Voor types die eind 70er jaren niet met bolle neuzen, wijde pijpen en de kraag van hun overhemd over hun jasje hebben rondgelopen: de titel van een lekker disco deuntje van Shalamar. Maar zeker zo toepasselijk op onze afgelopen week. Voor het eerst sinds ons vertrek uit Lemmer zijn we teruggekeerd op een plaats waar we al eens geweest zijn. Te beginnen op Kos en vervolgens het bijzondere eilandje Nisyros. Dit heeft 2 oorzaken. Ten eerste: we hebben geen haast. We willen pas ca. 12 mei op Rhodos zijn. Ten tweede: het zijn plaatsen waar we naar willen terugkeren.
Kos is zo’n beetje in alles de tegenstelling van Nisyros. Het is 1 van de grootste eilanden in dit gebied. Het is heel toeristisch, maar in dit seizoen nog niet op een vervelende manier. Het was gedurende de week wel duidelijk dat het seizoen voorzichtig aan het beginnen is. Om te beginnen kwam de havenmeester, toen we op zondag in de oude haven aankwamen, melden dat we vanaf de volgende dag moesten gaan betalen…en dat is op Kos i.t.t. veel andere Griekse eilanden wel een dingetje. De Marina die 3 km verder buiten de stad ligt beheert ook de oude stadshaven voor jachten. Dat betekent dat je voor de bips vastmaken aan een stuk ingestort aardbevingskade Marinaprijzen betaalt. Voor Mr.Bean2 is dat zo’n 60 euri/dag exclusief water en stroom. Ter vergelijk: in een typisch dorpshaventje op een Grieks eiland betalen we ca. 12 euro/dag in het seizoen.
Ik netjes de volgende dag met alle papieren naar het Marinahokje op de kade. Daarin hebben inmiddels 2 dames en een heer plaatsgenomen om het hele Marinagebeuren te beheren en administreren…dat zijn momenteel gemiddeld 4 bootjes… Mijn vraagtekens bij de extreme prijs voor geen faciliteiten worden niet direct herkend. “U kunt namelijk gebruik maken van alle faciliteiten van de Marina”. Alsof ik 3km met mijn handdoekje en mijn Andrélon perfecte krul shampoo onder de arm, naar de douche van de Marina ga wandelen… Dan vraag ik waar de Marina stopt. “Nou daar bij die stroomkast”. En wat is daarna? “Dat is voor alle daytrip en toeristenboten”. Maar daar ligt niemand? “Maar die kunnen elk moment komen”. En wat betaal ik daar dan? “Daar gaan wij niet over…maar ik denk…uuuhh…niets”. Das mooi, dan schuiven wij even 50 meter op. Daar hebben we uiteindelijk dus ruim een week gelegen…en dat dan ook nog met gratis stroom…rare jongens die Grieken…
Het eerste dat ons opvalt op Kos is dat er nog helemaal niets gebeurd is aan het herstel van de aardbevingsschade. Sterker nog, de verzakkingen lijken erger dan vorig jaar. Niet alleen de haven is “an accident waiting to happen”, maar ook de ingestorte gebouwen in de stad liggen er nog precies hetzelfde bij…en de meeste Grieken maken niet de indruk dat ze het enorm druk met andere zaken hebben…best wel een vreemde, bijna apathische houding. Van een Nederlander die er woont begrepen we dat ze op 20M euro zitten te wachten. Dat doen we allemaal wel eens, maar lijkt me geen reden om helemaal niets meer te doen…
Dit keer huren we op Kos een auto om het eiland te verkennen. Het wordt een Nissan Micra. Eerst maar eens de bergen in naar Zia. Het vreemde is dat daar niets bijzonders is, maar dat het in de zomer overlopen wordt door toeristenbussen. Hordes Chinezen en Amerikanen trekken door de straatjes waar eigenlijk alleen nog maar koelkastmagneten en taverna’s te vinden zijn. Zeg maar een soort van reality-ster: het kan niks maar is toch heel bekend.
Nu is het er nog wel leuk op een trieste manier. Veel staat al erg authentiek te wezen voor de drommen toeristen, maar er is nog niemand. Een oude Griekse dame in een souvenirshop waar Belinda natuurlijk nog even op kerstballenjacht moet, zegt dat de Nederlanders altijd de eersten en de laatsten van het seizoen zijn.
Over die kerstballenjacht gesproken, daar is nu een hobby bij gekomen van oma to be: babyspullen. Inmiddels hebben we allerlei zooi voor Senna (mijn gekozen werktitel) verzameld met Griekse opdruk…en ben bang dat dit het topje van de ijsberg is…
Van Zia gaan we naar Palio Pyli. Dat is wel bijzonder. Het is een middeleeuws bergdorp, compleet met kasteel en kerken dat in 1830 verlaten is als gevolg van een cholera uitbraak. Terwijl we daar wat rondlopen horen we muziek van boven op de berg komen. Het blijkt een Taverna waar de eigenaar druk is de boel op te knappen. Als we vragen of hij iets voor lunch heeft, blijkt hij net zelf aangekomen…hij wil wel wat klaarmaken, maar de keuken is nog niet open…wel een bijzonder plekje.
Volgende stop is Kefalos/Kamari aan de andere kant van Kos. Dit blijkt een soort van Engelse kolonie. Als we op een terrasje aan de baai wat gaan drinken zitten we tussen een soort van Engelse tokkies die nogal luid teut zitten te zijn. Lachen! Ze leggen uit dat hier een paar honderd Engelsen min of meer permanent wonen en een soort van community hebben. Ze hebben zelfs een theehuis…alhoewel dit publiek minder geïnteresseerd lijkt in Thee. All in the best of taste…of course!
Terug in de haven raken we aan de praat met Ron. Mooie Amsterdammer (die blijken dus ook te bestaan) die al ca. 15 jaar rondzwerft op zijn Grand Banks trawler. Hij heeft ooit ook de reis via de Donau gemaakt. Inmiddels is hij ca. 70, alleenstaand en heeft hij zijn boot te koop gezet. “Het wordt tijd om weer eens terug naar NL te gaan”. Ron heeft altijd in de handel gezeten en kletst daar zo’n 5 kwartier in een uur over. Van reddingsboten uit Bangladesh tot linnen tassen uit Pakistan. Mooie verhalen!
Vervolgens komt grote vriend Dr. Max weer terug in de haven. Inmiddels niet alleen meer met zijn vriend Richard maar ook een Deense verstekelinge genaamd Nini die ze op Lipsi hebben opgepikt. Met de hele bups richting een achteraf restaurantje waarvan we hadden begrepen dat het een echt lokaal tentje moet zijn. Dat klopte helemaal. Sowieso moet je precies weten waar het is om er überhaupt te komen. Vervolgens komen we op een binnenplaatsje en zijn we om 20:00 de eersten…het duurt echter niet lang voordat de hele uitspanning volstroomt met locals. Erg leuk en heel erg lekker…totdat Dr. Max om mayo vraagt aan de uitbater. “Mr. we are not McDonalds! No mayo, No ketchup here!”…het enige juiste antwoord!
En dan ben je ineens 31 jaar getrouwd. We hadden al 2x eerder bij Italiaan Degli Amici gegeten. Geweldige tent. Lendis, de chef, is een Albanees. Hij kan nog wat verhalen vertellen over de andere kant van het vluchtelingenleven uit zijn jeugd. Heftig. Aristoteles (Telis voor vrienden) is een oude Griekse Australiër die hier een wijnboerderijtje heeft en Lendis helpt. Wat een mooie mensen! En wat een heerlijk eten maken ze. Een dag voor de grote dag had ik ze verteld dat ik van plan was de volgende avond met Belinda onze anniversary bij hun te vieren. Ze waren direct enthousiast. “Do you like fish?”, “I will make great surprise menu”. De volgende avond stond er een speciale tafel chique gedekt met bloemen erop voor Belinda. Aan alles was gedacht, oesters, mosselen, enorme visschotel, alles zo uit zee…en natuurlijk wijn van Aristoteles. Na de briljante Tiramisu met de mannen en een limoncello geproost op een mooi jaar. Yamas!
Bij wat reguliere checks nog even een grote schrik. De “Service accu’s”, dat zijn de accu’s die de stroom leveren voor het “huishouden”, staan in een grote bak achterin de lazarette (door mij de kelder genoemd). Voor de liefhebber: 6 x 225Ah AGM accu’s. Die dingen zijn onderhoudsvrij en redelijk probleemloos (door de AGM technologie). Toen ik echter een krat weghaalde die op de accubak staat viel me op dat het gat waarmee je de deksel eraf kan halen rondom zwart was. Ik alles vrijgemaakt en de boel open, blijkt de +pool van de laatste accu waarop 3 dikke kabels gemonteerd zitten (3×2 accu’s voor 24V) losgetrild. Hier gaat regelmatig zo’n 100A doorheen. Zowel de kabeluiteinden als de accupool waren zwartgeblakerd en gesmolten…dit spul had gewoon staan fikken. Gelukkig is de bak van dik kunststof… De oorzaak was ook snel duidelijk. Iemand heeft hier een te kort boutje in gebruikt voor de 3 kabels en dat opgelost door de veerringen maar weg te laten…en die voorkomen dat de boel lostrilt. Bijzonder genoeg doet de betreffende accu het nog prima.
Dan afscheid van Max, Ron en alle mensen die we inmiddels op Kos kennen en op naar volgende eilandje: de vulkaan Nisyros. Bekend terrein. Terug in het pittoreske haventje Palio en bij Taverna Aphrodite waar we (ik denk vooral Mr.Bean2) herkend worden van vorig jaar.
We huren een Panda bij 1 van de vele rent-a-cars langs het haventje dat gerund wordt door een Amerikaanse en haar man, een native Nisyrosiaan. Deze man van ca. 60 heeft tot zijn 12e op het eiland gewoond en is toen met zijn ouders geëmigreerd naar New York. Stel je voor: op je 12e verhuizen van een eiland met letterlijk 2 auto’s naar dat andere eiland…met iets meer auto’s…en mensen… Zij zijn jaren geleden teruggekomen naar dit schitterende eilandje. De Amerikaanse inslag is wel te merken. Je krijgt bij hem geen motor mee zonder motorrijbewijs (elders geen enkel probleem) en je moet zelfs een helm dragen. Hij vind ook dat “Greece needs to get it’s act together and cannot take everything (from the EU) for granted”…das nog eens een verfrissende opinie voor een Griek die veelal alleen maar kankeren op “Merkel” en graag in de slachtoffer rol duiken.
Hij bombardeert ons met wetenswaardigheden over het eiland en wijst ons de speciale weggetjes. Zo komen we bij het kerkje op het hoogste punt van de kraterrand op het eiland…adembenemend mooie uitzichten!
Het dorpje Nikia op diezelfde kraterrand is misschien wel het mooiste van Griekenland. Vlakbij de haven staat een gigantisch pand. Onze autoverhuurder verteld dat het in de Turkse tijd een kuuroord was, gebouwd op de warmwaterbronnen die je hier veel vindt. De kleinzoon van de originele oprichter heeft dit gebouw 35 jaar geleden volledig gerestaureerd. Tijdens dat project maakte hij echter een foutje. Hij wilde een kleine haven/marina voor het gebouw aanleggen en begon een stenen dam te storten…zonder vergunning. Hij moest daarvoor 3 jaar de gevangenis in en heeft het project daarna nooit meer afgemaakt. Bizar om zo’n mooi pand, half afgebouwd daar te zien…zou een filmset kunnen zijn. Achter het pand zijn Romeinse gewelven ontdekt waarin een kerkje is gebouwd…allemaal nogal surrealistisch.
Voorlopig blijven we hier nog een paar dagen. Volgende stop Tilos.
Daarover en de verdere reis volgende keer meer.
Cheers, André