Wat een mooi land, maar vooral wat een geweldige mensen hier langs de Noordkust van Turkije. Langs deze Zwarte Zee kust waar ze weinig toeristen zien, worden we als Koningen onthaald. De mensen zijn zo gastvrij en behulpzaam dat wij er met onze bekrompen Calvinistische achtergrond soms zelfs wat achter zoeken…dat is er niet, het is tot nu toe allemaal oprecht! Mensen vinden het een eer je te ontvangen en te helpen en ze zijn trots op hun land en plaats.
Dit alles is mede te danken aan Hasan Kacmaz, de vertegenwoordiger van de Turkse Marina’s en verbonden aan het Ministerie van Toerisme. De oplettende Mr.Bean2- watcher, en wie is dat niet, weet nog dat we hem ontmoet hebben op Boot Düsseldorf in Januari. Hij staat continue met raad en daad terzijde. Omdat amper iemand hier iets anders dan Turks spreekt helpt dat enorm. Hij belt even naar een haven of de autoriteiten en de zaak is geregeld.
Dat begon allemaal vorige week al toen we van Bulgarije (Tsarevo) naar Sile, de eerste plaats in Turkije gingen.
Omdat dit geen “Port of Entry” is, kan je daar niet inklaren en mag je officieel de boot niet verlaten. Hasan had al even vooruit gebeld en vervolgens komt er bij onze aankomst al een bootje aanvaren met 3 man ontvangstcomité, waaronder de President van de haven. 1 van hun komt als een soort van Loods aan boord om ons op de ondiepe rotsen in de haven te wijzen en leidt ons naar een mooi plekje aan de kade. Even later zitten we al koffie te drinken en willen ze natuurlijk Mr.Bean2 eens goed bekijken. Vooral de machinekamer…echte mannen dus!
Het niet ingeklaard zijn is, hoe kan het ook anders, No Problem. Voordat we het weten zitten we al met de mannen in de auto om boodschappen te gaan doen. Geweldig! Het blijkt dat Tahir zo’n beetje het hele dorp kent. Dus veel toeteren en stoppen voor een praatje. Vervolgens wordt de lokale Migros Supermarkt even gemobiliseerd om “de Nederlanders” aan het beste spul te helpen dat Sile te bieden heeft. Wij hoeven eigenlijk niets te doen…mijn normale manier van boodschappen doen dus…
De volgende ochtend lopen we op eigen houtje de haven uit om Sile te gaan verkennen…daar kwam dus niets van in. Zodra we het gebouwtje van “de Cooperatie” (ik denk van vissers o.i.d.) voorbij liepen werden we al gearresteerd door Tahir. Eerst koffie drinken, dan weer in zijn auto met Mustafa en langs de highlights van Sile terwijl er natuurlijk overal foto’s van ons gemaakt moesten worden.
Van Sile naar Eregli, ons doel aan de Turkse Zwarte Zee kust. Dit is een Port of Entry. We hadden al met Hasan besproken dat dit de handigste plek was om in te klaren. In Istanbul kost het de meeste cruisers 2 dagen en minimaal 500 euro aan “agents” die je helpen…van je geld af…
Onderweg lichte paniek. Op langere oversteken check ik om de paar uur in de motorruimte hoe alles staat te ronken. Dit keer kwam ik een plasje olie tegen onder de motor en zag ik dat hij wat stond te spetteren uit de peilstokopening. Bij de meeste motoren betekent dat een serieus probleem (turbo, zuigerveren etc.). Motor uitgezet en hulpmotor gestart. Belinda heeft hem daarmee met de kop op de golven gehouden terwijl ik op onderzoek uitging. Uiteindelijk carterventilatie gedemonteerd wat het leek op te lossen en verder naar Eregli…maar dit kreeg nog een staartje…
Daar aangekomen weer een heel warm welkom door de Commodore van de lokale yachtclub en nog wat mensen. Boot aan een mooring gelegd en de generator gestart om te koken. Dat een ongeluk nooit alleen komt bleek direct toen ik uitlaatgas rook. Het bleek dat het deel van de uitlaat waar het koelwater bij de uitlaatgassen wordt gemixed volledig verrot was. Een licht bij Northern Lights (het merk vd generator) had bedacht dat van gietijzer te maken. Waarschijnlijk heeft de vorige eigenaar de generator het laatst gebruikt op zout water en is dat er een hele tijd in blijven staan. Resultaat van dit alles was dat er gewoon een deel verdwenen was…biologisch afbreekbaar zullen we maar zeggen…
Ik in de telefoon met leveranciers en dan blijkt weer hoe amateuristisch leveranciers in de watersport zijn. Je zou verwachten dat Northern Lights, wat een zogenaamd gerenommeerd merk is, zich zou uitputten in excuses voor de schade (uitlaatgas en zoutwater overal overheen) en het in gevaar brengen van de boot…als ik niet was gaan kijken had het ding gewoon de boot vol water gepompt…om maar niet te spreken van wat de hete uitlaatgassen en koolmonoxide hadden kunnen veroorzaken…Nee ze vertellen me doodleuk dat ze er inmiddels ook achter zijn dat dit een waardeloos onderdeel is en dat ik nu een RVS versie kan bestellen die tegen de tijd dat hij in Eregli is ca. 800 euri kost…voor 20cm RVS pijp…zelfs die 20cm van mij kan je nog goedkoper krijgen…
Maar we zijn in Turkije…dus 1 van de havenmeesters, Tümay zegt: “laat eens zien” (we hebben het weer over de uitlaat). “Ik heb een metaal workshop en wil fix it for you”. Pardon!! Van een bijna onherkenbare hoeveelheid gietijzer weer een werkend geheel maken?? Ik dacht dat je gietijzer amper kan bewerken?? No problem!…en zo geschiedde. De dag na het Suikerfeest ging hij aan de slag en ’s avonds konden we hem monteren…Ongelofelijk vakwerk en daar mocht absoluut geen geld voor worden betaald: “You’re my friend and it’s an honor to help you”.
Diezelfde woensdag na het Suikerfeest kwam ook Sezai, de commodore, langs om mij langs alle inklaringsautoriteiten (3x woordwaarde) te loodsen. Om 10 uur begonnen, om 3 uur ingeklaard! Geweldig. Totale kosten: 150 euro + wat biertjes. De meeste tijd ging op aan alle gesprekken, theedrinken en andere beleefdheden…want Sezai kende duidelijk het hele dorp inclusief autoriteiten. Filosofie: “You are man of the sea, I’m man of the sea, so we are friends!”. Geweldige vent met een groot hart!
Zelfs de dames van het Shipping office wilden wel met de gekke Nederlander op de foto. En had ik het Suikerfeest al genoemd? Dat hebben wij natuurlijk weer. We kwamen in Sile aan op de laatste dag van de Ramadan waarop de volgende dag het Seker Bayram losbarst. Dat losbarsten valt overigens wel mee. Het is vooral een heel gezellig/sociaal familiefeest…maar er wordt niet gewerkt…vandaar dat we met veel zaken moesten wachten tot woensdag.
Eregli is overigens een leuk stadje. Claim to fame zijn de 3 grotten uit de oudheid waarin een kerk en nog veel meer legendes van o.a. Heracles zijn gehuisvest. Ze zijn pas in de 80er jaren herontdekt bij een bouwproject. Best indrukwekkend! Verder een erg mooie boulevard met nog leukere vishaven en een fantastisch visrestaurant…geen kaart…gewoon wat er van de eigen boot is gekomen vandaag.
Vlak buiten Eregli een staalfabriek met grote haven wat het geheel niet mooier maakt maar wel een mooie industriële sfeer geeft. En als rechtgeaarde Nederlander moet je het toch even over de prijzen hebben. Die zijn hier bizar laag. Los van het feit dat niemand ergens havengeld o.i.d. van ons wil hebben, zitten we heerlijk te eten bij een Kebab restaurantje in het dorp met alles erop en eraan…behalve alcohol…voor 7,50 euro…ja dat lees je goed zeveneurivijftig…met z’n 2en en de kwaliteit is geweldig.
Op donderdag om 5 uur uit de veren. We hebben namelijk ruim 100 zeemijl voor de boeg naar Poyraz aan de ingang van de Bosporus. Dat liep echter even anders. Om te beginnen maak een stomme fout bij het ophijsen van de bijboot (300kg) op dek waardoor ik een deel van de railing uit het dek trek en de railing verbuig. Balen! Vastgebonden en vertrokken. Ik had na het oliegespetter op de heenweg bedacht dat het aan de carterventilatie lag en dat schoongemaakt. Echter een paar mijl onderweg ging ik kijken bij de motor en weer gespetter als ik de peilstok eruit haalde. Na nog wat tests besloten om te keren en terug naar Eregli.
Een lang verhaal kort blijkt dit geen probleem maar een feature van deze motor te zijn. Cummins heeft mij uitgelegd dat de schacht van de peilstok eigenlijk te kort is en als de stok er niet goed in zit (legio mogelijkheden voor flauwe grappen die ik nu niet ga maken) er oliegespetter uit de schacht kan komen. Nieuwere motoren worden inmiddels uitgerust met een langere schacht…das lekker… Bij de meeste andere motoren is dit een indicatie van grote schade…nu gelukkig dus niet.
Een dagje langer in Eregli, geen straf. Iedereen komt weer even langs om te zien of ze kunnen helpen. De Commodore, die we een fles Fries speciaal bier hebben gegeven voor zijn hulp, komt een pot eigengemaakte Aardbeien jam van zijn vrouw brengen compleet met leuk briefje. Hoe aardig is dat! Dan nog even waterskiën en tuben in de haven/baai. In diezelfde baai zit ook een Marinebasis waar zelfs een Onderzeeër kwam binnenlopen. Toen ik iets te dichtbij de basis kwam op de skies kwam direct de havenmeester er als een haas aanvaren om te vertellen dat dat niet de bedoeling was. Nu wordt ik vaker verward met James Bond…dus ik begrijp de reactie.
Vrijdag dus weer om 5 uur eruit en koers 270 richting Poyraz. En weer is de beruchte Zwarte Zee als een biljartlaken. Het invaren van de Bosporus is wel even een momentje! Op eigen kiel 1 van de belangrijkste zeestraten ter wereld invaren waar zoveel geschiedenis ligt (te beginnen bij de zondvloed en Ark van Noah) is echt een mijlpaal! Natuurlijk heeft Hasan al vooruit gebeld naar Poyraz en staat Mehmet de restauranteigenaar met eigen “bridge” klaar om ons te verwelkomen. Er staat toevalligerwijs ook een Moslimfamilie op bezoek uit Chicago. Het jongetje heeft een kapiteinspet op en wil natuurlijk wel een foto achter het stuur van Mr.Bean2. Binnen no-time staat de hele familie in het stuurhuis inclusief Opa, die helikopterpiloot is geweest, hij biedt ons een zak noten aan als dank. Leuke mensen!
Poyraz is een uit de hand gelopen vissersdorpje met strand waar in mooie weekenden half Istanbul landt om te gaan badderen. Bijzonder om te zien dat er een, met een groot wit scherm afgezonderd, dames strand is. Het is daar al vanaf een uur of 7 enorm druk. Op het gemengde strand badderen schaars geklede dames naast dames in volledige kleding inclusief hoofddoek. Zelfs de Imam komt ’s morgens ff badderen nadat hij om 5 uur iedereen heeft wakker staan gillen. Wij liggen op een geweldig plekje, zo’n beetje op het strand, om dit alles te kunnen bestuderen. Aan ons steigertje “bridge” is het een komen en gaan van boten en bootjes die allemaal eten komen halen of vis brengen bij Mehmet. Erg gezellig en lekker eten en drinken!
Het zal in Istanbul en de toeristische plaatsen wel wat anders worden maar tot nu toe is Turkije en vooral de Turken een warm bad! Wat een mooi volk!!
Gisteren zijn we door de Bosporus gevaren langs oud Istanbul in een soort van continue nautisch orgasme. We liggen nu in de West Istanbul Marina…een soort van shock therapie…
Daarover, het bezoek van Laura en de gevolgen daarvan voor de Turks Nederlandse betrekkingen, volgende week meer.
Cheers, André
André en Belinda,wat een prachtig verhaal.en mooie foto,s.Jullie beleven een hoop en wat een aardige mensen ontmoeten jullie,geniet ervan.Groetjes Pa en Ma.