“This is the best time to be here” zegt Bulent terwijl hij nog een keer aan zijn sigaar lurkt die al een tijdje alle vuur verloren is. Wij zijn al een paar weken verbaasd over het weer. Afgezien van 2 mindere dagen in Marmaris wil het maar niet ophouden met volop zon en ca. 25 graden…en we zitten inmiddels ruim in november. Nog belangrijker voor ons als zondagse-motorboot-vaarders: het waait niet…Mr.Bean2 is al weken geen golfje van betekenis tegengekomen…en dat is heel anders dan hier in hoog-zomer. Dit is de gemiddelde zeegang:
Voor ons is het voor het eerst dat we dit jaargetijde hier meemaken en zijn dus benieuwd of dit “normaal” is. Volgens de meeste Turken wel…alhoewel het seizoen de laatste jaren wat langer is geworden. Onze vrienden Bulent en Özlem, waar we naast liggen in Sögüt, waarschuwen dat het vanaf half november om gaat slaan…we gaan het beleven.
Het “seizoen” wordt hier veel meer door de kalender dan door het weer bepaald. Veel restaurants en toeristische dingen zijn inmiddels gesloten. Los van wat verdwaalde Engelsen en Duitsers en de gezellige Russen op huurboten komen we weinig meer tegen. We varen door een soort van ideale vakantie omgeving zonder mensen die er op vakantie zijn.
Ik had jullie vorige keer achtergelaten in de Sögüt baai waar we bij toeval naast de Nauticat44 van Bulent en Özlem Gulcen afmeren. Het zijn de eigenaren van Beachclub Paparazzi in Cesme en we lijken elkaar steeds weer te ontmoeten (Halki, Tersane en nu hier). Leuke mensen die een aantal maanden buiten het hoogseizoen op hun boot wonen en varen.
We liggen aan de steiger van het Octopus restaurant. Het daadwerkelijke dorp ligt een paar km landinwaarts in de bergen. Langs de kust van deze schitterende baai zijn alleen maar wat restaurants, toeristische meuk shops en de vissers en Gullets. Natuurlijk moeten we ’s avonds gaan eten bij Octopus begeleid door de gebruikelijke katten.
Prima eten maar de Gulcens, die hier bekend zijn, kennen een veel beter restaurant hoog in het dorp: Manzara, dat zoiets als “het uitzicht” betekent. Nu vind ik een restaurant dat het van zijn uitzicht moet hebben altijd verdacht…maar Bulent heeft de uitbater al aan de telefoon en regelt dat we de volgende dag worden opgehaald. Het is een geweldige tent. Vanaf het ophalen door keurige vent met schort in een VIP-busje bij de boot tot het geweldige en bijzondere eten…en natuurlijk het uitzicht. Duidelijk 1 van de betere plekken die we in Turkije zijn tegengekomen!
De volgende dag gaan we na een roerend afscheid een klein stukje verder naar Bozburun. Leuk plaatsje met dorpshaventje in wederom een schitterend eilanden en baaien gebied. Hier worden veel Gullets gebouwd…soms op redelijk professionele werven, maar je ziet er ook voldoende half afgebouwd in achtertuinen en andere obscure locaties.
In het haventje waar je zomers moet vechten om een plekje als je er überhaupt al in komt, is het nu zo leeg dat we gewoon langszij aan de kade afmeren. “No problem”. We komen hier de “Wind expedition” tegen. Een catamaran met Kurt en Raphael, een homostel uit New York, en hun zoontje Gabriel. Zij zijn bezig met een wereldreis en als ex-leraren onderwijzen ze Gabriel onderweg. Leuke lui die na de Med de Atlantic overgaan naar Brazilië waar Raphael vandaan komt (check hun FB page “the Wind Expedition”).
Met Teddy gaan we de baai in. Onder andere naar de Bozburun Yacht Club waar we vorig jaar met de Lamersjes al mooie herinneringen hebben gemaakt. Ondanks dat de tent zo’n beetje gesloten is, is het welkom allerhartelijks en worden we direct uitgenodigd wat mee te eten en drinken.
Van Bozburun gaat het om de kaap heen naar Kuzubuk (Neighbours) een Taverna aan een mooie baai en aanrader van de Gulcens…die we na Manzara heel serieus nemen. Het is weekend en het steigertje loopt behoorlijk vol met Turkse boten waarvan de meeste elkaar ook kennen…een soort van Brielse Meer…maar dan anders…en zonder de dagjesmensen die hun caravan neerzetten, een uurtje druk zijn met de voortent, daar dan voor gaan zitten, en dat ’s avonds allemaal weer opbreken.
Regelmatig komen we Turken tegen die jaren in Nederland hebben gewoond en Nederlands spreken. Zo ook hier. Leuke mensen op een zeilbootje…die blij waren dat ze hier weer terug zijn. Als je de foto’s ziet is dat niet moeilijk te begrijpen.
Alhoewel het hier een uiterst saai en vervelend bestaan is, want de volgende stop is weer zo’n klotebaai. Bij het dorp Selimiye dit keer. En weer is het adembenemend mooi. We meren hier af bij een steiger van een gesloten restaurant maar gelukkig zijn er genoeg poesjes die de boel levendig houden. Het grote evenement hier is elke ochtend de aankomst van een lokaal vissersbootje naast ons. Die vissen ’s nachts en komen meestal terug met grote garnalen, rode poon, octopus en calamari. Bij gebrek restaurant van de steiger bakt Belinda zelf de verse rode poon…erg lekker!
We komen hier ook wat van de verdwaalde Engelse toeristen tegen “we just looked for the best weather forecast this week en booked Selimiye”. Zij zitten als enige gasten in 1 van de vele kleine pensionnetjes hier en komen ’s avonds nog ff op Mr.Bean buurten voor een borrel. Ze zijn grote Rowan Atkinson fans…dus op de juiste plek! Interessante mensen die veel over de wereld hebben gezworven. Hij als journalist, zij als archeoloog. Ze hebben onder meer een aantal jaar in Zuid-Oost Turkije gewoond bij een archeologische site en spreken goed Turks.
Na Selimiye gaan we richting Symi/Griekenland. Daar zijn we inmiddels al 2 keer geweest en is 1 van onze favorieten. We zijn vooral benieuwd hoe dit er buiten het seizoen uitziet. Dat is bijna surrealistisch. De haven die zomers een groot theater is van kruisende ankers en mensen vechtend om een plekje is nu…leeg. Mr.Bean2 eenzaam aan de kade in Symi:
Op de kant is het overigens nog behoorlijk levendig. Dat blijkt te komen door de belangrijkste religieuze dag hier: St.Michael’s day. Dit trekt allerlei gelovig gespuis aan dat vooral de terrassen bevolkt. Toeval of niet maar de volgende dag hebben we de eerste dikke bewolking en later zelfs een regenbui vergezeld van allerlei andere religieuze ervaringen zoals een originele Jakob’s ladder die neerdaalt op de klokkentoren in de haven:
…en wat te denken van deze ontdekking op de begraafplaats bij het kerkje. Ladies and Gentlemen we’ve got him!
Verder is Symi vooral…Symi…een heel bijzonder plekje. Of zoals een geboren Symioot, die nu in Qatar woont en piloot is bij Qatar airways, waarmee mee zitten te lunchen zegt: You’re on Symi now, life is good!
Daarover en de terugreis naar Kas via Rhodos, de volgende keer meer.
Cheers, André