Met dat statement doe ik Oman tekort. Ondanks dat ook dit land op het Arabisch schiereiland vooral uit woestijn bestaat, is het noordelijke deel zeer divers met gebergtes (3000m), schitterende Wadi’s (de lokale naam voor rivieren en oases), diepe fjorden en mooie stranden.
De meest bijzonder Wadi waar we in zijn geweest is de Wadi Shab. Een rivier die uit het hooggebergte komt en vanaf zee te betreden is, waarbij je het laatste gedeelte alleen kan bereiken door stukken te zwemmen. Het hoogtepunt is een grot aan het einde waar je in komt door onder een rotspartij door te zwemmen door een “keyhole” waar je net met je hoofd boven water kan blijven (bij het huidige water niveau). In die grot een surrealistische omgeving met hoge rotsen en een waterval.
We waren hier vroeg naartoe gegaan omdat we, zonder het te weten, in een vakantie van de Omani’s terecht waren gekomen die ook in grote getalen naar dit soort plekken trekken. Gelukkig blijven de locals vooral aan het begin hangen en met de familie picknicken en hebben veel minder behoefte om de idiote capriolen uit te halen die de toeristen zonodig moeten ondernemen.
Anyways, eerst een kort boottochtje over de Wadi, dan een hike langs de oevers die geleidelijk uitdagender wordt (dat wordt het voor mij al snel). Op dit deel kwamen we een leuk Omaans gezin tegen. Hij professor aan de Universiteit van Muscat. Zij huisvrouw met hoofddoek en opvallend moderne opvattingen en hun dochter die in Australië was geboren waar ze jaren gewoond hadden. Toen we het gedeelte bereikten waar gezwommen moest worden haakten zij af door gebrek aan juiste uitrusting. Wij wilden verder en liepen vervolgens tegen een Amerikaans gezin aan met 3 jonge kinderen Ze wonen in Bahrein en hij, John, is piloot bij de US Navy aldaar. Zij hebben een lokale gids: Juma, geweldige vent. We besloten samen verder te trekken.
Juma van Wadi Shab Adventures maakte daarna het verschil. Uiteindelijk zwommen we de grot aan het einde in en mijn mond viel open – niet zo handig onder water – het leek net of het was aangelegd. Juma had bedacht dat Navy-John en ondergetekende ook wel de waterval konden beklimmen en vervolgens van een 8 meter hoge rots afspringen in de grot…zonder hem had ik dat nooit overwogen en was het ook niet gelukt. Uiteindelijk mezelf overwonnen en de Tarzan in me losgelaten! …het duurde even voordat ik de moed bijeen geraapt had om ook de sprong van de rotsen te wagen…
Over rotsen gesproken. In deel 1 van dit reisfeuilleton had ik jullie achtergelaten op weg naar Musandan, het Noorwegen van Arabië. Nu hebben die Arabieren er een beetje een zooitje van gemaakt qua grenzen. Zo is het puntje van het Musandan schiereiland van Oman, alles daaronder is UAE, daarin ligt weer een enclave van Oman…en je gelooft het niet, maar in die Omaanse enclave in de UAE ligt een enclave van…de UAE…bent U daar nog? Wij dus de grens over naar Oman. Dat geeft opvallend weinig problemen of het moet het feit zijn dat het “national day” is in UAE en er meer vlaggen dan zandkorrels in de buurt van de grens zijn en de Emiraties langs de weg vlaggetjes en de lokale…uuuhhh…pap? staan uit te delen…het vlaggetje smaakte beter… Verder vriendelijke beambten met veel papier en stempels.
Waar het in de UAE nog vlak woestijn landschap is met doorgaans heel lelijke bebouwing wordt het over de grens ineens een schitterende weg langs de kust met hoge kliffen en azuurblauw water. We gaan naar Khasab, de wat ingeslapen hoofdplaats van dit stukje Oman. Hotel uitgezocht aan zee met schitterend uitzicht…o.a. op een geankerd jacht dat groter lijkt dan het hotel. Verder het lokale fort bezocht. Later gaan we erachter komen dat elke 2 huizen en een Moskee een fort heeft, meestal van Portugese makelij. Die hebben hier in de 16e en 17e eeuw nogal huisgehouden totdat ze er door de Turken uitgeflikkerd werden.
De reden waarom mensen naar deze uithoek komen is niet de hoogtepunten van Khasab, maar om te varen en duiken langs de bijzonder fraaie kustlijn hier…of om te smokkelen. Yep, de smokkel met Iran is een belangrijke en gedoogde bron van inkomsten hier. Elke ochtend zien we vanaf ons balkon de snelle speedboten terugkeren van de overkant (35 zeemijl). Ze brengen drank en sigaretten naar de overkant en komen met Iraanse meuk terug. De strategische waarde van dit plekje wordt elk kwartier kracht bijgezet door F16s die met donderend geraas laag overkomen.
Wij dus ook de volgende dag inschepen op een traditionele Dhow voor een dagje varen, snorkelen en dolfijnen kijken…klinkt bekend.
’s Avonds eten bij een Iraans restaurant. Het ziet er niet uit maar we hadden gehoord dat het eten erg lekker is…en dat klopt helemaal! En wat een leuke mensen die het zaakje runnen en ons helemaal inwijden in de Perzische keuken.
Van Khasab gaat het weer terug de UAE in richting Al Aqah. Het idee was om daar een leuk hotelletje aan het strand te nemen…maar we zaten ineens in een 5-daagse vakantie door de nationale feestdag en de geboortedag van de profeet…zeg maar islamitisch Kerstmis. Alles zat dus vol…behalve de 600+ euri/dag kamers in het gloednieuwe Intercontinental. Die hebben we maar even gelaten voor wat ze waren en zijn doorgereden naar Fujairah om in een heel leuk resortje te belanden…dachten we… We hadden een kamer met terras direct aan het mooie zwembad…en dat was helemaal leeg…tot een uurtje later alle Pakistanen uit de verre omtrek bedacht hadden met hun hele familie alle andere kamers en het zwembad te bezetten…en zeer belangstellend naar Belinda te gaan kijken die in bikini lag…
Volgende dag een lange rit naar Muscat, de hoofdstad van Oman. Bij de grensovergang UAE – Oman mochten we niet door…omdat we geen origineel kenteken konden overleggen (huurauto, dus kopie). De aardige meneer kon ons wel vertellen dat dat en grensovergang 40km landinwaarts geen probleem was. In het kader van “pick your fights” ben ik maar geen discussie begonnen over het waarom van deze idiotie.
Toen we uiteindelijk Oman inreden kwamen we daar op een splinternieuwe (niet eens bekend op Google maps) 8baans snelweg in de middle of nowhere waar letterlijk helemaal niemand reed…waar is je Bugatti als je hem nodig hebt??!
We hebben het over een land waar tot de jaren 70 geen verharde weg was en de stadspoorten van Muscat ’s avonds dicht gingen. De huidige Sultan die al sinds 1970 aan de macht is, is de grote hervormer. Hij heeft Oman uit de middeleeuwen gehaald en is de grote held. Het mooie is dat dat op een heel andere wijze dan de UAE is gebeurd met behoud van tradities, cultuur en de menselijke maat zonder alle megalomane “ik heb de grootste” kinderachtigheid.
Muscat is een mooie stad tussen zee en bergen. We zitten er in een hotelletje in het oude centrum (Mutrah) met een mooie Corniche (kustweg), Souks en andere typisch Arabische zaken.
Het verschil tussen UAE en Oman komt treffend tot uiting in de Grote Moskee van Muscat. Deze is net als die in Abu Dhabi ook vrij nieuw, enorm groot, ongetwijfeld mega kostbaar…maar ingetogen en uiterst smaakvol.
Hetzelfde geldt voor andere indrukwekkende en nieuwe gebouwen in Muscat zoals de schitterende Opera.
Na een paar dagen Muscat gaan we verder langs de kust richting Sur. We stuiten hier op een interessante manier van vissen. Twee zwaar gemotoriseerde speed/visboten trekken een sleepnet naar het strand tot ze niet verder meer kunnen. Op het strand staat een Toyota Hilux (waarschijnlijk de enige auto die heel blijft met dit zoute water en misbruik) die het water ingereden wordt en vervolgens met een touw dat net verder het strand optrekt. Dat gaat in heel veel slagen om de paar honderd meter aan touw in te halen…met de badgasten wordt niet zo heel veel rekening gehouden…
Onderweg bezoeken we een beroemd Sinkhole waar de lokale bevolking komt badderen. Bizar gezicht in een verder vlak terrein. Leuk zijn ook de knabbelvisjes die aan je voeten knabbelen…ik mocht van Belinda niet testen of ze ook aan andere onderdelen wilden knabbelen…
En alweer blijk ik te lang van stof en blog dus het laatste deel van de reis in het volgende deel te beginnen met ons verblijf in de Omaanse Fawlty Towers in Sur.
Cheers, André
