We zijn inmiddels meer dan 2 weken in Turkije en wat een warm bad is dit weer! Griekenland is mooi en heeft veel charme door de eigenschappen van de Grieken: relaxed (om het woord lui te vermijden), ongeorganiseerd, weinig ondernemend. De Turken zijn in veel zaken het tegenovergestelde: ondernemend, georganiseerd en bovenal extreem vriendelijk en hulpvaardig. Als je met een Turk een afspraak maakt om 10:00 uur, is hij er om 9:55, bij een Griek heb je mazzel als hij diezelfde dag nog verschijnt…
Zelfs in het toeristische gebied rond Gocek/Fethiye waar we nu zijn, is dat merkbaar. We zijn vanaf Rhodos naar Fethiye overgestoken. Ondanks dat we de grote baai invaren in een onweersbui is direct duidelijk hoe mooi de omgeving is. Hoge bergen met zelfs sneeuw, bossen tot aan het water, mooie baaien met strandjes…dit is 1 van de mooiste vaargebieden ter wereld…helaas is dat niet helemaal geheim gebleven…zeker niet bij de bond van megajacht eigenaren…met een 50meter jacht lig je hier in de schaduw en uit de top100 megayachts (yep, dat bestaat echt, soort van pikmeetwedstrijd voor Russen) kom je er hier altijd wel een paar tegen. Gelukkig varen er ook heel wat tobbers rond zoals wij, zonder helicopter, aquapark, 20 man bemanning en 50 voet tenders.
We gaan als eerste naar Fethiye omdat dat een Port-of-Entry is, daar kan je dus inklaren. Ik had de tip gehad niet naar de (enorme) marina te gaan maar een steigertje van het Yacht Classic Hotel. Briljant! Dit is 1 van de mooiste boetiekhotels met een geweldig restaurant…en als zo vaak hier betaal je weinig tot niets voor de ligplaats als je bij de betreffende uitspanning gaat eten…en dat is hier geen straf. We moeten na Griekenland ook weer wennen aan het veel hogere serviceniveau. Direct staan er mensen klaar om te helpen met aanleggen, de bediening is keurig, iedereen is heel servicegericht etc…
Grote vriend Hasan Kacmaz heeft geregeld dat Aziz Semsik bij ons langskomt om het inklaren te regelen. We weten van vorig jaar aan de Zwarte Zee dat dat een dingetje is met veel belangrijke mannen met stempels, papier en weinig humor. Aziz is een geweldige vent. Runt met zijn familie een zeilboten/flottielje verhuur bedrijf in Gocek en is ruim op tijd aan boord. Na alle papierzooi en info verzameld te hebben gaat hij zijn ronde doen langs alle instanties. Als hij terugkomt blijkt dat de Douane onze boot aan hun inklaringssteiger wil hebben. Waarom? Gaan ze hem onderzoeken o.i.d.? Nee, maar dat moet. Wij Yacht Classic inlichten dat we weggaan maar terugkomen. No problem. Wat wel een problem is, is dat de mooring line niet aan de steiger vastzit…dus toen Belinda die nietsvermoedend overboord gooide verdween hij daarmee spoorloos in de Med…
Vervolgens 500m verkast naar het Douane depot tussen diverse megajachten waarvan alleen al de bemanning een rij vormt bij de paspoortcontrole. Als verwacht is er geen (drugs)hond bij Mr.Bean2 komen kijken. Aziz rende ondertussen de benen uit het lijf van het ene kantoor naar het andere maar na een uur of 2 waren dan toch alle stempels en papieren verzameld en hebben we een nieuw Transit Log.
Het kustgebied hier, grofweg tussen Marmaris en Antalya, wordt de Turquoise coast genoemd naar de kleur van het water maar heet eigenlijk: Lycian coast. Heel verrassend naar de Lyciërs die hier in de oudheid leefden…voordat ze onder de voet werden gelopen door de Perzen, Grieken (Alexander de Grote), Romeinen, etc. Er is niet zo heel veel over ze bekend, maar de claim-to-fame vormen de rots graven die je hier overal tegenkomt. Variërend van simpele gaten in een berg tot volledige uitgehakte mausolea. Zelfs midden in Fethiye kom je er een paar tegen. Indrukwekkend.
We huren een dag een auto (een Fiat Linea…dat is hier een Punto met bips) en gaan naar Tlos in de bergen. Een indrukwekkende archeologische site waar je een opstapeling van 6 beschavingen kan zien. Het meest bijzondere vonden wij de berg waarin allerlei Lycian graftombes zijn uitgehakt met daarbovenop een Ottomaans kasteel.
Dan door naar de Saklikent canyon. Een vrij spectaculaire gorge die volledig vertoerist is.
Via Patara rijden we terug naar een “verlaten stad” Kayakoy. Deze hele kust werd voor 1922 bewoond door Grieken. Na WW1 hadden ze bedacht dat dat geen goed idee was. Toen kon je nog zeggen dat moslims en christenen niet zo goed samen gaan. Ze hebben toen dus alle Turken uit Griekenland naar Turkije verhuisd en v.v. Vrij bizarre actie dat nu nog steeds littekens nalaat. Kayakoy was zo’n Grieks dorp dat ontruimd is, maar de Turken die uit Griekenland werden gedeporteerd wilden er niet wonen en sindsdien is het een spookstad.
Hier wordt het verschil tussen Turken en Grieken heel duidelijk. Waar op de Griekse eilanden dit soort Goat-towns echt volledig verlaten zijn op de geiten na, is er hier bijna geen doorkomen aan. Overal restaurantjes, merchandise en zelfs kamelentours om gezellig door de “verlaten” stad te rijden. Snel wegwezen.
In Fethiye komen Zweedse vrienden Per en Carina Bodare een paar dagen aan boord. Zij zijn net getrouwd en blijken op hun huwelijksreis…nu is Per van mijn leeftijd en een stuk “gewichtiger” dus we maakten ons weinig zorgen over de bedden. Met hen zijn we de Gocek baai ingevaren…en dat is bijzonder. Een rondom beschermd zeegebied met veel (schier)eilandjes en ontelbare baaien. Sommige van die baaien zijn wat meer ontwikkeld met een restaurantje en wat steigerwerk…zeg maar een soort van Brielse meer voor superjachten.
Als eerste gaan we naar Wall Bay. Waar in veel van de baaitjes de taverna en aanlegmogelijkheden nogal krakkemikkig zijn is dat hier volledig over-de-top georganiseerd. Twee splinternieuwe drijvende steigers en geweldig mooi restaurant, bakkerij, bar, strand en zelfs een bibliotheek…wat zegt U?? Ja een heuse bibliotheek, geen idee waarom maar hij staat er. We hebben het hier over een plek waar je alleen met een boot kan komen.
Dagelijks komen in al deze baaitjes drijvende marktjes langs. De grote supermarktketen Migros heeft dit idee overgenomen en komen dagelijks met een complete supermarkt langsdrijven. Je moet er natuurlijk niet aan denken dat je op je jacht zonder het juiste merk cognac komt te zitten…
Met Per en Carina gaan we de volgende dag naar het plaatsje Gocek, het St.Tropez van Turkije. En als je je daar dan toch aan blootstelt dan ook maar gelijk in de Skopea Mega Yacht marina…waar we in het donker liggen tussen al het Mega-geweld.
De Bodare’s gaan vanaf hier nog een weekje naar een resort bij Antalya terwijl wij ons meest jet-set gezicht trekken terwijl we over de steiger lopen. Dat slaat overigens nergens op want je komt alleen maar bemanning tegen. De eigenaren zijn er bijna nooit. Soms wel de huurders omdat veel van deze schepen charterboten zijn. Mocht je plannen hebben: prijzen aan deze steiger variëren tussen de 1 en 4 ton per week…en ja dat zijn euri….en is exclusief onkosten…lees: diesel.
Tijd om terug te keren naar de realiteit. Zoals de reparatie van onze stoeltjes in de kuip waar Aziz, die hier zijn kantoor heeft ons weer belangeloos geweldig bij helpt. Dan gaan we naar Tersane Creek. Een smal baaitje op 1 van de eilanden hier met een veel primitiever restaurantje en steiger. Er woont 1 familie die het restaurant runtn en een klein boerderijtje hebben. Wat een leuke mensen! Alles is no problem, heerlijk eten en veel leuke ontmoetingen van komende en gaande boten.
Als je een paar dagen op zo’n plek ligt valt op hoe hard deze mensen werken. ’s nachts vissen met de boot, overdag brood bakken, eten maken, klanten ontvangen op de steiger, ’s avonds eten serveren…en dat alles 7 dagen per week…en dan ook nog ff een restaurant bouwen, de boerderij bijhouden, voor water en elektra zorgen (er is hier niets), etc…
Een bizarre confrontatie is de dagelijkse boot met Syrische vluchtelingen die hier werken. Deze mensen worden ’s morgens vroeg gebracht, gaan dan Oregano knippen op de bergen rond de baai en worden ’s middags met zakken vol Oregano weer opgehaald. Die mensen hebben dus de hele dag uitzicht op dure boten met lanterfanters zoals wij, mensen die hun hondje uitlaten op luchtbedden en Gullets vol toeristen die druk zijn selfies te maken en ingewikkelde yoga oefeningen te doen…
…en dan is de mening van de Turken over de Syriërs bepaald niet complimenteus. Onze gastvrouwen van de taverna’s noemden het vrij vertaald luie donders…en het feit dat er inmiddels 4 miljoen zijn in Turkije helpt ook niet in de beeldvorming…
Inmiddels begin ik ruim over de maximale lengte van een blog heen te raken en heb ik nog meer dan een week te beschrijven…daar maak ik wel een Vaderdagcadeautje van!
Cheers, André