“Kunt u uw handbagage even op de weegschaal zetten” zegt de mevrouw achter de bagage drop-off balie op Schiphol. “Pardon??” dat hebben we nog nooit meegemaakt…en dat terwijl wij slim dachten te zijn en onze grote koffer qua gewicht nog een beetje acceptabel te houden door de zware spullen in de handbagage te stoppen. Lang verhaal kort stelde dezelfde mevrouw vast dat onze handbagage die naam niet mocht hebben…en de grote koffer was ook veel te zwaar…gaat u maar even 45 euri afrekenen bij die balie daar. Het is me volledig onduidelijk hoe van het betalen van 45 euri die koffers lichter worden, maar het heeft het opstijgen van de Aegean Airbus niet in de weg gezeten…gelukkig maar!
Ondanks dat ik al een 20kg pakket met allerlei meuk via DHL naar Leros heb laten sturen…hetgeen goedkoper blijkt dan een 20kg koffer inchecken(!)… zit onze bagage nog steeds vol met filters, uitlaat-elbogen, bougies…en niet te vergeten: Koffie! Om precies te zijn 1000 (zegge: duizend, ja u leest het goed een 1 met 3 nullen) groene Lungo Fortissimo Nespresso cupjes! Gezien de prijs van de Nespresso is de dagwaarde van de boot verdubbelt toen we aan boord kwamen. En dan denk je dat die zooi in NL duur is, maar vorig jaar kwamen we erachter dat het in Turkije meer dan 2x zo duur is. Vandaar deze cupjesverhuizing.
We vliegen met Aegean naar Athene en van daar naar Leros. Omdat er in deze tijd slechts een enkel vliegtuig per week naar Leros gaat overnachten we in Athene. Volgens onze tickets moesten we zelf onze bagage in Athene oppikken en de volgende dag inchecken naar Leros. Toen iedereen uit het vliegtuig zijn bagage van de band had en er nog 1 treurige koffer zijn rondjes aan het maken was, maar ff naar de balie gelopen. Bleek dus dat door de hele koffer-incheck-gewicht-betaal actie onze koffers wel doorgecheckt waren naar Leros…dan maar geen tandenborstel…en die onderbroek kan ook nog wel een dagje mee.
Ik had op Expedia iets uitgezocht wat lekker dicht bij het vliegveld ligt…blijkt dat ook nog eens een heel leuk boerderij-achtig ding te zijn.
De volgende dag met een kleiner propeller ding naar Leros. Schitterende vlucht over de Egeïsche Zee en geland op het mini-luchthaventje. De taxi-chauffeur die we treffen blijkt onze grote vriend van vorig jaar te zijn…toeval bestaat niet.
Het weer is een stuk warmer dan NL – ca. 15 graden – maar de chauffeur vertelt dat het net een beetje droog wordt na een paar dagen regen. Dat is ook de reden dat de mannen van Leros Marina nog niet klaar zijn met het poetswerk aan Mr.Bean2. Een heel prettige ervaring om 4 man tegelijkertijd hard aan de boot te zien werken…vooral als je zelf niet 1 van die 4 bent.
Zelf lopen we die eerste dag nog een beetje als kip-zonder-kop rond. “Waar was dat ook alweer?”, “Hoe zit dat ook alweer?”, “Staat dat nog thuis?”… en ik had al niet zoveel fut. Het is me nog net gelukt om in de laatste dagen in NL een griepje op te pikken. Ik loop dus de hele dag te hoesten, slaap weinig en voel me gewoon k…
De volgende dagen aan het klussen: Belinda geeft Bean’s bottom nog een extra laagje anti-fouling op de kritische plekken. Ik probeer wat nieuwe middeltjes uit op de propellers…die groeien hier namelijk nogal hard aan. We brengen wat kleden weg voor reparatie. Het blijkt hier ’s winters toch behoorlijk gestormd te hebben. Zo was het kleedje van Teddy op de naden opengescheurd door de wind.
Inmiddels is mijn griepje volwassen geworden en lijkt niet echt over te gaan. Daarbovenop kwam nog een schrik toen ik ’s morgens ineens deels het zicht in mijn linkeroog kwijtraakte. Gelukkig tijdelijk…maar toch maar ff naar de Doc. Die stelde vast dat mijn ogen prima waren en dat het een neurologische storing was geweest die veroorzaakt wordt door stress…”wat zegt u??”…Yep, ik heb dus stress. Goed om te weten, dan kan ik me er ook naar gaan gedragen. Binnenkort ga ik voor een burn-out…dit keer niet met de 4C. Wel een hele geruststelling omdat het wegvallen van je gezichtsvermogen best ff schrikken is.
Dan het grote moment: Mr.Bean2 gaat weer nat worden.
…en alles blijkt te werken. Mooi!
Minder mooi is dat mijn griep nogal hardnekkig blijkt. Volgende dag dus maar ff naar het ziekenhuis. Yep, op dit eiland met 8000 inwoners hebben ze een ziekenhuis…het is zo’n 30 jaar terug in de tijd, maar het is er wel. Hier wordt vastgesteld dat het geen bacterieel maar een virale aandoening is en dat ik vooral rust moet houden…dat is niet geheel tegen dovemans oren gezegd! …en zelf maar een medicijn bedacht…lijkt vooralsnog goed te werken terwijl ik dit schrijf.
Inmiddels liggen we in de marina, staat de mast weer omhoog en hebben het “normale” leven weer hervat. Er blijken meer mensen op de boten hier te verblijven in de winter dan we verwacht hadden. Inmiddels trekken we regelmatig op met Ed en Linda. Engelsen op een grote catamaran, de Skylax. Ze hebben deze boot afgelopen jaar gekocht en zijn hem nog een beetje aan het opknappen. Ze hebben jaren een onroerend goed bedrijf gehad in Turkije. Ed heeft een groot deel van zijn leven bij de marine op een nucleaire onderzeeër gevaren. Veel mooie verhalen. Hij heeft een Nederlandse moeder, spreekt Nederlands en heeft een gezonde dorst…goede klik dus!
Het weer is nog wat onbestendig. Mooie dagen afgewisseld met veel wind en af en toe een buitje. Voorlopig blijven we hier nog minimaal en week. Daarna gaan we eerst naar het Noorden richting Lipsi en Patmos. Op dat laatste eiland willen we de week voor Pasen zijn. Johannes de Doper heeft daar zijn evangelie geschreven en de “Holy week” voor Pasen is daar nogal een dingetje met veel processies en feesten. Inmiddels weten we dat het Grieks Orthodoxe Pasen dit jaar een week later is dan in NL…we hebben dus een weekje langer en daarom weinig haast. In de tussentijd verkennen we het schitterende Leros op onze elektro-brommers.
De volgende editie kan dus nog wel een paar weken duren voordat er nieuwe avonturen te melden zijn.
Cheers, André