Medness

Tijd voor de Epiloog van vaarseizoen 2018! Vooral voor de liefhebbers van nautische en statistische informatie!

Vorige keer waren we nog op Symi. Van daar zijn we naar de Mandraki haven in Rhodos stad gegaan. Dat is het laatste jaar een soort van centrale hub geworden voor ons gepruttel langs de kust en eilanden. Ook hier een hele andere ervaring dan in de zomer. Dan kan je proberen de havenmeester te bellen die je steevast antwoord dat er geen plek is en je je moet vervoegen bij de Marina…en laat dat nou net een plek zijn waar je niet dood gevonden wilt worden. De oplossing is dan een zogenaamde “agent” bellen (wij gebruiken altijd Kronos Yacht Agency) die hebben op miraculeuze wijze altijd plek in Mandraki…maar dat kost dan ook wat.

Nu is dat heel anders. Ik bel George, de havenmeester, en het is No Problem. Uiteindelijke liggen we 3 dagen eerste rang inclusief elektra voor 40 euri…zonder bonnetje…we denken dat George er lekker van is gaan eten.

Ondanks dat we nu een keer of 5 in deze haven zijn geweest, hebben we nog geen enkel probleem met ons anker gehad…knock on wood. De Oude Mandraki haven is berucht om zijn anker problemen. In de eerste plaats omdat er amper lazy lines zijn en de meeste boten dus op eigen anker moeten aanleggen. Net als in Symi is de haven een U vorm…dus grote kans op kruisende ankers en halve zolen op huurboten die hun anker nog even over de bodem slepen. Om de feestvreugde helemaal af te maken hebben de Italianen, als bezetter, ooit bedacht een enorme dikke ketting in cirkelvorm in de haven te leggen om daar de moorings aan vast te maken…die moorings zijn er niet meer…maar die ketting wel…en als je daar eenmaal in zit met je lullige plezierbootankertje kan je het wel vergeten.

In de meeste landen zou die rommel al lang opgeruimd zijn en de boel een beetje georganiseerd…maar dit is Griekenland… Je pakt dus niet de oorzaak aan maar zet een duiker met zijn uitrusting klaar op de kade en die bevrijdt bij problemen je anker voor 100 euri…en o ja…je mag niet zelf duiken. Zelfs nu in deze stille tijd, is er nog voldoende anker ellende om de duiker dagelijks een goede business te geven. De reden dat wij dat nog niet hebben gedaan, is dat ik me de eerste keer door een local heb laten uitleggen waar de beruchte ketting zo ongeveer ligt en onze Med-style anker procedure inmiddels tot een ongekende verfijning gerijpt is. Voor de liefhebber en nautical-nerd:

• In kleinere U-vormige havens vaar je naar de overkant, zo’n beetje tegen je overbuurman aan en laat je het anker zakken tussen 2 boten in. Je weet dan zeker waar hij ligt en dat hij niet op of over een ander anker ligt…en je hebt de langste afstand aan ketting beschikbaar. Dat is altijd het sterkst en levert ruimte op wanneer een huurbootpiloot jouw ketting opvist en je anker lostrekt.
• Achteruit varend laat je ruim voor je ligplaats de ketting strak trekken en check je of het anker grijpt. Met ons huidige Spade anker is dat een bijna 100% hit.
• Dan laat je de ketting verder lopen en vaar je achteruit naar de kant met de loopplank uit. 2 lijnen op de kant en dan vaar je weer een stukje vooruit.
• Je haalt de ketting in tot hij strak komt en op de motor vaar je dan met enig vermogen weer  achteruit…altijd een beetje eng…als alles strak staat zet je de 2 achterlijnen vast. Als je het goed doet lig je dan zover mogelijk van de kant terwijl je er met de loopplank nog net goed bij kan.
• …en dan moet je je dit voorstellen met een F6 die dwars over de haven blaast…
• Het wegvaren is misschien wel het belangrijkste. Je wilt namelijk NIETS over de bodem slepen. Je gaat dus niet aan je anker trekken, je vaart er naartoe. Terwijl ik vaar haalt Belinda op de punt de ketting binnen en zodra die ook maar iets afwijkt van loodrecht naar beneden, wijst zij welke kant de boeg op moet…soort van mikado voor boten.

Rhodos blijkt nog opvallend toeristisch en druk. De meeste terrassen en meukwinkeltjes zijn open. De oorzaak daarvan wordt snel duidelijk: er liggen 2 mega cruiseschepen in de haven. We zitten op een terrasje naast 2 meiden die op 1 van de schepen werken. Een Engelse en een Nederlandse. Zij zitten net een teiltje Aperol Spritz weg te werken en op hun praatstoel. De uitbater legt uit dat de lokale middenstand goed op de hoogte is van de cruiseschepenplanning en dat ze alleen maar opengaan als er een schip is. Het grootste deel van de passagiers is Amerikaan…en dat is te zien…het blijft een bijzonder fenomeen zoveel mensen bij elkaar te zien die met een soort van vertraagde zelfmoord bezig zijn. De meeste kunnen amper meer lopen. Onze Aperolletjes leggen uit dat hun schip een 7-sterren-all-inclusive-elke-dag-kreeft-champagne gebeurtenis is…dus dat het niet zo vreemd is dat velen van- en aan boord gerold moeten worden…We zien er een paar die hoogstwaarschijnlijk om veiligheidsredenen van de kapitein een verbod hebben gekregen van de ene naar de andere zijde van het schip te verplaatsen…

Om in het thema te blijven, wij lijken elke keer in Rhodos een bijzonder restaurant te ontdekken. Na Osteria dei Cavalieri en Marco Polo komen we nu in Restaurant Alexis terecht. Ook dit is een absolute aanrader mocht je hier nog eens verzeild raken.

De laatste tocht van dit jaar is een behoorlijke oversteek van Rhodos naar Kas Marina…dus om 7 uur wordt de Cummins bruut uit zijn slaap gewekt, doen we ons anker-ophaal-kunstje en richten we de boeg op de opkomende zon…

…om die om 17:00 weer te zien ondergaan terwijl de baai van Kas invaren…

Komende donderdag gaat Mr.Bean2 nog een heel klein stukje varen naar de werf. 1 December vliegen wij dan naar Nederland en veel belangrijker, naar kleinzoon James!

Dit is een heel ander jaar geweest dan de 2 voorgaande. Dat waren allebei reizen met een min of meer duidelijk doel (Lemmer-Noorwegen/Lofoten-Lemmer en Lemmer-Med). Dit jaar hebben we de tijd genomen dit deel van de Middellandse Zee te verkennen zonder specifiek doel. Hieronder zie je onze afgelegde routes (tracks).

De blauwe is nog van 2017. De groene is tussen maart en augustus 2018. De paarse is van de afgelopen 2 maanden.

We hebben dit jaar ruim 1200 zeemijl gevaren in krap 200 motoruren. Zowel in 2016 als 2017 was dat 3x zoveel: 3600 zeemijl. Dat vertaalt zich direct in een verbruik van “slechts” 3000 liter diesel tegen een kleine 9000/jaar in de afgelopen 2 jaren.

Om het allemaal in perspectief te plaatsen hieronder de reizen sinds 2015 van Mr.Bean2. Rood=2015, Geel=2016, Blauw=2017, Paars en Groen=2018.

Plannen voor komende jaar beginnen enige vorm te krijgen. Februari terug naar de boot. Maart een road-trip in Turkije (o.a. Cappadocia). April-Mei rondje Cyprus met de boot.

Maar voorlopig eerst nog een paar klussen en dan naar Nederland James.

Iedereen een hele mooie winter toegewenst!

Cheers, André