En dan is er ineens het einde van een epische reis. Het lijkt jaren geleden dat we uit Lemmer vertrokken (met de Mr.Bean2, een ouwe schuit…zit vast een hit in), maar we zijn er weer terug. Zonder die ouwe schuit overigens. Die staat hoogst onnatuurlijk op 11 steuntjes “on the Hard”, zoals de Engelsen dat zeggen.
Toeval bestaat niet want terwijl ik dit schrijf hoor ik Marco Borsato onze radio misbruiken om “Oh wat is het fijn om weer thuis te zijn” te kwelen. Geen idee of dat de titel van het werkje is…maar de tekst is net zo misplaatst als de muziek (of wat daar voor moet doorgaan). Het voelt vreemd weer “thuis”. Die stapel stenen in Lemmer is helemaal niet “thuis”, dat staat in Leros…in de zon.
Natuurlijk wel leuk om iedereen weer te zien. Om te beginnen Laura, Ricardo en Linda die ons op Schiphol al stonden op te wachten…met confetti… Laura kon Joris Linssen niet vinden anders had ze die ook gemobiliseerd! Groot was de verrassing toen ik in de Schiphol parkeergarage ineens mijn 4C zag staan. Ze hadden er veel werk van gemaakt hem daar te krijgen en de koffers met een andere auto terug te brengen. Wat een feest om daar in te kunnen rijden…na alle Hyundais.
De laatste 2 weken op de boot was al vreemd. 14 Oktober werd Mr.Bean2 uit het water gehaald. Daarna leef je dus op een boot die niet beweegt, waar je met een ladder op en af moet…en waar je de toiletten niet meer van kan gebruiken. Gelukkig stonden we naast het toiletgebouw…een soort van kamperen…een activiteit waar ik altijd al enorm enthousiast van wordt… Jammer dat er toiletpapier op de WCs aanwezig was. Ik had graag een excuus gehad om uitgebreid met geknepen billen en een half afgerolde rol over “de camping” te rennen.
Daarna hebben we voor de verandering maar eens een Hyundai gehuurd en zijn we Leros gaan verkennen. Erg fraai klein eilandje. Net als Amorgos een beetje buiten de toeristische route wat het een erg prettige sfeer geeft. Natuurlijk de oorlogstunnels uit de Battle of Leros bekeken…en de Guns of Navarone nog een keertje onklaar gemaakt. De burcht beklommen…met de i10, voor het mooie uitzicht. ’s Avonds met onze Engelse vrienden, die voor anker lagen in de baai van Pandeli naar Café del Mar, een geweldig restaurant dat tegen de rotsen hangt. We waren daar de enige bezoekers die avond. De chef kwam dus op de fiets met een tas vol verse vis en andere zaken om uit te kiezen. Erg lekker!
We hadden een aantal onderhouds- en reparatieklussen gepland op het droge. De belangrijkste was het demonteren van de stabilizers. Daarvoor kwam op de 17e Jan Leegstra van JSF over uit Nederland om een paar dagen mee te kamperen op Mr.Bean2. Bij de demontage van de bakboord stabilizer bleek wat ik al vermoedde. De seals (in dit geval rubber afsluitringen…niet de visetende herrieschoppers uit het Dolfinarium) hadden gelekt waardoor er zout water in het lager huis (in dit geval een ruimte met lagers…niet de 2e kamer…alhoewel die laatste daarvan zou kunnen opknappen) was gekomen en de boel behoorlijk verroest was. De oorzaak van de lekkage was pitcorrosie in de RVS as…dus het simpelweg vervangen van de seals ging het probleem niet oplossen. Lang verhaal kort hebben we uiteindelijk binnen 1 dag 2 “thin sleeves” uit Athene kunnen laten overkomen die om de assen zijn geperst. Een uurtje voordat Jan’s ferry weer vertrok naar Kos op de 20e hadden we de klus geklaard…efficient gepland zullen we maar zeggen.
Twee dagen later ging onze eigen ferry naar Kos om van daar een directe vlucht naar Amsterdam te nemen. Een soort van half verdoofd hebben we die laatste dag alles in orde gemaakt. Het is voor het eerst dat we onze boot ergens anders achterlaten en dat voelt heel vreemd. Het feit dat het schitterend weer is en de weerberichten voor Nederland nat en grijs zijn helpt ook al niet.
Op Kos hebben we nog 1 nachtje te doden omdat de TUI de volgende ochtend pas wenst op te stijgen. Gelukkig wordt ons hotelletje aan de haven goed bewaakt. De TUI vlucht is een confrontatie met de harde werkelijkheid. Tot de nok gevuld met (herfst)vakantiegangers die, naar het lijkt, allemaal in de laatste 4 jaar een kind hebben gekregen…maar vergeten zijn dat op te voeden…we hebben de motoren niet gehoord…
Het goede bericht is dat ik net onze terugvlucht heb geboekt. 21 februari vertrekken we weer naar Leros. We hebben nog weinig concrete plannen maar onderdelen zijn: de “Holy week” voor Pasen op Patmos doorbrengen, het eiland waar Johannes de Doper (gezien zijn achternaam denk ik een historische wielrenner?) zijn evangelie heeft geschreven en ze er dus een stevig feestje van maken. Het grootste deel van komend jaar zijn we waarschijnlijk aan de Zuid-Turkse kust te vinden…als Erdobeebie er niet een al te grote klerezooi van maakt. Pakumbeet tussen Bodrum en Alanya. Waarschijnlijk blijven we ook in de winter aan boord en vliegen we af en toe voor een paar weken terug.
Ik ga me dit keer niet wagen aan allerlei cijfers en “wat was het mooiste”. Het eerste is weinig boeiend en het tweede niet te beantwoorden. De reis op zich was een hoogtepunt, maar de leuke, gastvrije en boeiende mensen die we ontmoet hebben en de nieuwe vrienden die we hebben gemaakt, hebben de reis heel bijzonder gemaakt.
We kijken al uit naar het komende jaar!
Eerst ff door die donkere dagen heen. Een heel mooie winter gewenst allemaal!
Cheers, André
dar kerst maar vlug mag komen FLAPPIE WEER INDE PAN vuurwerk afschieten als dat nog mag en januari beleven en dan is het zo weer tijd om je tassie te pqkken en naat\leros te gaan leuker kan ik het ook niet maken!!!!!!!
doeiii en het beste voor het nieuwe jaar
Beste Belinda en André . Ik heb met heel veel plezier jullie blog gelezen en beken. Wat een geweldige schrijver en fotograaf. Leuk dat wij jullie hebben leren kennen . Het was ook heel gezellig tijdens de borrels en het eten. Wij wensen jullie een fijne tijd, thuis in Lemmer. Wij zullen jullie zeker blijven volgen. Lieve groeten van Cees en Marijke. Sy/Le Clapotis.
Dank voor de complimenten Marijke en Cees. Geheel wederzijds! We gaan elkaar zeket tegenkomen komend jaar!