Are you AliBaba?

“No, that’s my father” zegt uitbater Ali van restaurant Alibaba in Bozukkale. Ik schiet in de lach om mijn eigen stupiditeit. Voor mij is Alibaba de naam van een zeerover en sprookjesfiguur, maar Baba betekent simpelweg vader. Alibaba is dus gewoon de vader van Ali.

Sprookjesachtig zijn wel de baaien die we bezoeken zuid west van Marmaris. Zeker nu het steeds rustiger wordt en het seizoen ten einde loopt. Het weer trekt zich daar gelukkig nog weinig van aan: volop zon en 25+ graden…dezelfde temperatuur als het zeewater. Het enige dat opvalt is dat de zon eerder ondergaat en het ’s nacht kouder is. Na 31 jaar huwelijk is ook niet meer elke nacht stomend heet, dus het zomerdekbedje zit weer in zijn hoesje.

Bozukkale is 1 van die baaien. Het betekent zoveel als “kapotte burcht”. De burcht is een indrukwekkend Grieks overblijfsel van zeker 150 meter lang boven op de klif aan de ingang van de baai. In die tijd was dit hele schiereiland onderdeel van Rhodos, dat hier tegenover ligt. Alibaba is de enige uitspanning van de 3 die nog open is…nog 1 week. We leggen Med-style aan…echter op het moment dat ik met de achterlijnen al losjes vast naar voren vaar om de lazy line wat strakker te kunnen trekken, lijkt de hele steiger ons te volgen…oeps…even wat voorzichtiger. Het restaurant lijkt van dezelfde architect als de steiger. Ali en zijn helpers zijn extreem vriendelijke en gastvrije mensen. Regelmatig gaan ze de steiger op om met een rode vlag binnenlopende bootjes naar de steiger te lokken.

Met plaatsvervangende schaamte kijken we naar een ouwe stalen zeilboot met 3 Oekraïense mannen erop. Om te beginnen negeren ze de uitnodiging tot aanleggen van Ali en blijven dan een half uur besluiteloos ronddobberen terwijl ze van alles proberen. Of ze kunnen niet varen, of ze zijn laveloos…ik denk een combinatie. Vervolgens zorgt Ali ervoor dat ze aan een apart steigertje langszij kunnen aanmeren (is makkelijker). Dat doen ze uiteindelijk met veel gedoe en herrie. Vervolgens gaan ze ’s avonds niet bij hem eten…en dat is natuurlijk het hele model hier: je betaalt niets voor het aanleggen maar wordt dan natuurlijk wel geacht bij de betreffende tent wat te gaan besteden. Helaas komen we veel Russen en Oekraïners tegen met dit gedrag: veel herrie, veel zuipen, niks kunnen en geen enkele vorm van respect of waarden die ik kan herkennen…en de Turken zijn te gastvrij en beleefd om er ook maar iets van te zeggen…

Vorige keer hadden we net de Lamersjes in een taxi gepropt en waren we op weg naar Marmaris, het toeristische centrum van deze streek. Omdat we een jaarcontract hebben met Setur Marinas kunnen we “gratis” in de Nestel marina bij het centrum parkeren. Dit is een enorme marina en ze zijn hier gewend de jetset op superjachten te ontvangen. Zo af en toe wordt het donker in de boot als er zo’n ding gaat aanleggen aan onze pier.

Marmaris was ooit een mooi plaatsje aan een nog mooiere omsloten baai…dat is lang geleden…inmiddels is het overgenomen door veel beton, all-inclusive toerisme en dronken Russen. Gelukkig loopt het seizoen ten einde en wordt er weer wat zichtbaar van het oude dorpje. Opvallend fraai is het museum dat in de oude burcht is ingericht…en we hebben niet voor niets een Museumjaarkaart! Hier blijkt ook dat Maserati al veel langer bestaat dan ik dacht…

We maken hier ons eerste slechte weer mee. Twee dagen regen en harde wind tot het niveau dat de ferry Rhodos – Marmaris uit de vaart wordt genomen. Daarna is het gelukkig weer business as usual en trekken we met een Nissan Micra een eind het achterland in. Mijn vertrouwen dat de fabrikant die ons de GTR bracht wel een beetje wegligging in al zijn auto’s zou bouwen blijkt zware overschatting…wat een enorme dweilbak is dit. Eerste stop: Pamukkale, wat zoiets als burcht van katoen betekent…en dat is niks teveel gezegd. Wat een bizar, buitenaards landschap is hier gevormd door water dat met heel veel kalkafzetting langzaam naar het dal stroomt. Dat was de Romeinen ook al opgevallen die hierboven de stad Hierapolis stichten met allerlei heilzame baddergebeurtenissen.

Na het badderen rijden we naar Aphrodisias. Nee, dit is niet om meer stomend hete nachten te regelen, maar om 1 van de mooiste opgravingen van Turkije te bezoeken. Volgens sommigen indrukwekkender dan Efesus. Wij vonden vooral het bijbehorende museum fraai.

We rijden ook een dagje het Hisaronu schiereiland rond. Vlakbij de toeristische melee van Marmaris kom je dorpjes tegen waar de tijd al wat eeuwen stilstaat. Natuurlijk ff om de 2000 jaar oude plataan gelopen die op het centrale pleintje van Bayir staat…dat brengt namelijk geluk. Op hetzelfde pleintje zit ook een kaarsenmaker die Belinda aan nog wat business helpt zo tegen het einde van het seizoen…toen ze wilde afdingen was ineens zijn Engels een stuk slechter en begreep hij niet wat ze bedoelde… Gelukkig bracht de lokale visboer troost door alle katten uit het dorp aan te trekken. Volgens hem herkenden ze het geluid van zijn busje een werd hij al achtervolgd als hij het dorp inreed.

Tijd om Marmaris te verlaten en de schitterende baaien hier te gaan bezoeken. Als eerste Serce Limani een bijna volledig omsloten inham waar Hasan zijn, onder cruisers beroemde, restaurant Captain Nemos uitbaat. Het is zo rustig dat we langzij aan zijn steigertje kunnen vastmaken…aan een paar houtschroeven…gelukkig waait het niet… De baai is ook thuishaven van een aantal vissertjes en Hasan heeft hier zijn boerderij met geiten en koeien. We ontmoeten hier ook Hans und Brigitta een leuk Zwitsers stel. Wat zegt u?? Een LEUK Zwitsers stel?? Ja we hebben ze gevonden, ze bestaan echt. Later legt Hans me uit dat hij half-Italiaans is…mijn wereldbeeld klopt gelukkig weer… Hans is ervaren zeeman en zwerft al 100 jaar op bootjes rond de wereld. Brigitta blijkt zijn nieuwe liefde en zij is voor het eerst op een boot…en dit is een erg leuk, maar ook behoorlijk klein en oud stalen zeilbootje… Ze wil duidelijk zoveel mogelijk leren en lijkt het erg leuk te vinden. Wanneer ze op Mr.Bean2 komen krijgt ze wel een soort van shock…omdat dat net een huis is… Ondertussen doet Hasan er alles aan om ons vol eten (Barracuda!) en vooral drank te gieten en dreigt hij zelfs te gaan zingen en buikdansen…het bleef nog lang onrustig in de baai…

Volgende stop dan Bozukkale bij Alibaba. Erg fraai…afgezien van de Oekraïners. Dan door naar Sogut (spreek uit Seut…zo’n g-met-omgekeerd-dakje spreek je niet uit). Adembenemend mooie baai en eilandengebied waar we aanleggen bij het Octopus restaurant. We komen hier terecht naast de Nauticat44 van Bulent en Ozlem een erg leuk Turks stel die de strandtent Paparazzi runnen bij Cesme (vorig jaar geweest). Na Halki en Tersane is dit de 3e keer dat we ze tegenkomen. Dat betekent wederom een aanslag op de lever…

Daarover en de verdere avonturen langs misschien wel de mooiste kust die we kennen, volgende keer meer!

Cheers, André