Hoe blauw was Johann Strauss eigenlijk?

Toen hij bedacht dat de Donau blauw was! We zijn nu 2 dagen op de Donau en ik kan er geen enkele tint blauw in ontdekken. De componisten waren natuurlijk de Rockstars van de vorige eeuwen…dus hun gewoonten zullen daar ook wel op geleken hebben…duidelijk onder invloed geweest van het 1 of ander. Wel heerlijk om, na het saaie Main-Donau-Kanaal (MDK) weer op een echte rivier te varen! Stromend, mooi, veel historie, onvoorspelbaarder, wat meer risico’s…waar een kanaal een soort van Zwitserland is, is een rivier Italië!

Overigens zijn wij wel behoorlijk blauw…van de kou. Na de uitzonderlijke voorzomer van onze eerste weken heeft ook het weer zich, bij het opvaren van het MDK, aangepast aan dit saaiere deel. De barometer heeft zijn schaal aan de verkeerde kant verlaten en doet alsof hij thermometer is! Alhoewel saai…we hebben 2 dagen sneeuwbuien gehad! …en niet van dat laffe natte spul…Nee echt “deadliest catch” een pak(je) sneeuw op dek. Erg fijn in combinatie met het doen van alle monstersluizen in het MDK.

Maar eerst even terug naar Kitzingen waar ik jullie vorige week achterliet. Daar hadden we nog een benauwd momentje. We liggen daar netjes langs een keurige stadskade waar genoeg water lijkt te staan. Dan vaart er een riviercruiseboot voorbij en lijkt het net of we hard tegen de stenen kade terecht komen. Dat blijkt niet het geval. Louis heeft zijn ballen nog netjes tussen wal en schip hangen. Doordat die enorme schepen (135x12m) met een onverantwoorde snelheid voorbijkomen, zuigen ze voor zich het water weg…dat kan zo’n 30cm omlaag gaan als zo’n bejaardenverwerkend-apparaat voorbij komt. Dat was voldoende om onze stabilizer kennis te laten maken met de richel die onderwater een metertje uit de kade stak. Gelukkig geen schade, maar wel als de donder de boot op de verboden plaats voor de riviercruiser gelegd waar geen richel is…al was het alleen maar om die klootzakken dwars te zitten!

Schweinfurt is de volgende stop. Daar liggen we aan een plantsoen en zat ik me te verbazen over de shabby huizen die daar staan. Ik dacht mooi aan het park, uitzicht op de Main…toen de trein voorbij kwam…had ik jullie al over het Marklin syndroom hier verteld? Overal rijden treinen…door dit park kwam dus om de 15minuten een ICE of zware goederen trein…erg feestvreugdeverhogend.

Op een interessante begraafplaats na, met wat stenen ter ere van WW2 pantserdivisies, een weinig inspirerende plaats.

De hoogste tijd dus om te vertrekken naar 1 van de mijlpalen van deze reis: Bamberg. Nooit van gehoord? Wij eigenlijk ook niet, maar dat is niet terecht. Het is om meerdere redenen een mijlpaal: het is het einde van het Main-gedeelte van deze reis, hier begint het MDK, het is de stad met de grootste brouwerij-dichtheid ter wereld, maar vooral het is ontzettend fraai…een soort van klein Praag compleet met Bierlokalen.

Schenkala is het beroemdste Bierlokaal. Ze brouwen daar Rauchbier…yep, Rookbier. Het zou zo bij de Hema verkocht kunnen worden. Het heeft echt een sterke Rooksmaak. Wel erg lekker. Gelijk maar helemaal in de traditionele keuken gedoken met een Bamberger Zwiebel erbij (een uitgeholde ui met vlees) en een Leberkas…daar kan je ff op vooruit!

Dat was ook wel nodig want we hebben uitgebreid de toerist uitgehangen inclusief Hop-on-Hop-off bus. Wunderbar!

Na 2 dagen in de Bamberger Motorbootclub met Havenmeister echtpaar…en uitgebreide faciliteiten…zoals groene stroom aan een boom gespijkerd maken we los en varen door Bamberg naar de eerste MDK sluis. Het MDK is wel ff een dingetje. Dit kanaal was al gepland door Karel de Grote in 793! Iedereen zag natuurlijk het enorme potentieel om uiteindelijk de Rijn met de Donau te verbinden. In de 19e eeuw is onder Ludwig daadwerkelijk een Kanaal geopend…maar veel te klein en dat werd snel nutteloos door de opkomende trein (daar is Marklin wieder!). Pas in 1993 is het huidige MDK geopend: 170km lang, 16 sluizen waarvan diverse met een hoogte van 25 meter!, tig aquaducten. Op het hoogste punt staat een betonnen muur als indicatie van de Europese waterscheiding. Water dat op de foto rechts van de muur valt gaat naar de Noordzee, links naar de Zwarte Zee. Je bent dan op een hoogte van 406 meter. Het hoogste punt dat je met een boot vanaf zee kan bereiken in de wereld.

Na de onbeholpen sluizen in de Main vallen deze moderne sluizen erg mee. Zeker als we de grotere sluizen in gaan. Die hebben “schwimmpollern”, drijvende bolders. Dus invaren vastmaken en de bolders gaan netjes mee, 25m hoger of lager weer losmaken. Ganz Einfag!

De eerste 120km is het echt een kanaal. Recht met weinig afwisseling. Eerste stop is Nurnberg of liever een klein jachthaventje in de buurt van Nurnberg. Daar komen we een echtpaar tegen op een aluminium zelfbouw zeilboot (voor ons op de foto) die binnenkort ook naar de Middelandse zee vertrekken. Zij willen echter via Rijn en Franse kanalen naar de Rhone en uiteindelijk Marseille. Toen ik hem vroeg of hij met de mast naar beneden wel lager dan 3,50m was (de typische limiet in Frankreich) had hij zich dat nog niet afgevraagd…er was nog wat voorbereiding te doen zullen we maar zeggen.

Volgende stop Berching. Een Middeleeuws dorpje dat, inclusief stadmuren en -torens, als geheel bewaard is gebleven. Leuk om te zien. Ook in het Brauerei haus waar we een biertje gingen doen waren ze niet veel verder dan de Middeleeuwen gekomen. De Gastvrouw in Dirndl jurk (dat is zo’n bierfest-veel-stof-maar-toch-tieten-eruit jurk), eikenhouten lambrisering en meubilair…maar prima bier!

En dan is het zover! De laatste etappe op het MDK verloopt in sneeuwbuien, maar ijs en weder dienende draaien we de Donau in…pampampampampam…pampam…pampam…je kan het horen.

Nu in Regensburg…erg mooie, bijna Italiaanse, stad. Daarover, de verdere Donau avonturen en natuurlijk de Dreissigste Hochzeitstag, volgende Woche meer!

Voor de Geografisch geïnteresseerden hieronder een overzichtskaart van Europa met de Donau daar doorheen. De witte pijl markeert het U-bevindt-zich-hier punt.

Tsjuuus, André