“Als een vis op het droge” is het spreekwoord voor je niet goed op je plaats voelen. Dat geldt zeker voor een boot op het droge. Het ziet er niet uit en voelt helemaal niet goed. Een boot hoort in het water en bovenal: te bewegen!
We hebben echter een kleine 2 weken “on the hard” te gaan om alle klussen te doen voor Beany terugkeert in haar natuurlijke habitat. Voor ons betekent dat kamperen! …niet mijn favoriete bezigheid… Toilet en douche werken niet en watergebruik is sterk gelimiteerd. Gedurende de dag dus diverse wandelingen naar het toiletgebouw…helaas is daar toiletpapier want 1 van de beperkte hoogtepunten van kamperen vind ik de toiletrol onder de arm, al enigszins afgerold voor de dingen die komen gaan. Dit hoogtepunt staat net boven je tandenpoetsen terwijl er iemand vlak naast je met veel geweld en stank de rol vol knettert. Gelukkig hebben we een mooie voortent en is de zwemplank zonneterras op niveau.
Na 2,5 maanden knuffelen met de mooiste kleinzoon ever, veel weerzien met vrienden, groot onderhoud van de ouwetjes die allerlei medische ellende en zelfs een verhuizing precies goed gepland hadden, plannenmakerij voor het komende jaar en hangen op de bank in grijs en koud Nederland, is het 17 februari gelukkig weer zover. We gaan terug naar Mr.Bean2!
We zijn behoorlijk fan van Turkish Airlines. Die weten inmiddels hoe ze moeten landen op Schiphol zonder in 2en te breken en bieden een ouderwetse service met goed eten aan boord, weinig gezeik over te zware koffers en handbagage en prima aansluitingen. In de winter vliegt er namelijk niks direct op Dalaman dus altijd overstappen in Istanbul. Dit keer kwam het echter zo uit dat we voor het eerst met Pegasus vliegen, een soort van Turkse RyanAir. Dat viel eigenlijk best mee. Je weet waar je aan begint maar ook hier weinig gezeur over onze standaard te zware koffers (want veel motoronderdelen etc.). Verder de te verwachten slechte stoelen, eten dat je moet bestellen en dan niet te vreten is (type hamburger uit de magnetron). Maar ze doen goed waar je ze weinig voor betaald: vliegen op tijd.
Zoals we inmiddels gewend zijn staat op Dalaman ons privé transport al te wachten die voor 40 euro de 150km van Dalaman naar Kas overbruggen. Direct worden we ondergedompeld in de Turkse lifestyle. Zoals we wel vaker meemaken op langere ritten stopt de chauffeur halverwege om te roken en een koffie te doen…dus dat laatste doen wij dan ook maar.
Omdat het al laat is als we aankomen en we niet weten hoe Beany erbij ligt hebben we voor de eerste 2 dagen het Payam hotel in Kas geboekt. Briljante greep! Enorme suite met een Jacuzzi in de kamer zodat ik aan mij Al Pacino imitatie in Scarface kan werken en het meest uitgebreide Turkse ontbijt dat je je kan voorstellen…jonge lezers wordt geadviseerd de volgende foto’s onder ouderlijke begeleiding te bekijken…
Na het ontbijt een korte wandeling naar de Marina. Altijd een spannend moment om te zien hoe ze erbij ligt. Alles lijkt prima. Aan diverse kleden is wel te zien dat het tekeer gegaan is. Begin februari is er een zware storm over Kas getrokken met wind tot 78 knopen (140 km/u). In de haven behoorlijk wat schade aan boten waarvan lijnen zijn gebroken, veel zeilen en bimini’s die aan flarden zijn gegaan en zelfs een complete steiger die losgebroken is van een paar ankers. Niet alleen de windkracht maar ook de duur van bijna 2 dagen is ongekend hier. Tijdens de storm zijn er een aantal Marinero’s die probeerden te redden wat er te redden was te water gegaan. Van één werd de RIB (speedboot) waar hij in voer door de wind gegrepen en over de kop geblazen…gelukkig geen zwaar gewonden of erger.
Op de werf waar Mr.Bean2 staat is 1 boot van zijn cradle gewaaid. Deze boot was net gelift en stond midden op het terrein in de volle Oostenwind. Als zeeman leer je respect voor het weer te hebben. Als je ziet hoe de zware stalen cradle waar deze zeilboot op stond als een dropveter is verbogen, neemt dat respect nog wat toe…
Aan de schade aan de zeilboot is goed te zien hoe licht die dingen gebouwd worden. Het laminaat is niet dikker dan ca. 15mm en van een bedenkelijk “luchtige” kwaliteit. Binnen is het volledige interieur kapot en verschoven en de motor van zijn fundatie gekomen…een total-lossje zullen we maar zeggen. En zo zie je maar dat obesitas ook zijn voordelen heeft. 50 ton Mr.Bean2 blijft iets steviger staan dan 10 ton met een hoge mast erop.
We hebben hier in de haven iemand ingehuurd die de hele boot gaat poetsen en in de was zetten. Dat had eigenlijk al gebeurd moeten zijn…maar wij arriveren letterlijk op de eerste dag dat het goed weer is. We horen ook van vrienden hier dat het een uitzonderlijk slechte winter is geweest met afgezien van de storm, heel veel regen.
Ondertussen hebben wij ook nog wat klussen en klusjes te doen zoals het verven met antifouling van de bodem, reinigen van de propellers, verven van markeringen op de ankerketting, oplossen koelvloeistof lekkage en nog veel meer…koop een boot, werk je…
Iedereen die zich nu ernstig zorgen maakt over ons welzijn kan ik geruststellen. Het is gemiddeld schitterend weer en er zijn genoeg, inmiddels oude, vrienden die een excuus vormen onze stamkroeg Passarella te frequenteren en stoere verhalen te vertellen over moeilijke klussen en zeereizen.
De planning is (nog steeds) om donderdag as. in het water te gaan. Maandag 4 maart vertrekken we voor onze road-trip de binnenlanden in met als hoogtepunt Cappadocia. Eind maart zijn we terug en gaan we met de boot richting Cyprus om begin Mei weer terug in Kas te zijn voor grote vrienden Jaqueline en Eric die mee komen varen en daarna zus en zwagert Sandra en Rob.
Toeval bestaat niet. Terwijl ik dit zit te tikken bedenkt Spotify in de “Easy on Sunday” playlist “Back in the water” van Haevn te spelen…zou Hij dan toch bestaan?…
Zo nu ff mijn Wc-rol zoeken voor een wandeling!
Cheers André