De Zoute Dame

Een heel mooi 2017 gewenst vanaf Mr.Bean2! En natuurlijk gaat het weer een mooi jaar met veel nieuwe herinneringen en ervaringen worden. Het kan ook alleen maar beter gaan want ik ben op oudejaarsdag met een stevige griep mijn bed in gegaan en daar een aantal dagen mee bezig geweest…en nee, ik heb geen nieuwe Oekraïense vriendin die “Stevige Griep” heet…

Als werkgever was 1 van mijn irritante uitspraken: “ziek zijn is een keuze”. Je begrijpt dat ik daar veel vrienden mee maakte en diezelfde vrienden nu hun kans schoon zagen deze even in te wrijven. Voor masochistische types onder jullie kan ik nog het Andre Huizing hulpboekje aanraden. Hierin hebben ze bij mijn afscheid van mijn laatste bedrijf (Avanade) mijn meest irritante one-liners verzameld.

Omdat de druk om weer een episode te schrijven in de donkere dagen tot ongekende hoogte opliep, dit keer een avontuur uit het verre verleden. Jullie weten dat ik op mijn 18e mijn eerste eigen speedboot (Sea Ray 190) kocht. Minder bekend is misschien dat de jaren tot ik Belinda leerde kennen (mijn 24e) niet gekenmerkt werden door het meest verantwoorde en serieuze gedrag. Deze boot en ook snelle auto’s, in mijn geval Alfa GTVs, speelden daar een belangrijke rol in. Door recente ontmoetingen met wat jeugdvrienden borrelden weer een paar van die verhalen op. Bij elkaar genoeg voor een boek, maar laten we eens beginnen met “De Seute Deern”.

De vriendengroep op die schitterende zomerdag in 1982 aanwezig op de boot op het Brielse Meer: HansG, HansM, KeesB, HenkM en waarschijnlijk nog 1 of 2 waar ik niet zeker van ben. Als we niet gingen waterskien hadden we nog wel eens de idiote neiging om het Brielse Meer af te varen door het voedingskanaal, dan door de sluis naar de Oude Maas, Nieuwe Maas en dan in de Leuvenhaven (Rotterdam Centrum) aanleggen voor een Big Mac en een paar biertjes…in die tijd zaten we wat minder met de combinatie van alcohol en boot besturen… Waarschijnlijk was dit veruit de duurste manier om naar Rotterdam te gaan voor wat versnaperingen…maar wel veruit de stoerste. Vooral volgas door ’s werelds grootste haven met alle golfslag van de grote schepen zorgde voor veel blessures en angstaanvallen bij de crew.

Na gedane zaken dezelfde weg weer terug. In het kleine sluisje naar het Brielse Meer toe is het op dit soort dagen altijd megadruk. We hebben mazzel als we als eerste de sluis in kunnen varen vanaf de Oude Maas…kan ook iets met de snelheid van aanvaren te maken hebben gehad…

Wij liggen dus met de neus bij de sluisdeur. Naast ons aan de andere muur ligt een klein stalen kajuitzeilbootje: “De Seute Deern” met een wat alternatief stel erop. Hij is de roodharige broer van kapitein Rob  compleet met pijp…en Zij…ja…zij is duidelijk de Seute Deern. Achter ons ligt een stalen motorkruiser met de familie van Haagse Harry erop. Hij zit met zijn 140kg aan bierbuik, kale kop en tattoos op een tuinstoel op zijn voordekje met een glas en fles whiskey bij zich en vermaakt zich prima. Inmiddels is bij ons ook de, normaal zeer serieuze, stemming omgeslagen in een zeer jolige.

Door de drukte duurt het vollopen van de sluis vrij lang. Een paar bemanningsleden klimmen op de sluismuur om op de kant te gaan kijken. Ik zit op het voordek. HansG krijgt hierdoor een briljant idee. Om mij te laten schrikken pakt hij en stoeptegel en gooit die van bovenaf de muur vlak naast mij en de boot in de sluis. Ik zeiknat…iedereen lachen…Haagse Harry nog het hardst. Kapitein Rob keek echter steeds zuurder onze kant op…kon ook iets met alle toespelingen van mijn keurige bemanning op de relatie tussen zijn bootsnaam en zijn vrouw te maken hebben…

Op dat moment stormt echter de sluiswachter uit zijn hok…”of we helemaal achterlijk geworden waren”…hij klonk alsof hij het antwoord op die vraag al wist…had ik al gezegd dat wij vlak bij de deur lagen? Zo’n sluisdeur sluit onder water af op een glad plateau waar hij overheen draait. Het is niet zo moeilijk te bedenken wat er met die afsluiting gebeurd als daar een stoeptegel tussen geperst wordt…

“Wie is de eigenaar van die boot?” schreeuwt de duidelijk ontdane sluiswachter naar ons keurige gezelschap. Alsof het afgesproken is steekt iedereen zijn hand op: “ja, die is van mij”. Zelfs Harry doet een claim. “Deze sluis gaat niet open voordat de eigenaar zich bekend maakt” wordt de druk opgevoerd. Haagse Harry begint zich steeds beter te vermaken en is duidelijk blij met zijn eerste rangs positie. RooieRob trekt het inmiddels niet meer en schreeuwt “ik ben van de waterpolitie en ga hier werk van maken”. Dit leidt tot grote hilariteit en HansM ziet er wel een aanleiding in om op John Cleese wijze met vinger onder de neus een Hitlergroet aan Rob te brengen terwijl hij aangeeft Generaal buiten dienst te zijn. Bijtend op zijn pijp verlaat Rooie nu zijn Seute Deern (x2) en klimt op de muur naar de sluiswachter. Beide verdwijnen in het hokje. Dit leidt natuurlijk weer tot hardop uitgesproken vraagtekens bij de geaardheid van Rob aan het adres van zijn Zoute Dame.

Lang verhaal nog langer: Rob blijkt ECHT bij de waterpolitie te werken! En heeft vrij vlot uitgevonden dat de YE-13-78 van ene A.Huizing is. Dus ondergetekende wordt bij de mannen in het hokje ontboden terwijl de hilariteit in de sluis inmiddels een hoogtepunt heeft bereikt in een mix van mensen die ervan balen grote vertraging op te lopen door zo’n stel snotapen tot types die het als welkome afleiding zien op hun saaie-dagtochtje-met-schoonfamilie.

Leuke bijkomstigheid is dat mijn vader ook A.Huizing heet en we bij elkaar 3 boten hebben die ze door een foutje allemaal aan mij toeschrijven. RooieRob is inmiddels bijna niet meer tot bedaren te brengen en blijft uitvaren tegen mij over mijn onverantwoorde gedrag. De sluiswachter geeft aan de deuren niet te willen openen voordat er op mijn kosten duikers bij zijn geweest. Ik blijf ze wat vragend aankijken en vraag me hardop af wat ik te maken heb met een flauwe grap die nota bene ten koste van mij is uitgehaald terwijl ik de dader niet gezien heb en niet ken. Ik wens ze veel succes met hun beslissingsproces en ga weer terug naar de boot…in het voorbijgaan HansG vertellend niet op de boot te stappen voordat er een oplossing is…ik wist niet zeker of iemand daadwerkelijk gezien had dat hij het deed.

Inmiddels is Haagse Harry overgegaan tot het distribueren van glazen whiskey onder mijn bemanning…hetgeen het niveau wel naar een volgend, maar niet echt gewenst level brengt. Als dan ook na enige tijd Rob weer afdaalt op zijn Seute Deern en de volledige bemanning, inclusief Harry hem een saluut brengt zijn de rapen wel gaar. Rob verdwijnt in zijn kajuitje waar zijn vrouw al een tijdje dekking zoekt.

Om voor mij onbekende reden besluit de sluiswachter na enige tijd toch de sluis gewoon te openen…en dat gaat goed. Hoop herrie om niks dus. De Amerikaanse benzineslurper wordt weer tot leven gewekt en onder het uitwisselen van hartelijke groeten gaat het gas erop richting het Brielse Meer.

Om maar in de Whiskey te blijven…nothing changes…really…

Volgende keer gaan we kijken naar de mooie plannen voor dit jaar!

Cheers, Andre