Santorini…veel mooier wordt het niet! Helaas is dat niet helemaal geheim gebleven. Zelfs nu we hier eind september zijn is het moeilijk je weg te vinden door de drommen Chinezen, Amerikanen en andere Selfiesticks.
Inmiddels herkennen we het als echt Grieks dat hier niemand op het idee is gekomen een (Jacht)haven te maken voor de grote hoeveelheid jachten die dit eiland willen bezoeken. Dat is overigens niet helemaal waar, want er is wel een marina die gebouwd is met EU geld en die nu vol ligt met Vis- en Charterboten. In de ingang van de haven tussen de pieren hebben ze dan nog wat plek voor bezoekers…die daar worden opgestapeld…
Dat zou nog niet zo erg zijn als de “swell” (de lange golfslag op zee) niet gewoon vrij spel had in dit gedeelte. In kalm weer al oncomfortabel. Bij harde wind simpelweg gevaarlijk en onhoudbaar. Om dat alles te completeren hebben ze 2 debielen als havenmeester. De “ochtend havenmeester” heeft nog een paar hersencellen maar doet het meeste fout. Die van de middag is een TV-serie waardig. Een soort van Griekse Fawlty Towers. Sinds onze aankomst, nu 4 dagen geleden, heb ik hem alleen nog maar klanten zien uitschelden. Ik wilde dat ik dit overdreef, maar hij scheldt letterlijk de hele dag op iedereen inclusief ondergetekende. Hij stuurt ook met droge ogen in een F7 mensen gewoon weer naar buiten omdat er geen plek is. Inmiddels pakken we elke dag wel een uurtje om vanuit onze kuip dit hele theater te aanschouwen. Geweldig entertainment…als het niet zo triest was…
Op bovenstaande foto is het de man in het grijs die je op de rug kijkt compleet met scheidsrechterfluit die hij te pas en vooral te onpas gebruikt.
We hebben hier 2 zeer onrustige nachten met harde wind uit de verkeerde richting meegemaakt…en dat had dit keer niets met Belinda te maken. Van de boot naast ons zijn uiteindelijk 2 touwen geknapt. Bij ons 1 touw en van de mooie fenderhoesjes is niet veel meer over…we hadden het kunnen weten toen we binnen vaarden.
Ik had een week van tevoren al gebeld naar de havenmeester. Helaas zit er geen hersencellenteller-app op mijn telefoon en nam dus aan dat de man wist waarover hij sprak: “No problem, bel nog even een dag van tevoren om af te spreken”. Een dag van tevoren hetzelfde verhaal: No problem, bel een half uur voordat je in de haven bent met mijn collega Anthoni op dit nummer, hij wijst je dan een plek. Een half uur van tevoren bel ik het nummer en krijg uiteindelijk een dame aan de lijn. Anthoni (de middagman) blijkt amper Engels te spreken en heeft daar nog minder zin in. De dame is heel verbaasd dat wij er met een boot van 19m aankomen…dat kan helemaal niet. Na het WTF momentje wil Anthoni dan toch wel kijken waar we kunnen liggen. Als we binnenlopen staat hij al gebarend en scheldend op de kade. Hoe we het in onze botte harses halen om met zo’n boot naar zijn haven te komen…na een paar keer verleggen liggen we aan de buitenkade en het grote feest begint…
Vorige week waren we onderweg naar ons eerste happy hour in de live-aboard community van Agios Nikolaos (Sinterklaas) Marina. Gelijk kunnen vaststellen dat klokkijken niet het sterkste punt is…dit blije uurtje duurde van 6 tot 2 uur ’s nachts. Dat zegt wel iets over de gezelligheid. Een zeer gemêleerd gezelschap. Engelsen en Nederlanders voeren de boventoon. Wel wat jongere mensen, maar gemiddeld toch een behoorlijk geriatrisch geheel. Ik bedoel natuurlijk zeer ervaren varensgasten met een rijkdom aan tips voor dit gebied.
Met een brak hoofd de volgende ochtend een auto gehuurd om de bergen op Kreta in te trekken. De Lasithi hoogvlakte om precies te zijn. Erg fraai met wat verspreide bergdorpjes waar het geld duidelijk niet tegen de plinten klotst. We stoppen als eerste bij een wel heel bijzondere uitspanning: Moutsounas. Hier heeft Manolis met zijn familie heel veel…eeuuuhhh….zooi verzameld + een museum + een werkplaats waar ze dingen van Olijfhout maken + een Rakistokerij + … Leuke vent en zijn moeder bakt de lekkerste Griekse koeken. Uiteindelijk vertrek je dan toch met een olijfhouten sla-couvert…hoe hebben we het ooit zonder gered?
Dan naar de Diktaion grot. Dat is niet zomaar de zoveelste verzameling stalactieten en -mieten bij elkaar. Nee, hier is Zeus geboren! Wie? Zeus, chef van de Griekse Goden. Daar moeten we dus even kijken…na een hike van 800 meter omhoog in de brandende zon. Gelukkig had Zeus airco en is het in de grot 12 graden, heerlijk!
Na nog wat omzwervingen op het prachtige Kreta terug naar Agios en met Peter en Yvonne wat wezen eten…en alweer drinken…ik hoop dat Jelinek deze winter nog plaats heeft…
Naast het wekelijkse happy hour worden er ook BBQs georganiseerd. Daar wilden wij natuurlijk ook wel aan proeven. Iedereen neemt zijn eigen te-verbranden-spullen mee en maakt ook nog een salade o.i.d. voor algemeen gebruik. Simpel en doeltreffend…alhoewel we geen Nederlanders zouden zijn als we niet een beetje zouden klagen over wat de 1 en de ander meebrengt. Geweldige avond waarbij na wat drank de gitaren worden gehaald, na nog wat drank er zelfs mensen zijn die daarbij durven te zingen…en na nog veel meer drank het zelfs goed gaat klinken…Woezel de hond van de Ilja had helaas geen drank op en lag met zijn poten over zijn oren onder de tafel…
Van Kreta gaan we weer naar het Noorden: Santorini, of eigenlijk Thira zoals de Grieken het noemen. Dit eiland is een grote vulkaan krater. Op de kaart zie je goed dat het hoofdeiland de Oostelijke kraterrand is en wat eilanden aan de westkant bij elkaar de Westelijke rand vormen. In het midden ligt dan een eiland dat eigenlijk een bonk lava is van de laatste uitbarsting. Alles bij elkaar een bijzonder landschap met daarop de iconische witte dorpjes met blauwe koepels die aan de rand “hangen”.
Met een huurauto, dit keer eens geen Hyundai maar een Kever Cabrio, het eiland in 2 dagen ontdekt…mooie plaatjes en veel toeristen.
Erg interessant is het oude Akrotiri. Dit is een soort van Pompeï…maar dan 2x zou oud uit de Minoïsche tijd (ca. 2000 voor Christus!). Het was een grote havenstad met een verbazingwekkend geavanceerde beschaving. Ca. 1650 v.C. heeft hier de grootste vulkaan eruptie ooit plaatsgevonden waarbij het toenmalige, veel grotere eiland is geëxplodeerd en zijn huidige vorm kreeg. Dit heeft de toenmalige beschaving volledig vernietigd. Niet alleen op Santorini maar bijvoorbeeld ook op Kreta door de zonsverduistering en gigantische Tsunami. Akrotiri is daarbij, net als Pompeï, “bevroren” in de tijd onder lava en as en goed geconserveerd.
De opgravingen bij Akrotiri zijn overdekt en we zijn daar met een gids van de ene in de andere verbazing gevallen. Er worden daar stenen “flatgebouwen” van 4 verdiepingen blootgelegd, met prachtige muurschilderingen maar ook rioleringssystemen en toiletten…2000 jaar voor de Romeinen!
Het toprestaurant op Santorini heet Selene. Dat kan geen toeval zijn. Dus onszelf getrakteerd op de eerste echte “fine dining” op Michelin niveau van deze reis. Dat was de moeite waard. Toplocatie met terras op 1 van de hoogste punten met een onaards mooi uitzicht op de beroemde Santorini zonsondergang…en nog belangrijker: het eten was van hetzelfde niveau. Geweldig!
Morgen gaan we naar Katapola op Amorgos. Daar komen Amerikaanse vrienden Dan en Julie O’Hara een paar dagen aan boord.
Daarover en de verdere reis langs de Cycladen volgende week meer!
Cheers, André