Als fanatieke trendvolgers zijn wij deze week illegaal van Turkije naar Griekenland gegaan. Dat doen er velen dus waarom wij niet. Zeker omdat uitklaren uit Turkije nogal een dingetje is, en als je weer terug wilt, het hele feest weer van voor af aan begint. Ondanks dat bijvoorbeeld Samos op nog geen mijl van de Turkse kust ligt, is het goed te merken dat je in een ander land bent. In Turkije zijn dingen, veelal omslachtig, maar redelijk goed georganiseerd en de mensen lijken doorgaans hard te werken…in Griekenland kom je daar niet zoveel van tegen. Dingen zijn meestal niet georganiseerd en er komen waarschijnlijk weinig mensen overspannen thuis ’s avonds…
Gelukkig hebben ze wel de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Turken, en het is ook een fraai land met veel cultuur en historie.
Wij dus in Kusadasi de AIS uitgezet en naar Poseidonio op Samos gevaren. Schitterende baai met een paar Taverna’s, wat zomerhuisjes, de buurtsuper en…God zij gedankt…een schitterend kerkje op de kaap…dus voorlopig even niet zo’n leip die je tegen 5 uur ’s morgens staat wakker te janken door een megafoon.
Bij dit kerkje kwamen we een leuke Griek tegen. Hij was de buitenkant aan het verven. Lang verhaal kort bleek dat hij een behoorlijk welgestelde man was die hier op Samos een paar mooie huizen had en dit als hobby/liefdadigheid deed…of gewoon een stoeltje boven zekerstellen mochten de Orthodoxen toch gelijk blijken te hebben als je aan de Poort staat.
Het water is hier bizar helder dus snorkelen. Ik vond het zelfs een goed moment om de duik uitrusting eens te proberen. Daarbij 2 ontdekkingen gedaan: mijn duikbril past niet zo goed en de ademautomaat staat zo licht afgesteld dat als ik hem op zijn rug in het water laat vallen hij lucht begint te blazen…goed om te weten.
Na zo een paar dagen gedobberd te hebben in de baai zijn we naar Agathonissi gevaren. Een heel klein eilandje pal zuid van Samos. Er wonen 200 mensen in een soort van “ansichtkaart Grieks eilandje” erg fraai…maar het hoogtepunt van de dag is als de ferry binnenkomt…en dat is niet eens elke dag.
Ook hier is alles Grieks georganiseerd…niet dus…en dat heeft zo zijn charme. Ankeren in het baaitje voor het havenplaatsje is wat hachelijk met een grotere boot omdat er weinig “swingruimte” is (het draaien van de boot rond zijn anker). Daarbij is het ook nog diep en rotsig (daar houdt een anker niet of heel erg…beide niet goed). Mijn oog viel dus op een plekje voor een visboot aan de kade. Volgens de vissers, hoe kan het ook anders: No problem. Echter toen we daar eenmaal lagen stond er wel levensgroot “Hellenic Coast Guard” in fel geel op de kade geschilderd. We lagen dus op de plek van de kustwacht…als illegalen…living on the edge!
Volgens een Italiaanse chirurg die er ook lag met een zeilboot had hij al 3 dagen geen kustwacht gezien…dus waarschijnlijk geen probleem…tot 2 uur later de kustwacht binnenliep… De visser had me al verteld dat ze ’s nachts om 3 uur gingen vertrekken. Hem gevraagd of hij naast ons wilde liggen als wij zijn plaats innamen…no problem. Even later liggen we dus met de neus tegen de kustwachtboot op onze oude plek. Vriendelijke mannen die het al fijn vonden dat we zo spontaan de plek vrij maakten.
Vervolgens legden de vissers gewoon op de ferryplek aan en begon onze boot een aanlegplaats voor andere jachten te worden. We hadden al een tijdje naar een Franse zeilboot (Bavaria 36) zitten kijken die een keer of tig had geprobeerd te ankeren, weer was weggevaren en vervolgens voor anker lag. Ik wenkte hem dat hij ook naast ons mocht liggen. Nou dat was absoluut niet nodig want hij had een 35kg anker en het was helemaal goed. Inmiddels was er een Zweeds stel binnengekomen in een Elan 43 die op onze oude plek (van de kustwacht die inmiddels weer vertrokken was) ging liggen. Leuke mensen die van Samos kwamen en daar hun vaste ligplaats hadden. Inmiddels was het ook stevig gaan waaien (meltemi).
De volgende ochtend gingen de Fransen weg in een stevige wind…om een uurtje later weer binnen te komen. Ze wilden nu maar wat graag bij ons langszij komen…No problem. Hij had de angst nog in de ogen staan. Ze waren de baai uitgevaren en het eerste stuk nog aan de zuidzijde van het eiland in de lij…maar toen ze hun neus om het eiland richting het noorden hadden gericht waren ze, volgens eigen zeggen, in 5m hoge golven terecht gekomen…belachelijk verhaal maar ze waren er niet minder bang om. Het vreemde was dat ze al lang in dit gebied voeren en deze boot ook al zo’n 4 jaar hadden…maar echt absoluut niets van varen begrepen…niet van manoeuvreren, niet van aanleggen, niet van ankeren, niet van knopen…alles wat ik ze vertelde was nieuw…of zo leek het…bizar. Ze waren zo blij met de hulp dat we mee uit eten moesten die avond. De Zweden gingen ook mee. Gezellige avond waar bleek dat de Fransen in Cambodja woonden sinds 3 jaar, bijzondere mensen. Zij had duidelijk helemaal geen vertrouwen in hem als zeeman…en terecht…en wij hadden het vermoeden dat er met hem iets serieus mis was (beginnende dementie, hersentumor…zoiets)…best gevaarlijk op een zeilbootje op zee…
Toen er de volgende dag een plaatsje langs de kade vrijkwam vroeg de Franse dame mij of ik wilde helpen hun langs de kade te leggen: No problem. Toen ik hem vertelde dat dat gewoon zonder motor kon was hij helemaal verbaasd. Nadat ze lagen kwam er een Nederlandse boot naast ons waarvan de dinghy die nacht gestolen was…ut mot niet gekker worden. Er bleek op dit eiland een politie bureau waar ze aangifte gingen doen. Aangezien de georganiseerde misdaad op Agathonissi zoveel van de Politie vereiste duurde het tot 8 uur ’s avonds voordat de aangifte gereed was.
En toen stond de kustwacht ineens weer naast de boot…nu met de mededeling dat ’s avonds de “waterboot” kwam en we dus allemaal de kade moesten vrijmaken…das mooi k… Uiteindelijk dus met de Zweden en de Fransen in een baaitje verderop geankerd…met inmiddels weer af en toe een F6 door de baai. Toen we ’s avonds in het donker in de salon zaten hoorden we ineens de Fransen naast onze boot praten. Wij naar buiten en daar dreven de Fransen in de F6 voorbij. Volgens ons zonder motor richting open zee…dat was nog mazzel gezien de grote hoeveelheid rotsen om ons heen. Zowel op geschreeuw als op de marifoon reageerden ze niet. Gelukkig zagen we dat ze uiteindelijk wel voortstuwing hadden en de “oude baai” invoeren. Wat daar precies gebeurd is zullen we nooit weten want wij vertrokken de volgende ochtend richting Bodrum.
Daar gaan we de Familie Lamers Dinsdag oppikken, die een weekje gaan meevaren tot Rhodos. Ze zitten daar in een resort waar wij mooi voor de deur konden ankeren. Zo gezegd, zo gedaan zodat zij en de kinderen alvast even aan de boot konden ruiken…en we een paar mooie felicitatie foto’s voor wat ex-collega’s konden maken.
Inmiddels liggen we in Bodrum Marina. Mooie haven midden in de stad. Bodrum is, ondanks het toerisme, een prettig stadje.
Daarover en de avonturen met de familie Lamers de volgende week meer.
Cheers, André
Thanks voor het verhaaltje voor het slapen gaan! Hoef nu geen schaapjes meer te tellen 😉 ( wat niet wil zeggen dat je verhaal slaapverwekkend is 😱😂)
Weltrusten groetjes aan Belinda