“Het is een drukke ochtendspits met 131 files” hoor ik Rick Romijn bij Evers staat (binnenkort niet meer) op zeggen. De geneugten van het internet. Ook op de meest afgelegen eilandjes in de Med kan je gewoon via de 538 app naar Evers staat op luisteren…en Belinda is fan…het mist wel de charme van een krakende wereldontvanger en 150 pogingen om de antenne een beetje goed te regelen.
Holy crap! 131 files…in de regen…het lijkt bijna een leven geleden dat ik me daar ook in stortte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Waar we nu liggen, op het eilandje Arki, wonen 40 mensen. Ik kan me goed voorstellen dat voor de meesten een file net zo iets is als voor ons een ruimtereis. Je hebt er wel eens van gehoord, je kan je er ook wat bij voorstellen, maar je hebt het nog nooit meegemaakt.
Over Holy Crap gesproken: het belangrijkste periodieke vervoer op deze eilanden is naar de Kerk. Dat vervoersprobleem hebben ze vrij handig opgelost door gewoon overal kerken en vooral kerkjes neer te zetten. Ongelofelijk! Op Lipsi stonden we op een punt waar je om je heen kijkend 15 kerken kon zien…en daar wonen 600 mensen… Zelfs hier op Arki zie je er vanuit het haventje al een stuk of 5…voor die 40 inwoners. Al die kerkjes zien er ook nog eens schitterend uit. Keurig geschilderd, onderhouden, vol met brandende kaarsen, iconen en alle andere zooi om dichter bij Hem te komen. Het staat ook vaak open…maar Hij lijkt goed op z’n spulletjes te letten.
De afgelopen week was de bult met Holy Crap ook nog eens het hoogste van het hele jaar. In de Orthodoxe kerk is Pasen het belangrijkste feest. Klonk mij ook wel logisch in de oren. Geboren worden en doodgaan doen we allemaal…maar een wederopstanding zit er voor vele van ons niet in. Wel voor Jezus, dus vandaar gaan wij eieren zoeken en verven en uitgebreid ontbijten en… Hier werkt dat wat anders. Weinig frivoliteiten met hazen en eieren, maar veel belangrijke kerkmeneren die belangrijke dingen doen zoals ontzettend vervelende liederen zingen, wierook in de hens steken en elkaars voeten wassen…ik heb het niet verzonnen… In heel Griekenland is Pasen wel een dingetje, maar op het eiland Patmos is het dingetje het grootst. Dat heeft ermee te maken dat Johannes de Doper hier in het jaar 95 in een grot zijn evangelie heeft geschreven…of eigenlijk was hij daar te lui voor (of teveel onder de Doop?) en dicteerde hij het aan zijn knecht Prochorus. Voor de liefhebber: Openbaring 1:9-20 “Visioen van Johannes op Patmos”.
Wij dus vanaf Lipsi de boeg naar Patmos gericht. Stevige NW wind, je moet toch wat ontbering hebben op zo’n pelgrimstocht. Je ziet de Chora (het hoogste dorp op een Grieks eiland) al van verre en daarbovenuit het belachelijk grote burchtklooster van Johannes. Impressive!
De haven die in het hoogseizoen afgeladen is, was nu zo leeg dat we gewoon langszij (ipv het veel economischere Med mooring met de bips tegen de kant) aanmeerden. Erg fraai eiland met duidelijk meer toerisme dan wat we tot nu toe gewend zijn. Het orthodoxe Pasen trekt ook veel pelgrims aan. Vooral veel Engelsen van voor de oorlog…voor de jongeren WW2, maar sommigen verdenk ik ervan nog in de Napoleonic Wars te hebben meegevochten.
Wij natuurlijk eerst eens in die grot gaan kijken. Daar is inmiddels een klooster omheen gebouwd. Ook zo’n ultiem heilige grot blijkt zichzelf niet schoon te houden…en je wilt er toch een beetje knap bij zitten met de Pasen. Johannes was dus nog aan het stofzuigen. Verder een erg leuk aangeklede grot.
Verder omhoog rijdend naar de Chora wordt het nog boeiender. Schitterende uitzichten, mooi middeleeuws dorpje en natuurlijk een bezoek aan het enorme burchtklooster uit 1088. Gesticht door monnik Christodoulos die door de Byzantijnse keizer naar Patmos was gestuurd. Volgens de overlevering is zo het Rotterdamse gezegde “plurt naar je eiland” geboren.
Op het centrale plein zijn ze al druk om de podia op te zetten voor de belangrijkste ceremonie waarin de baas van het klooster de voeten wast van zijn 12 belangrijkste monniken. Dit is een soort van naspelen van de gebeurtenissen rond het laatste avondmaal.
De volgende dag kwamen ook vrienden Linda en Ed aan met hun catamaran. Het aanleggen ging nogal mis en uiteindelijk konden we vaststellen dat de bakboordmotor wel draaide maar de propeller niet. De zogenaamde saildrive aandrijving had het begeven. Water in de olie en tandwielen die er duidelijk de brui aan hadden gegeven…ook dat is watersport… Zij gaan hierna dus weer terug naar Leros om uit het water te gaan voor wat lijkt een grote reparatie.
In de tussentijd met de gehuurde Fiat Panda (de hand van God zorgt eindelijk voor een Italiaan ipv een Koreaan!) het eiland verder verkend. De plaatjes spreken voor zich. Op de uiterste Oostkaap staat, hoe kan het ook anders, een fraai kerkje. Wij ff kijken. De koster gaf ons direct de full treatment. Eerst een drankje, dan een koekje, dan moeten we een stukje schrijven in zijn boek, dan krijgen we een sticker en daarna gaat hij ons alle foto’s sinds 1851 (ik schat zijn geboortejaar) laten zien…uiterst boeiend…vooral omdat hij uitstekend Grieks spreekt. Belinda krijgt de meeste attentie en moet mee naar buiten om zijn klokkenspel te bewonderen. Erg leuke man die trots is op zijn kerkje!
Dan is eindelijk het grote voetenwasgebeuren aangebroken. Wij in de Panda. Ed en Linda willen het ook meemaken. We zijn vroeg en kunnen zelfs nog een stoel bemachtigen…dat blijkt geen overbodige luxe…Hoe lang kan je doen over het wassen van 12 paar voeten?? Het antwoord is meer dan 2 uur. Een enorme poppenkast met veel voorlezen en gezang…het verschil daartussen is niet altijd duidelijk. Er zijn veel locals waaruit ik afleid dat dit hele toneelstuk niet bij iedereen alleen maar op de lachspieren werkt. Terwijl Ed bijna in slaap valt besluiten we dat we het niet helemaal gaan uitzitten…we hebben in ieder geval de plaatjes.
We blijven uiteindelijk een week op dit schitterende eiland en komen er veel “buitenlanders” tegen die hier zijn blijven plakken. Engelsen, Fransen, Duitsers en ook wat Nederlanders die hier (semi)permanent wonen. Patmos blijkt door Forbes ooit tot “most idyllic place in Europe to live” te zijn verkozen…dat heeft ook wel wat voor de onroerend goed prijzen gedaan. Die zijn voor Griekse eiland begrippen astronomisch.
Uiteindelijk maken we nog een aantal feesten en ceremonies mee die aan het Pasen gekoppeld zijn. De afsluiting is een groot vuurwerk. De lokale bevolking doet dat niet met rotjes…die gebruiken dynamiet…geen geintje, af en toe rammelt de hele boot van de enorme klappen tussen de bergen.
Na Linda en Ed op 1 motor met Teddy in de goede richting te hebben gesleept voor hun tocht terug naar Leros, zijn we gisteren zelf vertrokken naar Arki. Daar liggen we nu in een kneuterig haventje tussen de 40 inwoners.
Daarover en de verdere reis richting het Zuiden, volgende keer meer.
Cheers, André