat gebieden die ver buiten het centrum liggen. Hier heeft de tijd stil gestaan. Mooi zijn de Soganli, Ilhara en Gozelyurt valleien.
In de eerste komen we een groepje vrouwen tegen die poppen aan het maken zijn. Natuurlijk moeten wij er een paar kopen. Een aantal van hen spreken een beetje Frans…net als wij. Het gegiechel van de dames is niet van de lucht en we moeten na gedane zaken natuurlijk op de foto.
Een ander indrukwekkend fenomeen zijn de ondergrondse steden. Duizenden jaren hebben mensen hier steden uitgehakt in de grond. Daarin verbleven ze met hun vee als ze aangevallen werden. We zijn in de grootste, Derinkuyu, geweest. We praten dan over tientallen kms tunnel, 8 verdiepingen diep voor maximaal 50.000 mensen! Ongelofelijk! Let in onderstaande foto’s ook even op de Indiana Jones achtige “molensteen” om de gang af te sluiten.
Na dit dieptepunt is het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt in Cappadocia een ballonvaart over het centrale gebied. Dat kan alleen bij zo goed als windstil weer…en dat was het al 2 weken niet geweest. De dag dat wij zouden vertrekken kwam het bericht dat ze de volgende ochtend zo goed als zeker konden vliegen. Dus een dagje verlengd en met veel kunst- en vliegwerk alsnog tickets kunnen kopen…en dat was het allemaal waard. Geweldig!
Dan naar Mount Nemrut, maar daarover en de avonturen langs de Syrische grens volgende keer meer. Als toegift hieronder een volkomen toevallige foto in de “Love Valley”. Geen idee waarom die vallei zo heet…
Cheers, André
