Hello, Goodbye.

“I don’t know why you say goodbye, I say hello”. Doorgewinterde bejaarden kennen deze tekst nog wel van een obscuur bandje uit Liverpool. Het was de week van het afscheid nemen en nieuwe ontmoetingen.

Afscheid nemen van het land waar we verliefd op zijn geworden: Turkije. Het is moeilijk een slechte ervaring te bedenken in de afgelopen 2 maanden. Wat een mooi land en nog mooiere mensen! Alle vooroordelen waar we als bekrompen westerlingen (die op mensen als Trump en Wilders stemmen) mee rondlopen kunnen zo de vuilnisbak in. Keer op keer zijn we verrast en verbaasd door de extreme gastvrijheid, vriendelijkheid en hulpvaardigheid van dit volk. Geen enkele keer hebben we ons onveilig, bedonderd of wat dan ook gevoeld. En dan is het ook nog eens schitterend, zeker met een boot. We weten het nog niet zeker, maar kan me goed voorstellen dat Turkije de mooiste kust in de Med heeft.

En zoals een goede vriend dat doet, maakt ze ook het afscheid makkelijker. Ondanks dat onze laatste stop, Marmaris, een geweldig mooie baai is en ongetwijfeld ooit een heel leuk dorpje…is het nu weggezakt in een verzameling all-inclusive-beton met hoog “broodje van kootje” gehalte. Wat een trieste bedoening als je over de boulevard loopt en de restaurant-proppers je om de haverklap in het Nederlands aanspreken en Wesley Sneijder kennen…de naam van dat mokkel van hem zal wel te moeilijk zijn…

Als niet EU-land maakt Turkije het afscheid ook nog op een andere manier leuker…met de nodige formaliteiten kan je in het Douane-depot belastingvrij tanken…dat scheelt 50cent de liter…op 3500 liter is dat een leuk bedrag waar je die paar honderd euri voor al die formulieren graag van betaalt. Dus tankwagen uit Izmir besteld…en ook hier weer de verrassing dat alles op tijd en heel netjes verloopt…ik had me voorbereid op veel gedoe…niets van dat alles. In al die jaren hebben we echt nog nooit meegemaakt dat ze bij het tanken die smerige-zwart-afgevende-vette-rubberen-slang eerst volledig in een plastic hoes stoppen voordat ze hem aan boord brengen. En wat dacht je van een preventief oliescherm rond de boot voor als het fout gaat…

Het andere afscheid was van de Lamers-clan die een ruime week aan boord zijn geweest. Als goede vrienden hebben ook zij het afscheid makkelijker gemaakt door steeds irritanter te worden…Geintje, het was een geweldige week met veel slap ouwehoeren, soms zelfs wat serieuzere gesprekken (niet te lang) en vooral het maken van mooie herinneringen.

We begonnen daarmee in Bodrum waar de familie inscheepte in de Marina.

Bodrum is, net als Marmaris, overlopen door het toerisme. Elke baai in de wijde omtrek is volgebouwd door architecten die hetzelfde lot verdienen als de naamgever van Marmaris (toen Sultan Suleyman ooit de burcht bezocht en die hem helemaal niet beviel zei hij “Mimari as” = hang die architect op). Toch heeft Bodrum veel meer eigen sfeer behouden en vind ik het een erg leuk stadje. Niet in de laatste plaats omdat ze er een “technische wijk” hebben met tientallen auto en boot werkplaatsjes waar ze werkelijk alles hebben…en als ze het niet hebben, maken ze het. Geweldig!

Op de inscheping dag was er een stevige Meltemi (F6 – 7) voorspeld, maar de Lamersjes namen de moedige (lees: ik heb geen idee) beslissing om toch gewoon te vertrekken om de Knidos kaap te ronden richting Datca. De vuurdoop was daarmee achter de rug en we konden ook vaststellen dat niemand echt last had van zeeziekte.

We hadden geluk want nog precies 1 plekje aan de dorpskade in Datca tussen de Gullets (de traditionele Turkse charter zeilboten) en ook nog eens vlak bij het strandje. Natuurlijk moest er gelijk gevist, gezwommen, gesnorkeld…en alle andere nieuwe dingen die je vanaf een boot kan doen, doen.

De volgende stop was de schitterende baai van Orhaniye. Daar geankerd…en gevist…en gezwommen…en gesnorkeld…en natuurlijk naar de beroemde zandbank geweest waar je als Jezus (Mohammed?) over het water kan lopen. De legende wil dat er ooit een maagd was (ja, je kan het je bijna niet meer voorstellen) die hier vluchtte voor een meneer die haar daar vanaf wilde helpen…en dat zij uiteindelijk de verdrinking aan het einde van deze zandbank verkoos boven de meneer. Aangezien vreemde keuzes ook hier beloond worden staat er een standbeeld van de mevrouw op de zandbank…waarbij ik niet direct het idee had dat ze er vies van was…

Hierna om de volgende kaap heen naar de, zo mogelijk, nog mooiere baai van Bozburun. Ook daar wilden we ankeren op een schitterend plekje waar we zo’n beetje alleen lagen…we kwamen er echter snel achter waarom alle andere boten elders lagen…het anker pakte voor geen meter…heel veel zeegras op de bodem en 20m diep. Maar dit is Turkije, er schiet dus altijd iemand te hulp. In dit geval een kapitein van een Gullet die er met zijn dochtertje aan het kanoën was. Hij legde ons precies uit waar we het anker moesten laten vallen en hielp ons vervolgens om, voor ons voor het eerst, een lijn naar de kant om een rots te zetten…en toen lagen we op het mooiste plekje in deze gigantische baai.

’s Morgens werden we gewekt door de berggeiten die er rondlopen en de beste plaats op het strand gaan bezetten door hun handdoekje (of andere uitwerpselen) op het strandje te leggen…bloody tourists!

De Meltemi was inmiddels helemaal uitgedoofd, dus het spiegelgladde water nodigde uit om wilde dingen achter Teddy in de Tube te gaan doen…dat is een hele grote opblaasband die je met onverantwoorde snelheid ongecontroleerd over het water trekt terwijl er iemand in zit. Christel en Pieter waren er niet uit te slaan…alhoewel…de eerste keer dat Christel er in zat voeren we langs een boot waarop iemand een groot stuk kunstaas uitwierp…om te vissen…die kwam dus in het been van Christel terecht… Over domme pech gesproken. Gelukkig hadden ze het door en sneed de visser direct de lijn door…anders had het er veel vervelender uit kunnen zien… Natuurlijk toch grote schrik en pijn, maar met ondersteuning van 2 verpleegsters aan boord kon Dr. Bernard de (weer)haak verwijderen. Heel moedig ging ze de volgende dag gewoon weer in de Tube…als ik beloofde niet langs andere boten te varen.

Natuurlijk had ik Teoman gebeld voor een goede tip om te gaan eten. Nog geen 10 minuten later werd ik al gebeld door de manager van de Yachtclub dat ze ons wilden komen ophalen voor een diner. Nu waren we al onderweg uit het dorp in Teddy, dus dat hoefde niet, maar we hebben wel een geweldige avond beleefd op het terras/strand van de Yachtclub met geweldig eten.

Vanaf deze schitterende plekken gaat het dus naar de harde toeristische werkelijkheid van Marmaris waar we een mooi plaatsje aan de stadskade hebben…en het aanleggen nog 1 maal op traditionele paniekerige manier wordt begeleid door teveel havenmedewerkers die heel hard in rubberbootjes rondvaren en vooral tegen elkaar schreeuwen terwijl wij gewoon ons eigen ding doen en goed aanleggen…hebben we toch nog iets negatiefs over dit geweldige land kunnen bedenken… Turkije: we gaan zeker terugkomen!

We zijn nu in Rhodos stad. De Lamersjes zijn op het vliegtuig gezet en wij dampen nog wat na…daarover en de verdere reis langs de Griekse eilanden volgende keer meer!

Cheers, André